บอกตอนไหนว่าไม่ได้ชอบเธอ

ฉันบอกคนตัวสูงที่ตอนนี้บีบแขนฉันแรงมากจนลืมไปมั้งว่านี่เนื้อคนไม่ใช่เหล็กอะ

"ฉันถามว่ามันเป็นใครก็แค่ตอบมา จะตายหรือไง!!"

ฉันมองคนตัวสูงที่ไม่รู้จะโมโหอะไรกันหนักหนาถ้าเป็นผัวเมียกันก็คงไม่แปลกที่จะหึงแต่นี่ไม่ใช่ไง ถึงแม้ร่างกายจะอันนั้นก็เหอะ

"แล้วถ้าฉันบอกว่าแฟนฉัน นายจะปล่อยฉันไปแล้วไม่มายุ่งกับฉันปะล่ะ”

ฉันถามออกไปเพื่อหาทางไม่ต้องยุ่งกันอีกมันก็เป็นทางออกที่ดีนะ เออ คุณแม่กราฟฉันมีประโยชน์มากก็วันนี้แหละ เดี๋ยวต้องพามันไปเลี้ยงเหล้าไปการตอบแทนสักหน่อย

"หึ!!! มันแค่แฟนฉันอะผัวเธอ ไปบอกเลิกมันแล้วอย่าให้รู้ว่ายังติดต่อกันอยู่นะไม่งั้นตายคู่อะรู้จักไหม

ผมยิ้มมุมปากพร้อมกับตอบยัยคนที่ชอบกวนประสาทเก่งไปหมด ก่อนยัยนั่นจะมองมาทางผมด้วยสีหน้าแบบงงๆ

"นายนี่นะ ไม่คิดว่าสิ่งที่นายทำมันจะบาปมั่งหรือไง บอกคนที่เป็นแฟนกันให้ไปเลิกกันแล้วมาคบกับตัวเอง ใครไม่บ้าก็ทำไม่ได้หรอกนะ”

"ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ใช่คนดี"

ผมมองยัยตัวแสบก่อนจะสวนกลับไปอย่างเร็วเพราะมันก็จริงอะ ถึงผมจะดูเลวแต่ยัยนี่ก็เมียผมไอ้นั่นแค่แฟน จนรู้สึกเหมือนยัยตัวแสบจะพูดอะไรขึ้นมาสักอย่างนี่แหละแต่มันเบาจนผมไม่ได้ยินและมันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ ๆ

"แต่ก็เลวเกิ้น"

ฉันพูดออกมาเบาๆก่อนคนตัวสูงจะถามออกมาเสียงดัง

"พูดอะไร!!"

"ใครพูดอะไร ใครจะกล้านินทานายล่ะ ใช่ปะ ทุกคนเขาก็กลัวนายจนจะบ้ากันทุกคนนั่นแหละ เพราะนายมันน่ากลัวมาก ๆ เลยไง”

"หึ!! ทำตามที่บอกด้วยไม่งั้นฉันไม่รับรองความปลอดภัยแฟนเก่าเธอ"

ฉันถอนหายใจก่อนจะมองหน้าเขาแบบปลงๆและตอบออกไปเสียงเบาๆ

"ฉันเลิกยุ่งกับไม่ได้หรอกนะเสียใจด้วย"

"ทำไม!!"

"ก็ไอ้กราฟมันเป็นเพื่อนสาวในกลุ่มฉันอะ มีไรปะละ"

หึ ดูความกวนตีนของยัยตัวแสบตรงหน้าผมเถอะ ไอ้ความคิดที่อยากจะเตะไม่เคยคิดเล่นๆเลยจริงๆนะ ถ้าไม่ใช่เมียก็คงจะเตะลอยออกไปนอกโลกละ ผมเลยถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะพูดกับยัยนี่ขึ้นมาอีกรอบ

"ลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว จะกินข้าว กินไหมข้าวอะ"

"กินดิ หิวจะตายอยู่แล้วถามมาได้"

ฉันบอกคนตัวสูงก่อนเขาจะส่งถุงน่าจะเสื้อผ้าแหละมาให้

"เปลี่ยนเสร็จแล้วก็เดินตามออกไปข้างนอกแล้วกัน"

ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินเข้ามาที่ห้องน้ำพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้า

"อะไรมันจะพอดีขนาดนี้"

ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะเเปลกใจนิดหน่อยเพราะว่าชุดชั้นในนี่มันพอดีกับฉันเป๊ะ ก่อนจะหยิบอีกถุงหนึ่งขึ้นมาก่อนจะหยิบกางเกงขาสั้นสีดำขึ้นมาใส่และหยิบเสื้อขึ้นมาแต่พอใส่แล้วนั้น

"อืมถ้าจะบางและรัดขนาดนี้ไม่ต้องใส่ก็ได้ปะวะ คิดว่าอยู่ทะเล ใส่ยังไงให้เหมือนไม่ใส่ แต่อย่างน้อยก็ยังมีอะไรใส่ดีกว่าไม่ใส่อะไรเลย ทนหน่อยอิฟลินท์อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะหลุดพ้นละ”

พอใส่เสื้อไปปุปก็เห็นตัวเองในกระจก พอเห็นเท่านั้นแหละก็ต้องมองบนอะ คือฉันก็แต่งตัวสไตล์นี้อยู่แล้วแหละแต่ก็คือเสื้อไม่ได้บางขนาดนี้ไงถ้าจะโชว์อะไรตรงไหนก็โชว์เป็นจุดอะ ก่อนจะพูดพึมพำออกมาเหมือนประโยคคนคิดบวกอะ

"แต่ก็คงเหมาะกับเมืองร้อนๆแบบนี้แหละ"

ฉันเก็บถุงออกมาก่อนจะเอาไปทิ้งตรงถังขยะในห้องนอน และเดินออกไปข้างนอกพอเปิดประตูเท่านั้นแหละกลิ่นน้ำซุปลอยมาเลย ใช่จ่ะ ทุกคนรู้เพื่อนสนิทฉันรู้ว่าฉันเป็นทาสของชาบูและหมูกระทะยิ่งถ้ามีเบียร์เย็นๆไวน์เย็น ๆ นะโอ๊ย ท่านพ่อ ท่านแม่จ๋า สู่ขิตมาก

"ทำไมนายซื้อของกินมาเยอะจัง"

ฉันถามคนตัวสูงแล้วนอกจากชาบูแล้วยังมีพวกขนมเค้กแล้วก็ของกินอยู่บนโต๊ะอีกเพียบเลยอะ

"ก็ไม่รู้ว่าจะกินอะไรไง อะไรน่ากินก็สั่งมาหมด"

"สุดยอดของการใช้เงินเนาะ"

ผมหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะตอบยัยตัวแสบที่มีคำถามเยอะมากพอสมควรอะ ตั้งแต่ตื่นมายัฃไม่เห็นยัยนี่จะเงียบเลย

"ก็ธรรมดา"

"แต่ชาบูร้านนี้เขาไม่มีสั่งเดริเวรี่นะ ขนาดไปกินที่ร้านยังไม่มีคิวเลย ต้องจองล่วงหน้าแบบนานมากอะถึงจะได้กิน”

"อืม"

"แล้วนายสั่งมาได้ไงอะ"

ฉันถามคนตัวสูงเพราะปกติร้านนี้ถ้าจะไปคือต้องจองอะเป็นร้านที่แบบมันดีมากนะทั้งเนื้อนำเข้าทั้งหมูทั้งซีฟู๊ดแต่ไม่มีกลับบ้าน แล้วโต๊ะก็ไม่ค่อยเยอะ สวนทางทุกอย่างในร้านบุฟเฟต์อะ จะกินกับเพื่อนทีต้องจองล่วงหน้า จองจนลืมอะแกบอกเลย

"อืม ร้านญาติฉันเองอะ"

พอได้ยินคำตอบเท่านั้นแหละ ไม่ต้องถามต่อเลยว่าได้มาได้ยังไง

"อ๋อ งั้นก็ไม่สงสัย"

"ค่าอาหารมันไม่คิดหรอกค่าส่งแม่งไม่รู้จะแพงอะไรเอาไปซื้อโต๊ะมั้ง"

ผมพูดออกมาก่อนยัยตัวแสบตรงข้ามจะหัวเราะออกมา แม่ง มันแพงจริงนะแล้วก็เล่นตัวด้วยนะร้านมันอะ โต๊ะไม่เพิ่มออนไลน์ก็ไม่เอาไม่รู้มันขายดีได้ยังไง นี่ค่าส่งก็ 2500 ละ ร้านไหนก็ให้ได้ไม่เท่ามันหรอก

"หึหึ ยังดีที่แพงแล้วเขายังส่งถ้าคนอื่นคงไม่ได้กินหรอก"

"อืม มันรู้มั่งหรือเปล่าไม่รู้ว่าสมัยนี้อินเตอร์เน็ตเข้าไทยแล้วอะ ใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ถ้ำ แล้วลูกค้าก็คือชอบมากนะ”

ฉันมองคนตัวสูงก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วว่าแต่ฉันพูดเยอะนายนี่ก็ไม่ต่างกันหรอ

“นายก็เนาะ”

ผมพูดก่อนจะพาสายตามาหยุดที่ยัยตัวแสบอีกรอบ แต่เดี๋ยวนะ

"แล้วเสื้อจะบางจะรัดไปไหน"

ฉันก้มมองเสื้อตามมือเขาที่ชี้มา ฉันปะที่ต้องถามคำถามนี้อะ เพราะนายนี่บอกจะจัดการ เออบ้าไปแล้วมั้ง อยู่ ๆ ก็มาถามฉันแล้วฉันจะไปเอาคำตอบจากไหนมากให้ ฉันเลยถามคนตัวสูงกลับไป

"ฉันต้องถามนายปะว่าซื้อมาได้ยังไง ใส่กับไม่ได้ใส่ก็ไม่ต่างกัน"

"ฉันฝากลูกน้องซื้อจะเห็นก่อนได้ยังไง"

"อืออ เอาเงินแก้ปัญหาเก่ง"

"ก็รวย"

ฉันเบะปากก่อนจะส่ายหัวเบาๆ ไอ้คนนิสัยรวย แต่มองไปรอบ ๆ ห้องเขา อืม นายนี่ก็คงจะไม่ธรรมดาหรอกเพราะคอนโดนายนี่ใหญ่จนเหมือนบ้านหลังหนึ่งอะ ที่กว้างมากพอสมควรเลย

"นี่นายจะทำอะไรน่ะ"

ฉันเบรกคนตัวสูงที่กำลังจะเอาเนื้อวัวมาจุ่มลงน้ำซุปหม่าล่าที่อยู่ฝั่งฉัน ฟูวว เนะฉันเห็นก่อน

"ก็น้ำฝั่งนี้มันไม่เผ็ดไงอยากกินหม่าล่าอะ ทำไม มีอะไร”

ผมถามยัยตัวแสบที่รีบเบรกพร้อมกับเอามือจับแขนผมไว้อย่างเร็ว พอได้ยินคำตอบของยัยนี่เท่านั้นแหละ

"งั้นน้ำซุปมันก็ยังมีเหลืออยู่เอาน้ำซุปฝั่งนั้นที่ไม่เผ็ดทิ้งแล้วเทน้ำซุปหม่าล่าที่ฝั่งนายแทนได้ปะ คือฉันไม่กินเนื้ออะ อืม แยกกันกินเถอะ"

"เฮ้อออ เธอนี่นะเยอะทุกสิ่งจริง ๆ”

"มาเดี๋ยวทำให้"

ฉันลุกขึ้นก่อนจะกดปิดไฟและกำลังเตรียมจะเปลี่ยนน้ำซุปให้ฝั่งของคนตัวสูง

"ไม่ต้องหรอก น้ำจิ้มรสหม่าล่าของร้านก็มีแล้วน้ำซุปมันร้อน เธอนั่งกินไปเหอะ"

ผมบอกยัยตัวแสบเพราะตอนนี้น้ำซุปมันก็เดือดเต็มที่แล้วอะ ทั้งควันทั้งอะไรอีก

"เออน่า แป๊บเดียว"

ฉันบอกคนตัวสูงก่อนจะไปหยิบชามที่คิดว่าใหญ่ที่สุดมาและเริ่มตักน้ำซุปหม่าล่าใส่ลงไปพอเสร็จก็หยกน้ำซุปหมูไปทิ้งก่อนจะเอากระทะช่องตรงกลางกลม ๆ มาใส่ไว้เหมือนเดิมก่อนจะเทน้ำซุปหม่าล่าที่อยู่ในถ้วยกลับไปที่เดิมและหยิบน้ำซุปในถุงที่เป็นน้ำซุปหม่าล่าออกมาเทให้ฝั่งของเขา แล้วคือที่ร้านให้น้ำซุปมาหลายถุงมากนะ

"เขาให้น้ำซุปนายมาเยอะมากอะ"

"อืม จ่ายขนาดนั้นมันไม่ให้มาอะดิน่าเตะ"

ผมพูดก่อนจะกอดอกมองร่างบาง ก่อนยัยตัวแสบจะนั่งลงตรงข้ามและชี้หน้าผม

"หยุดมองและหยุดคิดเลยนะ"

ฉันบอกคนตัวสูงที่นั่งตรงข้ามที่จ้องมองมาที่เสื้อทำหน้าหื่นจนฉันรู้อะแกคิดแค่นี้เถอะ

"หึ หน้าฉันชัดขนาดนั้นเลยหรือไง"

"โอโห ไม่น่าถามอะพูดเลย"

หลังจากนั้นฉันและเขาก็หยุดคุยกันสักพักและตั้งใจกินกันมากเพราะมันหิวมากจริงๆอะฉันยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวานอะพอกินเริ่มอิ่มก็เลยหยิบลูกชิ้นทอด แล้วก็เค้กมากิน

"เห็นตัวแค่นี้ กินเยอะเหมือนกันนะเนี่ย"

"ปกติอยู่กับเพื่อนเยอะกว่านี้อีก"

ฉันพูดก่อนจะยักคิ้วส่งให้คนตัวสูงเพราะพูดเลยว่าฉันกินเก่งมากแต่โชคดีที่กินแล้วก็ไม่อ้วนแต่ถามว่าถ้ากินติดกันน้ำหนักขึ้นมั้ยก็ขึ้นแหละพอเริ่มขึ้นก็กินให้น้อยลงน้ำหนักก็อยู่ที่เดิมปกติ แต่ฉันก็ไม่ได้ผอมมากนะฉันก็ไม่ค่อยชอบตัวเองที่ผอมมาก มีน้ำมีนวลนิดหน่อยกำลังดูดี

"อือ แล้วนายจะปล่อยฉันกลับตอนไหนอะ"

"ฉันบอกเธอเหรอว่าจะปล่อยเธอกลับ"

ผมกอดอกก่อนจะมองไปที่ยัยตัวแสบ ยิ่งคนแบบผมแล้วด้วยถูกใจคนยากแต่ถ้าถูกใจแล้วก็ต้องได้มา แล้วเป็นผัวเมียกันก็ต้องอยู่ด้วยกันปะวะ

"เออ"

เอาอีกละกลับมาเรื่องนี้อีกละฉันต้องพูดยังไงให้เขาเข้าใจดีวะ ยิ่งกว่าเด็กน้อยๆอีกนะเนี่ย พูดไปหลายรอบเหมือนไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง โอเค มา อธิบายอีกรอบเพราะรอบนี้อาจจะอิ่มแล้วอาบน้ำแล้วจะมีสติขึ้นมาจากเดิม

"ฉันจะบอกกับนายยังไงดี คือเอาแบบนี้นะนายตั้งใจฟังแล้วก็หายใจลึกๆนะ แบบลึกๆเลยอะ หายใจเขาพุทธหายใจออกโทเลยนะ"

ฉันบอกเขาหรือบอกตัวเองให้ใจเย็นกันแน่ก็ไม่รู้ ฉันวางเค้กลงก่อนจะมองหน้าเขาแบบจริงจังแล้วเริ่มอธิบายอย่างใจเย็นมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

"คือว่า เราต่างคนต่างแยกย้ายกันเถอะเนาะ คือเรื่องที่เกิดขึ้นอะนายไม่ต้องคิดเยอะฉันไม่ได้เอาความผิดนายหรือเรียกร้องอะไรเลย ฉันก็เผลอใจไปเอง"

"แล้ว"

"ก็ไม่แล้วไงหรอก แต่ที่จะบอกคือฉันอยู่กับนายไม่ได้หรอก"

"ทำไมไม่ได้”

ผมสวนยัยตัวแสบกลับไปอย่างรวดเร็ว มันอยากตรงไหน ก็แค่ไปเก็บเสื้อผ้ามาอยู่ด้วยกันแค่นั้นเอง

"เอ้า ก็ฉันกับนายเพิ่งจะรู้จักกันไง"

"แล้วไง หลังจากนี้ก็รู้จักกันได้“

ฉันถอนมองคนตรงหน้า ฉันแทบจะหมดคำพูดกับเขาแล้วนะจะต้องอธิบายยังไงให้มันเข้าใจกว่านี้หรือฉันพูดกำกวมเกินเหรอวะ เอาวะเอาใหม่

"คือฉันไม่ชอบคนที่ เออ อายุเยอะกว่า"

"เธอก็ไม่ได้เห็นฉันเป็นพี่อยู่แล้ว"