4 - สิ่งที่อยากให้

...****************...

...4 - สิ่งที่อยากให้......

...****************...

...* ตอนเช้าของอีกวัน *...

" นี่ๆ มิสึซากิ ตื่นหรือยัง? " : คาเงะมารุ

" ฉันตื่นนานแล้วล่ะคาเงะมารุ " : มิสึซากิ

「คาเงะมารุมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆ พลางค่อยๆ ยื่นมือไปจับมือของหญิงสาวและค่อยๆ บีบเบาๆ 」

" ถ้างั้นก็รีบเดินทางกันเถอะ มนุษย์อ่อนแอแบบเธอเดินไหวใช่ไหม? " : คาเงะมารุ

"แน่นอน ฉันเดินไหวอยู่แล้วล่ะ นายไม่ต้องเป็นห่วง " : มิสึซากิ

「 ถึงมิสึซากิจะบอกว่าเดินทางไหว แต่เธอยังดูผอมชีดและไม่มีแรงเลยสักนิด ถึงคาเงะมารุจะเป็นห่วงเธอแค่ไหน เขาก็อยากจะพาเธอไปก่อนที่จะไปที่แห่งนั้นไม่ได้อีก เขาค่อยๆ พาเธอเดินออกจากฐานลับกลุ่มเซนคิพลางเดินทางไปสถานที่หนึ่งที่เขาอยากพาเธอไปสักครั้ง ระหว่างทางมิสึซากิก็ ได้สัมผัสลมเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีก็ยิ้มน้อย เธอนั้นดีใจที่ได้ออกมาด้านนอกบ้างหลังที่ได้อยู่ในบ้านที่แม่เตรียมไว้ให้นอนพักและถูกสั่งห้ามออกไปไหนทั้งนั้นเพราะกลัวว่าเธออาจจะเจ็บหนักว่าเดิม คาเงะมารุที่เห็นมิสึซากิยิ้มได้ก็รู้สึกดีแปลกๆ ในใจ แต่ด้านปีศาจของเขานั้นเริ่มกัดกินความรู้สึกนั้นทิ้งพร้อมกระซิบใส่หูคาเงะมารุบ่อยขึ้น... 」

" กินวิญญาณของเด็กสาวนั่นซะ! เธอเกิดมาเพื่อเป็นอาหารให้นายนะ! กินเธอเลย! " : ด้านปีศาจของคาเงะมารุ

「 จิตด้านปีศาจของคาเงะมารุหัวเราะและยังคงกระซิบแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนเขารำคาญ มิสึซากิที่รู้สึกเหมือนคาเงะมารุรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไรก็พยายามทำให้เขาอยู่สงบให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ 」

" มีอะไรหรือเปล่าคาเงะมารุ ถึงฉันจะมองไม่เห็นแต่ฉันรู้สึกว่านายดูหงุดหงิดนะ " : มิสึซากิ

" ไม่มีอะไรมากหรอก เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกยัยมนุษย์อ่อนแอ " : มิสึซากิ

「 มิสึซากิที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าและค่อยๆ เดินทางต่อพร้อมคาเงะมารุที่คอยจับมือเธอไปตลอดทาง ระหว่างทางเขาก็เอาแต่เงียบและไม่พูดอะไร ทำเอามิสึซากิสงสัยนิดหน่อยว่าทำไมคาเงะมารุถึงเงียบมาก ปกติเขามักจะบ่นหรือคุยกับเธอบ้าง เธอจึงได้เดินตามเขาไปเงียบๆ จงถึงที่หมายที่เขาอยากจะพาเธอไป 」

" ถึงแล้วล่ะยัยมนุษย์ ปล่อยมือฉันได้แล้ว " : คาเงะมารุ

" อื้ม ก็ได้ " : มิสึซากิ

「 สถานที่ที่คาเงะมารุพามานั้นคือสวนดอกไม้ลับที่ซ่อนอยู่ในป่าที่พวกภูตอ่อนแออาศัยอยู่และไม่ไกลจากฐานลับของกลุ่มเซนคินัก เขาจึงอยากจะพาเธอให้ได้มาสัมผัสดอกไม้ใบหญ้าบ้าง ไม่ใช่ได้แค่อยู่แต่ในฐานลับและนอนรอความตายเพียงอย่างเดียว เขาเคยคิดนะว่าถ้าเขาตาบอดและต้องเอาแต่อยู่ในห้องแบบนั้น...มันคงไม่สนุกเลยสักนิด มิสึซากิยิ้มแย้มพลางใช้มือสัมผัสกลีบดอกไม้และลมที่พัดมาเบาๆ แดดนั้นไม่แรงมากจนเกินไป รวมทั้งมีภูตที่ร่างกายอ่อนแอค่อยๆ คลานมาหาเธอและเกาะขาไว้แน่น มิสึซากิที่รู้สึกจึงค่อยๆ อุ้มภูตตนนั้นขึ้นมาและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 」

" นายเป็นตัวอะไรกันเนี่ย? แต่ฉันว่านายต้องน่ารักแน่ๆ เลย ใช่ไหมเด็กดี~ " : มิสึซากิ

「 ภูตตนนั้นยิ้มและจับมือมิสึซากิไว้แน่นพลางยิ้ม คาเงะมารุที่เห็นก็กลอกตาก่อนจะรีบจับภูตแสนอ่อนแอนั่นออกไปไกลๆ ตัวมิสึซากิพร้อมจับเธอไปที่อื่น มิสึซากิที่รู้สึกว่าภูตตนนั้นหายไปจึงพยายามคลำหา...แต่กลับเจอแต่หน้าอกอันแข็งแกร่งของคาเงะมารุแทน คาเงะมารุถอนหายใจแต่ก็ไม่ว่าอะไรและปล่อยให้มิสึซากิลูบต่อไป 」

(มือเธอนี่...อุ่นชะมัด) : คาเงะมารุ

(นุ่มนิ่มจัง อะไรกันเนี่ย? มันไม่เห็นเหมือนกับขนของภูตตนก่อนหน้าเลย เหมือนผิวมนุษย์?) : มิสึซากิ

「 คาเงะมารุค่อยๆ โอบร่างกายที่แสนอ่อนแอของมิสึซากิไว้ใกล้ตัวเขาอีกเล็กน้อย ก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนหน้าผากของอีกฝ่ายเบาๆ มิสึซากิที่รู้สึกถึงริมฝีปากของคาเงะมารุก็ยิ้มพร้อมหัวเราะเบาๆ คาเงะมารุที่ได้ยินเสียงหัวเราะของมิสึซากิก็ทำเพียงเบือนหน้าหนี เสียงหัวเราะของเธอเหมือนกับเสียงดนตรีที่คอยทำให้เขารู้สึกดีในทุกๆ วันตั้งแต่ที่เจอเธอ เขาไม่เคยพบมนุษย์คนไหนที่ทำให้รู้สึกแบบนี้เลยสักคน...เขานั้นคิดว่ามนุษย์นั้นอ่อนแอและน่ารังเกียจ แต่กับผู้หญิงคนนี้นั้นต่างออกไป เธอนั้นเหมือนแสงสว่างในดวงใจที่แสนมืดมนของเขา เป็นมนุษย์คนแรกที่เขาอยากจะดูแลจะใส่ใจให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ 」

" นั่งเฉยๆ ล่ะ ฉันจะถักเปียให้ " : คาเงะมารุ

" เอ๊ะ? ได้สิ " : มิสึซากิ

「 มิสึซากิพยักหน้าและนั่งเฉยๆ ตามที่คาเงะมารุบอก คาเงะมารุยิ้มและค่อยๆ ถักเปียให้มิสึซากิ มือของเขาค่อยๆ จับเส้นผมสีเหลืองอ่อนของเธอด้วยความอ่อนโยนและเบามือจนถักเปียเสร็จ ก่อนจะหยิบปิ่นปักผมสีฟ้าออกมาและปักไว้ที่ผมของมิสึซากิ มิสึซากิที่รู้สึกเหมือนคาเงะมารุเอาบางอย่างมรใส่บนหัวของเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเล็กน้อย 」

" นายเอาอะไรมาใส่บนหัวฉันหรอคาเงะมารุ? " : มิสึซากิ

" ก็แค่ปิ่นปักผมที่ฉันคิดว่าน่าจะเหมาะสมกับเธอน่ะ มันไม่มีอะไรอันตรายหรอก " : คาเงะมารุ

" ฉันก็มีของที่อยากจะให้นายเหมือนกันคาเงะมารุ " : มิสึซากิ

" หืม...มนุษย์ตาบอดอย่างเธออยากให้ของขวัญฉันหรอ? ได้สิ คืออะไรล่ะ? " : คาเงะมารุ

...「 มิสึซากิค่อยๆ คลำไปในกระเป๋าและหยิบกำไลข้อมือลูกปัดสีม่วงสลับกับสีดำพร้อมจี้รูปแมงมุงที่เธอให้อากามาริช่วยทำให้ออกมา ถึงมันอาจจะดูเป็นของไร้ค่าและไม่ได้สวยหรูมากมาย แต่สำหรับมิสึซากินั้นมันเป็นสิ่งที่เธอทำด้วยใจและอยากให้คาเงะมารุเก็บไว้ คาเงะมารุค่อยๆ หยิบกำไลข้อมือนั้นมาใส่ เขาไม่พูดอะไรนอกจากลูบหัวมิสึซากิเบาๆ เป็นการขอบคุณสำหรับของขวัญเล็กๆ น้อยๆ นี้ที่เธอให้ มิสึซากิหัวเราะเบาๆ และรู้ว่าคาเงะมารุนั้นชอบ เธอก็สบายใจขึ้นและยังคงซกหน้าอกของคาเงะมารุต่อไป อากามาริที่แอบตามมาก็ยิ้มและหัวเราะๆ เบาเมื่อเห็นคาเงะมารุมีด้านที่อ่อนโยนเหมือนกับคนอื่นๆ บ้าง... 」...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***