ทะลุมิติ 1

"นี่ยัยฟ้า แกจะไปดื่มกับพวกฉันป่ะเนี่ย" นิ่มเพื่อนสาวคนสวยถาม ฉันหันไปมองหน้าหล่อนอ่ะ อ่ะทุกคนคงสงสัยว่าฉันเป็น งั้นแนะนำตัวกันก่อนฉันชื่อฟ้าเป็นผู้หญิงที่หน้าตาก็จัดว่าสวยอยู่นะ อันนี้ไม่ได้หลงตัวเองนะบอกเลย

"ฉันไม่ไปอ่ะแกขี้เกียจอ่ะ สู้นอนอ่านนิยายให้จบเรื่องดีกว่าวันนี้นิยายที่ฉันอ่านลงตอนสุดท้ายแล้วด้วย" ฉันปฏิเสธเพื่อนไปเพราะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้นิยายที่ฉันเฝ้าอ่านมาแรมปีลงตอนสุดท้ายแล้ว เพราะฉะนั้นพลาดไม่ได้!

"อีกละ อะไรๆก็นิยายแกนี่มัน...เห้อก็ได้ๆงั้นไว้วันหลังละกัน เลิกงานแล้วฉันกลับเลยดีกว่า" นิ่มบอกลาเพื่อนเมื่อหันไปเห็นนาฬิกาบอกว่าตอนนี้ได้เวลาเลิกงานแล้ว ฉันเลยหันไปโบกมือลาเพื่อนๆไป พอทุกคนกลับไปหมดฉันถึงได้เก็บของแล้วกลับบ้านบ้าง

ฉันเดินออกมาจากตัวอาคารแล้วเดินไปที่ประตูบริษัทก่อนจะยกมือไหว้ลุงยาม "สวัสดีค่ะลุงวันนี้ก็ขอบคุณที่เหนื่อยนะคะ" ลุงยิ้มให้ฉันก่อนจะตอบแบบที่พูดประจำทุกวัน

"วันนี้ก็เหนื่อยอีกแล้วนะครับคุณฟ้า เดินทางปลอดภัยครับ" เราสองคนยิ้มให้กันก่อนที่ฉันจะเดินพ้นประตูแล้วเดินไปตามทางฟุตบาทตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว

อากาศเลยไม่ได้ร้อนมากแต่ก็พอจะมีแดดอยู่บ้าง ฉันเดินไปจนถึงหน้าป้ายรถเมย์ที่ต้องขึ้นแต่มันอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนนี่สิ ฉันมองซ้ายขวาพอเห็นว่าบนถนนไม่มีรถเลยเดินข้ามไปแต่พอถึงกลางถนนรถที่ไม่มีแต่ตอนนี้กลับมีซะงั้น

ปี๊บบบ

เสียงบีบแตรรถทำให้ฉันหันไปมองก่อนจะตกใจนิ่งค้าง อยู่ตรงนั้น รถที่อยู่ห่างจากฉันไม่มากพุ่งเข้ามาชนร่างของฉันอย่างแรง จนรู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังลอยอยู่บนอากาศ สักพักก็รู้สึกได้ถึงแรงกระแทกร่างของฉันหล่นลงมาตามแรงโน้มท่วงโลกกระแทกฟุตบาทหน้าป้ายรถเมย์ที่ฉันหมายจะเดินไปนั่งรอรถ ตอนนั้นฉันรู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวชาหนึบไปหมด ส่วนหัวของฉันก็ปวดร้าวราวกับมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

'กรี๊ดดดด'

'ช่วยด้วยค่ะมีคนถูกรถชน'

'เรียกรถพยาบาลเร็ว'

'สมองไหลแล้วไม่ต้องเรียกแล้วมั้งรถพยาบาลหน่ะ'

ตอนนั้นฉันได้ยินเสียงรอบข้างแผ่วเบา สิ่งเดียวที่ฉันรู้สึกได้คือผู้คนรอบข้างต่างมองมุงดูฉันกันเต็มไปหมด สติของฉันเริ่มเรือนลางก่อนที่ฉันจะไม่รู้สึกตัวอีก อ๊าา..อย่างน้อยถ้าจะตายฉันก็อยากตายแบบสู่ขิตที่ได้อ่านนิยายตอนสุดท้ายก่อนนะ! ทำไมฟ้าถึงช่างเล่นตลกแบบนี้ อ่อพวกคุณคงกำลังสงสัยใช่ไหมว่านิยายที่ฉันอยากอ่านนักหนาเนี่ยมันเป็นยังไง คืองี้นะนิยายเรื่องที่ฉันอ่านอ่ะมันเป็นแบบชายรักหญิงทั่วๆไปนั่นแหละแต่เป็นแนวจีนโบราณที่กำลังเป็นกระแสอยู่ในตอนนี้

แต่ๆสิ่งที่ทำให้สาววายแบบฉันอ่านได้เนี่ยมันอยู่ตรงที่ผู้ในเรื่องต่างหากยิ่งตัวร้ายเบอร์สองนะ น้องน่ารักมากทั้งหน้าตาและนิสัยเลยแต่ติดตรงที่น้องถูกยัยนางเอกฆ่าตาย เพราะน้องดันไปหลงรักพระเอกนะสิ ฮืออเพราะน้องเลยที่ทำให้ฉันยอมอ่านเรื่องนี้แต่สิ่งที่ทำให้ฉันยอมอ่านจนจบเป็นเพราะว่าเนื้อเรื่องมันดำเนินได้ดีมากเลยต่างหากละ

แถมนักเขียนยังบรรยายให้มันเป็นแนวมิตรภาพมากกว่าจะมีฉากนางเอกมาสวีตกับพระเอกซะอีก ฮุฮุก็นะนักเขียนเป็นสาววายนี่นาแต่คงเพราะอยากทำให้นักอ่านอกแตกตายเลยทำให้เรื่องนี้มีนางเอก ฉันละไม่ชอบจริงๆนักเขียนที่ทำร้ายตับนักอ่านเนี่ย เออจะว่าไปฉันก็ยังจะอ่านอีกเนอะนึกแล้วงงตัวเอง

__________________________________________

'ฮือ คุณชายเจ้าคะได้โปรดฟื้นเถอะเจ้าค่ะฮือ'

'คุณชายอย่าทิ้งพวกข้าไปนะขอรับฮืออ'

'คุณชาย คุณชาย คุณชาย'

"โว้ยยย คนจะหลับจะนอนร้องทำไมนักหนา" ฉันร้องออกมาเสียงดังเพราะได้ยินเสียงคนร้องรบกวนเวลาการนอนของฉัน แต่เอ๊ะเดี๋ยวนะนอนหรอ ฉันตายไปแล้วไม่ใช่หรอ!

พรึบบ!

ฉันลุกขึ้นนั่งทันทีก่อนที่จะต้องร้องออกมาเสียงดัง "โอ๊ยยย เจ็บบๆๆ" ฉันร้องก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งเพราะรู้สึกปวดไปทั่วตัว นี่ฉันโดนชนจนสมองไหลแล้วยังรอดอยู่อีกหรอ

"ฮือคุณชายเจ้าคะ คุณชายฟื้นแล้ว"

"คุณชายเจ็บตรงไหนขอรับ คุณชายอย่าพึ่งลุกขึ้นมาเลยนะขอรับ นอนพักก่อนนะขอรับฟางจิงไปเอายามาให้คุณชายทานเร็ว!!" บ่าวรับใช้ที่นั่งอยู่ใกล้เตียงที่สุดและดูเหมือนจะมีสติที่สุด หันไปบอกสาวรับใช้อีกคนที่เอาแต่นั่งร้องไห้ไม่หยุด "ได้ๆ เดี๋ยวข้าจะรีบไปเอา" พูดจบสาวใช้ก็รีบลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องนอน

ฉันมองไปที่ชายหญิงสองคนด้วยสายตาตื่นตกใจ เดี๋ยวนะที่นี่ที่ไหนฉันว่ามันแปลกๆแล้ว ชุดที่สองคนนั้นใส่มันเป็นชุดโบราณที่ฉันเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ไหนจะเตียงนอนที่มีม่านถูกดึงขึ้นเก็บไว้ข้างบนอย่างเรียบร้อย แล้วไหนจะห้องที่เป็นไม้ทั้งหมดแล้วของใช้บางอย่างที่มันเป็นแบบเก่าอีกด้วย นี่ฉันมาอยู่ที่ไหนเนี่ย!หรือจะฝันกัน

"คุณชายขอรับดียิ่งที่คุณชายฟื้น ถ้าอีกสองวันคุณชายไม่ฟื้นละก็บ่าวโดนท่านประมุขสั่งตัดหัวแน่ๆฮืออ"พูดจบก็ร้องไห้ออกมาอีก จะว่ากลัวตายก็ได้เพราะถ้าคุณชายของเขาไม่ฟื้นขึ้นมาเขาถูกสั่งตัดหัวจริงๆแน่!

"ที่นี่ที่ไหน" ฉันตัดสินใจเอ่ยถามออกไปเพราะเริ่มจะรำคาญเสียงร้องไห้ของเด็กผู้ชายตรงหน้าแล้ว "คุณชายจำไม่ได้หรือขอรับที่นี่ก็เรือนใหญ่ตระกูลหนิงไงขอรับ" เด็กชายที่หยุดร้องไห้แล้วเอ่ยตอบแบบงงๆนี่คุณชายของข้าศรีษะกระแทกจนจำอะไรไม่ได้เลยรึ

เดี๋ยวนะตระกูลหนิงคุ้นๆแต่นึกไม่ออกแหะ จะว่าไปนี่ถ้าเป็นการแสดงละครของซีรีย์ซักเรื่องนะฉันบอกได้คำเดียวว่าสมจริงมาก! มันเหมือนของจริงไปซะทุกอย่างเลย "มาแล้วๆเลี่ยงรุ่ยป้อนยาคุณชายเร็วเข้าก่อนมันจะเย็น!" เด็กสาวที่วิ่งออกไปตอนแรกวิ่งกลับเข้ามาพร้อมถาดในมือ ในถาดมีถ้วยใบขนาดกลางวางแหมะอยู่กลิ่นของสมุนไพรลอยมาแตะจมูกทันทีจนฉันต้องทำหน้าแหยงเลยเพราะกลิ่นมันแรงมาก

"คุณชายขอรับดื่มยาซักหน่อยแล้วค่อยนอนพักนะขอรับ" พูดจบก็รับถ้วยยามาจากหญิงสาวแล้วเอามาจ่อปากให้ฉัน แต่ว่านะใครจะไปดื่มลงดูสีมันสิเขียวขนาดนี้ใครจะกล้ากิน! นี่ถ้าฉันตายขึ้นมาอีกรอบจะให้ทำไง! "คุณชายดื่มเถอะนะขอรับ ถ้าดื่มจนหมดข้าจะยอมตอบทุกคำถามเลยนะขอรับ" เด็กชายที่ชื่อเลี่ยงรุ่ยยื่นข้อเสนอให้กับฉัน แต่ว่านะนี่มันเหมือนกำลังล่อเด็กให้กินยาเลยไม่ใช่หรอ!

"...ถ้าดื่มหมดจะตอบทุกคำถามใช่ไหม" ฉันชั่งใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจถามออกไป เลี่ยงรุ่ยก็พยักหน้าตอบจนหัวสั่นหัวคลอนดูแล้วตลกชอบกล แต่ก็ต้องกลั้นเอาก่อนฉันรับถ้วยยามาและยกมือขึ้นปิดจมูกแล้วดื่มจนหมดรวดเดียว อย่าว่างั้นงี้เลยฉันเป็นพวกกินง่ายอยู่ง่ายเลยไม่ได้อะไรกับรสชาติมันมาก จะว่าฉันเป็นพวกที่ขอแค่กินให้อิ่มก็พอไม่ต้องสนว่ามันจะบูดหรือว่ามันจะไม่อร่อยแค่ไหนฉันก็กินได้หมด ฉันเคยเป็นคนขอทานมาก่อนทำไมจะทำไม่ได้ละ

ชีวิตที่แล้วกว่าฉันจะตะเกียกตะกายตัวเองให้มีอยู่มีกินแบบคนอื่นได้ฉันลำบากมามาก กินของเหลือจากลูกค้าตอนทำงานพาร์ทไทม์ฉันก็ทำมาแล้วก็นะเงินไม่มีนี่นาจะให้เลือกกินก็ไม่ได้ ขอแค่อิ่มแล้วมีแรงทำงานก็พอใจแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***