ก็อบลิน

โซลยื่นแขนออกไปในความว่างเปล่า

“ เปิดประตู ”

สิ้นเสียงก็ปรากฏประตูสีทองสาดแสงขึ้นมาบนบริเวณด้านหน้า มันใหญ่มากพอที่โซลจะเข้าไปได้อย่างไม่อึดอัด

“ ฮืม~ ” มันเปล่งเสียงฮัมในลำคอและก้าวเดินเข้าไป

วูบบ

แสงกลืนกินบริเวณทั้งหมดไป และจากนั้นมันก็หายไปโดยทิ้งไว้เพียงภาพความสิ้นหวัง

.

.

.

เมื่อสิ้นสุดการเดินทางจากห้วงมิติสู้มิติที่แตกต่าง มันก็เริ่มหันไปมองสิ่งรอบตัว

“ อะไร? ” มันพึมพำ

ภาพตรงหน้าที่เห็นตรงข้ามกับสิ่งที่เคยเผชิญในสถานที่ก่อนหน้า มันเป็นภาพที่เสมือนอยู่ในเกมบางอย่าง

มีมนุษย์หลายคนต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์ มันเป็นสิ่งเข้าใจได้ เพราะก่อนหน้านี้มันก็เคยต่อสู้มาก่อนแล้ว

แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคือมันสามารถมองเห็นหน้าต่างสถานะได้ มีเลเวล มีความสามารถในหน้าจอสีฟ้า

สิ่งที่มองเห็นและสามารถอธิบายสถานการณ์นี้ได้คงไม่พ้นบรรทัดหนึ่งในหน้าต่าง

[ ต่อสู้ เอาชนะก็อบลิน 0/100 ]

ดูเหมือนมันพึ่งจะเริ่มต้นขึ้น ทุกสิ่งสามารถตระหนักรู้ได้จากการที่ผู้คนมองไปรอบๆเหมือนไม่รู้สิ่งใดเลย บางคนดูหวาดกลัว บางคนตื่นตระหนก มีสีหน้าท่าทางมากมาย รวมถึงอารมณ์ต่างๆที่รวมผสมปนเป จนเต็มไปหมด บางสิ่งก็แปลกเหมือนรู้สถานการณ์ทั้งหมด พวกมันต่างก็สงบนิ่ง

มันเฝ้าสังเกต โดยระแวดระวังตัว ก่อนหน้านี้มันได้ใช้พลัง พรแห่งการปกปิด ซึ่งทำให้ผู้คนมองไม่เห็นตัว ไม่เช่นนั้น พวกที่กระจายอยู่รอบๆก็อาจตื่นตระหนก

มันรู้เช่นกันว่านี้ไม่ใช่เกม มันอาจจะเหมือนแต่ท้ายที่สุดนี่เป็นความจริง

กริ้ง

มันเริ่มใช้ พรแห่งการปกปิด ปกปิดความผิดปกติส่วนหูของตนเอง และตรวจสอบสิ่งที่มันใส่

' อาภรณ์สีขาวไร้มลทิน ' ชุดของมันเองก็เปลี่ยนไปพร้อมๆกับรูปลักษณ์ แม้จะยังคงความเป็นชุดสูททันสมัยแต่ก็ผสมกับความโบราณจากผ้าไหมสีขาว

คิ้วทั้งสองข้างเริ่มขมวดให้กับความน่าหงุดหงิดที่ต้องแก้ไข

แต่ เมื่อก่อนหน้านี้ที่มันมองไปรอบๆ แม้เกือบครึ่งจะใส่ชุดคล้ายๆกัน แต่ก็มีอีกส่วนหนึ่งที่ออกแนวแฟนตาซีและแตกต่างกันออกไป ' มันควรไม่เป็นไร ' เมื่อคิดเช่นนั้นมันก็ปลดพรที่ร่ายก่อนหน้าออก

สิ่งที่ควรกังวลไม่ใช่เรื่องนี้...

มันส่ายหัวสลัดความระแวดระวังจนเกินตัวของตนเองออก และเริ่มมองหาพลังงานสีดำ

' มันจางๆ ' มีเพียงเล็กน้อย

“ อ้ากก ” เสียงกรีดร้องดังขึ้นด้านข้างโดยไม่มีสัญญาณ เหมือนเป็นจุดเริ่มต้น หลังจากนั้นก็เริ่มมีเสียงกรีดร้องดังไปทั่วทั้งอาณาเขต

' ...โอ้ ใช่ พวกเราอยู่ในวงล้อมก็อบลิน '

พวกก็อบลินเริ่มเข้ามาโจมตีผู้คน จนเลือดสาดกระเซ็น บางร่างก็ถูกแทงจนลำตัวเป็นรูพรุน เผยให้เห็นไส้ที่ทะลักของมา มีแม้กระทั่งมันสมองที่ไหลริน มันดูกลายเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยงจนเกินทน

ไม่แปลกเลยที่พวกนั้นจะกรีดร้องเช่นนั้น หากเป็นผู้ที่เคยเห็นคราแรก ย่อมคลื่นไส้จนอยากอาเจียนทุกสิ่งออกมาทั้งหมดเป็นแน่

' ครั้งแรกก็ย่อมเป็นเช่นนั้น ' มันพยักหน้าเข้าใจ

เมื่อบางคนเริ่มสู้กลับ หลายๆคนก็เริ่มจับอาวุธสู้ตาม

กลายเป็นสนามรบนองเลือด เศษซากชิ้นส่วนกระเซ็นไปทั่ว

มันเองก็เริ่มขยับตัววิ่งเข้าไปร่วมวง

ไม่ใช่เพราะอยากช่วย ' พลังงานสีดำอยู่ที่นั่น ' มันออกมาเมื่อก็อบลินตายลง มันจางมาก แต่เมื่อรวมพลังที่ลอยมากมายในตอนนี้ ก็ทำให้ความเข้มข้นพุ่งสูงขึ้น เหมือนมนุษย์บางคนในหมู่พวกนั้นเองก็สังเกตเห็น เริ่มระวังตัวกับพลังงานสีดำ

บางคนที่ไม่รู้ก็โดนพลังงานสีดำสลายเข้าไปในตัวจนเสียชีวิตกระทันหัน

' มันระวังกันมากกว่าเดิม '

แต่มันเริ่มกำตัดความคิดต่างๆและวิ่งเข้าไปกลางวงสีดำนั้นให้ได้มากที่สุด

ดูเหมือนพลังงานนั้นก็เริ่มรู้และถอยห่างออกไป ทำให้ต้องรีบไปมากกกว่าเดิม

เมื่อไปถึง มันไม่มีรีรอ ผสานมือเข้าด้วยกัน และกล่าวว่า

“ ชำระล้าง ”

แสงสีทองสาดไปทั่ว ชำละล้างสิ่งที่อยู่ภายในอาณาเขตทั้งหมดในคราวเดียว

ภายใต้สถานการณ์กันไร้สาระ ผู้คนก็อ้าปากค้าง

“ พระเจ้า... ”

“ สวยจังเลย ”

มันดูศักดิ์สิทธิ์เกินจะเอื้อมถึงเกินไป ราวกับพระเจ้าลงมาเสด็จประทานพรให้แก่มนุษย์ด้วยตนเอง

แสงที่กระจายส่วนที่เหลือก็ซึมซับเข้าไปในร่างกายของทุกคน เริ่มรักษาความเหนื่อยล้าและอาการบาดเจ็บบางอย่าง

“ พระเจ้า ”

บางคนเริ่มพนมมือคำนับให้แก่ภาพทิวทัศน์ตรงหน้า เหมือนนักบวชผู้นับถือพระเจ้าของตน

และรวมถึงบางคน ที่ดูน่าสงสัย ตาเป็นประกาบราวกับมองเหยื่อ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***