7 โลกที่ไร้สีสันและมีเพียงความว่างเปล่า

...****************...

...7 - โลกที่ไร้สีสันและมีเพียงความว่างเปล่า...

...****************...

* ย้อนไปในช่วงที่มิสึซากิยังเด็ก *

แม่จ๋า...พ่อจ๋า อยู่ที่ไหนกันนะ? : มิสึซากิ

ทั้งสองคนนั้นแค่ไปเที่ยวเล่นน่ะ ไม่ต้องห่วงไปนะเด็กดีของแม่ แม่อยู่ตรงนี้ข้างลูกเสมอนะ : แม่เลี้ยง

คะแม่ หนูรักแม่ที่สุ๊ดเลย! : มิสึซากิ

จ้าๆ แม่ก็รักหนูเหมือน แม่ขนมหวานตัวน้อยของแม่ : แม่เลี้ยง

「 ในตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันมักจะสงสัยมาตลอดว่าใครเป็นพ่อกับแม่ที่แท้จริงของฉันกันแน่ เพราะแม่เลี้ยงดูไม่เหมือนฉันทุกอย่าง และทุกทั้งที่ฉันถาม เธอก็มักจะบ่ายเบื่องไปเรื่องอื่นตลอด ถึงแม้ฉันกับแม่เลี้ยงจะไม่ได้สนิทอะไรหรือเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่เธอกลับดูแลฉันอย่างดีเพียงลำพังด้วยลำแข้งที่แสนจะไม่แข็งแรงของท่านมาตลอด ในหอคอยที่เก่าโทรมและสูงเสียดฟ้าในป่าลึก บางครั้งแม่เลี้ยงก็ฉันไปฝากไว้กับคนรู้จัก ในช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่สนุกที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ ได้พบคนใหม่ๆ ได้เล่นสนุกกับเด็กคนอื่นๆ อย่างเคย แต่ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปในคืนหนึ่งที่ทำให้ฉันกลัวและไม่เคยลืมมัน... ในคืนหนึ่งของวันที่ดวงจันทร์นั้นมิดสนิท ฉันกับแม่เลี้ยงนั้นกำลังนอนกอดกัน ฉันก็นอนซกอกแม่เลี้ยงแน่นเพราะมันอุ่นตามปกติ แต่กลับมีใครบางคนแอบหาทางเข้ามาในหอคอยและดึงตัวฉันออกไป ในตอนนั้นฉันก็ไม่ได้สติเพราะหลับลึก แต่สิ่งที่ฉันสัมผัสได้คือบางอย่างเย็นเฉียบปาดเข้าที่ตาทั้งสองข้างของฉันอย่างจัง ทำให้ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นและพยายามร้องเรียกให้แม่เลี้ยงมาช่วย ร่างนั้นกลับหัวเราะและลูบน้ำบางอย่างไปตามร่างกายฉัน ในตอนนั้นมันโคตรสะอึดสะเอียน ฉันกลัวจนเกินกว่าจะขยับหนีไปไหนได้ ถ้าเป็นฉันตอนนี้คงต่อยสวนกลับไปแล้ว...แต่ฉันในตอนนั้นยังเด็กมาก ถ้าให้นึกก็ 4- 5 ปีเอง และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ฉันเป็นสาวตาบอดจนถึงทุกวันนี้ 」

「 และที่สิ่งอาคิยาสุพูดในตอนนั้นฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจจนนึกถึงเรื่องนึงที่แม่เลี้ยงเคยเล่าให้ฟัง แม่เลี้ยงเคยเล่าว่าแม่กับพ่อนั้นเป็นองเมียวจิที่ทีพลังวิญญาณแข็งแกร่งมาก ทั้งคู่นั้นเคยทำงานกับพ่อของอาคิยาสุด้วย แต่ตั้งแต่รัฐบาลยกเลิกกรมองเมียวจิลง พ่อกับแม่ก็หายสาปสูญไป แต่ดีที่แม่ของฉันฝากฉันไว้กับแม่เลี้ยงก่อนจะหายไป แม้แม่เลี้ยงจะพยายามสืบหาว่าทั้งสองคนนั้นหายไปไหน แต่ก็ไม่มีแม้แต่เบาะแสเลย เธอเลยหยุดตามหาทั้งสองคนและเลี้ยงดูฉันให้ดีที่สุด และที่ฉันป่วยเป็นโรคบ่อยๆ เพราะภูมิคุ้มกันบกพร่องและเป็นโรคหัวใจแทรกขึ้นมาอีก ถึงจะอยากอยู่ให้นานกว่านี้...ได้ดูแลแม่เลี้ยงและตอบแทนบุญคุณท่านที่คอยเลี้ยงดูฉันมา ได้ใช้ชีวิตเหมือนกับคนอื่นๆ และได้รักกับคนที่รักตลอดอายุขัย แต่ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก...ร่างกายที่เริ่มอ่อนแอและพังลงไปเรื่อยๆ ไม่ได้รับการรักษาแบบต่อเนื่องแบบนี้ คงอยู่ได้อีกไม่นานแล้วสินะ แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณที่พระเจ้าและโลกที่เยื้อเวลาชีวิตให้ฉันได้รู้จักคำว่ารักแท้ แม้ฉันจะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำเมินฉันมากขนาดนี้ แต่ถึงยังไงเขาคนนั้นจะยังอยู่ในหัวใจฉันตลอดไป แม้ร่างกายจะสูญสลายไปตามโรคร้ายที่ตามติดมาตั้งแต่ฉันเกิดมาลืมตาดูโลกใบนี้ก็ตาม อยากรู้จังว่าคาเงะมารุกำลังรู้สึกยังไงกันนะ?... 」

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***