9 แสงสว่างดวงใหม่ได้ถือกำเนิดขึ้น

"อืม...นี่เราหลับไปนานแค่ไหนกันเนี่ย?" : มิสึซากิ

「 มิสึซากิค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงพลางมองออกไปนอกหน้าต่างแต่ก็ไม่เห็นอะไรอยู่ดี รู้สึกได้แค่อากาศนั้นเริ่มเย็นแล้ว น่าจะเริ่มค่ำแล้ว พร้อมกับเสียงเคาะประตูเบาๆ และความรู้สึกว่ามีคนมานั่งข้างเธออีกครั้ง มิสึซากินั้นเดาว่าน่าจะเป็นฮิซุยแน่ๆ เธอจึงยิ้มให้คนตรงหน้าเธอแต่กลับถูกมือของใครบางคนดึงเข้าไปกอดแน่นแทน แถมกลิ่นน้ำหอมยังเป็นกลิ่นที่มิสึซากิไม่คุ้นเคยเลยสักนิดแต่กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกๆ เหมือนกำลังได้อยู่ใกล้เพื่อนรักในตอนเด็กของเธอคนเดียวในใจและคนเดียวที่เธอมี...พร้อมอ้อมแขนที่แสนจะอบอุ่นมากๆ 」

"อาวะการิ?" : มิสึซากิ

"ใช่...ผมเอง เพื่อนรักเธอไง" : อาวะการิ

「 อาวะการิยิ้มก่อนจะลูบหัวเพื่อนรักของตนที่ไม่ได้เจอกันมานาน มิสึซากิก็ทำเพียงนอนซบอกเขานิ่งๆ และไอเบาๆ เพราะร่างกายเริ่มแย่ลงไปเยอะมากแล้ว เขาค่อยๆ ปัดเส้นผมที่บังหน้ามิสึซากิออกก่อนจะค่อยๆ มองใบหน้าที่ซีดของมิสึซากิ ในตอนนี้ใบหน้าของเธอนั้นซีดลงมากจากตอนครั้งแรกที่เขามาหาเธอซะอีก แม้เขาจะอยากทำให้เธอหายขาดจากโรคภูคิคุ้มกันอ่อนแอมากๆ แต่ด้วยระยะเวลาที่ผ่านมา...มันคงจะยิ่งยากกว่าเดิมที่จะทำให้หายขาด ตอนนี้คงทำได้เพียงแค่บรรเทาให้ไม่มีโรคแทรกซ้อนเท่านั้น 」

"นี่มิสึซากิ...เธออยากกลับมามองเห็นไหม?" : อาวะการิ

"อื้มๆ อยากสิ" : มิสึซากิ

"ถ้าฉันพาเธอไปทำตาเทียมล่ะ เธอจะยอมตกลงไหม?" : อาวะการิ

「 เขาขอแค่ให้เธอพูดเพียง "ตกลง" เท่านั้น เขายอมทุ่มเงินของตัวเองเพื่อหาหมอที่ดีที่สุดมาและยังไปหาคนมาบริจาคดวงตาให้อีก ทั้งหมดนี้เขาทำไปแค่เพื่อทำให้เพื่อนรักเขากลับมามองเห็นอึกครั้ง เพราะเขารู้ว่าในอีกไม่ช้าเธอก็จะจากเขาไปแล้ว เขานั้นอยากจะเห็นเพื่อนรักของเขากลับมาร่าเริงและสนุกกับชีวิต ไม่ใช่เอาแต่นอนซมอยู่แต่ในห้องแคบๆ ทั้งวันแบบนี้ 」

"ได้อยู่แล้วถ้ามันทำได้..." : มิสึซากิ

「 อาวะการิยิ้มก่อนจะค่อยๆ ทำให้มิสึซากิสลบลงก่อนและพาหนีออกไปจากฐานลับเซนคิ ค่อยๆ เดินกลับเข้าไปในเมืองหลวงเพื่อเตรียมทำตามที่เขาวางแผนไว้ เมื่อถึงจุดหมายที่เขากับหมอได้นัดกันไว้ เขาก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่หมอจัดการต่อไป...เขาก็ทำเพียงนั่งรอด้านนอกและพลางคิดว่าจะพามิสึซากิไปเที่ยวสถานที่ที่ตอนเด็กๆ พวกเขาสองคนนั้นเคยเห็นในหนังสือเดินทางของพ่อของเขา แม้จะผ่านไปหลายชั่วโมงจนเขาผลอยหลับไปสักพัก จนเมื่อได้เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ดวงตาก็รีบเปิดขึ้นและมองดูมิสึซากิที่ตอนนี้มองมาที่เขา เขาแทบไม่อยากเชื่อว่านี่จะเป็นเรื่องจริงเลย...เขารีบวิ่งไปกอดเธอแน่นและน้ำตาคลอเบ้า 」

"มิสึซากิ...เธอกลับมามองเห็นแล้ว! ขอบคุณหมอมากๆ เลยที่ทำให้เธอกลับมามองเห็นแบบนี้" : อาวะการิ

"เอาน่าๆ อาวะการิ ฉันกลับมามองเห็นแล้ว แต่หมอบอกให้พักสัก 4 - 5 วันก่อนน่ะ" : มิสึซากิ

"ได้สิ นานแค่ไหมฉันก็รอได้ แล้วหลังจากนั้นพวกเราไปเที่ยวสถานที่ที่พวกเราสองคนอยากไปกันนะ" : อาวะการิ

"อื้มๆ สัญญาเลย" : มิสึซากิ

「 อาวะการินั้นรู้สึกดีมากเมื่อเพื่อนรักของเขากลับมองเห็นแล้ว แต่เขายังคงกังวลอยู่ว่าอาการของมิสึซากิจะแย่อีกไหม...เขาขอแค่อย่าให้มันแย่ลงมากกว่านี้ก็พอ แค่เห็นผิวที่ซีดและร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของเธอก็ทำเขาแทบจะร้องไห้ทุกครั้งเมื่อเห็น แต่ในขณะที่พวกเขาสองเพื่อนรักกำลังมีความสุขกัน แต่ยังมีบางคนที่คอยจะพังมันอยู่... 」

"มีความสุขต่อไปเถอะ...เดี๋ยวมันก็พังลง" : ???

...----------------...

' ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นที่เคยได้มองคู่นั้น...ตอนนี้มันนั้นได้กลับมาแล้ว กลับมาหาเจ้าของที่เคยเป็น ได้กลับมามองเห็นโลกและใบหน้าของคนที่เธอควรเห็น '

' เพียงแค่นี้ก็ทำให้เพื่อนรักคนนึงอย่างผมมีความสุขมากแล้วล่ะน่ะ... '

' แม้ในชาตินนี้ผมคงจะรักเธอไม่ได้ แต่ก็ขอให้เธอได้รักกับคนที่เธอรักนะ ผมจะคอยช่วยเป็นกำลังใจให้ แม้มันจะทำให้หัวใจของเขาเจ็บเจียนตายมากก็ตาม... '

' แต่สำหรับผมแล้ว เพียงได้เห็นเธอได้มีความสุขกับคนที่รักเธอสุดหัวใจก็เพียงพอแล้วล่ะ ♡ '

...----------------...

^^^ฝากถึงใครสักคนที่ผมรัก...^^^

^^^by. อาวะการิ^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***