ทะลุมิติ 4

แล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่ต้องไปเรียนกับคุณหนูคุณชายทั้งหลาย ให้ตายเถอะอยากนอนขึ้เกียจอีกสักเดือนสองเดือนจัง แต่ดูท่าคงจะไม่ได้เพราะประมุขของตระกูลหนิง หรือก็คือพ่อของผมจะกลับมาจากการท่องเที่ยววันนี้ แล้วถ้าเขารู้ว่าไม่ไปเรียนพวกคุณก็น่าจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ผมเดินทางจากตำหนักผ่านสวนดอกไม้ใหญ่โต ผมคิดแผนในใจแล้วว่าจะไม่นอนอืดอยู่ในห้องอีกต่อไปแต่จะมานั่งเล่นรับลมที่นี่คนเดียวดีกว่า เห็นที่ท้ายสวนมีศาลาขนาดกลางตั้งอยู่ ผมชอบที่จะอยู่คนเดียวเป็นที่สุดมันทำให้ได้คิดอะไรมากขึ้น บางครั้งผมก็สามารถอยู่คนเดียวเงียบๆโดยที่ไม่ได้คิดอะไรปล่อยให้เวลามันผ่านไปเงียบๆอยู่บ่อยครั้งผมเชื่อว่าพวกคุณก็เป็น

"นี่เลี่ยงรุ่ย สวนนี้เป็นของใครหรอ" หลังจากตัดสินใจได้ก็หันมาถามเลี่ยงรุ่ยบ่าวรับใช้คนสนิทที่คิดว่าผมนั้นความจำเสื่อม เอาเถอะก็ดีกว่าต้องเก็บความอยากรู้เอาไว้

"เรียนคุณชาย นี่คือสวนของฮูหยินหนิงเฟิ่งหรือก็คือแม่ของคุณชายขอรับ ท่านทรงชื่นชอบการปลูกต้นไม้ตอนเด็กๆคุณชายก็ชอบมาที่นี่บ่อยๆ" เลี่ยงรุ่ยร่ายยาวให้ฟังอืมทำไมถึงคิดไม่ได้นะไอเราก็ลืมไปเลยว่าแม่ตัวร้ายคนนี้มีสวนเป็นของตนเอง แถมมันยังเป็นที่ๆเจ้าตัวคนก่อน

เกลียดมากๆด้วยอยากรู้ไหมเพราะอะไร จะบอกให้ก็ได้อย่างที่ทุกคนได้รู้ว่าตอนเด็กๆเขาชอบมาที่นี่แต่เพราะวันนึงในช่วงพายุเข้าเจ้าของร่างคนก่อนที่เห็นว่าอากาศดีเลยออกมาเดินเล่นแล้วเพลอหลับที่ศาลา ที่บอกว่าอยากไปนอนนั่นแหละ แล้วพอตื่นขึ้นก็เจอเข้ากับผู้ชายลึกลับคนหนึ่งที่ปกปิดใบหน้าตนเองกำลังข่มขืนเจ้าของร่างคนเก่า 

ก็นะเพราะว่ายังเป็นเด็กเลยกลัวกับคำขู่ของไอ้ชั่วนั่นที่มันบอกว่าถ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครมันจะฆ่าล้างตระกูล พวกคุณคิดว่ามันจะทำได้หรอตระกูลหนิงของผมก็ไม่ใช่ขี้ๆนะขอบอก แต่ก็นะเด็กละเนอะไม่รู้อะไรหรอกนี่ถ้ายอมบอกท่านพ่อนะไอ้เวรนั่นได้ตายไปแล้ว

"คุณชายถึงแล้วขอรับ" เลี่ยงรุ่ยเรียกเจ้านายของตนที่กำลังเหม่อลอยอยู่ให้ลงมาจากรถม้า เพราะตอนนี้ใกล้จะสายแล้วเขาไม่อยากให้คุณชายต้องถูกตำหนิต่อหน้าคนอื่น

"อืม" ผมไม่ตอบเสวนาอะไรอีกรีบเดินเข้าไปในตำหนักทันที เดินไปทางห้องที่ตนเองใช้เรียนพอเข้าไปก็เจอเข้ากับเด็กน้อยทั้งหลาย รวมถึงตัวร้ายของแท้ด้วยแล้วก็ไอ้คนที่มันมากวนเช้าอันสดใสในวันนั้นด้วย

"หึ มาได้สักทีนะไม่ใช่ว่าป่วยจนไม่อยากมาเรียนแล้วรึ" ผมว่าไอ้เด็กนี่ควรเป็นตัวร้ายมากกว่าผมอีกบอกเลย ปากคอเลาะร้ายซะจริง

"มากันแล้วใช่หรือไม่ นั่งที่ได้แล้ว" อาจารย์ที่เดินตามหลังมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้เอ่ยขึ้นข้างหลัง ก่อนจะดันให้ผมเข้ามาในห้องผมเลยต้องเดินไปนั่งที่ของตัวเอง ห้องเรียนที่นี่ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับโต๊ะเตี้ยประมาณสิบกว่าตัวได้แล้วก็เบาะนั่งเพื่อไม่ให้คุณหนูคุณชายทั้งหลายต้องปวดก้นกับการนั่งพื้น

"เอาล่ะๆ เรามาเริ่มเรียนกันเลยแล้วกัน....." หลังจากนั้นก็ถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับมานั่งเรียนอีกครั้ง นึกถึงชาติก่อนเลยแหะเพราะว่าเป็นผู้หญิงเลยต้องตั้งใจเพื่อที่ในอนาคตตัวเองจะได้ไม่ต้องมาทำงานก่อสร้างเหมือนพวกที่เรียนไม่จบ จะได้ไม่เป็นขี้ปากเขาให้มานินทาลับหลัง เวลาจะมีแฟนหรือคนที่เราอยากจะร่วมใช้ชีวิตด้วยจะได้ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะถูกเพื่อนๆล้อไหมที่มาคบกับคนไม่มีการศึกษาแบบเรา

ก็นะเพราะสภาพแวดล้อมที่มันกดดัน เพราะคนรอบข้างที่ทำให้เราต้องเลือกไปในทางที่ผิด ผมเคยทำผิดพลาดอยู่ครั้งหนึ่งตอนนั้นผมพึ่งขึ้นมัธยมปลายเลยไม่อยากต้องอยู่คนเดียวเหมือนที่แล้วมา พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองทำเหมือนเพื่อนๆ เป็นไปตามกระแสสังคม ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่มีเพื่อน

แต่ก็ต้องกลับไปอยู่คนเดียวเหมือนเดิม เพราะคนรอบข้างที่ไม่ชอบเราเพียงเพราะเรามีเพื่อนเป็นผู้ชาย นี่ผมอยากถามเป็นผู้หญิงแล้วคบเพื่อนผู้ชายไม่ได้หรอ ขึ้นชื่อว่าเพื่อนอ่ะทำอย่างกับพวกคุณไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้ชายอย่างงั้นแหละ

ขอทีเถอะไอ้สังคมเหยียดเพศหรือชอบบลูลี่กันแบบไม่มีเหตุผลนั่นนะ ชาตินี้ขออย่าให้พบเจออีกเลย 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***