

ลิขิตแห่งรักเสน่หา

 

ลิขิตแห่งรักเสน่หา

EP1:

ณ อยุธยา สมัยพระเพชราชา

แม่ศรีวรรณ:พ่อพักต์ !! วันนี้แม่จักไปตลาดแม่น้ำชี ไปด้วยฤามั้ยลูก

พักต์:ตลาดแม่น้ำชีฤาขอรับ ไปขอรับ ท่านแม่รอลูกประเดียวเดี่ยวลูกจักมานะขอรับ

ขณะนั่งเรื่อไปตลาดแม่น้ำชี

พ่อวัฒนะ:พ่อพักต์ อายุย้างเข้า18แล้วหน่า อายุอานาควรออกเรือนได้ แล้ว

พักต์:ลูกยังมิมีผู้ใดถูกตาลูกขอรับท่านพ่อ แลข้ายังไม่คิดถึงเรืองออกเรือนขอรับ

ณ ตลาดแม่น้ำชี

ภพ:โอ้ย !! ออเจ้าเดินระวังๆได้ฤามั้ย มั่วแต่คุยโอ้

หันขึ้นไปมอง สบตากับพักต์ (หลงรัก)

พักต์:ข้าขออภัยข้ามิได้ตั้งใจ ออเจ้าให้อภัยข้าได้ฤาไม่(เสียงเบา)

ภพ:เพลาหน้าออเจ้าก็ระวังหน่อย แลจักชนคนอื่นไปทั่วเข้าใจฤาไม่

แม่ศรีวรรณ พ่อวัฒนะ : มีเหตุอันใดฤาลูก!! (หันหน้าหากัน)

พักต์ มิมีเหตุอันใดขอรับแค่เจอคนรู้จักอลยสนทนาขอร้บ

พ่อวัฒนะ:กลับเรือนกันเถอิดหน่าลูก พบค่ำแล้ว ไอทัส มึงไปเกียมเรือ

ไอสี:ขอรับ

พักต์: ออเจ้าชื่อกะไรฤา ข้าชื่อพักต์

ภพ: ข้อชื่ออออ ภพ

พักต์:คราวหน้าจักได้พบออเจ้าได้ที่ใด

ภพ:ข้าขายของที่ตลาดแม่น้ำชีทุกวัน ออเจ้าจักมาหาข้าด้วยเรื่องอัดใดฤา

พักต์:ข้าแค่อยากพบออเจเาอีกได้ฤาๆไม่

ภพ:ข้าก็อยากพบออเจ้าอีก ข้าคิดว่า ข้า!!

พักต์:ข้า กะไรฤาออเจ้า

แม่ศรีวรรณ:พักต์ บ่าวเกียมเรือเสร็จแล้วหน่า

ภพ:มิมีสิ่งใดดอก ท่านแม่ขอออเจ้าเรียกแล้วเห็นฤาไม่

พักต์:ข้าลาละ

ณ เรือน พักต์

พักต์:ท่านแม่ขอรับข้าว่าข้าเจอคนที่จะออกเรือนกับลูกแล้วขอรับ

แม่ศรีวรรณ:ใครฤาลูก พบเจอกันที่ตลาดแม่น้ำชีใช่ฤาไม่

พักต์:ขอรับ ลูกพบเจอ ก็ถูกชะตา ดั่งเคยรักกันมาก่อนเลยขอรับ อาจเป็นบุพเพสันนิวาร ที่ทำให้ลูกพอกับ…

แม่ศรีวรรณ:กับนางคนไหนฤา แม่จะได้ไปหมั้นหมายไว้

ออเจ้าอายุเข้า18แล้ว

พักต์:ข้ายังไม่พร้อมที่จะบอกกล่าวผู้ใดขอรับ

แม่ศรีวรรณ:😒

พ่อวัฒนะ:เพราะเหตุอันใดลูกจึงบอกกล่าวกับพ่อแลแม่ไม่ได้

พักต์:ยิ้ม แล้วเดินเข้าห้อง

แม่ศรีวรรณ:คุณพี่เจ้าคะ อย่าพึ่งถามลูกเพลานี้เลยเจ้าคะลูกอาจยังไม่แน่ใจกับนางผู้นั้น

พ่อวัฒนะ:ข้ากลัวว่าพ่อพักต์จะหลงรักพวกบ่าวไพร่ จะทำให้ตระกลูเราเสื่อมเสียได้

แม่ศรีวรรณ:มิเป็นเช่นนั้นดอกน้องบอกลูกเสมอว่าจะต้องออกเรือนกับคนที่อยู่ชนชั้นเดียวกัน จึงจะเป็นสิริมงคลให้เรือนเรา

พ่อวัฒนะ:เป็นเช่นนั้นก็ดี ไอสี บอกบ่าวเกียบอาหารคาวหวาน ท่านวรสารเทวาจะมาเยี่ยมเรือนเรา

ไอสี:ขอรับออกขุนท่าน

แม่เสน:ภพลูก มาหแม่กงนี้หน่อยลูกแม่มีไรให้ช่วย

ภพ:ข้ารับท่านแม่ เดินไปหาแม่เสน มีกะไรให้ลูกช่วยฤาขอรับ

แม่เสน:นี้แม่สันนิวาน คนที่แม่นำพามาให้ลูกรู้จัก อายุอานาของลูกสมควรออกเรือนแล้ว ย้าง20แล้วหน่าลูก

แม่สันนิวาน:สวัสดีเจ้าคะคุณพี่ภพ

ภพ: รับไหว้ ท่านแม่ขอรับ ข้ามิได้จะเอาใครมาเป็นเมียก็ได้นะขอรับข้าของให้ลูกได้เลือกคู่ครองของลูกด้วยต้วของลูกเองขอรับ

แม่สันนิวาน😭

แม่เสน:ลูกพูดกะไรออกมา เห็นฤาไม่ว่าแม่สันนิวานร้องแล้วหน่า แม่สันนิวาน(เสียงหวาน)ตอนนี้เจ้าภพอาจจะย้งมิมีใจให้แต่สักวันก็อาจจะมีก็เป็นได้นะออเจ้า ออเจ้าอย่าได้เสียใจไปเลย

แม่สันนิวาน:เจ้าคะ🥹

ภพ:ลูกมีคนในใจลูกอยู่แล้ว ท่านแม่มิต้องหาใครมาเป็นเมียลูก แม่สันนิวานตัดใจเสียตอนนี้ข้ามีอาจมีใจให้ออเจ้าได้แม้จะกี่10ปี ข้าก็มิอาจมีใจให้ออเจ้าได้ เพราะข้าไม่ได้ชอบ….

แม่เสน:ไม่ชอบอันใดเหลา พ่อภพ

ภพ:มิมีสิ่งใดขอรับ ลูกแค่มิได้มีใจให้แม่สันนวานเลย

แม่สันนวาน:😭 ข้าไหว้เจ้าคะ ข้าไหว้เจ้าคะ (วิ่งออกประตูพร้อมทั้งร้องไห้)

ภพ:นั่งคิดถึงพักต์

พักต์:นั่งคิดถึงภพ

พักต์:พี่สีไปเกียมเรือแลพาข้าไปตลาดแม่น้ำชีประเดียวนี้

ไอสี:ขอรับคุณหนู

พ่อวัฒนะ:ออเจ้าจะไปที่ใดฤา พ่อพักต์

พักต์:ข้าจักไปตลาดแม่น่ำชีขอรับ ข้าเห็นสร้อยงามตาลูกจักไปซื้อข้อรับ

พ่อวัฒนะ:มิใช่ออเจ้าอยากเจอผู้ใดฤา

พักต์:ลูกมิได้อยากเจอผู้ใดขอร้บ ข้าไหว้ขอรับ

ขณะ นั่งเรือ พักต์นึกถึงครั้งแรกที่ได้เจอภพ

ภพ:ท่านแม่ขอรับ

แม่เสน: มีเรื่องอันใดฤาลูก

ภพ:วันนี้ไม่ไปขายผ้าที่ตลาดฤาขอรับ

แม่เสน:วันนี้แม่ปวดหลังนะลูกแม่เลยไม่ได้ไป

ภพ:คิดถึงคำพูดที่พูดกับพักต์

ภพ:ข้าจักไปตลาดแม่น้ำชีประเดียวนี้

แม่เสน:ลูกจักไปด้วยเหตุอันใดฤา

ภพ:ไม่ตอบ

ภพ:ไอข้าม ไปเกียมเรือพาข้าไปตลาดแม่น้ำชีประเดียวนี้

ไอข้าม:ขอรับ

ณ ตลาดแม่น้ำชี

ไอข้าม:จะรีบไปด้วยเหตุอันใดฤาขอรับ เดินเร็วแบบนี้ ระวังล้มนะขอรับ

ภพ:ไอข้ามรอข้าที่ท่าเรือเสร็จกิจธุระแล้วข้าจักมา

ไอข้าม:แต่!!!

ภพ:ไป!!!

ไอข้าม:ขอรับ\~\~\~

พักต์:พี่สีรอข้าที่ท่าเรือเดียวข้าเสร็จกิจธุระข้าจักรีบมา

ไอสี:ขอรับคุณหนู

ภพ: พักต์

พักต์:ภพ

วิ่งมาจับมือกัน

พักต์:ข้าคิดว่าออเจ้าจะไม่มาเสียอีก

ภพ:ข้าจักไม่มาด้วยเหตุอันใด ข้าแลแม่ข้าขายผ้าที่ตลาดนี้

พักต์:งง ไม่เห็นร้านขายผ้า

ภพ:วันนี้แม่ข้าไม่สบายเลยมิได้มาด้วย

พักต์:ออเจ้าตั้งใจมาหาข้าฤา

ภพ:ยิ้ม

ภพ:ข้าเห็นออเจ้าครั้งแรกข้าก็ตกหลุมรักออเจ้า มิรู้ด้วยเหตุอันใด

พักต์:เช่นนั้นฤา ข้าก็คิดแบบนั้น

ชาวบ้าน:ไพร่กับขุนนางนั่งจับมือกันกลางตลาดมิมีความอายเลยฤา

ชาวบ้าน:นั้นสิๆ ข้าเห็นด้วย จับมือราวกับเป็นผัวเมียกันวิปราสไปแล้ว

พักต์:ลุกขึ้นพวกข้ามิได้วิปราสแต่พวกข้า!!

ภพ:ออเจ้าอยากให้ข่าวออกไปว่าขุนนางรักกับไพร่ที่เป็นชายงั้นฤา ข้าคิดว่าเราควรคิดให้วิธีทีทำให้เรารักกันได้

พักต์: สงบลง

พักต์:ถึงเพลาที่ข้าต้องกับแล้ว ออเจ้าข้าจะได้เจอออเจ้าอีกฤาไม่

ภพ:ข้าจะมาพบเจ้าทุกวัน แต่ไม่ใช่ที่นี้

พักต์:ที่ใดฤา

ภพ:ที่กระท้อม สวนยายกุย

พักต์:ยิ้ม

ภพ:ออเจ้ากลับเถิดพบค่ำแล้ว

พักต์:ข้าไปก่อนนะ

ภพ:😁

ภพ:คิดว่าจะทำยังไงจึงจะรักกับพักต์ได้

พักต์:พี่สีข้ามีเรื่องจักบอกพี่

ไอสี:เรื่องอันใดฤาคุณหนู

พักต์:แต่เรื่องนี้ห้ามบอกใครเป็นอันขาด พี่สัญญากับข้าได้มั้ย

ไอสี:เรื่องอันใดข้าจึงต้องบอกกล่าวเรื่องคุณหนูข้าพี่ให้คนอื่นฟัง

พักต์:ยิ้ม ข้าเจอผู้ชายคนหนึ่งข้าเจอที่ตลาดแม่น้ำชีเมื่อวานครั้งแรกที่ได้พบข้าหลงรักอย่างไมาหน้าเชื่อ แต่ข้อรู้ดีว่าข้าไม่อาจรักกับชายได้ แต่ชายผู้นี้ข้ารู้สึกรักโดยไม่เคยเป็นมาก่อน

ไอสิ:ผู้ชายฤาขอรับ

พักต์:ใช่ผู้ชาย

ไอสิ:คุณหนูรักกับผู้ชายมิได้นะข้ารับถ้าท่านขุนรู้คุณหนูตายแน่

พักต์:ถ้าพี่มิบอกท่านพ่อแลท่านแม่ก็มิมีใครรู้แล้วหนา

ไอสี:ข้ารับ!!

ไอสี:แล้วคือผู้ใดฤาขอรับ

พักต์:ไพร่สังกัตพระเพชราชา

ตัดไปที่ฝั่ง ภพ

ไอข้าม:คุณหนูออกมาตลาดแต่เช้ามีเรื่องอันใดฤาขอรับ

ภพ:เอ๋ะ ไอข้าม มิใช่เรื่องขอมึงที่จักถามข้า

ไอข้าม:ขออภัยขอรับ

ภพ:ท่านแม่ขอรับ ข้ามีเรื่องจักบอก