?

\="อื้ม…ปวดหัวชะมัด" ฉันค่อยๆลืมตาเพราะขยับตัวแล้วรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ร่างกาย…พร้อมกับอาการหัวหนักสุดๆ จนไม่อยากขยับไปไหน…เมื่อคืนฉันเมาเละไม่เป็นท่าเลยสินะ

ฉันค่อยๆ เบิกตาขึ้นตามสัญชาตญาณ ก่อนจะขยับตัวนิดหน่อยอย่างเคย

"โอ๊ยย!" เจ็บ…เจ็บตรงนั้น

สุดท้ายเลยยังไม่ลุกจากเตียง แล้วลองมองไปรอบๆตัว..มันเป็นห้องนอน แต่ไม่ใช่ห้องฉัน เดี๋ยวนะ..คิดก่อนนะ…

เมื่อคืน ฉันไปผับคนเดียวจำได้ว่ากินไปเยอะอยู่ แล้วมีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มาเข้าใกล้ฉัน เออ! มีคนมาช่วย แล้วก็กินไวน์ด้วยกัน แล้วหลังจากนั้น…?...!!!!!

"...ทำบ้าอะไรไปเนี่ย "

แอดดด~กึก~เสียงบานเลื่อนปลายเตียง ถูกเลื่อนออก พร้อมกับปรากฎผู้ชายร่างสูงใหญ่ ตามตัวมีรอยสักเต็มไปหมด เขาพ่นควันบุหรี่ออกจากปากครั้งสุดท้าย … ใช่! เขาคนที่ช่วยฉันเมื่อคืนไง แล้วทำใมตอนนี้เรากลับ…

"ฉันชักสนใจผู้หญิงอย่างเธอแล้วดิ ยินดีที่ได้เป็นคนแรกของเธอ"

——————————

" ขอคุยด้วยห้านาทีค่ะสุขสันต์วันเกิดนะคะ นี่ของขวัญค่ะ”

“?”

“ของขวัญค่ะ หนูตั้งใจซื้อให้เฮีย”

“เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันมีหมดทุกอย่างแล้ว ของนั่นไม่จำเป็น!”

“….”

“เว้นเสียแต่ว่า ของสิ่งนั้นจะทำให้ฉันประทับใจ”

“แล้วเฮียอยากได้อะไรคะ?”

“บอกไปแล้ว จะให้ได้?”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามอย่างเจ้าเล่ห์พลางมองเนินอกขาวผ่องอย่างมีเลศนัย ยัยเด็กนี่ซ่อนรูปไม่เบาเลย หน้าอกใหญ่เกินตัว ผิวก็ขาวเนียนจนแสบตา ดูเหมือนว่าก้อนโตๆ นี้จะเป็นของจริงเสียด้วย ดูจากสถานะทางการเงินของเธอแล้วคงไม่มีเงินไปทำศัลยกรรม แต่ที่น่าตื่นเต้นไปกว่านั้นคือความบริสุทธิ์ของเธอต่างหาก คิดภาพตอนเปิดบริสุทธิ์ไม่ออกจริงๆ ว่ามันจะฟินแค่ไหน เพราะปกติเคยเจอแต่ของมากประสบการณ์

“เฮียลองบอกสิ่งที่เฮียอยากได้มาก่อนได้ไหมคะ ถ้าเป็นสิ่งที่หนูพอหาได้ หนูยินดีจะหามาให้เฮียค่ะ”

“แน่ใจเหรอ?”

“แน่ใจค่ะ”

“อยากได้เธอ”

“หึ! ให้ไม่ได้สินะ” ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากอย่างน่าสมเพชก่อนจะหันหลังให้กับหญิงสาว แต่ทว่า..

“อย่าพึ่งไปค่ะ”

“?”

“หนูให้ได้ค่ะ แต่หนูให้เพราะหนูชอบเฮียนะคะ ชอบมานานแล้วด้วย …”

บทที่ 1 เพียงพราว

​

ภายในร้านอาหารหรูในเครือตระกูลดังมีหญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้มดวงตากลมโตผูกผมเป็นหางม้าประดับด้วยโบว์เล็กสีขาวน่ารักเข้ากับชุดพนักงานสีเดียวกันกำลังเก็บกวาดโต๊ะอาหารจัดเก็บจานและแก้วน้ำใส่รถเข็นอย่างช่ำชอง วันนี้เธอทำมันอย่างรวดเร็วจนเพื่อนร่วมงานตะลึง เพราะภายในไม่กี่นาทีเธอก็สามารถจัดการโซนที่รับผิดชอบจนเสร็จเรียบร้อย

"เสร็จสักที" หญิงสาวบอกกับตัวเองพลางมองนาฬิกาข้อมือ พอเห็นว่าใกล้เวลาเลิกงานแล้วก็รีบเข้ามาเคลียร์ของที่หลังร้านต่อ แน่นอนว่าเธอจัดการ

มันภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที จนพี่คนสนิทในครัวเอ่ยแซว

"จะรีบอะไรขนานนั้นเพียงพราว ทำอย่างกับมีนัดออกเดทอย่างนั้นแหละ"

หญิงสาวได้แต่ยิ้มแทนคำตอบ

"หนูไปก่อนนะคะ วันจันทร์เจอกันค่ะพี่ สวัสดีค่ะ"

เพียงพราว สาวสวยวัยยี่สิบสองยกมือไหว้แม่ครัวสาวคนสนิทที่ทำงานด้วยกันมาหลายปีอย่างอ่อนน้อม และไม่ลืมไหว้อีกหลายๆ คนที่อยู่ในนั้นด้วย

 ทุกสายตามองเธอด้วยความเอ็นดูและภาวนาให้เธอได้เจอคนที่ดีๆ อย่าให้คนไม่ดีเข้ามาในชีวิตอีกเลย

เพียงพราว เด็กสาวกำพร้า แม่เสียชีวิตด้วยโรคร้ายตอนเธอกำลังจะขึ้นมอปลาย ส่วนพ่อแท้ๆ นั้นเสียชีวิตตั้งแต่เพียงพราวอายุไม่ถึงสามขวบ พ่อที่ตามติดชีวิตเธอเป็นปลิงอยู่ในตอนนี้คือพ่อเลี้ยง

แต่ในความโชคร้ายยังมีความดี ที่เพียงพราวได้เจอคนที่ดีกับเธออย่างคาร่า เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ คาร่าคือลูกสาวคนเล็กของตระกูลดัง ตระกูลที่ร่ำรวยติดอันดับของประเทศ ครอบครัวของคาร่ามีธุระกิจมากมาย ทั้งธุรกิจสีขาวและธุรกิจสีเทา หรือที่ทุกรู้จักกันในนามมาเฟีย

เพียงพราวสนิทกับคาร่าตอนมอต้น ในตอนนั้นเพียงพราวได้ทุนเรียนฟรีที่โรงเรียนหญิงล้วนที่ครอบครัวคาร่าเป็นเจ้าของ ด้วยความที่เป็นเด็กทุนเพียงพราวจึงไม่มีเพื่อนคบ ถึงเธอจะนิสัยดีจริงใจและเอาใจใส่กับคนรอบข้าง แต่ความจนก็ทำลายภาพลักษณ์พวกนั้น

 ทุกคนมองเธอแค่ภายนอก ต่างจากคาร่าที่ยอมคุยกับเพียงพราว คาร่าบอกตามตรงว่าเธอไม่ชอบคนตอแหลอย่างพวกนั้น เลยคบกับเพียงพราว ทั้งสองคนมีอะไรหลายๆ อย่างที่เข้ากันได้ ถึงนิสัยจะต่างกันสุดขั้วแต่ก็คบกันอย่างจริงใจ อาจจะเป็นเพราะเพียงพรางไม่เคยต้องการอะไรจากคาร่าเลย นอกจากมิตรภาพที่ดี ทำให้ทั้งสองคนคบกันยาวนานจนถึงปัจจุบัน

การได้พบเจอคาร่าทำให้ชีวิตของเพียงพราวเปลี่ยนไปมากๆ ราวกับได้ชีวิตใหม่ เธอได้งานที่ดีทำ ได้ที่พักอาศัยที่ปลอดภัยไม่ต้องคอยระแวงพ่อเลี้ยงจอมหื่น แล้วยังได้สังคมที่ดีขึ้น เพราะแบบนี้ไง เธอถึงรักเพื่อนคนนี้มาก

ครืดดๆๆๆ

Kara

(ออกมาได้แล้ว ถ้าไปขึ้นเรือไม่ทะ...)

"โอเคๆ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย"

เพียงพราวตอบคนในสายพร้อมกับวิ่งออกมาจากหลังร้าน มาถึงก็เจอรถคันหรูจอดอยู่ และมักจะมารอแบบนี้อยู่บ่อยๆ ราวกับเป็นรถส่วนตัว

"ทำไมต้องตรงเวลาขนาดนี้ด้วย ฉันบอกให้หยุดก็ไม่หยุดถ้าขึ้นเรือไม่ทันละก็..."

"ทันอยู่แล้ว ออกรถได้เลยค่ะพี่"

เพียงพราวเอ่ยแทรกเพื่อนสนิททันที เมื่อคาร่าเริ่มวีนตามนิสัยเอาแต่ใจของเธอ

ขณะการเดินทางคาร่าก็ยื่นกระเป๋าให้เธอทันที ก่อนจะเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

" เปลี่ยนชุดซะเรือจะออกแล้ว"

คาร่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เมื่อวันนี้เป็นวันเกิดของพี่ชายเธอ ที่ชวนแต่คนสนิท ไม่แม้แต่ชวนน้องสาวอย่างคาร่า เพราะไม่อยากปวดหัวกับน้องสาวที่คลั่งเพื่อนสนิทเขาเอามากๆ แต่ไม่มีอะไรเกินความสามารถของคาร่าเพราะเธอสามารถเข้าไปในงานนี้ได้อย่างที่ไม่มีใครรู้

เพียงพราว ใจเต้นแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อนึกถึงเจ้าของงานวันเกิด และของขัวญในกระเป๋าที่เธอเตรียมไว้ให้ผู้ชายที่เธอแอบรักตั้งแต่ปีหนึ่งตอนนี้ก็สามปีแล้วสินะที่เธอแอบรักพี่ชายเพื่อนสนิทอย่าง มาเวลล์

เมื่อมาถึงสถานที่นัดรวมตัวของเพื่อนพี่ชายคนสนิทของคาร่า เพียงพราวทำได้เพียงยืนมองเพื่อนสนิทเธอกำลังทะเลาะกับการ์ดหน้างาน เพราะเขานั้นไม่ยอมให้พวกเธอเข้าไป คาร่าวีนจนทำให้การ์ดแถวนั้นหน้าเสียกันเป็นแถว ถึงจะเป็นคนของพ่อเธอ ทว่าคนพวกนี้ได้รับคำสั่งจากเจ้าของวันเกิดอย่างมาเวลล์ ว่าไม่ให้น้องสาวตัวดี ขึ้นมาบนเรือเด็ดขาดไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เพราะเธอนั้นคือตัวปัญหาบ้าผู้ชายจนทำให้พี่ชายอย่างเขาปวดหัว

ทว่าความเจ้าเล่ห์ของคาร่านั้นมีมากโขไม่ต่างจากมิราคนเป็นแม่ เธอใช้ไม้เด็ดโดยแสร้งโทรหาคนเป็นพ่อ และรีบวิ่งเข้าไปบนเรือในตอนที่การ์ดเผลอ ก่อนจะแอบในห้องๆ หนึ่ง เป็นเวลาพอดีกับที่เรือออกจากท่า คาร่าบีบแก้มเพื่อนสาวอย่างเพียงพราวด้วยความดีใจ ทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกัน เมื่อเห็นสภาพตัวเองต้องมาหลบอยู่ใต้โต๊ะ ทั้งสองคนสนิทกันมาก เพราะมีกันแค่สองคน คาร่าค่อนข้างหยิ่งและไม่คบใครง่ายๆ ส่วนเพียงพราวก็ไม่มีใครยอมคบเพราะเธอเป็นคนจนที่มากจากป่าจากดอย

-ด้านมาเวลล์-

วันนี้เป็นวันพิเศษ มาเวลล์กำลังลิ้มรสในความสุขอย่างเต็มที่กลิ่นฟิโรโมนคละคลุ้งไปทั่วบริเวณห้อง ก่อนที่ลูกน้องคนสนิทจะเดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

" คุณคาร่ากับเพื่อนของเธอแอบขึ้นมาบนเรือครับ"

มาเวลล์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปเอ่ยบอกเพื่อนสนิทตัวเองด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย

" ช่วยไม่ได้ มึงเตรียมปวดหัวได้เลยไอ้พายุ"

​

บทที่ 2 ของขัวญที่อยากได้

​

 คาร่าค่อย ๆ พาเพียงพราวย่องออกจากใต้โต๊ะเพื่อหมายจะเดินไปอีกห้อง ทว่าขณะที่เธอกำลังเดินออกไปเงียบ ๆ กลับเจอพี่ชายของตัวเอง ยืนล้วงกระเป๋าจ้องมองการกระทำของพวกเธออยู่ ซึ่งเดาได้ไม่ยากว่าใครเป็นคนต้นคิดเรื่องนี้ทั้งหมด

ทั้งสองคนตกใจมาก และคิดว่าตัวเองจะต้องถูกส่งขึ้นฝั่งเป็นแน่ คาร่าจึงใช้วิธีออดอ้อนพี่ชายอย่างที่ชอบทำ โดยการเข้าไปสวมกอดพี่ชายที่กำลังจับจ้องเพื่อนสนิทของเธอด้วยสายตาที่แปลกไป เพราะเธอนั้นอยู่ในชุดที่ค่อนข้างแปลกตาเพราะปกติเคยเห็นแต่หญิงสาวอยู่ในชุดทำงาน

เพียงพราวก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด ในขณะที่คาร่ายังคงออดอ้อนพี่ชายของตัวเองด้วยการหาข้ออ้างสารพัด

" เฮียให้หนูไปเถอะนะ นะ ๆๆๆ หนูไม่ได้ไปเกาะนั้นนานมากแล้ว หนูอยากไปมาก เฮียอย่าส่งหนูกลับเลยนะคะ นะ"

เมื่อเห็นว่าน้องสาวเพียงคนเดียวออดอ้อนมีเหรอ คนอย่างมาเวลล์จะไม่ยอมใจอ่อน ชีวิตนี้นอกจากพ่อกับแม่ ก็คงมีแค่คาร่า ที่มีอิทธิพลต่อเขา และในที่สุด ชายหนุ่มก็ยอมให้ทั้งสองคนขึ้นเรือไปด้วย ทว่าต้องมีข้อแม้

"ห้ามไปยุ่งกับไอ้พายุมันเด็ดขาด! อยู่ในที่ของตัวเอง เฮียจะให้คนไปจัดการบ้านพักอีกหลังให้"

" รับทราบครับเฮีย"

คาร่าตอบตกลงทันที ก่อนจะสวมกอดพี่ชายด้วยท่าทีดีใจ

ในขณะที่สองพี่น้องกำลังกอดกัน เพียงพราวก็เผลอสบตากับชายหนุ่มตรงหน้า เพราะความหล่อจึงทำให้เธอเผลอจ้องมองราวกับถูกต้องมนต์สะกด จนเผลอลืมให้ของขัวญกับเขา และพลาดโอกาสไป เพราะหลังจากนี้เขาคงไม่ว่างมาเจอพวกเธอแล้ว เพราะเขาคงไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ

เมื่อมาถึงฝั่งคาร่าจัดการแต่งตัวให้เพียงพราวอย่างสวยงาม ราวกับไม่ใช่พนักงานร้านอาหาร เธอเปลี่ยนไปราวกับคนละคน เพียงพราวมีผิวขาวตามแบบฉบับสาวเหนือ ต่างจากคาร่าที่ขาวในแบบสาวลูกครึ่ง ทว่าทั้งสองก็สวยชนิดที่แบบไม่มีใครยอมใคร คาร่าจูงมือเพื่อนสนิทอย่างเพียงพราวเดินเข้ามาในงานเลี้ยง ก่อนจะนั่งดื่มกันด้วยท่าทีปกติ ทำเอาเพื่อน ๆ ของพี่ชายเธอแตกตื่นในความสวยงามตรงหน้า แต่กลับไม่มีใครกล้าทักทายเธอ เพราะพวกเขานั้นรู้ดีว่าครอบครัวเธอ หวงลูกสาวมากแค่ไหน รวมถึงมาเวลล์ด้วย ทุกสายตาจ้องมองเธอเป็นระยะ เว้นสะแต่ ชายหนุ่มที่เธอหมายปอง กลับเมินเฉยราวกับเธอเป็นธาตุอากาศ

" ชิ! จะไม่มองกันหน่อยเหรอ"

คาร่าเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเมื่อพายุไม่แม้แต่เฉียดสายตามองเธอแม้แต่น้อย

ในขณะที่คาร่ากำลังหงุดหงิดและพ่นพึมพรำ เพียงพราวกลับนึกหาโอกาสจะมอบของขัวญวันเกิดให้เจ้าของงาน เธอพยายามจะหาโอกาสเข้าไปหลายครั้ง ทว่ารอบกายชายหนุ่มกลับร่ายล้อมไปด้วยสาวสวยอยู่ตลอดเวลา ในใจลึก ๆ ก็แอบหวงชายหนุ่มอยู่บ้าง เพราะความหล่อของเขาทำให้ใคร ๆ ก็หลงรักรวมถึงตัวเธอด้วย

"พราว คืนนี้ไม่เมาไม่กลับ ดื่ม!!"

เพล้ง!

เสียงแก้วไวน์ราคาแพงชนกันดังขึ้น เมื่อคาร่าที่อารมณ์ไม่ดีจึงชวนเพียงพราวดื่ม ทั้งสองดื่มกันหนักมาก ทว่าคาร่าไม่ยอมกลับที่พักตัวเอง มาเวลล์ที่เห็นท่าไม่ดีจึงเดินเข้ามาห้ามปราม

" คาร่า พอได้แล้ว เมากันมากแล้ว"

" ไม่เอาเฮียหนูไม่กลับ ยังไงก็ไม่กลับ"

คาร่าเริ่มงอแง และดื้อดึงตามนิสัยของเธอ มาเวลล์ที่ไม่มีทางเลือกถึงสั่งให้การ์ดคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ พร้อมกับดึงร่างสาวสวยเดินออกไปทันที คาร่าที่เห็นว่าพี่ชายเธอเดินออกไปแล้ว จึงรีบวิ่งเข้าไปพายุทันที พร้อมกับนั่งลงบนตัก เพราะกับซุกใบหน้าเข้าแผงอกด้วยท่าทีออดอ้อนทันที

เพียงพราวได้โอกาศในตอนที่ชายหนุ่มเดินออกไป จึงรีบคว้าของขัวญในกระเป๋าหมายวิ่งตามเข้าไป ทว่าเธอดื่มเข้าไปมาก ทำให้ยากต่อการทรงตัว แต่เธอก็ไม่ละความพยายามในการจะให้ของขัวญชิ้นนี้กับผู้ชายที่เธอแอบรักมาตลอด เพียงพราวพยุงร่างเดินโซซัดโซเซมาที่ห้องพักชายหนุ่มทันที ก่อนจะเคาะประตูอย่างถี่รัว แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อชายหนุ่มเดินออกมาด้วยสภาพเปลือยเปล่า เหลือเพียงก็แต่กางเกงขาสั้นตัวจิ๋ว เพียงพราวคว้าร่างชายหนุ่มออกมาจากห้องทันที

" ขอคุยด้วยห้านาทีค่ะ สุขสันต์วันเกิดนะคะ นี่ของขวัญค่ะ”

“?”

“ของขวัญค่ะ หนูตั้งใจซื้อให้เฮีย”

“เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันมีหมดทุกอย่างแล้ว ของนั่นไม่จำเป็น!”

“….”

“เว้นเสียแต่ว่า ของสิ่งนั้นจะทำให้ฉันประทับใจ”

“แล้วเฮียอยากได้อะไรคะ?”

“บอกไปแล้ว จะให้ได้?”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามอย่างเจ้าเล่ห์พลางมองเนินอกขาวผ่องอย่างมีเลศนัย ยัยเด็กนี่ซ่อนรูปไม่เบาเลย หน้าอกใหญ่เกินตัว ผิวก็ขาวเนียนจนแสบตา ดูเหมือนว่าก้อนโตๆ นี้จะเป็นของจริงเสียด้วย ดูจากสถานะทางการเงินของเธอแล้วคงไม่มีเงินไปทำศัลยกรรม แต่ที่น่าตื่นเต้นไปกว่านั้นคือความบริสุทธิ์ของเธอต่างหาก คิดภาพตอนเปิดบริสุทธิ์ไม่ออกจริงๆ ว่ามันจะฟินแค่ไหน เพราะปกติเคยเจอแต่ของมากประสบการณ์

“เฮียลองบอกสิ่งที่เฮียอยากได้มาก่อนได้มั๊ยคะ ถ้าเป็นสิ่งที่หนูพอหาได้ หนูยินดีจะหามาให้เฮียค่ะ”

“แน่ใจเหรอ?”

“แน่ใจค่ะ”

“อยากได้เธอ”

0.0!

“หึ! ให้ไม่ได้สินะ” ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากอย่างน่าสมเพชก่อนจะหันหลังให้กับหญิงสาว แต่ทว่า..

“อย่าพึ่งไปค่ะ”

“?”

“หนูให้ได้ค่ะ แต่หนูให้เพราะหนูชอบเฮียนะคะ ชอบมานานแล้วด้วย …”

บทที่ 3 ครั้งแรก NC+ ?

 “หนูให้ได้ค่ะ แต่หนูให้เพราะหนูชอบเฮียนะคะ ชอบมานานแล้วด้วย …”

สิ้นเสียงหญิงสาวมาเวลล์ประกบริมฝีปากแนบชิดเข้าหาหญิงสาวทันที เพียงพราวเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อชายหนุ่มบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างหนักหน่วง 

"อื้ม~~"

คนร่างบางออกเสียงในลำคออย่างแผวเบา... 

พรึ่บ!!

" อ๊ะ! เฮียเวลล์!"

เพียงพราวสะดุ้งเฮียกด้วยความตกใจเมื่อถูกกดร่างให้นั่งลงบนพื้นหญ้า  เพียงพราวสบตากับชายหนุ่มอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มาเวลล์จะเอ่ยคำสั่งออกมา

" ดูดมัน "

อ๊อก!

หญิงสาวน้ำตาไหลพราก ทำได้เพียงดูดกลืนแท่งร้อนตามคำสั่งของชายหนุ่ม

อ๊อก!อ๊อก!อ๊อก!

"อ๊า! ลิ้นอย่างนุ่ม! ดี! อ๊า...แบบนั้นแหละ"

ยิ่งชายหนุ่มครางออกมามากเท่าไหร่ ก็ทำให้เพียงพราวรู้สึกฮึกเหิมมากขึ้นเท่านั้น 

" อ๊า! ดีมากอ๊ะ...เร็วกว่านี้!!"

อ๊อก!อ๊ะ!....อึก!

" ไม่ไหวแล้ววะ"

" ฉันมีเวลาไม่มาก อาจจะไม่ได้เล้าโลม เจ็บหน่อยแต่อย่าส่งเสียงหล่ะ"

ปึก!ปึก!ปึก

"อื้อ!!!"

ปัก!ปัก!ปัก!

" เธออายุยี่สิบสอง หรือสิบสองขวบวะ ทำไมรัดคว*แน่นแบบนี้"

" อ๊ะ!อ๊ะ!อ๊ะ! เฮีย...หนูเจ็บ...อึก"

ไร้ซึ่งความเสียวซ่านที่ได้รับจากชายหนุ่ม มีเพียงความเจ็บปวดที่เธอสัมผัสได้

" เฮียหนูเจ็บ เอาออกไปก่อน"

" อย่างอแงดิ ไหนบอกจะให้สิ่งที่ฉันต้องการไง "

ปึก!ปึก!ปึก!

อื้อ!!

ไม่รอให้หญิงสาวได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น เขามีเวลาไม่มาก จึงต้องเร่งจังหวะ เพียงพราวกัดริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงเอาไว้เพราะว่ากลัวใครผ่านไปผ่านมาได้เสียงของเธอ

อ๊ะ!อ๊ะ!อ๊ะ!

เพียงพราวเผลอร้องเสียงหลงออกมา

​

ปึก!ปึก!ปึก!

" โอ๊ย เฮีย...หนูจุก เฮียอย่าทำหนูแรง"

" เอาสดแม่งโคตรดี!"

มาเวลล์สบถขึ้นอย่างพอใจ ก่อนที่เสียงหญิงสาวผู้มาใหม่จะดังขึ้น เมื่อเห็นว่ามาเวลล์นั้น ออกไปมานานเกินไป

"มาเวลล์คะ"

เพียงพราวตกใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก ทว่าชายหนุ่มกลับลูบหัวของเธอเบาๆ

" แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วไปรอที่ห้องเดี๋ยวเอายาไปให้"

มาเวลล์เอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ เพียงเท่านั้นก็ทำเอาหญิงสาวเขินหน้าแดงและรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยและเดินออกไปด้วยสภาพทุลักทุกเล

มาเวลล์เดินกลับไปหาหญิงสาวของตัวเอง

" มีอะไร"

"แนนนี่ เห็นว่าคุณออกมานานก็เลยมาตาม"

" อยากขนาดนั้นเลย"

ปึก!

" อ๊าา!"

ทว่าทันทีที่อัดกระแทกเข้าไป เขาแทบไม่ได้รับรู้ถึงความฟิน 

" ออกไป!"

แนนนี่มึนงงเล็กน้อยที่ชายหนุ่มนั้นทิ้งเธอไว้กลางทาง

" อะไรกันคะ"

" หมดอารมณ์"

มาเวลล์เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ทั้งที่ปกติเขาก็มักจะเจอของมากประสบการณ์แต่เพียงได้เปิดความสาวเพื่อนสนิทน้องสาว ก็ทำเอาแทบไม่อยากเอาใครอีกเลย 

" อ๊า...!! เพียงพราว"

​

บทที่ 4 คาร่า

 เพียงพราวตื่นมาในช่วงเช้าของวันด้วยสภาพร้าวระบมไปทั่วร่าง กลีบกุหลาบบวมช้ำเป็นสิ่งแรกที่เธอสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด เมื่อพลันนึกขึ้นได้จึงรีบลุก เข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำทันที พร้อมกับหยิบเครื่องสำอางราคาแพงขึ้นมาปิดร่องรอยที่ชายหนุ่มฝากไว้เมื่อคืนด้วยท่าทีเร่งรีบ เพราะกลัวว่าคาร่าจะตื่นขึ้นมาเห็น และถามถึงร่องรอยพวกนี้ พร้อมกับแต่งตัวด้วยความเร่งรีบ ทว่าในขณะที่เธอกำลังแต่งตัวอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ซึ่งภายในใจเธอคิดว่าต้องเป็นมาเวลล์แน่ ๆ เพราะเขาบอกว่าจะเอายามาให้เธอ เพียงพราวรีบวิ่งไปเปิดประตูด้วยความเร่งรีบจนลืมความเจ็บปวดใจกลางสาวไปชั่วขณะ แต่ก็ต้องร้องเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บหน่วง ๆ

"อ๊ะ!"

เธอเผลอร้องเสียงหลงออกก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่าทีปกติในทันที ทว่าเปิดประตูออกไป กลับไม่ใช่ร่างของชายหนุ่มที่เธอรอคอย แต่กลับเป็นลูกน้องคนสนิทของเขา เพียงพราวจับจ้องใบหน้าชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความมึนงงเล็กน้อยก่อนที่จะชายหนุ่มจะยื่นถุงยาให้เธอ

" ยาครับ เม็ดแรกทานทันที เม็ดที่สองทานหลังจากสิบสองชั่วโมง"

เพียงพราวมีใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อลูกน้องคนสนิทของชายหนุ่มบอกวิธีกินให้กับเธอ ก่อนจะรีบหยิบยาพร้อมกับขอบคุณและปิดประตูทันที

เป็นจังหวะเดียวกันที่คาร่าตื่นขึ้นมาพอดี

" ใครมาอะ เสียดังเชียว"

คาร่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงียในขณะที่ตายังคงปิดอยู่ เพียงพราวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของเธอตื่นแล้ว ก่อนจะเลือกที่จะโกหกเพื่อนสนิทออกไป

" ไม่รู้เคาะห้องผิด"

" เหรอ แล้วนั่นถุงอะไร"

" ถุงขยะ กำลังจะหาที่ทิ้ง"

คาร่าจ้องใบหน้าหญิงสาวสลับกับถังขยะตรงหน้าเธอพอดี ด้วยความสงสัย เพียงพราวจะหาขยะทำไมในเมื่อมันอยู่ตรงหน้าเธอ

" แล้วนั่นถังแก๊สหรอ"

เพียงพราวยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีแก้เก้อ

" อ่อ อยู่ตรงนี้นี่เอง"

พึ่บ! ถุงยาถูกโยนลงถังขยะทันทีที่เอ่ยจบก่อนที่คาร่าจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก

" ทำตัวแปลก ๆ นะ แต่เธอก็แปลกอยู่แล้วหนิเนอะ"

ว่าจบคาร่าก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที เพียงพราวรีบค้นขยะ และหยิบยาขึ้นมากินตามที่ชายหนุ่มเมื่อครู่บอก พอดีกับคาร่าเอ่ยบอกให้เธอหยิบชุดคลุมให้ เพียงพราวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อคาร่าไม่ได้ถามถึงสิ่งที่อยู่ในถุงนั้น

เมื่อทั้งสองแต่ตัวเรียบร้อยก็พากันออกเดินเล่นริมชายหาด ส่วนมาเวลล์และเพื่อน ๆ ของเขาก็ยังคงปาร์ตี้กันถึงโต้รุ่งและยังคงร่ายล้อมไปด้วยสาว ๆ ไม่ต่างจากเดิม พร้อมกับสั่งห้ามไม่ให้น้องสาวตัวดีอย่างคาร่าเข้าไปยุ่งวุ่นวายในงานอีกด้วยเพราะเมื่อคืนเธอได้ไปสร้างวีรกรรมเอาไว้

แต่มีเหรอคนอย่างคาร่าจะยอม เธอนั่งวางแผนกับเพียงพราวอยู่ครู่หนึ่งเพื่อจะหาทางเข้าไปในนั้นให้ได้

" มันจะดีเหรอคาร่า"

" ดีสิ! ฉันจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับพี่พายุของฉันเด็ดขาด แม้แต่ยัยพี่บีน่า"

"แต่นั่นมันเพื่อนสนิทเขานะ"

" แล้วยังไง อยากมายุ่งกับผู้ชายของฉันเอง"

เพียงพราวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ให้กับความเอาแต่ใจของคาร่า ตามฉบับลูกคุณเอาแต่ใจ คาร่าถูกเลี้ยงมาด้วยความเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก เพราะเธอเป็นลูกคนเล็ก หลายคนในมหาลัยมักจะให้ฉายาเธอว่า นางร้ายไฮโซ เพราะเธอนั้นร้ายมาก ๆ ในหมู่ผู้หญิงของพายุ เธอตามจัดการเรียบ ต่างจากมาเวลล์ที่มักจะถูกบังคับให้เป็นไปอย่างที่คนเป็นพ่อต้องการ

เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนคาร่าไปสร้างวีรกรรมอะไรมาบ้างระหว่างที่เธอไม่อยู่ เพราะเธอเองก็เผลอไปสร้างมาเหมือนกัน เธอได้มอบความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายที่ตัวเองแอบชอบมาตลอดสามปีเต็มในคืนวันเกิดของเขา มันชั่งเป็นคืนที่มีความสุขสำหรับเธอมาก ในขณะที่เพียงพราวกำลังนั่งนึกถึงถาพบรรยายกาศบทรักอันเร่าร้อนเมื่อคืน ทว่า อยู่ ๆ เขาคนนั้นก็เดินมาจากทางด้านหลังของเธอด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์

"คาร่า!"

" อะไรคะ"

" ไปขอโทษบีน่าเดี๋ยวนี้!"

" ไม่ขอ เฮียอยากขอก็ไปขอเองสิ"

"คาร่า! หนูไปตบเพื่อนเฮียนะ"

"แล้วไงคะ!"

ทั้งสองต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใครเพียงพราวที่นั่งอยู่ จึงรีบเอ่ยห้ามทันที เพราะทุกอย่างจะแย่ไปมากกว่านี้

" เอ่อ ใจเย็นกันก่อนนะ"

" ไม่รู้ล่ะ หนูไม่ขอโทษใครทั้งนั้น มันอยากมายุ่งกับว่าที่สามีน้องเอง"

" คาร่า!"

มาเวลล์ตวัดสายมองน้องสาวพร้อมกับเอ่ยเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงดุดัน ทำเอาคนได้ยินไปด้วยอย่างเพียงพราวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

" ไปขอโทษบีน่า ไม่งั้นเฮียจะให้คนพาหนูขึ้นฝั่ง"

" เฮียเวลล์ใจร้าย เห็นคนอื่นดีกว่าหนู"

คาร่าเอ่ยขึ้นก่อนจะแสดงท่าทีบูดบึ้ง บ่งบอกถึงความฉุนเฉี่ยวของอารมณ์ได้เป็นอย่างดี

"อย่ามาทำตัวงี่เง่า ที่นี่ไม่ใช่คฤหาสน์คาร์น อย่ามาทำตามใจตัวเองที่นี่"

" หนูจะฟ้องแด๊ดดี้!"

"เฮียก็จะฟ้องมี้ ว่าหนูทำร้ายคนอื่นเพราะไอ้พายุ แด๊ดกับมี้จะได้เกลียดมันไปเลย"

" เฮียเวลล์!"

" ถ้าจะขอโทษก็ตามมา"

พูดจบก็เดินกลับเข้าไป โดยไม่สนใจที่จะพูดอะไรกับเพียงพราวเลยแม้แต่น้อย

บทที่ 5 ร่องรอย

 หลังจากที่ชายหนุ่มเดินออกไป เพียงพราวก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มาเวลล์ตอนโกรธเขาน่ากลัวกว่าอะไรทั้งสิ้น มีเพียงแค่คาร่าเท่านั้น ที่ไม่กลัว เพราะเธอรู้ว่ายังไง พี่ชายของเธอก็จะกลับมาง้อเธออยู่ดี

"เห้อ น่ากลัวมาก"

เพียงพราวเอ่ยขึ้น ก่อนจะผ่อนคลายออกมาหลังจากเกร็งอยู่หลายนาทีเพราะความกลัว ทว่าอยู่ๆ คาร่ากลับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเล่ห์นัยเมื่อเธอรับรู้ว่าจะทำยังไงถึงได้เข้าไปด้านในนั้น

" ไปกันเถอะ"

" ไปไหน"

"ไปหาพี่พายุสุดที่รักของฉันยังไงล่ะ ไปเปลี่ยนชุดกัน ฉันจะยอมไปขอโทษยัยผีบ้านั่น ถ้ามันทำให้ฉันได้เข้าไปในนั้น"

คาร่าพาหญิงสาวเพื่อนสนิทขึ้นไปเปลี่ยนชุดบนห้องนอนทันที ก่อนจะยื่นชุดบิกินี่ทูพีทให้กับเธอ

"ทำไมต้องเปลี่ยนชุดด้วยล่ะคาร่า"

เพียงพราวเอ่ยถามขึ้นก่อนจะก้มมองชุดที่คาร่ายื่นให้ด้วยท่าทีมึนงง

คาร่ายิ้มแบบมีเล่ห์นัยส์ก่อนจะบอกเธอออกไปตามตรง

"พาไปโชว์ความสวยไง ไม่แน่เธออาจจะได้ผู้ชายรวยๆ สักคนก็ได้นะ เพื่อนพี่ชายฉัน รวยทุกคนสนใจคนไหนบอกนะ จะช่วยจีบ"

เพียงพราวได้แต่ตอบข้างในใจว่าเธอน่ะไม่สนใจใครหรอก เพราะเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

"ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้เพียงพราว ก่อนที่ฉันจะอารมณ์ไม่ดี แค่คิดว่าจะต้องขอโทษยัยผีบ้านั่น ก็หงุดหงิดจะแย่ล่ะ"

" คาร่า ทำไมเธอเรียกพี่เขาแบบนั้นล่ะ ยังไงเขาก็เป็นรุ่นพี่เรานะ"

" แล้วไงใครแคร์ ไม่ต้องมาบ่นเลยนะ ไปเปลี่ยนชุด"

คาร่ายังคงบังคับให้เธอรีบไปเปลี่ยนชุดด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ เพียงพราวที่ไม่เคยขัดใจเพื่อนก็รีบวิ่งไปเปลี่ยนทันที

ทันที่หญิงสาวเปลี่ยนเสร็จและเดินออกมา คาร่ากลับเห็นร่องรอยแปลกๆ บริเวณหน้าอกของเพื่อนสนิทที่โผล่พ้นบิกินี่ตัวบางออกมา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"เพียงพราว เธอแพ้อาหารทะเลเหรอ หรือแพ้อากาศ ทำไมมีรอยแดงๆ ตรงหน้าอก"

ด้วยความที่เธอเป็นคนผิวขาวตามฉบับสาวเหนือ ทำให้เห็นรองแดงจั้มนั้นจาง ๆ ก่อนจะรีบยกมือขึ้นมาปิดทันที

"รอยยุงหน่ะ รีบไปเถอะ เดี๋ยวก็มีคนมายุ่งกับพี่พายุหรอก"

คาร่าที่ได้ยินแบบนั้นรีบออกไปทันที แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้คาร่าลืมเรื่องราวตรงหน้า ไม่ว่าจะสำคัญแค่ไหน

ในขณะที่มาเวลล์นั้นกำลังนั่งดื่มกับเพื่อนๆ โดย ข้างๆ มีสาวสวยนัวเนียอยู่ไม่ห่าง หนุ่ม ๆ เพื่อนของเขานั้น จ้างเด็กมาเอ็นมาเอาใจเจ้าของงานอย่างมาเวลล์และ คัดเฉพาะเด็กสาวมหาลัย ในขณะที่เพื่อน ๆ ของเขานั้นกำลังฟินๆ อยู่กับเด็กเอ็นที่จ้างมาเอาใจ แต่กลับต้องตกตลึงเมื่อสองสาวเพียงพราวและคาร่าเดินย่างกรายเข้ามาในงานด้วยท่าทีมั่นใจ ก่อนที่หนุ่มๆ เพื่อนสนิทของเจ้าของวันเกิดจะเอ่ยพูดขึ้นมาพร้อมกัน

"น้องคาร่าแม่งอย่างสวย หุ่นอย่างเอ็กเลยวะ"

ก่อนจะโดนพี่ชายของเธอถีบเข้าที่หน้าขาทันทีที่พูดจบประโยค

"ไอ้สัตว์นี่แม่งก็ห่วงน้องจัง!"

เซนต์เอ่ยขึ้นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นจับจ้องหญิงสาวที่เดินตามเข้า

"คนที่มาด้วยใครวะ น่ารักชิบหาย"

มาเวลล์ยังคงเงียบและจ้องมองคนร่างเล็กที่อยู่ในชุดทูพีชจนเผลอจินตนาการไปถึงเหตุการณ์บทรักอันเร่าร้อนเมื่อคืน ทว่าอยู่ๆ แก่นกายใหญ่กลับแข็งชูชั่นขึ้นมา เด็กสาวที่กำลังนัวอยู่ยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะคิดในใจบิ้วอารมณ์อยู่ตั้งนานเพิ่งจะมาแข็งเอาตอนนี้ ก่อนกระซิบถามข้าง ๆ ใบหูอย่างแผ่วเบา

"ขึ้นห้องเลยไหมคะ?"

ทว่าชายหนุ่มกลับตอบออกไปนิ่ง ๆ ด้วยน้ำเสียงปนดุดัน

"ออกไป"

มาเวลล์จัดการไล่เธอออกไปทันที ไม่ใช่ว่าเขานั้นแคร์เพียงพราว แต่เป็นเพราะคาร่า ไม่ชอบเห็นพี่ชายตัวเองนัวเนียกับผู้หญิงหิวเงินพวกนี้ หญิงสาวข้างกายมึนงงเล็กน้อย แต่ก็ยอมถอยออกไปเพราะถ้าหากทำให้เขาไม่พอใจ คงไม่เกิดผลดีกับเธอแน่ ๆ

มาเวลล์ตวัดสายตาจ้องมองสองสาวที่เข้ามาใหม่ เมื่อทั้งสองเดินมาหยุดที่โต๊ะ ก่อนจะเป็นคาร่าที่เอ่ยขอโทษ เพื่อนสนิทพี่ชาย ด้วยประโยคสั้น ๆ

พายุไม่มองร่างคาร่าแม้แต่น้อย ก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่ม โดยที่ไม่สนใจเธอ แม้ว่าเธอจะแต่งตัวมายั่วยวนเขาแค่ไหน

ก่อนที่มาเวลล์จะเอ่ยถามน้องเพื่อทำลายบรรยากาศที่กำลังจะอึดอัด เพราะพายุและคาร่ากำลังทำหน้าไม่สบอารมณ์

"ร้านไหนขายชุดนี้"

" สวยหล่ะสิ"

คาร่าเอ่ยตอบพี่ชายตัวเองด้วยท่าทีหยอกล้อ

"จะสั่งคนไปเผาร้าน"

มาเวลล์เอ่ยตอบนิ่งๆ พร้อมกับเอ่ยคำสั่งให้น้องสาวตัวดีขอโทษเพื่อนตัวเอง

" ขอโทษพี่บีน่าด้วยนะคะ แต่ช่วยไม่ได้อยากมายุ่งกับผู้ชายของหนูเอง"

คาร่าจึงยอมขอโทษตามความต้องการของพี่ชาย ก่อนที่บีน่าเพื่อนสนิทของพี่ชายเธอจะเอ่ยตอบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***