จีบแบบปกติทำไม่เป็น

หลังจากนั้นฉันก็เดินมานั่งกับกลุ่มเพื่อนที่ตอนนี้เพื่อนฉันกวักมือเรียกฉันกันใหญ่ พอฉันเดินมานั่งเพื่อนก็เริ่มถามขึ้นมาเลยจ่ะ แต่เสียงไม่ได้ดังมากหรอกนะแต่คนอยู่ใกล้ก็คงจะได้ยินแต่ก็ไม่ได้มีใครมาสนใจอะไรพวกฉันหรอกบางคนที่ได้ยินก็ไม่ได้มาสนใจอะไร

"อิฟลินท์ รอยที่คอมึงอะ พี่เขาทำใช่ปะ ไหนมึงพูดสิ”

อยู่ๆ ไอ้พิมพ์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ถามฉันขึ้นมาพร้อมกับที่เค้กและอิกราฟเพื่อนสาวของกลุ่มหันมามองหน้าพร้อมจะเอาคำตอบ

"นั่นดิ ใช่ ๆ ไหม ชะนีเล่ามาค่ะด่วนๆ"

"แล้วมึงทำไมพวกมึงคิดว่ารอยที่คอกูมาจากนายนั่นล่ะ"

"เอ้าอิห่า ก็พี่เขาเดินเข้ามาก่อนมึงไม่ถึง 5 นาที เองมั้ง พี่เค้ามาถึงมึงก็มา”

แหม่ แล้วก็มาด่าฉันว่ามาสายตัวเองก็สายเหมือนกันนั่นแหละไอ้บ้า เหมือนหมาบ้า ดุไปหมด เก่งมากมั้ง สงสัยเจ้าของลืมให้อาหารก่อนออกจากบ้านอะ

"เออ ที่สำคัญนะชะนี คือคอพี่เขามีแต่รอยข่วนตรงคอด้วยค่ะ อะไรยังไงวะ คบกันเหรอ"

"นั่นดิ ทำไมพวกกูไม่รู้วะ"

“เออ มึงปิดบังพวกกูเหรอ”

"โอ๊ย พวกมึงอะบ้า ถ้ากูคบก็ต้องบอกพวกมึงอะสิ"

“เอ้า ก็พี่เขากับมึง”

"น้องกลุ่มนั้นคุยอะไรกันครับ!! พวกผมพูดอยู่ไม่เห็นหรือไง!!!"

"เฮ้ออ กูต้องโดนอีกกี่คดีว่ะเนี้ย วันเดียวก็โดนด่าจนตัวพรุนละ"

ฉันพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนฉันกับเพี่อนจะพากันเงียบและก้มหน้าลง แล้วทำไมจะต้องจ้องมาที่พวกฉันวะคนอื่นก็คุยเหมือนกันแหละ จะมีใครนั่งอยู่แล้วไม่คุยอะ

"น้องสี่คนนั้นยืนขึ้น!! เดินมาข้างหน้าด้วยครับ!!"

พวกฉันสี่คนยืนขึ้นพร้อมกับเดินไปข้างหน้าของเขา ที่ตอนนี้คนตัวสูงที่ท้าวเอวมองมาแบบไม่สบอารมณ์ เออ ฉันก็เสียเหมือนกันอะไม่รู้วันนี้วันซวยอะไร ใส่เสื้อในสีที่ไม่มงคลปะวะ

"คุยอะไรกัน!!!"

เขาเสียงดังจนพวกฉันสะดุ้งขึ้นมาแต่ก็ไม่มีใครกล้าสบตาเขาหรอกนะฉันกับเพื่อนทั้งหมดก็ก้มหน้ามองที่พื้นอย่างเดียว

"เงยหน้าขึ้นมองหน้าผมทั้งหมด!!! ผมถามว่าคุยอะไรกัน ตอบ!!!!"

"เปล่าค่ะ"

ฉันตอบออกไปและเงยหน้ามองเขาส่วนเขาก็สวนกลับมาอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าเน็ตความเร็วสูงอะเธอ

"ถ้าคุณไม่คุยกันผมจะเรียกพวกคุณออกมาทำไม!!!"

ขู่จัง ดุจัง ดุเก่ง แทบจะเหมือนลูกหมาที่ฉันเลี้ยงอยู่ละ สงสัยต้องซื้ออาหารมาปิดปากมั่งละมั้งอาการนี้อะ

"................."

"แล้วพี่เขาพูดอะไรกันพวกคุณได้ยินหรือเปล่าห๊ะ!!!"

"..............."

"น้อง ๆ คนอื่นที่นั่งอยู่พวกพี่ขอบคุณมากที่ให้ความร่วมมือกับกิจกรรมนะครับ ขอบคุณที่ไม่มาสาย ไม่คุยกัน และไม่เสียมารยาท"

ฉันมองหน้าเขาพร้อมกับกำมือจนเส้นเลือดจะขึ้นมืออยู่แล้วตอนนี้อะ พูดแบบนี้ตบหน้าฉันเลยยังดีกว่านะเอาจริง

"ทุกคนเชิญกลับได้ครับ เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะครับ เจอกันพรุ่งนี้สำหรับวันนี้ขอบคุณมากครับ"

เขาพูดจบเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกันก็ยืนขึ้นแล้วทยอยกันออกไปตอนนี้ก็มีแต่พวกรุ่นพี่ที่บางคนกำลังเคลียร์สถานที่และเก็บขยะในพื้นที่นี้ แล้วก้ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นมาอีกหนึ่งรอบ

"ผมจะทำไงกับพวกคนดีห๊ะ!!!! แค่เงียบให้ผมสัก 5 นาที มันทำไม่ได้หรือไง!!!"

".............."

"หึ!! ทีตอนคุยกันหัวเราะคิกคักทีเวลาถามทำไมไม่ตอบผม!!"

เขาว่า ๆ จนฉันทนไม่ไหวนั้นแหละเลยพูดออกไป

"ก็ไม่ได้มีแค่พวกเราสักหน่อยที่คุยกัน คนอื่นก็คุยเหมือนกันอะ เสียงก็เท่ากันทำไมพี่ไม่เรียกมาบ้าง ไม่มีตามองหรือไง หรือรุ่นพี่รักรุ่นน้องไม่เท่ากันคะ ถ้าจะถามหาคนคุยเขาก็คุยกันหมดนั่นแหละ มีคนไหนไม่คุยบ้างวะ คนที่นั่งข้างๆ ฉันก็คุยค่ะ พี่ไม่ไม่เห็นจะเรียกออกมาด่าขนาดพวกฉันเลย รุ่นพี่ไม่ชอบอะไรพวกหนูเป็นการส่วนตัวหรือเปล่าคะ”

"เชี้ย! อิฟลินท์”

“อิฟลินท์”

“อิชะนี"

เสียงเพื่อนเรียกชื่อฉันพร้อมกันคงตกใจมั้งที่อยู่ ๆ ฉันก็พูดขึ้นมา แต่ก็มันจริงอะจะเกลียดอะไรกันนักหนาวะ ฉันพูดเสร็จก็เบนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากมองหน้าเขา ยิ่งมองการกระทำที่เขาทำกับฉันมันยิ่งไหลเข้าหัวทำให้โมโหเขามากขึ้นไปอีก แล้วฉันก็คนแบบนี้ด้วยอะแม่ แรงมาก็แรงไป แรงมาจะให้มานั่งร้องไห้อยู่มันก็ไม่ใช่ปะ

"หึ! ดี!! พวกคุณสามคนไปได้ ส่วนเธอมานี่!!"

"โอ้ย!! เจ็บนะ ปล่อยย ไอ้รุ่นพี่บ้า"

"เชี้ย!!"

"เชี้ย ชะนีทำไงดีวะมึง อิฟลินท์แม่งจะเป็นไงบ้างวะอาการพี่เขาขนาดนั้นอะ"

"เออ นั่นดิ ไปรอมันคอนโดดีกว่ามึง ยังไงมันต้องกลับคอนโดอยู่แล้ว”

"เออ เครๆ"

เขาลากฉันมาตรงห้องที่มีแต่กระจกมืดที่มองออกไปจากข้างในเห็นทะลุชัดเจนแต่คนข้างนอกมองมาไม่เห็น ฉันเห็นรุ่นพี่ผู้ชาย 3 คนนั่งอยู่ในห้อง แต่ไอ้คนตัวสูงก็ยังไม่ยอมปล่อยมือฉันแต่กลับบีบแรงมากขึ้นกว่า สักพักก็ได้ยินพี่คนหนึ่งถามขึ้นมาแบบงงๆ

"สัสเธียร์ มึงลากน้องเขาเข้ามาทำไมวะ"

"เออ นั่นดิ นี่น้องรหัสมึงไม่ใช่เหรอ"

"เฮ้ย ไอ้เธียร์ กูว่ามึงปล่อยมือน้องเขาก่อนไหม มือน้องเขาแม่งแดงไปหมดแล้วนะเว้ย”

“เออ พวกมึงอย่าถามอะไรกูเยอะ กูไม่มีอารมณ์จะตอบ เดี๋ยวค่อยคุยกัน เอากระเป๋ากูมากูจะกลับละ"

"เอ้า ไอ้สัส วันนี้มึงมาแค่เนี้ยแล้ววันนี้ไม่ไปดูผับเหรอวะ"

"ไม่ กูไม่ว่างรีบส่งมากูไปละเจอกันพรุ่งนี้ ส่วนเธอ ยัยตัวแสบมานี่"

"โอ๊ย! เจ็บนะ ค่อย ๆ เดินไม่ได้หรือไงวะ"

"ไอ้ธีร์ เพื่อนมึงนี่เป็นเอามาก"

"เออ ไอ้สัส อาการแบบนี้กูว่าต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ"

"หึ! มึงไม่รู้จักเพื่อนมึงหรือไง กูดูจากรอยบนตัวน้องเขากับรอยที่คอมันก็รู้ละ"

"เฮ้อ จะจีบเขาก็ใช้วิธีปกติอย่างคนอื่นไม่เป็นเพื่อนกู"

"ถ้ามันปกติจะคบกับเราได้เหรอ"

"ไอ้สัสเอ๊ย ว่าเพื่อนยังไงให้เข้าตัวเอง"

“ฮ่าๆ”

ที่จอดรถของคณะวิศวกรรมศาสตร์

"นี่นายจะพาฉันไปไหนห๊ะ ฉันจะกลับบ้านฉัน ปล่อย"

ฉันดิ้นพร้อมกับส่งเสียงที่มันดังมากจนคนแถวนั้นเริ่มหยุดมองมาที่ฉันสงคนก่อนจะซุบซิบกันแต่ไอ้คนตัวสูงกลับไม่สนใจเอามือมาจับเอวฉันก่อนจะเปิดประตูรถเขาก่อนที่จะยัดฉันเข้าในรถข้างคนขับ ฉันก็เลยดิ้นแรงๆ เพื่อจะออกไปจากตรงนี้แต่โดนไอ้คนตัวสูงขู่ไว้ก่อน

"ถ้าเธอลงมาฉันจับเธอเล่นหนังสดตรงนี้แน่ ๆ ให้คนอื่นมันเห็นหมดนี่แหละ แล้วคนแบบฉันพูดจริงทำจริง เข้าไปนั่งดีๆ"

"โอ๊ย!! แม่งเอ้ย"

ปึก!

ฉันโวยก่อนที่ร่างสูงจะปิดประตูรถแล้วเดินมาฝั่งของคนขับและขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัยอย่างเร็วแล้วเขาจะไปไหนวะ รถฉันก็จอดอยู่ที่มอ ฉันมองไปข้างนอกหน้าต่างแต่ไอ้คนตัวสูงก็ยิ่งขับเร็วขึ้นเรื่อย ๆ แล้วฉันก็เพิ่งจะมาอยู่กรุงเทพฯ ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ถนนเส้นนี้จะไปไหน ทุกวันนี้ขับไปไหนมาไหนก็เพิ่ง Google map ตลอด นอกจากจะไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหนตอนนี้ยังน่ากลัวอีก เพราะมันเร็วเกินไปอะ ฉันเลยหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับพูดออกไป

"นี่ นายจะรีบไปตายหรือไง ถ้าจะไปก็ไปคนเดียวฉันไม่อยากตายพร้อมนาย จอด ฉันจะลง ชีวิตฉันมีค่าจะให้มาใช้ชีวิตแบบไม่เผื่อมีชีวิตอยู่ต่อไปแบบนายไม่ได้หรอก"

"นี่ ตอนเด็ก ๆ พ่อแม่เธอให้กินอะไรวะห๊ะ ปากนี่แม่งสุดยอดจริง ๆ ถ้าคลอดลูกฉันขอไว้สักสองตัวนะ เอาไว้เฝ้าบ้านของจะได้ไม่หาย"

ผมถามยัยผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วตั้งแต่เจอผู้หญิงมา ยัยนี่แม่งคือสุดยอดที่สุดละ เรื่องของปากอะนะ คำพูดคำจาไม่รู้ว่าแม่งไปขุดออกมาจากไหนหนักหนา

"นี่"

"เงียบ!!!"

"แล้วนายจะพาฉันไปไหนห๊ะ!!"

ฉันยกมือทั้งสองข้างยกขึ้นเท้าเอวและมองไปที่คนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วถ้ารู้ว่าจะไปไหนจะได้บอกเพื่อนได้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนของกรุงเทพฯ แล้วดูสิ่งที่ไอ้บ้านี่พูดขึ้นมา

"ถึงแล้วก็รู้เอง อย่าถามมากรำคาญ!!!"

"อื้ออ"

ฉันกรี๊ดในลำคอก่อนจะหันหน้าออกนอกกระจกจนได้ยินเสียงหัวเราะของคนข้าง ๆ ดังขึ้นมา พอขับมาได้สักพักเขาก็ขับรถเลี้ยวเขาตึกที่สูงมากมันน่าจะเป็นคอนโดแต่ดูก็รู้ว่าแพงมากพอสมควร แล้วเขาจะพาฉันมาทำอะไรวะ ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่กับตัวเองเขาก็จอดรถแล้วก็เดินลงมาเปิดประตูฝั่งฉันพร้อมกับกระชากฉันลงมาตัวฉันก็เลยลอยไปชนกับร่างเขา

"นี่ ปล่อย จะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปกับนายนะ ไอ้รุ่นพี่บ้า"

ผมขับรถมาจอดที่คอนโดของผมพอจอดรถเสร็จเห็นยัยนี่มองไปรอบ ๆ แล้วก็เหมือนจะกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว ผมลงรถเสร็จก็เดินอ้อมมาฝั่งที่ยัยตัวแสบนั่งอยู่แล้วก็ดึงยัยนี่ลงมาจากรถ

"โอ๊ย นี่เธอ"

เขาพูดออกมาเพราะฉันกัดเข้าที่แขนเขาแรง ๆ แล้วตอนนี้ก็ไม่รู้จะรีบไปไหนลากให้ฉันเดินตามไป แล้วขาฉันมันก็สั้นปะ เดินไม่ทันอะเขาอะ รู้งี้ตอนเด็ก ๆ กินนมเยอะ ๆ ก็ดี พอเห็นส่วนสูงนายนี่กับส่วนสูงตัวเองแล้วก็นึกสงสารตัวเองขึ้นมา

ปั่กกก!!

พอถึงลากฉันมาถึงหน้าห้องของเขาคนตัวสูงก็เปิดประตูห้องออกพร้อมกับผลักฉันจนกระเด็นไปโดนกับกำแพงของห้อง ตาย สภาพ ถ้าฉันรอดไปกระดูกจะเหลือครบปะวะ

"โอ๊ยย งื้ออ ไอ้บ้า ฉันเจ็บนะ"

"อย่ามาสำออย ทึกขนาดนี้ บึกบึนขนาดนั้นแบบเธอไม่เป็นไรหรอก!! หึหึ!! เก่งนักนี่!! แล้วเวลานี้ไม่เก่งล่ะ!!"

ไอ้บ้าเอ๊ยแล้วตรงกำแพงมันมีที่ห้อยผ้าอยู่ด้วยไงเเล้วเขาผลักฉันจนหลังไปชนมันแรง ๆ มีเหรอที่จะไม่เขียวอะ ตอนนี้เจ็บสัส เจ็บแบบเจ็บมาก ฉันเจ็บจนแทบจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ได้เดี๋ยวไอ้คนตรงหน้าหาว่าฉันสำออยอีก ฉันเลยตอบเขากลับไปด้วยน้ำเสียงโทนเดียวกัน

“เรื่องของฉัน ตอนนี้ฉันกำลังสำออยอยู่อย่ามายุ่งกับฉัน แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม”

ผมเท้าเอวมองยัยตัวแสบที่ก็ดูอาการปกติดี ฮึ บอกแล้วว่ายัยนี่ทึก ผมเลยบอกผู้หญิงตรงหน้าออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ

"หึ บอกเองนี่ว่าจะให้ทำไรก็ได้อะ งั้นเธอก็ทำความสะอาดห้องให้ฉัน พอทำเสร็จแล้วฉันจะให้กลับ ถ้าอยากกลับก็ทำซะ”

เขาพูดจบก็เดินไปตรงห้องรับแขกแล้วคอนโดไอ้นี่แม่งก็ใหญ่เหมือนบ้านอะ แล้วให้ฉันทำเนี้ยนะ เหอะ บ้านฉันเองฉันยังไม่ขยันทำเลยปะ จะให้มาทำให้คนอื่น แม่เจ้า ลุคฉันดูเหมือนแม่บ้านแม่เรือนมั้ง แล้วทำไมไอ้บ้านี่ไม่จ้างแม่บ้านวะ

"นี่ มันจะมากเกินไปล่ะนะ ทำโทษก็คือทำโทษ แล้วให้ฉันทำความสะอาดห้องให้นายมันไม่เกี่ยวกัน ทำไม ไม่รู้จักบริษัทที่เขามีแม่บ้านไว้บริการเหรอ มาเอาเบอร์ไปแล้วโทรไปจ้างเขานู่น สภาพฉันมันดูเหมือนคนชอบทำอะไรแบบนี้หรือไง ฉันไม่ทำ"

อืม คิดดูเถอะ ประโยคของผมแม่งแค่หน่อยเดียวแล้วดูยัยนี่ตอบกลับมา แม่ง ผมคิดว่าแรปให้ฟัง ผมมองหน้ายัยนี่นิ่ง ๆ ก่อนจะพูดกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ นิ่ง ๆ

"ฉันเป็นพี่รหัสเธอฉันบอกให้ทำก็ทำ"

"ฉันไม่ทำ!!! ตั้งสติแล้วตั้งใจฟังอีกรอบเลยนะ!! ฉันไม่ทำความสะอาดห้องให้นาย!!"

ฉันตะโกนใส่หน้าคนตัวสูงที่ตอนนี้เขานั่งบนโซฟา เอะ ถ้าเราวิ่งเร็ว ๆ ก็อาจจะหนีได้เพราะลิฟท์ที่นี่ก็เร็วมากอยู่แล้วยังไงก็ทัน พอฉันคิดกับตัวเองและตัดสินใจได้ฉันก็เลยวิ่งหนีแต่วิ่งเกือบจะถึงประตูแล้วแต่มันไม่ทันอยากจะด่าตัวเองจริง ๆ อิฟลินท์เอ๊ย เหมือนวิ่งแข่งเราวิ่งเร็วมากๆ จนเห็นเส้นชัยแต่มีคนปาดหน้าเราไป ความรู้แบบนั้นเลยแม่

พรึ่บ!!

"ฮึ คิดว่าจะหนีฉันไปได้หรือไง เธอประเมินจะต่ำไปนะ เธอคิดว่าตัวเองอยู่ในซีรีส์เหรอ ทำอะไรโง่ๆ ขาก็สั้น ฉันก้าวแค่สองก้าวก็ถึงเธอละ"

ผมเห็นยัยนี่จะวิ่งเลยรีบลุกขึ้นแล้วใช้มือดึงเสื้อนักศึกษาข้างหลังของยัยตัวแสบนี่ไว้อย่างเร็ว จนยัยนี่เสียหลักเซมาหาผม แล้วยืนด้วยกันสูงยังไม่ถึงหน้าอกผมเลยมั้ง แล้วถ้าทำตามที่ผมพูดก็จบไปละ

"ปล่อยฉัน ฉันเจ็บนะ"

"เจ็บเหรอห๊ะ ถ้าเจ็บแล้วทำไมเธอไม่ทำตามที่ฉันบอกดี ๆ ทำไมต้องทำให้ฉันโมโหห๊ะ!!!"

"โอ๊ะ อึก"

เขาอุ้มฉันขึ้นก่อนจะเดินมาห้องนอนเขาและพอเดินมาถึงเตียงก็โยนฉันลงไปบนที่นอนอย่างแรง ไอ้บ้านี่มันซาดิสชัดๆ อะ ฉันจ้องร่างสูงตรงหน้าด้วยสายตาที่ทั้งรังเกียจและเกลียดเขามากอะ จนเขาเดินมากระฉากแขนของฉันแรงๆ คือถ้าหลุดได้มันคงหลุดไปแล้วอะแก

"อย่ามองฉันแบบนี้!!! ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ!!!"

ผมเห็นยัยตัวแสบมองมาที่ผมแล้วทั้งสายตาทั้งหน้าตาคือมองก็รู้ว่าเกลียดผมมากแล้วผมแม่งไม่ชอบเลยไอ้คนที่มองแบบเนี่ย ถ้าเป็นผู้ชายด้วยกันเก็บไปละ

"ทำไมจะมองไม่ได้ ฉันรู้สึกกับคนนั้นแบบไหนฉันก็มองแบบนั้นแหละ แล้วไม่ต้องมาสั่งฉัน นายก็ไม่ใช่พ่อฉันเหมือนกันอย่ามาออกคำสั่ง!! แล้วถ้าลงโทษแบบรุ่นพี่ลงโทษน้องคนอื่นฉันก็จะไม่พูดสักคำ แต่นี่มันเกินไปปะ!! ฉันไม่ใช่คนใช้ประจำตัวของนาย!!"

พลั่ก!

ฉันตะโกนใส่หน้าเขาเสียงดัง เพราะตอนนี้มันทั้งโกรธ ทั้งโมโห ไอ้คำว่ากลัวไม่มีอยู่ในหัวแล้วอะพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างผลักเข้าไปที่หน้าอกแกร่งของคนตัวสูงอย่างแรงจนเขาเซไปนิดนึง พอเขาเหมือนจะทรงตัวกลับมาได้ก็จ้องหน้าฉันนิ่ง ๆ แล้วไม่ต้องถามเลยว่าอารมณ์ของฉันทั้งคู่เป็นยังไง เพราะแววตาของเขาก็ไม่มีคำว่าอ่อนโยนอยู่เลย ไม่ใช่สิ ตั้งแต่เจอกันก็ไม่มีหรอกอะไรแบบเนี้ย เขาบีบแขนฉันแรงมากกว่าเดิมไปอีก อืม ช้ำเพิ่มขึ้นไปอีกและมันต้องไปเป็นรอยชัดเจนแน่ ๆ

"หึ!! ดีฉันจะได้ไม่ต้องอ่อนโยนกับเธอมาก!! เพราะแบบเธอใครทำอะไรด้วยเธอก็ดูไม่มีความรู้สึกอยู่ละ!!"

โอนโยน แม่ ช่างกล้าพูดคำว่าอ่อนโยนออกมาเนาะ แล้วเขาเคยอ่อนโยนกับฉันตอนไหนวะ ตั้งแต่เจอกันตัวฉันก็ช้ำไปหมดเถอะ คนตัวสูงใช้มือกระชากแขนของฉันเข้าหาตัวเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้มือตวัดเข้าที่เอวบางของฉันจนมันไปชิดอยู่กับตัวเขา ซึ่งตอนนี้ฉันกำลังจะเสียเปรียบ แล้วตั้งแต่เจอกันมาจนถึงตอนนี้ฉันก็เสียเปรียบนายนี่อยู่แล้วแหละ เขาใช้แขนแกร่งของเขารัดที่เอวฉันจนมันแน่นไม่สามรถขยับไปไหนได้เลย

ปึก ปึก ปึก

"ปล่อย มันเจ็บนะเว้ย"

ฉันใช้มือทุบไปที่หน้าอกเขาแรงทั้งหมดที่มีเพราะตอนนี้ก็เหมือนจะหายใจไม่ออกและพยายามจะแกะมือเขาออก พอมันไม่สามารถทำได้ฉันก็ข่วนไปบนหลังมือของเขาแต่นายนี่ก็ไม่ยอมปล่อย

"ทำไมชอบทำให้ฉันโมโหห๊ะ!!! ทำไมต้องอวดดี!!! แค่ทำตามที่ฉันบอกเธอจะตายเหรอวะ!!"

ผมพูดออกไปเสียงดังอย่างหมดความอดทน ก็จริงถ้ายัยตัวแสบตรงหน้าพูดเพราะ ๆ ไม่ดื้อ ไม่ต่อปากต่อคำ ผมก็ไม่โมโหยัยตัวเล็กที่ผมกอดอยู่ขนาดนี้หรอก ผมยิ่งเป็นคนหัวร้อนง่ายอยู่แล้วไง นิดหน่อยก็ไปละผมอะ เครื่องติดเร็ว

...ตุ๊บบบ!!...

"โอ๊ะ งื้อ ปล่อยฉันไป”

ฉันร้องออกมาเพราะร่างหนาของเขาผลักให้ฉันล้มบนที่นอนก่อนที่เขาจะตามขึ้นมาคร่อมทับอยู่ด้านบน จนตอนนี้มันอึดอัดแล้วก็เหนื่อยหายใจก็ไม่สะดวก

"พูดขอร้องฉันดี ๆ เพราะ ๆ เธอจะขาดใจตายหรือไง!!!!"

เขาตะโกนใส่หน้าฉันเสียงดังจนฉันเงยหน้ามองเขาขอบตาเริ่มร้อนขึ้นมา เพราะเขาน่ากลัวขึ้นจริงๆ อะ แล้วตอนนี้มันก็เริ่มรู้สึกเจ็บที่แขนทั้งสองข้างของตัวเอง เจ็บจนมันเริ่มปวดขึ้น

"เออ ฉันไม่อยากพูดกับนาย ปล่อยนะ ลุกออกไป โอ๊ยย อื้อออ"

คำพูดฉันถูกกลืนลงคอกลับไปเพราะอยู่ ๆ เขาก็กระแทกริมฝีปากลงมาอย่างแรง แล้วมันแรงกว่าตอนที่อยู่มหาลัยอีกจนฉันรู้ถึงกลิ่นคาวของเลือดในปากของตัวเองอีกรอบก่อนที่เขาจะขบกัดและบดขยี้ริมฝีปากฉันอยู่แบบนั้นอยู่สักพักใหญ่ ๆ ตอนนี้พูดได้แค่ว่า เจ็บ พูดได้คำเดียวจริงๆ ว่ามันเจ็บไปหมดทั้งปาก ที่สำคัญ ร่างกายก็เจ็บ ใจก็เจ็บ และโคตรเกลียดคนตัวสูงตรงหน้ามากเลยจริง ๆ ทำกับฉันเหมือนฉันไม่ใช่มนุษย์อะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***