เฮียทำทิวาป่วย

...แฟนใหม่ที่ดีคือแฝดพี่ของแฟนเก่า...

"อื้อออ!!ปวดหัวจังเลย"

ร่างบางในอ้อมกอดขยับไปมาเล็กน้อยพร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าสุดจนทำให้คนที่นอนกอดอยู่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพร้อมกับนำมือหนามาแตะที่หน้าผากมนของอีกคนอย่างเบามือ

"ทิวาทำไมหนูตัวร้อนขนาดนี้ไม่สบายแน่ๆเลย"

ทันทีที่แตะที่หน้าผากมนก็รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่สูงจนผิดปกติมันจึงทำให้รู้ว่าร่างบางที่นอนซมอยู่บนเตียงไม่สบายเพราะพิษไข้ที่เกิดจากการร่วมรักกับตนเมื่อคืนแน่ๆตอนช่วงเช้าก็ยังปกติพอตกเย็นอีกคนมีอาการป่วยอย่างเห็นได้ชัด

"ฮึก...เฮียวาปวดหัว...ปวดมากๆเลย"

ร่างบางร้องไห้ออกมาเพราะรู้สึกปวดหัวมากไปไหนจะรู้สึกเจ็บคอตามมาอีกด้วยแถมยังปวดเนื้อตัวไปหมดตอนเช้าก็คิดว่าจะไม่เป็นไรเลยไม่ได้กินยามันจึงทำให้ตอนนี้ร่างบางนอนซมเป็นผักอยู่บนเตียง

"โอ๋ไม่ร้องนะคะคนเก่งเดี๋ยวเฮียเช็ดตัวให้นะคะเดี๋ยวก็หายนะ"

"ฮึก!...เฮียทำวาป่วย...แถมยังปวดตัวไปหมด"

"เฮียขอโทษค่ะ...ครั้งหน้าเฮียจะทำเบาๆจะทะนุถนอมหนูแบบสุดๆไปเลยค่ะ"

"ฮึ!!...ไม่ต้องเลยไม่มีครั้งหน้าหรอก"

ร่างบางนอนหันหลังให้กับแฟนหนุ่มคนปัจจุบันของตนเพราะงอนอีกคนนิดหน่อยที่ทำให้เขาป่วยจนลุกไม่ขึ้นขนาดนี้

"ค่ะๆโอเครค่ะงั้นเดี๋ยวเฮียไปเอาผ้ากับกาละมังแปบนึงนะคะเดี๋ยวมาเช็ดตัวให้"

ร่างสูงที่มองดูอีกคนที่งอนตัวเองด้วยสายตาที่เอ็นดูอีกคนสุดๆก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำซักพักก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับที่มือหนาถือกาละมังใส่น้ำและผ้าผืนเล็กๆออกมาด้วยกันแล้วเดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆคนร่างบาง

"มาค่ะคนสวยหันมาหาเฮียเดี๋ยวเฮียเช็ดตัวให้ไข้จะได้ลดลงนะคะ"

ร่างสูงของภูมิรพีเอ่ยบอกคนที่นอนอยู่บนเตียงให้หันมาหาตนเพื่อที่ตนจะได้เช็ดตัวให้อีกคนอย่างสะดวกร่างบางถึงจะยังงอนอีกคนอยู่แร่ก็ยอมหันมาแต่โดยดี

"ถอดเสื้อออกค่ะเฮียจะเช็ดตัวให้"

"ไม่ถอดได้มั้ยวาอาย"

"จะอายทำไมคะเฮียเห็นมาหมดทุกซอกทุกมุมแล้วค่ะ"

"ยะ...หยุดพูดเลยนะเฮีย!!"

ร่างบางของทิวากรรีบนำมือของตนมาปิดที่ริมฝีบางของร่างสูงไว้อย่างรวดเร็วพร้อมกับที่ใบหน้าสวยเห่อร้อนขึ้นอย่างชัดเจนจนทำให้ร่างสูงสังเกตเห็น

"อ่ะเฮียไม่แกล้งแล้วค่ะถอดเสื้อออกนะคะจะได้เช็ดตัวเสร็จเร็วๆ"

ร่างบางได้ยินแบบนั้นก็ยอมถอดเสื้อออกแต่โดยดีจึงทำให้หน้าอกเนียนปรากฎสู่สายตาคมของคนอายุเยอะกว่าเลยทำให้ร่างสูงชะงักไปพักนึง

อึกก...

เสียงกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ของร่างสูงทันทีที่เห็นหน้าอกเนียนสวยของคนบนเตียงมันทำให้เขาแทบจะไม่มีสมาธิในการเช็ดตัวให้อีกคนเลยส่วนสายตาคมก็ยังคงจ้องมาที่เม็ดเบอร์รี่สีหวานอยู่อย่างนั้นจนทำให้คนที่รอเช็ดตัวเอ่ยดุขึ้นมา

"เฮีย..จะต้องอีกนานมั้ยว่าเขินนะครับรีบๆเช็ดตัวให้วาได้แล้วไม่งั้นก็เอาผ้ามาวาจะเช็ดเอง"

ร่างสูงที่พึ่งหลุดออกจากภวังค์ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับแฟนเด็กของตัวเองก่อนจะลงมือเช็ดตัวให้อีกคนอย่างเบามือที่สุดกว่าที่จะเช็ดตัวให้กับอีกคนจนเสร็จก็ให้เวลานานอยู่เหมือนกัน

เพราะร่างสูงของภูมิรพีต้องใช้ความอดทนอย่างสูงมากๆไม่ให้ขย้ำคนที่นอนบนเตียงซ้ำอีกครั้งผิวขาวเนียนของทิวากรทำเขาแทบคลั่งไหนจะทำให้น้องชายของเขาชี้โด่เด่ในกางเกงจนปวดหนึบนั่นอีก

"ฮะ...เฮียเป็นอะไรรึป่าวครับทำไมเหงื่อออกเยอะขนาดนั้น"

ร่างบางเอ่ยถามออกไปด้วยความเป็นห่วงเพราะตั้งแต่ที่ร่างสูงเริ่มเช็ดตัวให้เขานั้นจนามกรอบหน้าคมคายก็มีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดออกมาเหมือนอีกคนกำลังพยายามอดกลั้นอะไรซักอย่างอยู่จนทำให้เหงื่อซึมออกมาเยอะขนาดนั้น

"ปะ...ป่าวค่ะเฮียเช็ดตัวให้เสร็จแล้วค่ะหนูก็รีบใส่เสื้อผ้านะคะ"

"เดี๋ยวเฮียไปทำข้าวต้มมาให้หนูจะได้กินยาจะได้หายเร็วๆ"

ร่างสูงของภูมิรพีรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปทันทีมันจึงทำให้คนบนเตียงเกิดอาการงุนงงเป็นอย่างมากแต่ก็ยอมใส่เสื้อผ้าตามที่อีกคนบอกแล้วนอนรอบนเตียงดีๆ

ร่างสูงที่เดินออกมาไม่ได้เดินเข้าไปในห้องครั้งทันทีแต่กับเดินไปที่ห้องน้ำอีกห้องเพื่อไปจัดการกับสิ่งที่ตั้งลำแข็งขืนในกางเกงให้เสร็จรีบร้อยเสียก่อนแล้วจึงลงมือทำข้าวต้มหมูร้อนๆให้คนป่วย

แกร็ก!!

เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดเข้ามาร่างสูงของภูมิรพีเดินเข้ามาโดยที่มือหนาถือชามข้าวต้มหมูร้อนๆเข้าด้วยก่อนจะเดินมาหยุดที่ข้างเตียงแล้วจึงวางชามข้าวลงบนโต๊ะเล็กๆด้านข้างเบาๆจึงสะกิดปลุกคนที่นอนหลับไปอีกครั้งเพราะพิษไข้ให้ลุกขึ้นมากินข้าวเพื่อที่จะได้กินยา

"หนู...หนูวาคะลุกมากินข้าวก่อนเร็วจะได้กินยา"

ร่างบางที่โดนรบกวนการนอนก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้แต่ก็โดนมือหนาดึงออกอยู่ดีจึงทำให้คนบนเตียงปรือตาขึ้นมามองเล็กน้อยพร้อมกับเบะปากทำท่าจะร้องไห้จาการโดนรบกวนการนอนของตน

"อ่ะๆไม่ต้องมาเบะเลยค่ะเฮียไม่ใจอ่อนให้หรอกนะคะลูกมากินข้าวเลยค่ะจะได้กินยา"

ร่างบางที่เห็นว่าการที่ตนทำท่าจะร้องไห้นั้นไม่เป็นผลก็ยอมลุกขึ้นมานั่งกินข้าวแต่โดยดีคือมีร่างสูงของภูมิรพีนั่งซ้อนหลังอยู่แล้วตนนั่งพิงที่อกแกร่งของร่างสูงแล้วก็กินข้าวที่ร่างสูงนั้นเป็นคนป้อนพอกินไปได้ซักพักก็รู้สึกอิ่มจึงยอมผละออกจากอกแกร่งแล้วจึงหยิบแก้วน้ำที่อยู่ข้างๆขึ้นมาดื่ม

"อิ่มแล้วหรอคะพึ่งกินไปนิดเดียวเองยังไม่ถึงครึ่งชามด้วยซ้ำ"

"อิ่มแล้วครับ"

ร่างบางของทิวากรเอ่ยตอบเพราะเขานั้นรู้สึกอิ่มแล้วจริงๆเห็นอย่างนั้นร่างสูงจึงหยิบทิชชู่มาเช็ดที่มุมปากของอีกคนเบาๆก่อนจะหยิบยาลดไข้ที่วางอยู่ขึ้นมาให้อีกคน

"ไม่กินได้มั้ยครับวาไม่ชอบมันขม"

"ไม่ได้ค่ะถ้าหนูไม่กินไข้หนูก็จะไม่ลดนะคะแล้วหนูจะปวดหัวมากๆอีกด้วย"

ร่างสูงรู้อยู่แล้วว่าอีกคนจะไม่ยอมกินยาแน่ๆเพราะร่างบางน่ะไม่ชอบอะไรที่มีรสชาติขมๆที่สุดจึงทำให้เวลาที่อีกคนป่วยนั้นการกินยาลดไข้เป็นสิ่งที่ยากมากมากถึงมาที่สุด

"ไม่เอาอ่ะวาไม่ชอบมันขม..."

อื้ออออ!!!

ร่างบางยังเอ่ยไม่ทันจะจบประโยคร่างสูงก็นำยาเข้าปากตัวเองแล้วประกบจูบที่ปากบางของคนป่วยทันทีก็จะนำลิ้นของตัวเองดันเม็ดยาลดไข้เข้าปากร่างบางไปแล้วก็กดจูบอยู่แบบนั้นซักพักเพื่อให้คนร่างบางยอมกลืนเม็ดยาลงคอไปจึงยอมผละจูบออก

จึงหยิบแก้วน้ำส่งให้เพื่อให้คนร่างบางได้ดื่มน้ำตามลงไปหลังจากยอมกินยาก่อนที่ร่างสูงนั้นจะเอ่ยประโยคประโยคหนึ่งออกมามันทำให้คนร่างบางนั้นหน้าเห่อร้อนสุดๆ

"เฮียว่ายามันไม่ขมเลยนะคะออกจะหวานสุดๆไปเลยหนูว่ามั้ย"

ร่างสูงแลบลิ้นเลียที่ริมฝีปากของตัวเองเบาๆก่อนจะยิ้มออกมาจนทำให้อีกคนมั่นไส้สุดๆไปเลย

"เพี๊ยะ..."

เสียงตีเข้าที่ต้นแขนของร่างสูงด้วยฝ่ามือบางของทิวากรเพราะเขาเขินจนหน้าร้อนไปหมดแล้วคนที่เคยเงียบๆขึมๆหายไปไหนก็ไม่รู้ทำไมกลายเป็นคนที่มีเสน่ห์และแพรวพราวขนาดนี้ไปได้มันทำให้ร่างบางนั้นตั้งรับไม่ทันจริงๆ

"ฮ่าๆโอเคๆเฮียไม่กวนแล้วค่ะกินยาเสร็จแล้วหนูก็นอนพักนะคะจะได้หายเร็วๆ"

ร่างสูงของภูมิรพีจัดท่าให้คนบนเตียงนอนสบายที่สุดก่อนจะดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมให้พร้อมกับหยิบรีโมทมาปรับอุณหภูมิของแอร์ให้พอดีไม่เย็นเกินไปแล้วจึงนั่งลงข้างๆแล้วนำมือหนาลูบที่ผมนุ่มของอีกคนเบาๆเวลาต่อมาลมหายใจของคนบนเตียงก็หายใจอย่างสม่ำเสมอนั่นแปลว่าร่างบางของทิวากรนั้นได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วโดยมีร่างสูงของภูมิรพีนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆไม่ยอมลุกไปไหน

To be content 😉😸

​

พ่อลูกเขยคนโปรดมันเป็นตกหลุมรักลูกเรามากเลยดิแม่ยายคนนี้ปลื้มปริ่มอยากเจอคนดีๆแบบนี้บ้าง😂

#ยังไม่ได้ตรวจคำผิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***