ตัวร้ายอย่างข้า จะหนีเอาตัวรอดยังไงดี [ นิยายแปล ]

ตอนที่ 7

เวรละ!

ที่เสิ่นหยวนร้อง 'เวรละ' ใส่เยวี่ยชิงหยวนโดยเฉพาะ ก็เพราะมีสาเหตุหลักๆ คือ ในนิยายต้นฉบับเยวียชิงหยวนถึงแก่ความตายเพราะเสิ่นชิงชิวศิษย์น้องตัวดีของเขาน่ะสิ

ตายชนิดอเนจอนาถเสียด้วย

หมื่นศรเสียบทะลุร่างแม้กระทั่งศพก็ไม่เหลือ

แต่ในเวลานี้ผู้เป็นเหยื่อกำลังนั่งประจันหน้ากับ 'ผู้ประทุษร้าย' อย่างเขาคนนี้ แถมยังนั่งถ่ามไถอย่างเป็นห่วง ช่างกดดันสุดๆ

แต่ตอนนี้ดูท่าว่าเนื้อเรื่องยังคงไม่คืบหน้าไปถึงขั้นนั้น เยวี่ยชิงหยวนยังดูดี เป็นที่แน่ชัดว่าเวลานี้เปลือกแห่งความสุภาพบุรุษจอมปลอมของเสิ่นชิงชิวยังไม่ถูกปอกออก ชื่อเสียงยังไม่เหม็นโฉ่

เยวียชิงหยวนเป็นคนจิตใจดีคนหนึ่ง ไม่มีอะไรน่ากลัว ถึงจะน่าอึดอัดไปหน่อย ตอนเสิ่นหยวนอ่านนิยายเรื่องนี้ก็ชอบตัวละครนี้ไม่น้อยทีเดียว ขณะที่เขานึกวางใจขึ้นมาเล็กน้อย ข้อความแถวหนึ่งก็เรียงรายผุดขึ้นมาในหัวอย่างแปลกประหลาด

[ ในห้องมืดสลัว โซ่เหล็กเส้นหนึ่งร่วงลงมาจากขื่อ ปลายโซ่มีห่วงกลมอันหนึ่งห้อยอยู่ ห่วงนี้รัดเอวผู้หนึ่งไว้ หากนั่นยังพอจะนับได้เป็น 'คน' อยู่ คนผู้นี้ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตาสกปรกมอมแมมเหมือนคนเสียสติ ที่น่ากลัวที่สุดคือแขนขาทั้งสี่ของเขาถูกตัดออกจากตัวจนหมด หัวไหล่กับต้นขามีเพียงก้อนเนื้อด้วนๆ สี่ท่อน พอเตะถูกผู้นั้นก็จะร้อง อา...อา...ด้วยเสียงแหบแห้ง ลิ้นของเขาถูกตัดออกไปด้วย ดังนั้นเขาจึงพูดเป็นคำไม่ได้ ]

คัดจากบท จุดจบของเสิ่นชิงชิว ใน 'เทพมารอหังการ'

เสิ่นหยวน ไม่สิ เสิ่นชิงชิวก้มหน้า เอามือบังหน้าผาก

เขามีคุณสมบัติไปลงปลงอนิจจังกับการตายอนาถของคนอื่นเสียที่ไหนกัน ในเมื่อคนที่ตายอย่างอนาถที่สุดน่ะ มันเป็นเขาต่างหาก

ห้ามทำพลาดเด็ดขาด!

ต้องรีบตัดไฟแต่ต้นลม ก่อนจะเกิดข้อผิดพลาด ✓

จากนี้ไปต้องเกาะแข้งเกาะค่ะพระเอกให้แน่นสุดๆ ✓

จะต้องทำตัวเป็นครูที่ดีและมิตรแท้ที่คอยสั่งสอนด้วยความห่วงใยจริงใจ อบอุ่นอ่อนโยน ดูแลเอาใจใส่ทุกเรื่องราว ✓

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว