รักซ้อนฟ้าชาติสองของเรา

การพบเจอ

บุปผาโปรยปรายตามสายลม

มีภูติสาวตนหนึ่งคือภูติดอกฉา ได้นอนอยู่บนต้นไม้ท่ามกลางปุบผาอันหอมบริสุทธิ์ ระหว่างภูติดอกฉานอนได้มีเสียงอันอบอุ่นดังขึ้น ภูติดอกฉาได้สะดุ้งตื่น แสงแดดส่องแยงตานาง นางยกมือที่ขาวผุดผ่องดังหิมะนิ้วยาวเรียงสวยงามปิดบังหน้า

"มีธุระอะไรรึ" นางพูดขึ้น

"งานปุบผาใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว" ภูติดอกบัวได้เอ่ย

"ข้าทราบแล้ว" นางพูด

นัยน์ตาตาอันบริสุทธิ์ผุดผ่อง เส้นผมสีดำเงางามที่มีเครื่องประดับผมหลายชิ้นอย่างหรูหรา ที่มีอายุ500ปีแต่ยังไม่ชรา ได้เดินกลับไปด้วยชุดที่มีสีชมพูอ่อนที่ดูแล้วสบายตา

"ข้าต้องรีบแล้ว" ภูติดอกฉาพูดขึ้น

นางได้ปล่อยตัวลงมาจากบนต้นไม้ นางได้หมุนตัวแล้วมีแสงที่จรัสสว่างในตัวนาง ไม่นานนักแสงค่อยๆหายไป ไม่พบแสงที่สว่างแต่กับพบภูติดอกฉา ที่สวมชุดผ้าไหมปักลายสีแดงสดใส มีเครื่องประดับ2-3ชิ้นบนผมสีดำเงางาม นางยื่นอยู่กึ่งเขินอายกึ่งมั่นใจ นางได้ก้มหน้ามองชุดตนเอง

"ชุดนี้สวยจัง" นางพูดและได้ยิ้ม

พูดเสร็จนางได้เดินไปทางงานปุบผา ระหว่างเดินนางได้ชนกับชายร่างใหญ่ ที่มีท่าทีเย็นชาและน่าเกรงขาม นัยน์ตาที่มีหงส์ หน้าตาหล่อเหลาดังเทพลงมาจุติ ภูติดอกฉาได้เงยหน้ามองชายผู้นั้น นัยน์ตานางเปร่งประกายขึ้น

"แม่นางบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่" ชายผู้นั้นพูดขึ้น

"อ...เออ ข...ข้าไม่บาดเจ็บ ขออภัยที่ข้าเดินไม่ดูทาง" นางก้มหน้า

"นั่นก็ดีแล้ว" ชายผู้นั้นพูดอีกครั้ง

ชายผู้นั้นได้เดินต่อไป

"ท่านอย่าพึ่งไป" ภูติดอกฉาตะโกน

ชายผู้หันมามอง

"มีอะไรรึ" ชายผู้นั้นเอ่ย

"ข้าเสี่ยวอี้ แล้วท่านละ" นางพูด

(ไม่เคยมีใครถามข้าตรงไปตรงมาเช่นนี้มาก่อนเป็นนางคนแรก)

"ข้าเหว่ยโยว" เขาผู้และยิ้มขึ้น

เขาได้เดินหายไปท่ามกลางแสงที่สว่าง

"เหว่ยโยว ข้าจะจำชื่อนี้ขึ้นใจเลย" นางพูดและยิ้มออกมา