5 อาการไม่ค่อยดี

...****************...

...5 อาการไม่ค่อยดี...

...****************...

「 ทั้งสองคนนั่งกอดกันอยู่อย่างงั้นจนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มจางๆ และดวงอาทิตย์ก็เริ่มลับขอบฟ้าไป คาเงะมารุที่กลัวอาการของมิสึซากิจะกำเริบจึงค่อยๆ เขย่าตัวอีกฝ่ายที่ซบอกของตนอยู่เบาๆ แต่มิสึซากิดันหลับลึกเกินจนจะปลุกแล้ว เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้จึงค่อยๆ อุ้มตัวเธอด้วยท่าเจ้าสาวและค่อยๆ เเดินพากลับฐานลับเซนคิ อากามาริที่กำลังพยายามจีบฮิซุยรอบที่ 25 แต่ก็ไม่เคยสำเร็จแต่สายดันไปสะดุดเห็นคาเงะมารุกับมิสึซากิกลับมาพอดี เขาจึงรีบเดินตามคาเงะมารุไปเพื่อหวังจะไปกวนประสาทเขาอีกตามเคย 」

กลับมาแล้วงั้นหรอ แอบพามิสึซากิไปหวานกันที่ไหนมากันน้า~ : อากามาริ

เหอะ...จิ้งจกเก้าหางอย่างนายไม่จำเป็นต้องรู้ ไสหัวไปไหนก็ไปสักที น่ารำคาญ... : คาเงะมารุ

「 อากามาริหัวเราะดังลั่นก่อนจะรีบหยุดเพราะคาเงะมารุส่งสายตาอาฆาตแค้นใส่เขา อากามารินั้นมองดูมิสึซากิที่นอนหลับอย่างสบายใจพลาวถอนหายใจเมื่อเห็นมนุษย์ตาบอดแสนอ่อนแอคนนี้ต้องมาใช้ชีวิตที่เหลือน้อยลงทุกวันเพราะโรคร้ายที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดกับปีศาจแมงมุงที่สามารถกำจัดเธอได้เพียงพริบตา แต่เธอกลับไม่คิดหนีหรือกลัวเลยสักนิด ดูเหมือนน่าจะเป็นพรหมลิขิตที่ส่งมาให้ทั้งสองมาเจอกัน แม้ในความเป็นจริงคาเงะมารุสามารถกำจัดมิสึซากิได้ แต่เขากลับไม่ทำ...เขากลับดูแลชีวิตและดวงวิญญาณน้อยๆ ที่ใกล้จะจากไปพลางในอีกไม่กี่สัปดาห์หรือเดือน อาจจะเร็วกว่านั้นก็ได้ เขาเอาแต่เป็นห่วงเธอและพยายามทำให้เธอมีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้ อากามาริที่เห็นคาเงะมารุเอาแต่นั่งเฝ้ามิสึซากิ บางครั้งหลังทำงานเกอิชาเสร็จก็มักจะมาเช็ดตัวให้และหายาให้กินก่อนจะไปนอนพักผ่อน ซึ่งถ้าคาเงะมารุไม่ได้ห่วงคงไม่ทำแบบนี้หรอก... 」

นายนี่เป็นห่วงมนุษย์คนนี้งั้นหรอคาเงะมารุ? ฉันเห็นนายเอาแต่บ่นว่าห่วงเธอแบบอ้อมๆ มาหลายรอบแล้ว อย่าบอกนะว่านายรักเธอน่ะ?~ : อาคามาริ

ไม่หรอก ฉันแค่ลักพาตัวเธอมาที่นี่เพื่อเป็นอาหารให้จิตวิญญาณของฉันต่างหาก อย่ามาคิดว่าภูตแมงมุงสุดแข็งแกร่งอย่างฉันจะมาตกหลุมรักยัยมนุษย์ตาบอดแสนอ่อนแอปวกเปียกที่ทำอะไรเองไม่ได้อย่างงี้หรอกนะ : คาเงะมารุ

งั้นหรอ...หืม น่าสนใจดีนี่ งั้นมาเดิมพันกันคาเงะมารุ ถ้าฉันบีบคอมิสึซากิแล้วนายไม่เข้ามาช่วยเธอ ฉันถึงจะเชื่อ แต่ถ้านายเข้ามาขัด แปลว่าสิ่งที่นายพูดมามันโกหก : อากามาริ

ก็ได้...ตามใจนายละกัน : คาเงะมารุ

「 อากามาริยิ้มอย่างพึมพอใจก่อนจะค่อยๆ ใช้หางจิ้งจอกทั้งเก้าของเขายกตัวมิสึซากิขึ้นจากฟูกนอน ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปบีบที่คอของมิสึซากิเบาๆ และยังไม่ออกแรงมาก สายตาของคาเงะมารุยังคงต้องไปหามิสึซากิ แม้ในสายตานั้นจะมีแต่ความว่างเปล่า แต่ภายในลึกๆ นั้นเป็นห่วงเธอและอยากจะรีบผลักอากามาริออกไปไกลๆ ตัวเธอ อากามาริจึงเริ่มบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้มิสึซากิเริ่มต่อต้านและพยายามแกะมือของเขาออกไปจากคอของเธอ อากามาริยิ่งสะใจเข้าไปอีกเมื่อเห็นมิสึซากิเริ่มต่อต้านเขา เขาจึงออกแรงกดมากไปอีกจนมิสึซากิหายใจลำบากและเริ่มหมดแรงจะต่อต้านเขา เธอจึงพูดอ้อนวอนเขาให้ดังที่สุดเท่าที่เธอทำได้ในตอนนี้ 」

หยุดเถอะอากามาริ...ฉันเจ็บ : มิสึซากิ

ทำไมฉันต้องหยุดด้วยล่ะมิสึซากิ ทนอีกแค่ไม่กี่นาทีฉันก็จะทำให้เธอได้ไปจากที่นี่แล้ว~ : อากามาริ

หยุดเดี๋ยวนี้ไอ้จิ้งจกเน่า!!! : คาเงะมารุ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***