วัดค่าพลัง

ทหารคนหนึ่งนำทางเฟิงหยางออกจากป้อมปราการพร้อมแนะนำโรงแรมให้ หลังจากผ่านป้อมกำแพงสูงใหญ่มาเฟิงหยางก็ต้องตกใจ

ถึงนอกเมืองจะมืดมิดและอันตรายแต่ในตัวเมืองนั้นตรงกันข้าม ตึกราวบ้านช่องดูมีชีวิตชีวาและมีบรรยากาศที่ครึกครื้น มีผู้คนและร้านค้ามากมายอยู่ตามทาง พวกเขาบางส่วนแต่งตัวและมีอาวุธเหมือนกับนักผจญภัย ดูแล้วที่นี่ก็เหมือนเมืองการค้ายังไงอย่างงั้น

เขาเดินดูรอบๆ อย่างสนอกสนใจ แต่ไม่นานเฟิงหยางก็ไปที่โรงแรมซึ่งอยู่ไม่ไกลจากป้อมปราการ

จากภายนอกหรือภายในโรงแรมนี้ก็เก่าพอสมควรเลย เขาเข้าไปเลือกห้องพักและขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองทันที โรมแรมนี้มีคนน้อยมากสมกับความเก่าของมัน สภาพห้องที่เขาอยู่ไม่ต่างอะไรจากตัวโรงแรม

ห้องทำจากไม้ผุๆ โคมไฟแค่ดวงเดียวพร้อมกับเตียงโทรมๆ อีกหนึ่ง เฟิงหยางไม่ได้สนใจเรื่องสถาพห้อง เขานั่งลงบนขอบเตียงก่อนจะเริ่มครุ่นคิดทีละอย่าง...

อย่างแรกเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้? สิ่งที่เขาจำได้รางๆ คือมีหน้าจอขึ้นมาแล้วสติของเขาก็ดับวูบไป... รู้ตัวอีกทีค้างคาวพวกนั้นก็หายไปหมด เขาไม่เข้าใจเลยว่ามันคืออะไร แต่นึกไปก็ไม่มีอะไรในหัว

เฟิงหยางตัดสินใจเปิดข้อมูลของตัวเองเพื่อจะนึกอะไรออก

“ระบบเปิดข้อมูลของฉัน”

ระบบตอบรับคำสั่ง หน้าจอปรากฏขึ้นมากลางอากาศตรงหน้าเขา

ชื่อ: [เฟิงหยาง]

เลเวล: [1/100]

สถานะ: [หมุษย์จากต่างแดน]

สื่อกลางเวทมนตร์: [???]

ฉายา: [ผู้ถูกเลือกโดยระบบ]

เฟิงหยางมึนงง ข้อมูลพวกนี้ไม่ได้ทำให้เขานึกอะไรออกเลย หลังจากนี้สามวันเขาก็ต้องหาเงินมาเตรียมจ่ายค่าห้อง แล้วไหนจะเรื่องอาหารอีก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องหาเงินยังไงในต่างโลก

ชายหนุ่มล้มตัวนอนและเริ่มคร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง แต่อยู่ๆ เสียงจากระบบก็ดังขึ้น

[“เรามีทางเลือกให้คุณ”]

เฟิงหยางเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันควัน เขามองหน้าจอด้วยความสงสัย

“มีเสียงด้วยเหรอ! แล้วที่พูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไงน่ะ?”

หน้าจอขยายใหญ่ขึ้นเล็กน้อยก่อนที่ข้อความจะปรากฎพร้อมกับเสียง

[“คุณต้องรู้จัก<ดันเจี้ยนเวิลด์>เสียก่อน ที่นี่คือโลกใบใหม่ที่คุณยังไม่คุ้นเคย มันมีระบบการพัฒนาตัวเองของผู้คนด้วยการฟาร์ม ถ้าหากคุณอยากแข็งแกร่งขึ้นคุณต้องจัดการกับมอนสเตอร์เพื่อเพิ่มเลเวลและค่าสเตตัสต่างๆ ทั้งหมดนั่นก็เพื่อที่จะพิชิต<มหาดันเจี้ยน>”]

ชายหนุ่มประหลาดใจ เขาเอ่ยถามทันที

“มหาดันเจี้ยน...มันคืออะไรน่ะ?”

ข้อความในจอรีเช็ตและเริ่มเขียนอีกครั้ง

[“<มหาดันเจี้ยน>คือแหล่งกำเนิดขนาดยักษ์ของสัตว์ประหลาดที่เป็นปัญหาต่อผู้คนบนดาวดวงนี้ การมีอยู่ของมันทำให้ทุกยามค่ำคืนจะมีมอนสเตอร์เกิดออกเป็นจำนวนมากแลจะโจมตีมนุษย์ทุกคนที่ไม่ได้อยู่ใน<โซนปลอดภัย> ถ้าหากมหาดันเจี้ยนถูกทำลายมอนสเตอร์ทั้งหมดก็จะหายไป ทำให้มนุษย์บนดางดวงนี้สร้างอาชีพที่มีชื่อว่าฮันเตอร์ขึ้นมาเพื่อจำกัดมอนสเตอร์และปลุกปั้นผู้ที่แข็งแกร่งพอจะพิชิต<มหาดันเจี้ยน>”]

เฟิงหยางฟังด้วยความตะลึง ตอนนี้เขามาอยู่ในโลกที่อันตรายเสียแล้ว... แต่ถึงยังไงเขาก็ต้องสนใจเรื่องปากท้องก่อน

“แล้วถ้าจะหาเงินฉันต้องทำยังไงบ้าง?”

ข้อความในจอหายไปชั่วครู่ ไม่นานระบบก็ตอบกลับ

[“ที่นี่คือเมืองลั่วหยางซึ่งมีกิลด์สำหรับอาชีพฮันเตอร์โดยเฉพาะ คุณสามารถสมัครเป็นฮันเตอร์และหาเงินจากที่นั่นได้ แต่เพื่อว่าคุณยังไม่มีแรงจูงใจมากพอ ถ้าหากสามารถพิชิต<มหาดันเจี้ยน>ได้คุณอาจจะได้ความทรงจำกลับคืนมา หรือมากกว่านั้นคุณอาจจะหาทางกลับบ้านได้”]

เฟิงหยางลุกขึ้นพรวดด้วยความตกใจ

“จริงเหรอ?! เข้าใจแล้ว! พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปที่กิลด์!”

ชายหนุ่มตัดสินใจนอนพักผ่อนก่อน ตอนนี้เขาพบวิธีที่จะคลี่คลายปัญหาแล้ว รอแค่พรุ่งนี้เท่านั้น!

ต่อมาในตอนเช้าตรู่เฟิงหยางออกจากโรงแรม ตำแหน่งของกิลด์อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมนัก

ไม่นานเขาก็เดินมาถึง จากภายนอกมันเป็นอาคารขนาดใหญ่ที่ดูหรูหราไม่น้อย มีไฟและพืชพันธุ์ประดับอย่างมีเสน่ห์ แต่ที่น่าประหลาดคือมีคนอยู่เยอะมากแม้จะเช้าขนาดนี้ แค่ที่หน้าทางเข้าก็มีเหล่านักผจญหรือฮันเตอร์คุยกันอยู่ไม่น้อยแล้ว

‘นี่พวกเขาไม่นอนกันหรือไงนะ...’ เฟิงหยางเตรียมใจก่อนจะเดินเข้าไปถามฮันเตอร์กลุ่มหนึ่ง

“คือว่า...” ฮันเตอร์สามคนหันมาตามเสียง เมื่อเห็นเฟิงหยางพวกเขาก็มีท่าทีประหลาดใจ

“ที่นี่คือกิลด์ของฮันเตอร์หรือเปล่าครับ?”

พวกเขาอ้ำอึ้งและเงียบไป เฟิงหยางถึงกับเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ ไม่นานหนึ่งในนั้นก็ตอบกลับ

“ชะ ใช่ที่นี่คือกิลด์ของฮันเตอร์ ถ้าอยากมาสมัครก็เข้าไปด้านในได้เลย”

เฟิงหยางกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินเข้าไปด้านในผ่านสายตาของเหล่าฮันเตอร์ที่มองเขาอย่างไม่วางตา

เมื่อเข้าไปเฟิงหยางก็ชะเง้อมองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าที่เฉยชาและแอบทึ่งหน่อยๆ ภายในอาคารมีการประดับอย่างหรูหราไม่ต่างจากข้างนอก เหล่าสมาชิกกิลด์กำลังพูดคุยอย่างเป็นกันเอง บางส่วนกำลังมุงดูเควสบนบอร์ดอย่างกระตือรือร้น

เฟิงหยางมองไปเห็นเคาเตอร์กิลด์ที่อยู่ไม่ไกลนัก ที่นั่นมีผู้คนไม่น้อยกำลังต่อแถวสเตรียมมัครงาน ชายหนุ่มเดินไปที่เคาเตอร์ผ่านการเฝ้าดูของฮันเตอร์มากหน้าหลายตาที่เหมือนจะสนใจเขา

ถึงสภาพเขาตอนนี้จะไม่ต่างอะไรจากขอทานแต่สำหรับคนที่นี่เฟิงหยางเหมือนนักพเนจรที่พึ่งรบมายังไงอย่างงั้น ต้องยอมรับว่าผมสีขาวและดวงตาสีทองของเขามันดูโดดเด่นแปลกตา ผนวกกับสีหน้าและท่าทีที่เคร่งขรึมทำให้เขาดูมีออร่าสุดๆ !

หลังจากต่อแถวได้ไม่นานก็ถึงคิวของเขา

“สวัสดีค่ะ! ฉันชื่อหลินหลินเป็นพนักงานของที่นี่! ยินดีต้อนรับสู่กิลด์ฮันเตอร์ของเรานะคะ!”

พนักงานสาวกล่าวทักทายเขาด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใส เธอเป็นสาวตัวเล็กมีผมสีน้ำตาลสั้นประบ่าและมีดวงตาสีส้มสุดน่ารัก

เฟิงหยางบอกจุดประสงค์ของตัวเองแบบเรียบนิ่ง

“ผมอยากสมัครเป็นฮันเตอร์น่ะครับ...ต้องทำยังไงบ้าง?”

พนักงานสาวอธิบาย

“มีขั้นตอนไม่เยอะหรอกค่ะ! แต่ก่อนอื่นเราต้องตรวจสอบระดับพลังเวทก่อน ถ้าเกิดพลังไม่ถึงเกณฑ์ทางกิลด์ของเราก็รับเข้าทำงานไม่ได้หรอกนะคะ แค่วางมือบนลูกแก้วนี่มันก็จะแสดงค่าพลังเวทของคุณค่ะ!”

พนักงานสาวพูดอย่างร่าเริงพลางชี้ไปที่ลูกแก้วบนโต๊ะด้านหน้า เฟิงหยางทำตาม เขาค่อยๆ ยื่นมือไปที่ลูกแก้วท่ามกลางสายตาของเหล่าสมาชิกกิลด์ที่มองเขาอย่างสนอกสนใจ ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกับลูกแก้วมันก็เปล่งแสงจ้าออกมา

ทุกคนรอดูอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อแสงนั้นหายไปลูกแก้วก็เผยค่าพลัง

[ไม่มีพลังเวท]

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***