ตอนที่ 3

บทที่7 “

“ หยุดนะ”

เธอร้องออกมาด้วยความตกใจในขณะที่เธอกำลังดิ้นรนอยู่นั้น

คอเสื้อของเธอได้ถูกกระชากอย่างแรงด้วยมือแข็งแรงของเขาตอนนี้เสื้อผ้าของเธอไม่สามารถปกปิดร่างกายของเธอได้อีกต่อไป

ด้วยเสื้อผ้าอันน้อยชิ้นและการกระทำของเขาทำให้เธออายและโกรธอย่างมากน่าเสียดายที่เขาไม่ได้ยินเสียงเธอเลย เขาเล่นสนุกกับร่างกายของเธอจนเหนื่อยล้า

ลั่วชิงหยุน ไม่รู้เหมือนกันว่ามันผ่านไปนานแค่ไหนตอนที่ชายหนุ่มเลิกยุ่งกับร่างกายของเธอ

เขาหันหลังกลับไปนอนหลับอย่างสบายใจ

เธอรู้สึกเหมือนถูกรถชนร่างกายของเธอจนไม่อยากขยับไปไหนเจ็บจนจะทนไม่ไหว

บนใบหน้าของเธอมีคราบน้ำตาที่แห้งแล้วและมีบางส่วนที่ยังเปียกชื้น หลังจากที่เธอเลิกตื่นตระหนกเธอก็หันไปมองชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ภายใต้แสงไฟสลัวใบหน้าของชายหนุ่มไม่ได้ดูนิ่งเฉยอีกต่อไปใบหน้าของเขาก็ดูอ่อนโยนขึ้น

ถึงอย่างนั้นเธอก็กลัวเขา

หลังจากที่เธอลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าที่ฉีกขาดของเธอเองเธอเดินกะเผลกและรู้สึกไม่สบายตัวเอาเสียเลยและเธอเดินออกจากห้องไป

ตอนที่ชูเยว่ พาหมอกลับมาถึงคลับเฮ้าส์ก็ผ่านไป 1 ชั่วโมงแล้วในเมื่อเขาไม่ได้เจอลั่วชิงหยุนเขาก็รู้สึกสงสัยในใจไม่ได้

คุณหมอตรวจร่างกายของ ซูเฉินฮ่าว ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วพูดกับชูเยว่ว่า

“แปลกครับคุณซูดูปกติแล้วไม่มีร่องรอยการวางยาเลย “

“ งั้นเหรอ”

ชูเยว่เหมือนจะทำอะไรไม่ถูก

ทั้งสองคนหันหน้าเห็นซูเฉินหาวตื่นขึ้นจึงรีบถาม

“ ท่านประธานตื่นแล้ว

เป็นอย่างไรบ้างครับ”

ซูเฉินฮ่าวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงแล้วลูบศีรษะของตัวเองที่เริ่มรู้สึกมึนๆ

“ไม่เป็นไรหรอกแค่เวียนหัวเท่านั่น “

“ถ้าคุณรู้สึกไม่ดีคุณก็พักผ่อนก่อนนะครับ”

“คุณชูเยว่ ในเมื่อคุณซูไม่มีอะไรผิดปกติผมจะไม่รบกวนเวลาของคุณแล้วถ้าคุณต้องการอะไรก็มาหาผมได้ตลอดเวลา “

หลังจากนั้นหมอยืนยันว่าซูเฉินฮ่าวไม่เป็นไรแล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน

ชูเยว่เดินไปส่งหมอ

ซูเฉินฮ่าวลงจากเตียงและกำลังจะเดินไปรินน้ำให้ตัวเองทันใดนั้นเขารู้สึกว่ามีอะไรอยู่ในฝ่าเท้าของเขา

เขาขยับเท้าออกและตกใจที่มีต่างหูเล็กๆรูปดาวอยู่ใต้เท้าเขา

เขาก้มลงหยิบต่างหูข้างนั้นและรู้สึกว่ามันคุ้นๆเขารู้สึกว่าคุ้นตานิดหน่อยแต่ก็คิดว่า

เขาจะมีโอกาสได้ดูมันอย่างละเอียดชูเยว่ก็ถือแก้วน้ำเดินเข้ามา

“ท่านประธานครับ

ครั้งนี้ไม่มีอันตรายแน่นอนผมไม่คิดว่าตาแก่นั่นจะน่ารังเกียจขนาดนี้เพื่อให้คุณได้แต่งงานกับหลานสาว ตาแก่นั่นก็ใช้วิธีที่น่ารังเกียจแบบนี้”

หลังจากส่งน้ำให้ซูเฉินหาวแล้วชูเยว่พูดออกมาด้วยความโกรธ

ซูเฉินฮ่าว หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มความจำของเขาค่อยๆกลับมาเป็นรูปเป็นร่างและสีหน้าของเขาเริ่มเฉยชามากขึ้น

“เดิมทีผมอยากจะให้ความเคารพและให้โอกาสกับเขา แต่เขาก็ไม่รู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดีกับเขาดังนั้นต่อไปนี้คงไม่มีอะไรให้เกรงใจกันภายในหนึ่งสัปดาห์ฉันจะไม่ต้องการเห็น เหอเฟิงกรุ๊ปอยู่บนโลกนี้ !

“โอเคครับ

ผมจะเตรียมการซื้อขายให้เสร็จภายในหนึ่งอาทิตย์ผมรับรองว่าทุกอย่างในตระกูลนั้นจะเปลี่ยนเป็นของ”

คุณชูเยว่พูดอย่างมั่นใจ

พอพูดจบเขาก็เห็นสีหน้าของซูเฉินฮ่าวเหมือนจะสงสัยจึงพูดอย่างระมัดระวังท่าน

“ประธานครับคุณเห็นไหม ?

คำพูดของชูเยว่ทำให้ซูเฉินฮาวขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่บางอย่างอยู่

ชูเยว่จึงพูดต่อ

“ตอนที่ผมพาคุณกลับมาที่ห้องผมโทรหาคุณลั่วเพื่อขอให้เธอมาดูแลคุณแต่ตอนที่ผมกลับมาพบว่าเธอไม่อยู่ที่นี่แล้วคุณพอจะเห็นเธอมัยครับ”

“ พอแล้ว”

ซูเฉินฮ่าว มองดูต่างหูรูปดาวในมือเขารู้คำตอบแล้ว

“กลับไปโรงแรมกันก่อนเถอะ !”

“ครับ “