ชีวิตครอบครัว

"ไซม่อน ดึกป่านนี้พ่อแกยังไม่กลับอีกเหรอ"

แม่ไซม่อนที่นั่งไขว่ห้างหน้าทีวีห้องรับแขกพูดพลางกดรีโมททีวี ดูข่าวที่เธอควงสามีไปมอบเงินบริจาคที่บ้านเด็กกำพร้า ด้วยความภูมิใจ นักข่าวไปทำข่าวกันเต็ม มีแต่คนยกย่องชื่นชม

เธอกับสามี ว่าใจบุญสุนทาน แถมยังเป็นครอบครัวตัวอย่าง ที่ครองรักกันมายาวนานแต่ยังคงรักกันดี

เธอเป็นคนที่ชอบออกงานสังคม ช่วยเหลือคนอื่นแต่ต้องออกสื่อไห้นักข่าวมาทำข่าวทุกครั้ง

สามีทำธุรกิจบ้านจัดสรรค์ ผลกำไรแต่ละปีไม่ต้องพูดถึง

เยอะถึงขนาดที่เธอไม่ต้องทำงาน รวมถึงลูกชายของเธอด้วย ที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยเที่ยวเตร่ไปวันๆ แต่พ่อแม่ก็ตามใจ "แม่จะไปสนใจพ่อทำไม แม่เองก็พึ่งกลับมาจากงานเลี้ยง ผมถามจริงๆ วันนึงพ่อกับแม่ได้คุยกันบ้างไหม"

ไซม่อนถามย้อนกลับผู้เป็นแม่ที่ ชอบออกงานสังคม

ไปงานเลี้ยง พวกคุณหญิงคุณนาย

ส่วนพ่อก็ออกไปทำงานตั้งแต่เช้า ตอนกลับดึกดื่นไม่รู้กลับตอนไหน ไซม่อนกินข้าวคนเดียวตั้งแต่เด็กจนโต

พ่อแม่ไม่เคยมีเวลาให้ วันหยุดก็จะมีบ้างนานๆครั้ง

เมื่อก่อนไซม่อน เรียกร้องให้พ่อกับแม่กลับมากินข้าวตอนเย็นด้วยกัน โดยจะร้องไห้งอแงไห้แม่บ้านโทรตาม

แต่ก็เหมือนเดิมจนเขารู้สึกชินซะ แล้ว พอโตขึ้นเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก ออกไปเที่ยวกับเพื่อนตลอด พ่อแม่ก็ตามใจ อยากได้รถก็ซื้อไห้ อยากได้อะไร ก็ตามใจ ไม่เคยขัด

เขาเลยกลายเป็นคนเอาใจใจตัวเอง อยากได้ก็ต้องใด้

"ช่างเถอะ พ่อแกคงกลับดึกเหมือนเคย "

แม่ไซม่อนพูดแล้วก็ดูทีวีต่อ

"ผมจะออกไปข้างนอกกับเพื่อนน่าจะกลับดึกๆ"

ไซม่อนแค่บอกแม่ ไห้รับรู้

"ขับรถดีๆนะกลับมานอนบ้านด้วยล่ะ"แม่หันไปมองลูกชายที่แต่งตัวหล่อ ฉีดน้ำหอม หอมฟุ้ง เธอไม่ห้ามเพราะอยากชดเชยไห้เขาที่ไม่ค่อยมีเวลาไห้ ด้วยการตามใจ

ไม่ว่าเขาอยากทำอะไร

ณ บาร์แห่งหนึ่ง ไกล้มหาลัย

"เฮ้ยมึงมานั่งๆตรงนี้เพื่ิอน"

อาร์ตส่งเสียงเรียก ไซม่อนเพื่อนรักพร้อมทั้งยกไม้ยกมือไห้รุ้ว่าอยู่ตรงไหน

ไซม่อนที่เดินเข้ามาในร้าน

ทำสายตาหลายคู่หันไปมองเขา ตาเป็นมัน ชายหุ่นสูงโปร่ง ผิวสีแทนอย่างกับนายแบบใบหน้าคมคิ้วดกหนา มีหนวดเคราเล็กน้อย