ตอนที่ 1 ใช่เขาจริงๆ

บทที่หนึ่งครั้งสุดท้าย

เจ็บคุณขยับไปหน่อยฉันขอร้องล่ะออกไปให้ห่างจากฉันเถอะ

เสื้อผ้าถูกถอดกระจัดกระจายอยู่บนพื้นในห้องสูทสุดหรูหรา

หลังจากศึกบนเตียงจบลงเหลือไว้เพียงผ้าปูเตียงที่ยับยู่ยี่และค่ำคืนอันเงียบสงัด ลั่วชินหยุนเงียบสงบอยู่บนเตียง

ดวงตาดำขมับของเธอจ้องมองไปที่ประตูห้องน้ำมือเล็กๆของเธอกำลังขยับผ้าปูที่นอนที่ซ่อนเอาไว้ใต้ผ้าห่ม

เธอได้ยินเสียงแก๊กของประตู ห้องน้ำ

และประตูห้องน้ำก็ได้ถูกเปิดออกชายหนุ่มรูปร่างดีเดินออกมาพร้อมกับหยดน้ำที่เกาะตามตัวและกลิ่นหอมจากเจลอาบน้ำชั้นดี

เขาไม่ได้มองเธอแม้แต่น้อย เขากลับก้มหยิบเสื้อผ้าที่อยู่บนพื้นแล้วเดินไปใส่มันที่หน้ากระจกทีละชิ้น

คุณคะ

ลั่วชิงหยุน เรียกชายที่อยู่หน้ากระจกเสียงแผ่วเบาพร้อมจ้องมองไปที่ไหล่กว้างและแผ่นหลังอันแข็งแกร่งของเขา

อืม

เขาไม่ได้หันกลับมาหาเธอแต่แค่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ฉัน..

ครั้งหน้า ฉันว่าจะไม่ทำมันอีกแล้ว

ฉันได้ค่ารักษาพยาบาลของน้องชายฉันคบแล้ว

น้ำเสียงของเธอเบามากจนแทบไม่ได้ยิน

แพขนตาของเธอบดบังดวงตาที่ดูเหมือนเธอกำลังหลบซ่อนจากเขา

เมื่อได้ยินเช่นนั้นชายหนุ่มก็หยุดผูกเน็คไท

ริมฝีปากบางของเขากระตุกเล็กน้อย ได้ !

เขาพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย มือเรียวยาวของเขาจับเสื้อสูทและสวมใส่อย่างรวดเร็ว “อย่าลืมทานยาล่ะ”

คำพูดของเขาเตือนลั่วชิงหยุนที่อยู่บนเตียง

เธอหันไปมองยาที่อยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

เธอคุ้นเคยกับการทานยานี้แล้ว

เธอกินยาครบทุกครั้งตามที่เขาบอกเธอไม่ต้องการให้เขาเตือน และ เขาก็ไม่ค่อยพูดถึงเรื่องนี้

แต่วันนี้หลังจากที่เธอบอกเขาว่าเธอจะไม่ทำมันอีก

เขากลับเตือนเธอเรื่องนี้ แต่ทำให้เธอแปลกใจเล็กน้อย

แต่พอคิดไปคิดมาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที

บางทีเขาอาจจะคิดว่าเธออาจจะแอบไปตั้งท้องลูกของเขาแบบลับๆแล้วกลับมาหาเขาในอนาคตคงจะเกิดปัญหาตามมาเขาคงจะคิดว่าไม่มีใครหรอกที่ไม่อยากจะจับเขาเพราะเขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบที่ทุกคนต้องการ

เธอเงยหน้าขึ้นเธออยากจะบอกเขาว่าเธอจะกินยานั้นอย่างแน่นอนดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลแต่เธอกลับพบว่าเขาออกจากห้องไปแล้ว

สองปีต่อมาเมือง X หน้าห้องประชุมโรงแรมหลี่ซิง

ลั่วชิงหยุนคุณตรวจสอบห้องเพรสซิเด้นทเชี่ยวแล้วหรือยัง? ไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหมแขกที่มาร่วมงานจะมาถึงตอนบ่ายสามโมง ผู้จัดการแทนกดปากกาในมือถามด้วยสีหน้าจริงจัง

ลั่วชินหยุนพยักหน้าใช่ค่ะ *มีปัญหาเพียงแต่…

อะไรล่ะ ?

เมื่อผู้จัดการแทนเห็นเธอลังเลจึงถามขึ้น

สถานะของลูกค้า… พวกเราไม่ทราบข้อมูลของลูกค้าแล้วจะให้คนไปรับได้ยังไงรั่วชิงหยุนพูด

ผู้จัดการแทนโบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่มีปัญหาหรอกเพราะการมาครั้งนี้เป็นการมาแบบลับๆอย่างไรก็ตามคุณควรจะบอกทุกคนนะว่าเค้าคนนี้เป็นคนที่สำคัญมากมากและไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่งเขาไม่มีใครกล้าล่วงเกินพวกคุณควรจำไว้และดูแลเขาให้ดีที่สุดได้ยินไหม

รับทราบทุกคนตอบพร้อมกัน

บทที่ 2 คือเค้านั่นเอง

หลังจากประชุมสิ้นสุดลงผู้ดูแลเรื่องอาหารยืนยันเมนูอาหารสำหรับห้องเพรสซิเด้นเชียลในคืนนี้ เราต้องแน่ใจว่าการรับรองนี้จะสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติหลังจากที่เหยียนพูดจบก็โยนปากกาในมือออกไป

มีคนรีบร้อนเข้ามาในห้องประชุม

ผู้จัดการครับ แขกพิเศษมาถึงก่อนเวลาครับ

ตอนนี้เขาอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าเตรียมตัวที่จะลงจากรถ เซียวแผนกพิธีการหายใจหอบ

พอเหยียนได้ยินดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นสั่ง รีบมากับผมเพื่อต้อนรับแขกพิเศษของเรา

ในเวลาสั้นๆพนักงานฝ่ายจัดการในห้องประชุมลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามผู้จัดการออกไปพวกเขาไปที่ลิฟต์ เตรียมตัวลงไปชั้นล่าง

ลั่วชิงหยุนที่อยู่ด้านหลังตอนที่เธอเดินเข้าไปในลิฟได้ยินเสียงสัญญาณเตือนดังหนักเกินไป

เพราะเขารีบร้อนจึงทำได้เพียงแค่โบกมือให้เธอผู้จัดการลั่วขึ้นลิฟท์อีกคัน

ลั่วชิงหยุนได้ยินดังนั้นจึงออกไปจากลิฟท์ไปอย่างเชื่อฟัง

เธอรออยู่ที่ลิฟท์ประมาณสาม 4 นาทีจากนั้นก็เข้าไปในลิฟอีกตัวเธอก้าวเข้าไปในลิฟมือถือในกระเป๋ากางเกงของเธอก็ดังขึ้น

เป็นพนักงานเสิร์ฟเหมยฮุยจากแผนกแม่บ้านเธอ ส่งรูปภาพที่แอบถ่ายอย่างชัดเจน *ชายลึกลับคนสำคัญที่สง่างามจริงๆผู้จัดการทำไมถึงไม่มาต้อนรับเขา!

ลวดชิงหยวนหัวเราะออกมาจากนั้นแตะที่รูปภาพ เพียงแค่มองแว๊บเดียวเธอก็รู้สึกได้ถึงเลือดที่กำลังไหลเวียนอยู่ในร่างกายใบหน้าของเธอขาวซีดราวกับกระดาษ

ทำไมถึงเป็นแบบนี้

นั่นก็คือเขา!

เป็นเวลากว่าสองปีแล้วและความทรงจำที่เธอลืมไปแล้วของเธอนั้น เหมือนกับน้ำท่วมทำให้เธอรู้สึกจมน้ำ

เมื่อสองปีก่อนเพื่อที่จะรักษาน้องชายของตัวเองเธอก็ไปทำงานที่ไหนคลับแห่งหนึ่ง

ผู้ชายคนนี้ให้เงินกับเธอตลอดเวลาที่เธอนอนกับเขา

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าการกระทำของเธอนั้นช่างน่ารังเกียจมาก แต่น้องชายของเธอจำเป็นต้องได้รับการรักษา ปลูกถ่ายไต แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

เขาเป็นคนใจกว้างมากและใช้เวลาไม่นานในการเก็บเงินตามที่เธอต้องการเธอช่วยน้องชายที่ปลูกถ่ายตายให้สำเร็จและเรียนจบมหาวิทยาลัยจากนั้นก็ทำงานที่โรงแรมแห่งนี้

เดิมทีเธอคิดว่าสองปีจะผ่านไปแล้วและไม่มีการติดต่อกันระหว่างพวกเขาอีก เธอเองก็เลือกที่จะลืมอดีตอันน่ากลัวนั้น เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและทำตัวบริสุทธิ์

แต่เธอไม่คิดเลยว่าสองปีโตมากเขาจะปรากฎตัวในโลกของเธออีกครั้ง

บทที่3 เธอจะไม่ยอม

ลั่วชิงหยุนยังคงตกตะลึงและไม่สบายใจ

เธอได้ยินเสียงติ้ง ลิฟต์ได้มาถึงชั้นหนึ่งในล็อบบี้ของโรงแรมแล้วประตูถูกเปิดออกผู้จัดการที่ดูประจบประแจงเตรียมพาบุคคลสำคัญเข้ามาในลิฟ

ด้านหลังของพวกเขาเต็มไปด้วยผู้คนมากมายพวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นพนักงานของโรงแรมที่เพิ่งจะเดินมากับผู้จัดการเพื่อต้อนรับบุคคลสำคัญ

ลั่วชิงหยุนรู้สึกว่าตอนนี้เธอหยุดหายใจไปแล้วใบหน้าของเธอดูซีดขาวตกใจ เธอยืนนิ่งๆอยู่ตรงนั้นไม่กล้าที่จะเดินหน้าต่อไปไม่มีที่ให้เธอถอยไปตั้งหลัก

คุณซูเชิญครับห้องของคุณได้ถูกเตรียมพร้อมไว้แล้วและผมก็ได้เตรียมพ่อบ้านที่ดีที่สุดในโรงแรมเอาไว้ให้คุณอีกด้วย

คุณวางใจได้พวกเราจะพยายามอย่างดีที่สุดในระหว่างที่คุณพักอยู่ในเมือง X คุณจะไม่ผิดหวังอย่างแน่นอนตาของเหยียนให้ความสนใจอยู่กับร่างนี้ที่อยู่ข้างๆเสมอ

เขาไม่เห็นลั่วชิงหยุนที่ยืนอยู่ในลิฟท์ ในขณะที่เขารายงานกับอีกฝ่าย เขาจึงทำท่าทาง *ได้โปรด *

ให้เขาเข้ามาผู้จัดการแทน ให้ความสนใจกับร่างสูงข้างตัวเขา

เขาไม่เห็นว่ารั่วชิงหยุนยืนอยู่ในลิฟด้วยในขณะที่เขารายงานเขาได้นำอีกฝ่ายเข้าลิฟท์

“เชิญครับ”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาดวงตาของเขาค่อยๆช้อนขึ้นมองไปที่ลั่วชิงหยุน ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ

ลั่วชิงยุนเมื่อเธอได้สบตากับเขาเธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอหยุดเต้นมือและหลังของเธอชื้นเหงื่อ ที่แท้ก็เป็นเขา “เป็นเขาคนนั้น”

ผู้ชายคนนั้นที่ช่วยชีวิตน้องชายเธอไว้เมื่อสองปีก่อนแต่กลับทำร้ายความบริสุทธิ์ของเธอ

“เธอคือพ่อบ้านที่คุณพูดหรือเปล่า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ

สายตาของเขาจงมองไปที่ลั่วชิงหยุน

เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนกับไม่รู้จักเธอ

หรือว่าเขาจะไม่รู้จักเธอ?

ลั่วชิงหยุน ภาวนาในใจ

ทันใดนั้นตาของผู้จัดการแทนก็หันไปมองลิฟท์ทันทีเห็นลั่วชิงหยุนนิ่งอยู่ตรงนั้นเขาแนะนำเธอในทันที

คนนี่คือผู้จัดการแผนกแม่บ้านเธอชื่อ ลั่วชิงหยุน ครับ

ผู้จัดการลั่วนี่เป็นแขกพิเศษของห้องเพรสซิเด้นทเชียร์ คุณซู มาจากเมือง Y เขาพักที่โรงแรมของเรา

ในเวลาเดียวกันที่ผู้จัดการแทนแนะนำลั่วชิงหยุน เขาก็ไม่ลืมที่จะประจบชายคนนั้น

เมื่อพูดถึงเมือง Y เขาก็เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

อ๋อผู้จัดการลั่ว ฉันจำได้ว่าบ้านเกิดของเธอมาจากเมือง Y ใช่ไหมคุณและคุณซู เป็นคนบ้านเดียวกันนิ การที่ได้เจอเพื่อนจากบ้านเก่าเป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆ

ตาของเขาจ้องมองด้วยความยินดีแต่ในใจของลั่วชิงหยุนตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ถ้าอย่างนั้นก็ให้เธอเป็นแม่บ้านของฉันน้ำเสียงของชายหนุ่มดังขึ้นช้าๆโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอปฏิเสธ

คุณซู

ฉันมาจากแผนกอื่น

ฉันไม่คุ้นเคยกับการเป็นแม่บ้านฉันกลัวว่า …. “ ลั่วชิงหยุน เปิดปากปฏิเสธเขาสองปีมานี้เธอลืมเขาไปแล้ว และไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก

นี่เป็นทางเดียวที่ดีที่สุดสำหรับตัวเธอและเขา

แต่ถ้าว่ายังไม่ทันที่เธอจะพูดจบเขาก็พูดตัดบทเธอ

ผู้จัดการลั่ว ไม่เต็มใจเป็นแม่บ้านของฉันเหรอ ?

ถึงแม้เขาจะถามเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่ง

แน่นอนว่าเธอเต็มใจ

ที่คุณซู จะได้ให้โอกาสเธอบริการคุณนั่นคือความโชคดีที่สุดของเธอที่จะได้รับลอง คุณทำไมผู้จัดการจะไม่เต็มใจล่ะผู้จัดการแทนไม่ได้รอให้ลั่วชิงหยุนปฏิเสธพอพูดจบเขาก็ไม่ลืมที่จะตัดสายตามองให้เธอรู้ว่าเธอควรทำตัวให้ฉลาดกว่านี้

ลั่วชิงหยุน รู้ดีว่าเธอไม่สามารถปฏิเสธได้ดังนั้นเธอจึงก้มหน้าลงเหมือนไม่มีที่จะทำให้เธอปฏิเสธงานนี้ได้

หลังจากที่ประตูลิฟท์ปิดลงแล้วผู้จัดการแทนและ ลั่วชิงหยุนที่ได้รับการแต่งตั้งเป็นแม่บ้านส่วนตัวชั่วคราวผู้จัดการโรงแรมคนอื่นๆได้ถูกขวางไว้ไม่ให้เข้ามาในลิฟ

เมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นบนสุดของห้องเพรสซิเด้นทเชียล

ผู้จัดการแทนเตรียมก้าวเท้าออกจากลิฟท์แต่กลับถูกมือของเลขาหยุดไว้

ผู้จัดการแทนครับคุณเข้าไม่ได้ครับจากตรงนี้ไปให้เป็นหน้าที่ของผู้จัดการ คุณซู ไม่ชอบถูกคนอื่นรบกวนระหว่างที่เขาอยู่ในโรงแรมของคุณ

ระบบรักษาความปลอดภัยของโรงแรมคุณต้องเป็นคนรับผิดชอบอย่าให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามา

ด้วยความฉลาดของเขาทำให้ผู้จัดการแทนเข้าใจความหมายที่แท้จริงของผู้ช่วย ถึงแม้จะหยุดชงักแต่เขากลับตอบสนองอย่างรวดเร็ว

แล้วพยักหน้าเข้าใจ

นายเข้าใจดีคุณซูไม่ต้องกังวลครับผมเข้าใจแล้วคุณไม่ต้องกังวล

โรงแรมของเราเป็นโรงแรมที่ดีที่สุดในเมือง X แน่นอนว่าระบบความปลอดภัย “ ดีครับ”

หลังจากที่เลขาพูดจบก็รอให้ทั้งสามคนเดินออกจากลิฟท์เค้าปิดประตูลงและมองดูรีบลงไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***