ทานตะวันตามแสง

บทที่ 1 พบครั้งแรก

ณ ห้องสมุด ที่เงียบสงบมีเพียงแค่ความหน้าเบื่อของมันเท่านั้นที่ทำให้ใครบางคนนั้นที่ยอมใช้เวลาทั้งชีวิตกับมัน แต่ไม่ใช่กับ เขาคนนี้

"ไม่ทราบว่าหนังสือเล่มนี้อยู่ตรงไหนครับ??"

ชายหนุ่มวัย20ปีคนนึงมีรูปร่างไม่เตี้ยหรือสูงเกินไปมีลักษณะ ผิวขาว ผมสั้นสีดำ ได้สอบถามหญิงสาวตรงหน้าก่อนที่จะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่สดใสให้กับบรรณารักษ์สาวที่อยู่ตรงหน้า

"อ๋อ อยู่ตรงนั้นค่ะ"

บรรณารักษ์สาวได้ชี้นิ้วไปตรงชั้นวางหนังสือชั้นนึงที่อยู่ห่างจากเขาเพียงเล็กน้อย เขาจึงหันไปตอบพร้อมกับรอยยิ้มว่า

"ขอบคุณครับ^^"

ก่อนที่เขาจะเดินไปบรรณารักษ์สาวก็ได้ถามคำถามนึงว่า

"เดี๋ยวก่อนค่ะคุณ ...ชื่ออะไรคะ"

"ชื่อ ตะวัน ครับ"

ตะวัน ได้หันไปยิ้มแบบสดใสให้กับบรรณารักษ์สาว ก่อนที่เขาะจะได้ไปหยิบหนังสือต่อ

"เดี๋ยวก่อนค่ะคุณชั้นหนังสือตรงนั้นมัน!!!!"

ก่อนที่ตะวันจะได้ทำอะไรชั้นหนังสือก็ตกลงมา!!

ตู๊ม!!!!

แต่ตะวันกลับไม่เป็นอะไรเลยเพราะมีสาวมัธรยมคนนึง ได้เข้ามาดึงแขนของตะวันไว้ได้ทันทำให้ตะวันไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆทั้งสิ้น สาวคนนั้นได้หันมาถามตะวันด้วยสายตาเป็นห่วงว่า

"เจ็บตรงไหนไหม ระวังหน่อยสินายน่ะ"

"ขอบคุณมากๆครับ..แต่ว่าคุณบาดเจ็บตรงไหนรึป่าว!?"

ตะวันถามคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับใบหน้าที่แสดงถึงความกังวลเล็กน้อย ทำให้คนตรงหน้านั้นถึงกับสตั้นทันที เธอพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

"เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไงกัน หรือว่านายโดนลอบสัง-"

"นี่ยัย ระพี นี้แกมั่วทำอะไรอยู่น่ะแล้วมันเกิดอะไรขึ้น!!"

เด็กสาวมัธยมอีกคนนึงที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับระพี สาวที่ช่วยชีวิตตะวันไว้ ได้เรียกหาระพีเพื่อนของตนอย่างรีบร้อน ทำให้ระพีรีบกลับไปหาเพื่อนของตนทันทีทำให้ตะวันที่ยืนอยู่ยังไม่ทันจะถามชื่อ เธอคนนั้นก็ไปเสียแล้ว

ณ ร้านขายดอกไม้

ตะวันได้รีบวิ่งเข้ามาในร้านอย่างเหน็ดเหนื่อยพร้อมกับตัวที่เปียกไปด้วยน้ำฝน พอตะวันเห็นพ่อของตนเองเดินลงมาจากชั้น2 แล้วพอพ่อเห็นตะวันกลับมา ในสภาพนี้พ่อก็คิดจะไปบ่นตะวันทันทีแต่ตะวันไหวตัวทันเลยรีบ วิ่งขึ้นห้องไปทันทีด้วยความรีบร้อน ทิ้งให้พ่อยืนงงอยู่แบบนั้น ตะวันรีบเข้าไปในห้องของตัวเองพร้อมปิดประตูแล้วเปิดไดอารี่ของตัวเองขึ้นมาจด ในไดอารี่ได้เขียนเรื่องต่างๆที่ผ่านมาในชีวิตไม่ว่าจะเรื่องดีหรือร้าย แต่ส่วนมากมักจะเป็นเรื่องร้ายๆเสียมากกว่า

"เรานี่มันโชคร้ายจริงๆเลยนะเห้อ~ เราจะมีสิทธิ์ได้มีคนรักบ้างไหมเนี่ย....!!"

ตะวันได้บ่นออกมาด้วยความท้อใจก่อนที่จะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้รวมถึง "ระพี" สาวมัธยมคนนั้นด้วย..... อยู่ดีๆ หน้าของตะวันก็แดงเล็กน้อยพอคิดถึงเรื่องที่ระพีช่วยตัวเองจากอุบัติเหตุในตอนนั้นพอตะวันรู้ตัวอีกทีก็ได้ตกหลุมรักระพีไปซะแล้ว

-ก๊อกๆ

"หืม??..คับบบบ"

"ตะวัน! ลูกช่วยพ่อเฝ้าร้านตอนพ่อไม่อยู่หน่อยสิลูก"

"อา...ได้คับบบ"

ตะวันตอบพ่อไปแล้วรีบเก็บไดอารี่แล้วลงไปเฝ้าร้านให้พ่อตามที่พ่อขอด้วยความเบื่อหน่าย ไม่นานนักพ่อของตะวันก็ออกไปทำธุระและทิ้งให้ตะวันรับผิดชอบร้านคนเดียว ไม่มีลูกค่ามาซื้อดอกไม้ที่ร้านเลยสักคนตะวันเห็นว่า "ไหนๆก็ไม่มีใครมาแล้วแอบงีบหน่อยแล้วกัน" ก่อนที่จะแอบงีบทันที

-ตุ๊บ!

เสียงทุบโต๊ะดังขึ้นมาอย่างกะทันหันทำให้ตะวันสะดุ้งตื่นทันทีพร้อมมองหาต้นตอจนของเสียงได้พบว่าคนที่แกล้งเขาคือ

"ฮิฮิ สวัสดียามเย็น พ่อทูนหัว"

"ห๊ะ?สกายแกเองหรอที่แกล้งฉันเมื่อกี้!?"

"แค่นิดหน่อยเอง"

ต้นตอของเสียงนั้นคือ"สกาย"เพื่อนของตะวันตั้งแต่อนุบาลพวกเขามักจะอยู่ด้วยกันเสมอตั้งแต่เด็กสกายหยอกล้อเล่นตามภาษาของเขาด้วยความอารมณ์ดี แต่ตะวันกลับไม่อารมณ์ดีด้วยเพราะเขาอุษาหาเวลาแอบงีบได้แต่ก็ถูกคนอื่นมา"ขัดควาง" พอสกายเห็นสีหน้าท่าทางที่ไม่พอใจของตะวันก็หัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะ พนมมือขอโทษอย่างสุภาพ และยิ้มออกมาด้วยความกวน ตะวันพอเห็นแบบนั้นก็โมโหนิดหน่อยแต่ก็ชินกับความกวนๆของมัน มันได้เข้ามานั้งคุยกับตะวันด้วยลอยยิ้มกวนๆพร้อมถามถึงเรื่อง

"มายมิ้น"สาวที่ตะวันเคยชอบเอามากๆเพราะตอนนี้สกายกับมายมิ้นคบกันอยู่เป็นคู่ที่เหมาะสมกันซะจิง?

"แก แก รู้มะว่ามายมิ้นแฟนฉันเนี่ยสวยขนาดไหนอุ้ยลืมไปว่าแกชอบมิ้นนี่หว่า555"

"ป่าวแค่เคย"

"หืม??ไม่เห็นจะต้องเย็นชาใส่เลยนี่ หึงหรอ"

"เอ่อ-"

"ไม่ๆฉันจะไปหึงอะไร"

"หึ"

สกายมองหน้าตะวันด้วยลอยยิ้มเดิมและถามคำถามเดิมๆวนไปวนมาจนตะวันเริ่มอารมณ์เสียจึงตอบไปแบบส่งเดชว่า

"ฉันมีคนที่ชอบแล้วโว๊ย!! "

"...."

"อุ้ยๆมีคนที่ชอบด้วยหรอร้ายนะเนี่ย^^"

"หึป่าวๆๆๆๆไม่ใช่ละๆๆๆๆๆ-///-"