ปัจจุบัน

สามปีผ่านไป  

ณ.ประเทศ......

ปัจจุบันผมก็อยู่ตามลำพังเพื่อหนีใครสักคนเพียงทว่าวันหนึ่งผมก็หนีไม่พ้นอยู่ดี  เมื่อผมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่  ในคอนโด  ซึ่งเป็นของขวัญชิ้นเเรก  ที่คุณปู่ มอบให้ผมเนื่องในวันเกิดผม ชื้อไว้ก่อนจะย้ายไปเมืองไทยซะอีก

"พี่นิว"         

เสียงของเอื้อน้องชายอีกคนของผมตะโกน  ขึ้น

"ว่าไงเอื้อไม่เจอกันนานหล่อขึ้นเยอะเลยนะน้องชายพี่"

ร่างของทั้งสองรีบเข้ามาสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นเหมือนว่าทั้งสองไม่เจอกันมานับหลายปี การที่นิวมาทำให้รู้ถึงซีเเต่เขาก็ไม่ไดว่าอะไร

"เเล้วพี่มาได้ไงเนี่ย"

"ทะเลอะกับเฮียมานิดหน่อยนะ"

"โธ่เอ๊ย ว่าเเล้วเชียวเดี๋ยวผมจะด่าเฮียให้เลยรอเเปปนะ"

"ไม่ต้องหรอกเอื้อพี่เเค่อยากมาพักผ่อนบ้างช่วงนี้เคลียร์งานที่มหาลัยก็เลยวาง"

"งั้นเรากลับบ้านกัน"

"อื้มดีเหมือนกัน"

ณ.บ้าน...

เเท้ว่ายิ่งผมพยามจะหนีไปไกลเท่าไรมันก็ทำให้ทุกสิ่งยังคงไม่อาจลืมอย่างเช่นเดิม  

''ถ้าให้พูดถึงความรักละก็ผมก็จะตอบว่า เมื่อทุกคนพร้อมที่จะยอมรับกับมันสิ่งที่เรียกว่าความรักเหล่านั้นจะพาคุณไปในทางที่ดี'

 เมื่อคนขับรถประจำตัวของเอื้อพาผมทั้งสองมาถึงบ้านด้วยความที่ผมไม่ระวังระหว่างที่ลงมาก็บังเอิญหัวชนเข้าให้กับขอบประตูรถ

"โอ๊ยย~"

"พี่เป็นอะไรมากรึปล่าว"

"ป่าวหรอก"

"ให้หมอดูอาการก่อนเหอะ"

"อืม"

"เลือด!!"

ผมยกมือขึ้นเเตะที่ศีรษะผมเบาๆดูปรากฏว่ามันคือเลือด พอเห็นเท่านั้นเอง ร่างของผมก็หมดสติไป

"พี่ๆ" 

ผมรักสึกไดว่าเอื้อกำลังพยุงร่างของผมขึ้น

มาอย่างช้าเเล้วผมก็หมดสติไป

หลายชั่วโมงผ่านไปอาการของนิวก็ยังไม่ดีขึ้นจึงถูกนำตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลที่ประเทศไทย

ณ.โรงพยาบาล

อาการของพี่ชายของผมก็ยังไม่ดีขึ้น ผมได้

เพี่ยงภาวนาให้พี่ชายของผมปลอดภัยจาก

เหตุการณ์ในครั้งนี้

ร่างอันไร้สติของพี่ชายผมหลังจากที่ออกมาจาก

โรงพยาบาลได้ไม่นานสักเท่าไร

ผมก็ชักจะเป็นห่วงว่า.....

ถ้าอาการหนักกว่าเดิมอาจจำเป็นต้องเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง

"เอื้อไหนนิวล่ะ"

"พี่ฮึ ฮื่อ" 

ผมร้องไม่ออกมาอาการของพี่ยังไม่ดีขึ้นเลย

"เอื้อฟังพี่นะ"

ผมจับเเขนของน้องชายนิวอย่างช้าๆ

"ครับ"

"หมอบอกว่าไงบ้าง"

"นิวอาจความจำเสื่อม"

ร่างของเฮียถึงกับทรงตัวไม่ค่อยจะรอด

ความสัมพันธ์ของทั้งสอง

เเม้ว่าความรักที่

เริ่มต้นมาจากศูนย์

เเต่ไม่รู้ว่าทุกคน

จะเป็นเหมือนผมหรือป่าว

เเต่เเล้ว

ผมก็เลือกที่จะหนี

ออกจากชีวิต

ของใครคนนั้น

ที่ดีกับผมตั้งมากมาย

ตอนเช้า

"ฮื่อ..."

"ที่นี้มันที่ใหนกัน"

"พี่"

เอื้อรีบพยุงตัวขึ้นเมื่อเห็นว่าพี่ชายของตนฟื้น

"พี่นิว"

"เราเป็นใครห๊ะ"

"นี่พี่จำผมไม่ไดจริงงั้นเหรอ"

น้ำตาของเอื้อค่อยๆไหลลงมาอย่างช้าเเล้ว

รีบออกไปปล่อยให้พี่ชายของตนนอนอยู่

ภายในห้องคนเดียว

นิวที่เห็นว่าใครก็ไม่รู้วิ่งออกไปจึงตัดสินใจที่จะวิ่งตามไปเเต่เเล้วหมอก็รีบจับนิวเข้าไปในห้องอีกครั้ง

"หมอครับคนไข้เป็นอะไรมากหรือป่าวครับ"

"คนไข้เเอบออกจากห้องดีที่หมอเห็นซะก่อนไม่งั้นคงเเย่เเน่ๆ"

"เเล้วตามไข้เป็นอะไรมากหรือป่าวครับหมอ"

"ปลอดภัยเเล้วครับหมอให้ยานอนหลับไปอีกสักพักก็คงจะเริ่มรู้สึกตัว"

"เป็นเพราะเฮียที่ดูเเลหนูไม่ดีเอง"

"ไม่ใช่ความผิดเฮียหรอกครับ"

สองชั่วโมงผ่านไป

"เฮียครับ"

ร่างน้อยเเตะไปที่มือของเฮียเบาๆ

"ตื่นเเล้วเหรอ"

"ครับ"

"เเต่เเอ๊ะความจำหนูกับมาเเล้วงั้นเหรอ"

"ครับ"

"เฮีบขอโทษที่ทำให้หนูโกรธต่อไปนี้เฮียจะดูเเลดูให้ดีกว่าเก่า"

"ครับเฮีย"

ตอนเด็กเฮียมาบ้านผมโดยทุกวัน

เพราะตอนนั้นคุณปู่กับเฮียทำพันธสัญญา

อะไรก็ไม่รู้เพราะความเป็นเด็กในวัยเยาว์ก็

ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไร

ต่อมา

หมอก็อนุญาตให้ผมกับบ้านได้ตามปกติ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***