ตอนที่ 3

ปลายสาย ถามฉันว่า คุณเป็นอะไรกับ คุณ ชัยภูมิ ภักดีกิจ ครับ

ฉันเป็นลูกสาวของเขาคะ ฉันตอบ ผู้ชายปลายสาย

ผู้ชายที่อยู่ ปลายสาย จึงตอบกลับฉันมาว่า

ผมเสียใจด้วย คุณ ชัยชนะ ภักดีกิจ รถยนต์ ได้เกิดอุบัติเหตุ ชนต้นไม้ ร่างของเขากระเด็น ตกเหว ตอนนี้ทางเจ้าหน้าที่กำลังช่วยกัน หาร่างของเขา แต่ยังไม่พบ

เมื่อฉันได้ฟัง มันทำให้โลกทั้งใบ ของฉัน หยุด และมืดดับไป น้ำตาของฉันมันถาโถมเข้ามาเหมือนกับพายุฝนขนาดใหญ่ และฉันได้ยินเพียงเสียง ชายปลายสายถามฉันว่า ยังฟังสิ่งที่เขาพูดอยู่หรือเปล่า ผ่านไป 2-3 นาที

ฉันรู้สึกตัว ฉันจึงรีบถามเขากลับไปว่า ตอนนี้ พวกเขาอยู่ที่ไหน ชายคนนั้นตอบฉันกลับมาว่า อยู่จังหวัด C จังหวัด C ห่างจากเมืองหลวง ไปประมาณ 100 กว่ากิโลเมตร

ฉันจึงขอให้เขาส่ง โลเคชั้น มาให้ฉัน เมื่อฉันได้รับโลเคชั้น ฉันคว้ากระเป๋า สะพาย แล้วเดินออกไป หน้าบ้านเพื่อที่จะเรียกแท็กซี่ ไปยังสถานที่เกิดเหตุ ในขณะที่ ฉันรอแท็กซี่ ฉันก็กดโทรหาแม่ แต่โทรเท่าไรแม่ก็ไม่รับสาย จนผ่านไป 5 นาที แท็กซี่ หยุดตรงหน้า ฉันรีบขึ้น แท็กซี่ แล้วบอกคนขับว่า ฉันต้องการไปจังหวัด C

😊😊😊🐖

คนขับเมื่อได้ยินดังนั่น จึงหันมามองหน้าฉัน ลุงคนขับ ก็ตกใจ และถามฉันว่า ใครทำอะไรฉัน เขาจะพาฉันไปสถานีตำรวจ

ฉันเอาแต่ร้องไห้ พูดอะไรไม่ชัด จนลุงคนขับ บอกกับฉันว่า ถ้าฉันหยุดร้อง เขาถึงจะพาฉันไป เมื่อฉันได้ยินลุงคนขับพูด ฉันจึงพูดออกไปว่า พ่อของฉันประสบอุบัติเหตุ ลุงช่วยไปส่งฉันที่นั้นได้มัยคะ

ลุงคนขับ จึงพูดขึ่น อย่าบอกนะ นางหนู คนทึ่ขับรถ ชนต้นไม้ ตกเขาคือพ่อของหนู ลุงเพิ่งจะดูข่าวมาเมื่อกี้นี้ ไปๆลุงจะไปส่ง

ฉันได้แต่ร้องไห้ ไม่พูดอะไร แต่มือของฉันก็ไม่ลดละที่จะกดโทรหาแม่ แต่โทรเท่าไรก็โทรไม่ติด

ลุงคนขับจึงพยายามคุย และปลอบใจฉัน แต่ฉันทำได้เพียงร้องไห้ น้ำตาไหล ไม่หยุด

ผ่านไป 1 ชั่วโมง ลุงได้จอดปั๊มน้ำมันเติมน้ำมัน ลุงถามว่าอะไรสักอย่าง แต่เหมือนกับว่า

เหมือนหูของฉันมันไม่รับรู้อะไรเลย

ในหัวของฉันตอนนี้ มันได้แต่คิดและภาวนา ขอให้พ่อชัย ปลอดภัย ขอให้รถคันดังกล่าวไม่ใช่ รถของพ่อชัย แล้วจู่ๆ ลุงคนขับก็ยื่นน้ำ และขนมปัง มาให้ฉัน ลุงบอกว่า กองทับต้องเดินด้วยท้องนะ

ฉันรับขนมปังมา แต่ไม่ได้กิน แล้วลุงคนขับก็ได้ขับรถออกจากปั้มน้ำมัน มุ่งหน้าต่อไป ขับมาได้ชั่วโมงกว่า แท็กซี่ที่ฉันนั่งมา ก็ได้มาถึงยังที่เกิดเหตุ

ฉันมองไปนอกกระจกรถด้านหน้า ฉันเห็นรถของพ่อ และมองป้ายทะเบียน มันคือรถพ่อชัย ฉันจึงปล่อยโฮ อีกครั้ง ครั้งนี้ ฉันร้องเสียงดังมาก จนลุงคนขับเองก็ตกใจ

มีเจ้าหน้าที่กู้ภัย เดินมาที่รถของลุง

ลุงเปิดกระจก เจ้าหน้าที่บอกว่า ห้ามแท็กซี่จอดที่นี้ ลุงขับแท็กซี่จึง บอกกับเจ้าหน้าที่ว่า

ลูกสาวผู้ประสบอุบัติเหตุ เขาต้องการมาที่นี้ แล้วลุงก็ชี้มาที่ฉันที่นั่งอยู่เบาะหลัง

เจ้าหน้าที่จึงมองมาที่ฉัน แล้วเดินมายังประตูที่ฉันนั่งอยู่ แล้วเปิดประตู เจ้าหน้าที่ถามฉันว่า ฉันคือคนที่ เขาคุยเมื่อ 2 ชั่วโมง ก่อนหน้านี้ใช้มัย ฉันจึงทำได้เพียงพยักหน้า แล้วเขาก็บอกให้ฉันเดินตามเขาไป

ลุงขับแท็กซี่ก็เดินตามฉันมาเช่นกัน

เจ้าหน้าที่ พาฉันมา ดูรถของพ่อ

แล้วพาฉันไปนั่งที่เต้น สำหรับ เจ้าหน้าที่ เมื่อฉันนั่งลงในขณะที่ฉันยังร้องไห้อยู่

แล้วก็มีผู้หญิง มานั่งข้างๆฉัน แล้ว ยื่น กระเป๋าสระพายของพ่อ และถุงกระดาษ อีก 1 ใบ มาให้ฉัน

เมื่อฉันเห็นกระเป๋าของพ่อ ฉันรับมาแล้วกอด และร้องไห้ หนักกว่าเดิมอีก

จนเจ้าหน้าที่ ที่อยู่ในที่นี้ต่างก็ตกใจ กับเสียงร้องของฉัน ตอนนั้นฉันไม่สนไม่อายใครทั้งนั่น จนเจ้าหน้าที่พี่ผู้หญิงที่นั่งข้างฉัน โอบไหล่ฉัน แล้วปลอบโยน ฉัน จนฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังไม่หยุดร้องไห้ แต่ร้องเบากว่าเดิมมาก

ฉันถามพี่ผู้หญิง ว่าพบพ่อฉันหรือยัง พี่ผู้หญิงบอกกับฉันว่า เจ้าหน้าที ผลัดเปลื่อนกันปีน ลงหน้าผา เผื่อหาพ่อของคุณ

แต่ก็ยังไมพบ นี้ก็หา มาเกือบ 2 ชั่วโมง เห็นจะได้ แต่ก็ยังไม่มีวี่แวว เพราะว่า บริเวณนี้ มีแต่ต้นไม้ และมันเป็นป่าทึบ ยากแก่การค้นหา แต่ทุกคนก็ไม่หยุดพยายามจนกว่าจะผ่าน 24 ชั่วโมง ถึงจะหยุดการค้นหา เมื่อฉันได้ยินว่าจะหยุดค้นหาพ่อชัย ฉันก็ต้องปล่อยโฮ เสียงดังอีกรอบทุกคนก็ยังตกใจอีกครั้ง

พี่ผู้หญิง จึงรีบปลอบใจฉันอีกครั้ง ฉันทำได้แต่สะอื้น อยู่แบบนั้น ผ่านไปสักพัก พี่ผู้หญิงจึงถามฉันว่า คุณมาจากที่ไหน

ฉันบอกว่า เมืองหลวง พี่ผู้หญิงและเจ้าหน้าที่แถวนั้น ก็ต้องมองมาที่ฉัน

ลุงขับแท็กซี่ จึงเล่าให้เจ้าหน้าที่ฟัง ทุกคนก็ต้องตกใจอีกรอบ เขาไม่คิดว่า

ฉันผู้หญิงตัวแค่นี้ จะกล้าขึ้นแท็กซี่ มากับคนแปลกหน้า ในระยะเวลา 100 กว่ากิโล ทุกคนจึงบอกฉันว่าโชคดีที่ฉันมาเจอ ลุงแท็กซี่ คนนี้ถ้าเป็นคนอื่น ฉันอาจจะไม่มาถึงนี้ก็ได้ เพราะมันอันตรายสำหลับผู้หญิง อายุเพียงเท่านี้ มันอันตรายเกินไป

แต่ตอนนั้นฉันไม่มีเวลาคิดเรื่องความปลอดภัยของตัวเอง คิดเพียงแค่ว่าจะมาหาพ่อชัยที่นี้ เมื่อฉันนึกขึ้นได้ ฉันจึงมองไปที่ลุงขับแท็กซี่ แล้ว ถามกับลุงขับแท็กซี่ว่า

ค่าโดยสารเท่าไร ให้ลุงคิด ขามาและขากลับ ฉันบอกว่าฉันอาจจะมีเงินสดไม่พอ จ่าย ทิ้งเลขบันชีธนาคารของลุง ไว้ให้ฉันแล้ว กลับไปฉันจะโอนให้

ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะโกงลุงนะคะ

ลุงคนขับแท็กซี่ พูดกับมาว่า ลุงจะรอฉัน เรื่องค่าโดยสาร ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับลุง ขอแต่ลุงส่งฉันถึงบ้านลุงก็สบายใจ

ฉันบอกลุงไม่เป็นไรกลับไปเถอะฉันจะอยู่ที่นี้จนถึงพรุ่งนี้เช้า รอจนกว่า เจ้าหน้าที่จะหยุดการค้นหา แล้วฉันจะหารถกลับเอง

ฉันก็ยื่นเงิน 5 พัน ให้ลุง แต่ลุงไม่รับ ฉันเอาเงินใส่ในมือลุง

ลุงรับเงินแต่ก็ยังบอกว่าจะรอกลับพร้อมฉัน ลุงบอกว่าฉันกับลูกสาวลุงอายุน่าจะเท่ากัน เพราะฉะนั้น ไม่มีทางที่ลุงจะปล่อยให้ฉันอยู่ที่นี้เพียงลำพังแน่นอน ฉันได้แต่มองหน้าลุง แล้วพูดขอบคุณคุณลุง

เจ้าหน้าที่ผู้หญิง บอกกับฉันว่า เขาจะอยู่เป็นเพื่อนฉันเช่นกัน เราสองคนคุยกัน จนฉันได้รู้ชื่อเขา เขาชื่อพี่เตยหอม อายุ23 ปี เรียนอยู่ปี 4 มหาวิทยาลัย เมือง C เมื่อไรที่เขาไม่มีเรียนเขาก็จะมาทำงานอาสาสมัคร กู้ภัย ช่วยเหลือผู้อื่น แล้วพี่เตยหอม ก็ชี้ไปที่ชาย อีกคน อายุ เท่ากับพี่เตยหอม พี่เตยหอมบอกว่า ผู้ชายคนที่โทรหาฉันชื่อ ต้นกล้า เป็นฝาแฝดกันกับพี่เตยหอม เราสองพี่น้องถ้ามีเวลา พวกเราจะมา ช่วยงานมูลนิธิ ช่วยเหลือคน เมื่อฉันฟังพี่เตยหอมเล่า ฉันรู้สึกทึ่งมาก กับสองพี่น้อง คู่นี้มาก เขาสองคนช่างมีจิตใจ ที่ช่วยเหลือคนอื่น ช่างจิตใจดีเหลือเกิน เราคุยกันได้สักพักใหญ่ๆ

ผู้ชายที่ชื่อ พี่ต้นกล้าก็เดินถือข้าวกล่องมายื่นให้ฉันและพี่เตยหอม ลุงขับแท็กซี่ ด้วย

แล้วเขาก็นั่งลงตรงหน้าฉัน เขามองหน้าฉันแล้วฉันก็มองหน้าเขาเช่นกัน ผู้ชายตรงหน้าฉัน ตอนนี้หน้าตาดูมอมแมม แต่ยังคงความหล่อ และดูดีมากไม่เหมือนกู้ภัยคนอื่นๆเลยสักนิด

ฉันรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ใช่พี่เตยหอมก็เช่นกัน แล้วฉันก็พูดขอบคุณเขาที่แจ้งให้ฉันทราบ

ชายตรงหน้า แค่พยักหน้าให้ฉัน แล้วเขาก็กินข้าวในกล่อง โดยไม่พูดอะไรสักคำ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***