

 

คำว่าเมียมันค้ำคอ

11.40 นาที

... ครืดดดด...

ฉันที่ยืนคุยกับเพื่อนอยู่ในห้องเรียน พอได้ยินเสียงโทรศัพท์พอเห็นเบอร์โทรมาก็ยิ้มออกมาทันที

"ว้ายยย ผัวโทรมาแล้วยิ้มคือกำลังจะบั่บอยู่ถูกมะ"

"อิบ้า"

"อิกราฟฟาดงวงฟาดงามากมึงอะ"

ฉันส่ายหน้าพร้อมกับมองหน้าก่อนจะกดรับสาย

"ฮัลโหล"

(รออยู่ข้างนอก)

"หื้อ"

ฉันครางออกมาในลำคออย่าง งงๆ เขารู้ได้ไงว่าอาจารย์ปล่อยแล้ว

(ก็เห็นอาจารย์เดินออกไปแล้ว)

"อ่อ กำลังเก็บของเดี๋ยวออกไป"

(เคครับ)

ฉันเก็บหนังสือและของบนโต๊ะใส่กระเป๋าพร้อมกับได้ยินเสียงไอ้กราฟถามขึ้นมันถามมากใช่ปะ

"อิฟลินท์วันนี้มึงไม่ได้ใส่ทรงเอ"

"เออวะเพิ่งสังเกต"

"ไม่อยากวิ่ง"

ฉันบอกเพื่อนเพราะตอนรับน้องรุ่นพี่ยังไม่ให้ใครใส่ทรงเอเลยสักคนแล้วเห็นวีดีโอเมื่อวานที่คนตัวสูงสั่งวิ่งสภาพร่างกายไม่ว่าจะปกติหรือตอนนี้ไม่ไหวแน่

"ชิ ยังต้องกลัวอีกเหรอผัวมึงอะเฮดว๊ากค่ะ!!"

"อิกราฟเสียงดัง"

ฉันตีแขนเพื่อนก่อนจะหันไปมองเพื่อนทั้งห้องที่มองมาทางอิกราฟประเด็นคือไม่ได้มีใครอยากรู้หรอกแต่คงตกใจเสียงของอิกราฟนั่นแหละฉันยืนข้างๆมันยังตกใจ

"อุ๊ปส์!!! ขอโทษจ้า"

"ไปยัง"

"ไป ๆ ผัวมาแล้วรีบเลยนะ"

"ก็คนเขามีผัวอะ”

ฉันพูดพร้อมกับแลบลิ้นให้เพื่อนก่อนเค้กกับพิมจะหัวเราะออกมา

"เออ อันนี้อิฟลินท์พูดถูก"

ฉันเปิดประตูออกมาก็เห็นคนตัวสูงกับเพื่อนของเขายืนรออยู่หน้าห้องและก็มีเพื่อนในห้องที่ทยอยเดินมาแล้วไหว้เขากับเพื่อนแล้วฉันต้องไหว้ปะวะ ในขณะที่กำลังคิดอยู่คนที่ทำหน้าโหดๆอยู่ก็เดินมาลูบหัวแล้วถามฉันเบาๆ

"ปวดท้องอยู่หรือเปล่า”

ฉันส่ายหน้าก่อนจะตอบเขากลับเบาๆ สักพักก็เริ่มเป็นที่สนใจเพราะคนในห้องฉันก็ไหว้เขาแล้วมองฉันด้วยแววตาสงสัย

"ไม่แล้วกินยาไปเลยไม่ปวด"

"รายงานผ่านมั้ย"

เขาที่พาฉันเดินลงจากตึกโดยที่มีเพื่อนเขาและเพื่อนฉันเดินตามกันลงมา

"ผ่าน"

"หึ น้องฟลินท์ครับ ไม่ผ่านยังไงไหวงานตัวเองเฮดว๊ากยังไม่ทำละเอียดขนาดนี้เลยนะครับ"

"เอออันนี้เห็นด้วย"

"พวกมึงสองตัวก็ชอบกวนมัน"

ผมที่เดินจับมือคนตัวเล็กอยู่ก่อนจะหัวเราะออกมาในลำคอ หึ ไอ้สองตัวนี้ไม่เคยจำสงสัยต้องทบทวนความจำสักหน่อยละก่อนจะหยุดแล้วหันไปมองเพื่อนตัวเอง

"ในเมื่อเมียกูไม่ค่อยปวดท้อง สงสัยก่อนกลับต้องให้เพื่อนออกกำลังกายสักหน่อย มึงว่าไงไอ้กลัฟ"

"หึหึ ถามกูก็เห็นด้วยกับมึงอะสิ"

"ห๊ะ!!! พ่อครับผมผิดไปแล้วครับเดี๋ยวผมตบปากตัวผมเอง"

ผมยิ้มมุมปากก่อนจะมองไอ้ธีร์กับไอ้พาสที่ทำท่าจะตบปากตัวเอง

"จริงด้วย นี่ปากไม่ดีนี่ๆ"

"หึ ไม่ตบต้องตบหรอกตบจนมึงฟันหักก็ต้องวิ่ง วิ่งรอบตึกวิศวะ 5 รอบ!!!"

ฉันสะดุ้งตอนแรกเขาก็ยังคุยเสียงเบาๆอยู่เลย พอสั่งทำโทษเท่านั้นแหละทุกคนที่อยู่แถวนั้นก็หันมามองเป็นตาเดียวก่อนจะได้ยินเสียงเพื่อนเขาพูดออกมาพร้อมกันและยอมรับคำสั่งคนตรงหน้าอย่างโดยดี

"วิ่ง 5 รอบครับ!!!"

ผมพาคนตัวเล็กเดินมานั่งที่โต๊ะก่อนจะกอดอกมองไปยังเพื่อนของผมสองคนที่กำลังเตรียมตัววิ่ง หึ ชอบกวนประสาทดีนัก

"ถุงผ้าไปไหนล่ะ”

ฉันที่นั่งเล่นมือถืออยู่ข้างๆที่ตอนนี้ยืนดูเพื่อนเขาวิ่งอยู่ก็เลยถามขึ้นมาเพราะตั้งแต่มายังไม่เห็นเลยเกือบลืมไปแล้วด้วยดีนะนึกขึ้นมาได้พอดี

"ถุงผ้าอะไรอะ เชี้ย!!"

พอนึกขึ้นมาได้ว่าถุงผ้าที่เมียถามหาคืออะไร แต่ประเด็นมันอยู่ที่คิดว่ามันเป็นถุงพลาสติกเลยทิ้งไปทั้งคู่ ผมกลืนน้ำลายก่อนจะนึกถึงคำที่เมียสั่งเมื่อเช้าว่าให้เอากลับมาแล้วมองไปที่คนตัวเล็กที่มองอยู่ก่อนแล้ว และสีหน้าของเมียผมตอนนี้ค่อยๆเปลี่ยนไปด้วย

"อืมม กูว่ากูขยับออกจากมึงนิดหนึ่งดีกว่าตรงมึงรู้สึกหนาวๆ"

ผมมองไอ้กลัฟที่ขยับออกจากผมไปก้าวหนึ่งไม่ใช่แค่มันหรอกผมก็อยากไปเหมือนกันแต่ติดที่ทำเหมือนอย่างที่คิดไม่ได้

"เงียบทำไม"

"คือ"

"อย่าโกหกนะ"

"ไม่โกหกแต่พอเมื่อเช้ากินเสร็จแล้วรีบแล้วทีนี้ก็เลยเอาไปทิ้ง แล้วก็ลืมไปว่ามันเป็นถุงผ้านึกว่ามันเป็นพลาสติก ความเคยชินอะ ละ”

ฉันยิ้มมุมปากก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวสูงก่อนจะพูดสวนเขากลับไปอย่างรวดเร็ว

"ไปวิ่งกับเพื่อนไป"

"ห๊ะ!!!"

ผมเบิกตากว้างก่อนจะถามอีกทีว่าหูไม่ได้ฝาดถ้าเดินไปตอนนี้ไอ้สองตัวนั้นหัวเราะแน่ เพราะตอนนี้ไอ้กลัฟยังแอบยิ้มเลย

"เพื่อนวิ่ง 5 รอบแต่เห็นแก่รายงานเอาแค่ 2 รอบก็พอ"

ฉันยักคิ้วส่งให้คนตัวสูงที่ตอนนี้หน้าเขาเปลี่ยนจากโหดๆ มาเป็นหน้าขอร้อง หึ กว่าฉันจะพรีมาได้รอนานมากจนเกือบลืมไปแล้วต้องเจอแบบนี้แหละจะได้จำ

"แต่"

"ถ้าช้า 5 รอบเท่ากัน"

"นี่!!!"

ฉันมองคนตัวสูงที่ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาเท้าเอวก่อนจะพูดออกมาเสียงดังคิดว่าฉันกลัวมั้ง บอกเลยไม่

"อะไร เสียงดังทำไม"

ผมมองยัยตัวแสบถ้าเป็นคนอื่นนะหักคอไปแล้ว แต่นี่มองหน้าแล้วก็ทำไม่ลงคำว่าเมียมันค้ำคอ

"จะบอกว่า!! ฝากโทรศัพท์หน่อยเดี๋ยวมันตก"

"หึ เหรออ"

ฉันรับโทรศัพท์จากคนตัวสูงมาก่อนจะเห็นเขาหันไปทางเพื่อนที่ยืนอยู่ไม่ไกลกัน

"สัสกลัฟ มึงไปกับกูด้วยเลย"

"หื้อ กูต้องไปทำไมอะ"

"เมื่อเช้ามึงกินกับกูไงคนละครึ่งเลยมึงอะรับผิดชอบร่วม ไป"

"เวรกรรมของกู ไม่น่าเลย"

ฉันหัวเราะก่อนจะเห็นคนตัวสูงที่สั่งเพื่อนไปกับเขาจนได้แล้วเพื่อนก็ยอมด้วยนะ

"กูก็ไม่คิดจะได้เห็นภาพนี้ อิห่าเอ้ย เก่งกับทุกคนเพื่อนยังไม่เว้นเมีย ยอมเมียตัวเล็ก ๆ อย่างอิฟลินท์ โอ้พระเจ้าจงเจริญ"

"เออดิ ไม่ได้จะเห็นง่ายๆนะ วีดีโอต้องมาแล้ว"

"ดีนะเขาทำรายงานให้อิฟลินท์ไม่งั้น 5 รอบ"

"หึ อันนี้กูใจดีแล้วปะกระเป๋าผ้าน่ารักขนาดนี้กว่ากูจะได้ของมาไม่สนใจดีนักต่อไปจะได้ระวัง"

"จ่ะ เมียเฮดที่สั่งเฮดได้ กูก็ยอมสยบแล้วจ่ะ ขนาดผัวเขาโหดขนาดนั้นยังยอมมันกูเป็นเพื่อนจะเหลือเหรอ"

"มึงก็พูดเกินไป"

"ตรงไหนที่เกินจริงเอาปากกามาซิจะวงให้ค่ะแม่"

ฉันส่ายหน้าก่อนจะขำออกมากับเพื่อนโดยที่มีไอ้เค้กยกมือถือขึ้นมาถ่ายวีดีโอ

ผมวิ่งตามไอ้พาสกับไอ้ธีร์ก่อนพวกมันจะหยุดรอแล้วถามแบบกวนประสาท

"เอ้า เฮดครับวิ่งทำไมครับเนี่ย"

"หึ เมียสั่งมีเหรอพ่อมึงจะไม่ทำ"

"เชี้ยยยย!! คนจริงไอ้สัสเอ้ยพ่อบ้านใจไม่กล้าของจริง"

"แล้วน้องเขาให้มึงวิ่งทำไมวะ"

ผมวิ่งไปพร้อมกับตอบคำถามมันไปอย่างปลงๆ ไอ้รอบตึกนี่แม่งก็กว้างซะเหลือเกินไม่รู้จะสร้างทำไมกว้างขนาดนี้

"กูทิ้งกระเป๋าผ้าที่เมียกูให้มาเมื่อเช้า"

"เชี้ยย กูว่ามึงคนจริงแล้วนะเมียมึงนี่แน่กว่า"

"รักเขาก็ต้องยอมเขา หมดกันใบหน้าโหดๆที่สั่งกูเมื่อกี้ ฮ่าๆ!!"

"กูก็ไม่ได้อยากจะยอม แต่ไม่อยากทำให้เมียไม่สบายใจ"

"ครับพ่อครับ ใครไม่ยอมกูยอม จะมีใครกล้าสั่งนอกจากเมียนี่แค่กระเป๋าผ้านะ ถ้ามึงซุกกิ๊กนี่"

"ไม่ต้องคิดตอบได้เลยพ่อกูโดนตัดตอนแน่นอน"

"แดดตอนเที่ยงนี่ก็ร้อนจัดแม่งร้อนเหมือนไม่เคยร้อน เชี้ยเอ้ยย!! ถ้าพูดกันรู้เรื่องกูจะจ่ายเงินแล้วให้แม่งไปหยุดทำงานสักวัน หัวจะขาดอยู่ละ"

ผมบ่นไปต่างๆนาๆแต่มันก็เรื่องจริงร้อนหัวจะขาดขนาดนี้มีต้นไม้ยังร้อนจะตาย ตอนนี้เหงื่อก็เริ่มไหลออกมาตามกรอบหน้าของผม

"ไอ้พระอาทิตย์เอ้ย เวรกรรมจริงๆ เขาโมโหเมียแล้วลงที่มึงเนี่ย"

"สัสธีร์"

"หรือไม่จริง"

"เออ!!! หุบปากเลยมึงอะคืนนี้ในเกมส์มึงเจอกูแน่"

"โหหห กูอีกแล้วเหรอ"

"ฮ่าๆ สัสธีร์ปากพาซวยนี่ไม่มีใครล้มล้างมึงได้เลยจริง"

ผมสั่งเพื่อนก่อนจะวิ่งต่อไปจนครบสองรอบ หลังจากวิ่งเสร็จก็เดินกลับมาหาคุณเมียที่โต๊ะพร้อมไอ้กลัฟ

ฉันนั่งรอเขาวิ่งเสร็จฉันกับเขาก็พากันกลับเพราะดูอาการแล้วเขาคงต้องกลับมาที่มหาลัยอีก

จากนั้นฉันก็พาให้เขาแวะฉีดยาคุมแล้วฉันก็เลือกเป็นแบบฉีดประจำทุกเดือนเพราะความเสี่ยงต่ำกว่าแบบสามเดือน ดีหน่อยคนไม่เยอะแปปเดียวก็เสร็จใช้เวลาไม่นาน

พอกลับมาถึงคอนโดของเขาคนตัวสูงก็ตรงเข้าไปอาบน้ำก่อนจะใส่ชุดอยู่บ้านเดินออกมา ฉันที่เทอาหารที่ซื้อมาอยู่เลยมองเขาแล้วถามออกไป

"ไม่ไปมหาลัยต่อแล้วเหรอ"

"ไม่ต้องแล้ว ตอนแรกจะรวมน้องแต่อาจารย์เขาให้น้องไปทำกิจกรรมอะไรไม่รู้เลยเลื่อนไปพรุ่งนี้"

"อ้าว แล้วงี้คนที่ไม่ไปไม่เป็นไรเหรอ"

ฉันถามด้วยแววตาสงสัยเพราะถ้าอาจารย์เชคชื่อแล้วไม่ผ่านขึ้นมาซวยอีก

"หึ ไม่ต้องกังวลหรอกคนไม่เข้าก็เยอะไปไม่กี่คน"

"แน่ใจ"

"แน่ใจดิ ไอ้ธีร์ส่งรูปมาให้ดู"

ฉันพยักหน้าก่อนจะนั่งลงและฉันกับเขาก็เริ่มกินข้าว ก่อนจะเห็นเขาเติมข้าวอีกพอเติมข้าวแล้ว ยังมากินลูกชิ้นกินขนมได้อีก จนฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ยังไม่หยุด

"ยังไม่อิ่มอีกเหรอ"

"วันนี้พลังงานน้อยต้องเติม"

ฉันยิ้มมุมปากก่อนจะมองคนที่ย้ายมานั่งอยู่ตรงโซนรับแขกพร้อมกับเปิดหนังดูฉันเลยนั่งลงบนโซฟาตัวยาวตัวเดียวกับเขาก่อนจะหันไปมองคนตัวสูงแล้วย่นจมูกใส่

"สมควรแล้วกว่าจะพรีมาได้ตั้งหลายเดือนให้ถุงน่ารักแล้วทิ้งต่อไปก็ถุงพลาสติกนู้นเลย"

ผมยิ้มก่อนจะทิ้งตัวนอนบนตักของยัยตัวแสบเมื่อไรเมียจะหายเป็นปกติวะเนี่ย จะทนไม่ไหวแล้วเว้ย

"กินแล้วนอนใครเขาบอก ลุกให้มันย่อยก่อน"

ฉันใช้มือดันหัวเขาให้ลุกออกจากตักตัวเองแต่เขาไม่ลุกพร้อมกับหันหน้าเข้าหาหน้าท้องฉันและใช้มือกอดเอวฉันไว้

"หึ ไม่เอาอะ กี่วันกว่าจะหายอะ"

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะก้มมองคนตัวสูงที่เขาเงยหน้ามามองรอคำตอบ

"อาทิตย์หนึ่งนู้น"

"จริงจังปะเนี่ย"

"เอ้า พูดจริงใครเขาจะโกหก"