Episode4

ทุกคนนิยายเรื่องนี้แต่งตามจิตนาการของแอดตามความคิดของแอดนะ ถ้ามีใครไม่ชอบการแต่งที่แบบเว่อร์เกินยังไงก็แนะนำให้อย่าอ่านเลยนะค่ะ ถ้าใครชอบนิยายเรื่องนี้ที่แอดแต่งก็รอติดตามอ่านกันได้เลยค้าบเดี๋ยวแอดจะมาอัพถ้าว่างๆน้า ถ้าอัพช้าหน่อยก็ต้องขออภัยนะทุกคน

Episode4 : มีพฤติกรรมแปลกๆไป

Pear

(ฉันยอมรับเลยตรงๆว่าตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ดีสักเท่าไหร่นัก เพราะฉันกำลังงอนเขาอยู่ใช่นั้นก็คือ'เตโช'นั้นเอง ถ้าถามถึงความสัมพันธ์ของฉันกับเขาว่าเป็นอะไรกัน ขอตอบตรงๆเลยว่าเราเป็นแฟนกันค่ะ คบกันมาได้ 5 ปีแล้ว ตั้งแต่ฉันอยู่ม.ปลาย(16y) ถึงตอนนี้ฉันก็(21y) แล้วค่ะ ส่วนพี่เตโชตอนนี้เขา(23y)แล้วละค่ะ ทั้งๆที่ตอนนี้เขาควรที่จะมาง้อฉัน เขากลับไปนั่งให้พวกชะนีพวกนั้นเปย์หรือบริการอยู่ได้ เหตุผลที่ฉันงอนเขาก็เพราะเมื่อคืนเลย เป็นวันเกิดของฉันแท้ๆแต่พี่เตโชกลับผิดนัดบอกว่าจะมาแต่สุดท้ายก็ไม่มา แบบนี้จะไม่ให้งอนได้ไง เดี๋ยวเหอะยังนั่งชิวอยู่ได้!)

"แพร์..ลูกแพร์ ไอ้แพร์! " ใบข้าวเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทอย่างลูกแพร์ที่อยู่ดีๆก็บีบแก้วน้ำจนน้ำมันพุงออกมา

"ห๊ะ?!!" ลูกแพร์เอ่ยตอบใบข้าวเมื่อเธอมีสติกลับมาจากการเรียกของใบข้าว

"ดูผลงานของแก" ใบข้าวเอ่ยขึ้นพร้อมมองไปที่แก้วน้ำที่ลูกแพร์บีบก่อนหน้านี้

"ซอรี่น้าาา~ฉันไม่ได้ตั้งใจ" ลูกแพร์เอ่ยขอโทษเพื่อนสนิทที่เผลอไปบีบแก้วน้ำดื่มของใบข้าวตอนไหนก็ไม่รู้ตัวเลย

"แกเหมออะไรแพร์" ออเรนจ์เอ่ยขึ้นเมื่อสังเกตพฤติกรรมของลูกแพร์อยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

"ฉัน..ฉัน..ฉัน.." ลูกแพร์พูดตะกุตะกะ

"ฉัน ฉันอะไรอยู่ได้ไอ้แพร์" ใบข้าวเอ่ยว่าเพื่อนสนิทของเธอ

"แกกำลังคิดเรื่องที่จะมาโกหกฉันกับอิข้าวอยู่ใช่ไหม.." ออเรนจ์เอ่ยพร้อมจ้องจับผิดลูกแพร์

"ป่าววววววเลยยยย" ลูกแพร์เอ่ยขึ้นเสียงสูงเพราะเธอโกหกไม่ตึงพอ(โกหกไม่เป็น)นั้นเอง

"ออหรอ" ออเรนจ์เอ่ยขึ้นพร้อมมองบนไปหนึ่งกรุบ

"พูดมาเลยนะยัยแพร์..ตั้งแต่ไอ้พวกหนุ่มหล่อเบ้าหน้าฟ้าประทานมา แกก็มีพฤติกรรมแปลกๆขึ้นมาทันทีเลย" ใบข้าวเอ่ยขึ้นแบบสั่งให้พูด แต่ก็ไม่วายที่จะพูดถึงพวกประธานหนุ่มหล่อเบ้าหน้าฟ้าประทานพวกนั้นแต่เอาจริงๆเธอก็สงสัยนั้นแหละ

"เเหม ไม่ใช่ว่าแกแอบชอบใครในกลุ่มพวกประธานป่าวน้า?" ออเรนจ์พูดเสริมขึ้นแบบหยอกๆ เล่นๆ ไม่ได้คิดแบบนั้นเลยจริงๆ แต่ก็ทำจ้องจับผิดลูกแพร์

"พวกแกทำไมคิดกันแบบนั้น.." ลูกแพร์เอ่ยสวนขึ้นอย่างไม่ยอมรับ

"แกมีความลับอะไรที่ไม่เคยบอกพวกฉันป่ะเนี่ย" ออเรนจ์เอ่ยถามอย่างจริงจัง แต่ก็แอบจ้องจับผิดลูกแพร์ไปตามระเบียบ

"ถ้าฉันบอกพวกแกไปอย่าอุทานเสียงดังนะ" ลูกแพร์เอ่ยสั่งพวกเพื่อนสนิททั้งสองคนไว้ก่อนเพราะก็แอบกลัวว่าพี่เตโชของเธอจะรู้ว่าเธอมาเรียนที่นี่

"ได้" ออเรนจ์กับใบข้าวตอบรับคำของลูกแพร์ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม

"ฉัน..ฉันกับพี่เตโชเราเป็นเเฟนกัน" ลูกแพร์เอ่ยขึ้นเบาๆพอได้ยินกันแค่สามคนคือ เธอและเพื่อนสนิททั้งสอง

"ห๊ะ!!" ออเรนจ์เอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยความไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ลูกแพร์พูดออกมา ใบหน้าของเธอคือบ่งบอกว่าไม่อยากจะเชื่ออะ เลย

"อะไรนะ! แกกับพี่เตโชเป็นแฟนกันหรอ!" ใบข้าวก็เอ่ยขึ้นเสียงดังไม่ต่างกับออเรนจ์เลย แต่เธอดันลุ้นพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมาสะได้

"ไอ้ข้าวไอ้เรนจ์! " ลูกแพร์พูดขึ้นเสียงเบาด้วยใบหน้าที่ฉันไม่น่าไว้ใจพวกแกเลยจริงๆ คือเชื่อใจไม่ได้ โอ้ยยลูกแพร์จะบ้าตุย

เมื่อออเรนจ์และใบข้าวเอ่ยขึ้นเสียงดังเช่นนั้นพวกผู้หญิงและผู้คนในโรงอาหารต่างหันมามองกลุ่มของลูกแพร์ทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***