โดนหมาเด็กจีบ

แสงแดดลอดผ่านม่านหน้าต่างในยามเช้าตรู่ส่องเข้ามาแยงตาร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงให้ลืมตาตื่นขึ้นมา

"อื้ออออ!!"

ร่างบางของยูเรย์ลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะลงจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปใช้เวลาไม่นานก็เดินออกมาก่อนจะยื่นมือบางไปคว้าโทรศัพท์ที่ชาจไว้ข้างเตียงติดมือไปด้วย

"พี่ยูตื่นสายนะครับวันนี้"

ทันทีที่เดินลงมาถึงหน้าคอนโดก็มีเสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้นจึงทำให้ยูเรย์ต้องหันไปมองตามที่มาของเสียงก็พบเข้ากลับไอ้หมาเด็กตัวโตที่คอยตามจีบเขาอยู่ทุกวัน

"เซย์แกจะมาคอยตามจีบพี่ทุกวันแบบนี้ไปทำไมพี่เคยบอกไปแล้วไงว่าไม่ชอบเด็ก"

"วันนี้ไม่ชอบเดี๋ยววันหน้าพี่ก็ชอบเองแหละ"

เซนเซย์เอ่ยตอบก่อนจะเดินไปจับที่มือบางของหนุ่มร่างบางรุ่นพี่แล้วออกแรงดึงให้เดินไปด้วยกันนี่ถือว่าเป็นกิจวัตรประจำวันของร่างสูงก็ว่าได้เพราะร่างสูงของเซนเซย์ยังคงทำแบบนี้ทุกๆวัน

"พี่เนี่ยจะไม่ใจอ่อนให้ผมจริงดิพี่ยูผมตามจีบพี่มาตั้ง1ปีแล้วนะครับ"

"อย่ามาชอบพี่เลยแกยังเด็กเจอคนที่ดีกว่าพี่เหมาะกว่าพี่อีกเยอะ"

ยูเรย์ยังคงเอ่ยปฏิเสธร่างสูงที่ยังคงจับมือตนไม่ยอมปล่อยเด็กนี่ตามจีบเขามา1ปีเต็มๆอายุห่างกันตั้ง4ปีเขาไม่ได้อยากเป็นโคแกกินหญ้าอ่อนหรอกนะ

"ถึงมหาวิทยาลัยของผมล่ะไปก่อนนะครับเดี๋ยวตอนเย็นผมทักหา"

"จุ้บบบ"

ร่างสูงของเซนเซย์เอ่ยก่อนจะก้มไปจุ้บที่แก้มเนียนของร่างบางอย่างไม่ทันที่คนร่างบางจะตั้งตัวก็วิ่งออกไปไกลแล้ว

"อะ...ไอ้เด็กบ้านี่ตอนเย็นแกโดนแน่"

มือบางยกขึ้นมาลูบที่แก้มเนียนของตนเองเบาๆก่อนจะตะโกนด่าไอ้หมาเด็กตัวโตตามหลังไปแล้วจึงรีบโบกรถตรงไปที่ทำงานของตัวเองในเวลาต่อมา

"ยูมาแล้วหรอครับพี่ซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งไว้ให้พอดีพี่คิดว่ายูคงยังไม่ได้กินข้าวเช้ามา"

อัศวินหนุ่มรุ่นพี่ที่ทำงานเดียวกันเอ่ยทักขึ้นทันทีที่เห็นร่างบางของยูเรย์เดินเข้ามาในบริษัทจนทำให้ยูเรย์ต้องหันไปมองตามที่มาของเสียง

"อ้าว....สวัสดีครับพี่วิน"

ยูเรย์ยกมือไหว้สวัสดีคนอายุมากกว่าก่อนจะยิ้มให้อ่อนๆแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

"ไม่เห็นต้องลำบากซื้อไว้ให้ยูเลยนะครับแต่ก็ขอบคุณมากนะครับพี่วิน"

ร่างบางเอ่ยขอบคุณพร้อมยิ้มจนตาหยีให้กับรุ่นพี่ตรงหน้าจนทำให้หนุ่มรุ่นพี่อย่างอัศวินหน้าแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ร่างบางของยูเรย์นั่งทำงานจนเวลาล่วงเลยไปถึงตอนเที่ยงก็มีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์จนร่างบางต้องละสายตาสวยจากจอคอมก่อนจะหันไปมองที่หน้าจอว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา

(ฮัลโหล...โทรมาทำไมไอ้เด็ก)

(ยูรับสายช้านะครับ....โทรหาในฐานะคนที่คิดถึงได้มั้ยครับ555)

(เรียกชื่อห้วนๆอย่างนี้ได้ไงพี่แก่กว่าแกตั้ง4ปีนะเซย์)

ร่างบางเอ่ยดูคนในสายก่อนจะทำงานของตนต่อโดยที่ยังไม่ไปซื้อข้าวเที่ยงเลยซักนิด

(พี่ยูกินข้าวยัง.....ถ่ายังอย่าลืมไปกินด้วยล่ะ)

เซนเวย์ที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้นก่อนจะกดขอวิดีโอคลอเพื่อที่จะได้เห็นหน้าหวานๆของคนที่ตนตามจีบเพื่อเป็นแรงบันดาลใจในการเรียน

(จะเปิดกล้องทำไมพี่ทำงานอยู่)

ถึงจะเอ่ยถามออกไปแต่ร่างบางของยูเรย์ก็ยื่นมือไปกดที่หน้าจอโทรศัพท์อยู่ดีจึงทำให้เห็นใบหน้าคมๆของหมาเด็กตัวโตที่กำลังจ้องมองตนอยู่

(คิดถึงยูจัง...เมื่อไหร่จะเลิกงานครับ)

เสียงของคนในสายเอ่ยออกมาพร้อมกับทำหน้าอ้อนๆคนหน้าหวานอย่างสุดๆจนทำให้ร่างบางของยูเรย์ต้องหัวเราะออกมา

"ยูครับเที่ยงแล้วไปทานข้าวกันเถอะ"

ร่างสูงที่ได้ยินเสียงแทรกเข้ามาในสายก็หันคอแทบเคล็ดก่อนจะเอ่ยถามร่างบางที่กำลังนั่งทำงานอย่างตั้งใจออกไป

(ยูเสียงใครอ่ะ...เซย์หึงนะเนี่ยอยู่กับผู้ชายหรอ)

(พี่ที่ทำงาน...หึงไรก่อนเด็กเราเป็นไรกัน)

(เป็นคนที่ตามจีบยูไงคร้าบบ)

(ไปทานข้าวล่ะ...แกก็อย่าลืมไปทานด้วย)

(ครับผม)

ร่างสูงเอ่ยตอบก่อนจะกดวางสายคิ้วหนาขมวดเป็นปมอย่างเห็นได้ชัดหลังจากที่วางสายคนร่างบางไปจนทำให้เพื่อนสนิทอย่างรันเวย์สังเกตเห็น

"เป็นไรว่ะเซย์คิ้วมึงจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว"

"หึงยู...มีคนมันมาวอแวกับของของกูว่ะ"

"หึงเขาเป็นไรกับเขาเอ่ย...แค่พี่น้องไม่ร้องนะครับ"

"สัส"

ไวกว่าคำพูดก็เท้านี่แหละพอได้ยินว่าพี่น้องเซนเซย์ก็ยกเท้าของตัวถีบเพื่อนสนิอย่างรันเวย์เต็มแรงจนทำให้หนุ่มตี๋อย่างรันเวย์ตกเก้าอี้ก้นจ้ำเบ้าจนตกยกมือมาลูบปรอยๆ

"ไอ้ห่าถีบมาได้ก้นกูช้ำหมดแล้วมั้งเนี่ย"

"สมควร...พูดจาไม่เข้าหูกูเอง"

ตลอดช่วงบ่ายร่างสูงของเซนเซย์เอาแต่คิดเรื่องของคนร่างบางจนเรียนแทบจะไม่รู้เรื่องจึงทำให้เพื่อนสนิทต้องคอยสะกิดแขนเบาเพื่อให้หลุดจากภวังค์ความคิด

"อะไรว่ะ"

"ตั้งใจเรียนก่อนครับเพื่อนอาจารย์จะแดกหัวมึงอยู่แล้ว"

ร่างสูงหันไปมองตามที่เพื่อนบอกก็เจอเข้ากับสายตาคมของอาจารย์ประจำวิชาจ้องมองตนเองด้วยสายตาดุจนต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาทันที

ทางด้านของร่างบางที่ทานข้าวเที่ยงเสร็จก็รีบมานั่งทำงานของตัวเองต่อจนถึงเวลาเลิกงานแล้วจึงเดินออกมาที่หน้าบริษัทเพื่อเรียกรถกลับคอนโดของตัวเอง

"ยูให้พี่ไปส่งมั้ยครับ"

เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังจึงทำให้ร่างบางของยูเรย์ต้องเอี้ยวตัวหันกลับไปมองก็พบเข้ากับอัศวินที่ยืนอยูไม่ห่างมากนักยังไม่ทันจะเอ่ยตอบก็มีเสียงตะโกนเรียกมาจากอีกฝั่งของถนน

"พี่ยูครับ...กลับกันเถอะครับ"

ร่างสูงของเซนเวย์ที่เห็นคนที่ตนตามจีบเดินออกมาจากที่ทำงานก็จะรีบเดินเข้าไปหาแต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อสายตาคมมองไปเห็นคนด้านหลังที่เดินตามคนหน้าหวานออกมา่ก่อนจะรู้สึกไม่สบอารมณ์เสียเหลือเกินเพราะมองปราดเดียวก็ดูออกว่าคนนั้นก็ตามจีบยูคนสวยขาของเขาเหมือนกัน

ร่างสูงจึงรีบสาวเท้ายาวๆก้าวข้ามถนนไปแล้วเดินไปจับที่ข้อมือสวยของร่างบางทันทีแล้วใช้สายตามองที่ร่างสูงของอีกคนอย่างไม่ล่ะสายตาจ้องมองอยู่อย่างนั้นจนร่างสูงของอัศวินต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาเสียเอง

"มาทำไมไอ้เด็ก...เลิกเรียนแล้วทำไมไม่กลับห้อง"

"ก็เซย์อยากกลับพร้อมยูนิครับเลยมารับกลับพร้อมกัน"

"บอกให้เรียกพี่เดี๋ยวจะโดนนะไอ้เด็กบ้านี่"

"งั้นยูกลับก่อนนะครับพี่วิน...เจอกันพรุ่งนี้ครับ"

เอ่ยบอกลารุ่นพี่เสร็จร่างบางของยูเรย์ก็ดึงแขนไอ้หมาเด็กตัวโตให้เดินตามทันทีจนมาถึงคอนโดที่เขาและไอ้หมาเด็กตัวโตพักอยู่ทั้ง2เดินเข้ามาในลิฟท์ก่อนจะกดไปที่ชั้นที่ตัวเองพักอยู่ร่างบางของยูเรย์พักอยู่ที่ชั้น3ห้อง101ส่วนร่างสูงของเซนเซย์ก็พักอยู่ห้องตรงข้ามกันก็คือห้อง201ตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้าร่างสูงก็ตกหลุมรักรุ่นพี่ห้องตรงข้ามแล้วจึงตามจีบมาจนถึงทุกวันนี้

"ถึงห้องแล้วปล่อยแขนได้ยัง"

"ปล่อยแล้วครับ...เจอกันพรุ่งนี้นะครับพี่ยูคนสวย"

"จุ้บ..."

ร่างสูงของเซนเซนต์ก้มไปจูบแก้มเนียนเบาแล้วรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องตัวเองทันที

"อะ...ไอ้เด็กนี่อีกแล้วนะ"

ร่างบางตะโกนด่าตามหลังหมาเด็กตัวโตไปก็เปิดประตูเข้าไปในห้องของตัวเองเหมือนกัน

To be content 😉😺

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***