ตอนที่ 1

ปั้ก! ปั้ก!

"ขอยืมเงินนิดหน่อยแค่นี้ไม่ได้รึไงวะ? ทำไมต้องให้ออกกำลังด้วยว่ะ"

เด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังโดนนักเลงที่โตกว่ารุมต่อย

"อึก แต่เงินนี่...ผมต้องเอาไปซื้อไอติม"(กัณฑ์ อายุ 7 ขวบ)

"แล้วมันใช่เรื่องที่ฉันจะต้องสนใจมั้ยไอ้งั้ง! ฉันแค่จะเอาเงินโว้ย!"

"แต่ว่า..."

"ไอ้นี่สงสัยต้องโดนอีกสักทีสองทีถึงจะเข้าใจมั้ง"

ในขณะที่นักเลงกำลังจะต่อยก็มีเท้าปริศนาพุ่งเข้ามาที่หน้าของนักเลงคนนั้นจนกระเด็น

"เห้ย! ทำไมไปซื้อไอติมนานนักวะ? หิวนะเว้ย! เป็นน้องชายที่ไม่ได้เรื่องเลยนะแกเนี่ย"(??? อายุ 9 ขวบ พี่ชายของกัณฑ์)

"กัณฑ์!"

"กัณฑ์ตื่นได้แล้ว!"

เขาค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา และสิ่งที่เขาเห็นคือน้องชายของเขาสองคนที่กำลังนั่งทับเขาอยู่

"ไหนว่าจะพาพวกเราไปสวนสนุกไง นี่คิดจะเบี้ยวกันเหรอ?"(สก็อต อายุ 8 ขวบ แฝดคนพี่)

"นิสัยไม่ดีเลยนะกัณฑ์"(สกาย อายุ 8 ขวบ แฝดคนน้อง)

"ไม่เบี้ยวหรอกนา ช่วยลุกออกไปก่อนได้มั้ย?"(กัณฑ์ อายุ 15 ปี)

น้องๆลุกขึ้นออกจากตัวกัณฑ์

"ฝันร้ายเหรอ? เห็นนอนร้องไห้อยู่ตั้งนานแหนะ"

"ร้องหา"พี่ครับๆ"ด้วย เหมือนเด็กน้อยไม่มีผิดเนอะก็อต"

"จะว่าไปเหมือนจะนอนน้ำลายยืดด้วยละกาย"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

ฝาแฝดทั้งสองหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

"ถ้ายังไม่หยุดจะไม่พาไปแล้วนะไอ้พวกแฝดนรก"

"โห นี่ถึงกับต้องเอาเรื่องสวนสนุกมาขู่เด็กเลยเหรอ?"

"ไม่เป็นผู้ใหญ่เอาซะเลยนะกัณฑ์ มีเหตุผลหน่อยสิ"

"เพราะงี้ไงถึงยังไม่มีแฟนเนอะกาย"

"ก็ถ้ายังใช้นิสัยเหมือนเด็กๆแบบนี้ก็ไม่มีสาวไหนมาสนใจหรอก อย่าเลียนแบบเชียวนะก็อต"

"พวกเด็กเว*"

"เอ๊ะ! จะทำอะไรอะกัณฑ์? นี่จะลงมือกับเด็กเรอะ?!"

"ต่อต้านความรุนแรง! ต่อต้านความรุนแรง!"

"สงสัยช่วงนี้ฉันคงจะปล่อยปะละเลยพวกนายสองคนเกินไปหน่อยสินะ งั้นเรามาเรียนเรื่องมารยาทกันหน่อยดีกว่า"

"อย่าเข้ามานะโว้ยไอ้พี่ชายเฮงซวย! อ๊ากกกก!!!"

"ต่อต้านความรุนแรง! ต่อต้านความรุนแร...อ๊ากกก!!!"

ในเช้าวันนั้นได้มีตำนานเกี่ยวกับเสียงร้องของเด็กชายสองคนที่ร่องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดเกิดขึ้น กลายเป็น1ใน7สิ่งลี้ลับของชุนชมที่ยังหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้...

ณ สวนสนุก

"อะไรนะ?! ไอ้บ้าที่ไหนมันบอกว่าเด็กประถมเล่นรถไฟเหาะไม่ได้?!!"

"นี่มันเลือกปฏิบัติชัดๆเลยนะ! ไปเรียกผู้จัดการมาซิ!!! อุ๊ป! อื้อ! อื้อ!"

"ขอโทษแทนน้องๆของผมด้วยนะครับ ขอโทษจริงๆครับ ขอตัวก่อนนะครับ"

กัณฑ์ได้หิ้วตัวของแฝดทั้งสองออกมา

"ทำอะไรน่ะกัณฑ์?! จะมาขวางทำไม?"

"ใช่กัณฑ์ ถ้าไม่มีข้อแก้ตัวละก็โดนดีแน่!"

"พวกแกเป็นบ้าอะไรฟระ! ก็บอกไปแล้วว่าจะพามาเล่นของเล่นเด็กอย่างม้าหมุนไง แล้วจะไปที่รถไฟเหาะทำซากอะไร!?"

"เราไม่ใช่เด็กแล้วนะ! กัณฑ์สิเด็ก เด็กที่นอนน้ำลายยืดอะ"

"ใช่ๆ ม้าหมุนมันไม่เห็นจะน่าสนุกตรงไหนเลย"

"จะเล่นหรือจะกลับบ้าน?..."

ณ ม้าหมุน

"ไปเลยแบล็ค(ชื่อม้า)"

"อย่าไปยอมแพ้นะไวท์(ชื่อม้า) แซงไปเลย"

"....ก็เด็กนี่หว่า"

เวลาต่อมา

แพล่บๆ(แฝดทั้งสองกำลังกินไอศกรีม)

"นี่ๆ ต่อไปเราไปเล่นอะไรกันดี"

"ไปเล่นม้าหมุนกันอีกรอบเถอะ ก็อต"

"โอ้! ความคิดดีหนิกาย"

"นี่ พอได้แล้วมั้ง? พวกนายเล่นม้าหมุนไป5รอบแล้วนะ ไหนว่ามันมีไว้สำหรับเด็กไง"

"พูดแต่เรื่องหยุมหยิม เหมือนคนแก่เลยนะกัณฑ์"

"ตาแก่! ตาแก่!"

"โห! สงสัยตาแก่คนนี้คงต้องดัดนิสัยพวกเด็กเว*แถวนี้ซะบ้างแล้วสิ"

"ตาแก่หัวร้อนแล้วหนีเร็ว!!"

"หนีๆ!"

ทั้งสองวิ่งไปชนเข้ากับคนกลุ่มหนึ่งที่มีอยู่ด้วยกัน 5 คน

"โอ้ยๆ!"

กัณฑ์รีบวิ่งเข้ามาหาแฝดทั้งสอง

"นั่นไง บอกตั้งกี่ทีแล้วเรื่องวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือนเนี่ย"

"ขอโทษแทนน้องๆของผมด้วยนะครับ"

กัณฑ์โค้งหัวขอโทษและค่อยๆเหลือบตาขึ้นมามอง

"อ้าวๆ! นี่มันกัณฑ์จากมัธยมดาวรุ่งไม่ใช่หรอกเหรอ? มีน้องกับเขาด้วยเหรอเนี่ย?"(ชิน อายุ 15 ปี หัวโจกห้อง3/5 มัธยมแสงตะวัน)

"ขอโทษแทนน้องๆของฉันอีกรอบละกัน ขอตัวก่อน"

"เห้ยๆ! เดี๋ยวก่อนสิ แค่คำขอโทษมันดูไม่ค่อยจริงใจเท่าไหร่เลยนะว่ามั้ย? พอดีฉันมีเรื่องอยากจะให้นายช่วยหน่อย ตามฉันมาสิ"

"โทษทีวันนี้คงไม่ได้ ฉันสัญญากับน้องๆฉันไว้แล้ว"

ชินค่อยๆเดินเข้ามาใกล้และยื่นหน้าเข้ามากระชิบที่หูของกัณฑ์

"แกจะไม่ตามมาก็ได้นะ แต่ฉันขอยืมตัวน้องๆของแกสักเดี๋ยวนึงได้มั้ย?!"

กัณฑ์กำหมัดแน่น

"แกเลือกเองนะ!"

กัณฑ์ฟันกลับมาคุยกับน้องๆ

"พอดีฉันมีธุระกับเพื่อนนิดหน่อยน่ะ พวกน่ยไปหาอะไรกินกันก่อนนะ"

พูดจบกัณฑ์ก็ยื่นเงินให้ทั้งสองคน

"รีบๆหน่อยล่ะ"

"ถ้าชักช้าพวกเราเอาตายแน่"

"ไม่นานหรอกนา แล้วก็อย่าวิ่งไปไหนมาไหนล่ะ"

พูดจบกัณฑ์ก็เดินตามกลุ่มของชินไป

ณ สถานที่ปลอดคน

"คราวก่อนแกทำไว้แสบใช้ได้เลยนะ ดูซิคราวนี้แกจะทำเป็นเก่งได้อีกรึเปล่า?"

"ไม่ต้องพูดมาก รีบๆเข้ามาน้องๆฉันรออยู่"

"เจ๋ง! เจ๋งเลยนี่หว่ากัณฑ์ ขอให้แกทำเป็นเก่งไปได้ตลอดนะเว้ย!"

พูดจบชินก็วิ่งตรงไปหากัณฑ์พร้อมเหวี่ยงหมัดเข้าใส่

"แกจะเหวี่ยงหมัดทำซากอะไรวะ? ฉันก็เคยบอกแกไปแล้วหนิว่ามันป้องกันง่ายแค่ไหน"

กัณฑ์ยกมือขึ้นมากันแล้วก็ปล่อยหมัดสวนกลับไปเข้าท้องชินจนชินทรุดเพราะความจุกแต่ไม่ทันได้ล้มลงกับพื้นกัณฑ์เหวี่ยงตัวซอกเข้าไปเต็มๆหัวของชินจนชินล้ม และกัณฑ์ก็เหยียบชินไว้ใต้เท้า

"อั๊ก! ไอ้พวกบ้าเอ้ย! รีบมาช่วยฉันสิวะ!"

ได้ยินดังนั้นลูกกระจ๊อกของชินพากันวิ่งกรูเข้าใส่กัณฑ์ กัณฑ์ใช้เท้าถีบเข้าไปที่ท้องของหนึ่งในลูกกระจ๊อกจนกระเด็นถอยหลังล้มลงกับพื้น

อีกคนใช้จังหวะนี้ปล่อยหมัดใส่กัณฑ์จากข้างๆ กัณฑ์ใช้แขนกันไว้ได้ก่อนจะบิดแขนของลูกกระจ๊อกคนนั้นและตามด้วยซอกใส่แขนของเขา จากนั้นก็ซอกเข้าไปที่ใบหน้าอีกทีจนล้มลงอีกคน อีกสองคนเห็นท่าไม่ดีจึงได้บุกเข้าไปพร้อมกัน ทั้งสองปล่อยหมัดใส่กัณฑ์จากคนละด้าน กัณฑ์ก้มหลบหมัดของทั้งสองจากนั้นก็ลุกขึ้นต่อยเข้าไปยังหน้าของหนึ่งในนั้น ตามด้วยหันไปซอกเข้าหน้าของอีกคน คนที่โดนต่อยไปปล่อยหมัดใส่กัณฑ์อีกครั้ง กัณฑ์รับหมัดนั่นไว้ได้ต่อด้วยหมุนตัวซอกเข้าไปที่หน้าเต็มๆ ชินพุ่งเข้ามาปล่อยหมัดตรงใส่กัณฑ์ กัณฑ์เตะเข้าไปที่ขาของชินจนชินเสียสมดุล กัณฑ์ใช้เท้าของเขากวาดขาของชิน จนชินล้มลงกัณฑ์เหยียบเข้าไปที่หน้าอกของชินอีกครั้ง

"จำไว้ ถ้าแกกล้ามายุ่งกับน้องชายของฉันล่ะก็ เตรียมตัวเป็นผู้ป่วยติดเตียงได้เลย!!"

พูดจบกัณฑ์ก็หันหลังและเดินออกไป ชินลุกขึ้นก่อนจะชักมีดพกออกมา และวิ่งเข้าใส่กัณฑ์

"แก! ไอ้กัณฑ์! อย่าอยู่เลย!"

กัณฑ์หันหน้ากลับมาด้วยสีหน้าที่ตกใจ แต่ก็ได้มีเท้าปริศนาทีบเข้าไปที่ด้านข้างของชินจนกระเด็นไปไกล เจ้าของเท่านั่นคือชายรูปร่างใหญ่โตอย่างกับอสูรกาย กัณฑ์ได้แต่นิ่งเงียบไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว

"โทษทีๆ พอดีว่าฉันมีเรื่องกับเจ้านี่นิดหน่อย ถ้าไม่ว่าอะไรฉันขอนะ"

ชายคนนั้นพูดพร้อมชี้ไปยังชินที่นอนหมดสติอยู่

"คะ...ครับ ตามสบาย"

กัณฑ์ตอบอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนจะเดินออกไป

"เห้อ~ แล้วที่นี้จะทำยังไงกับไอ้เด็กเปร*นี่ดีล่ะ? ยุ่งยากชะมัดเลยเว้ย! แต่ก็นะบ่นไปก็เท่านั้น"

พูดจบเขาก็จับขาของชินและลากเขาออกไป ชายคนนั้นหันกลับมาพูดกับพวกลูกกระจ๊อกของชิน

"พวกนายเป็นเพื่อนของเจ้านี่ใช่มั้ย? ฝากลาโรงเรียนให้มันหน่อยนะ น่าจะไม่ได้ไปสักพักเลยล่ะ"

"คะ...ครับ!"

จากนั้นเขาก็ลากตัวของชินหายไป

หลังจากนั้นหลายอาทิตย์ผ่านไปก็ไม่มีใครพบเจอกับชินอีกเลย...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***