ทิวายังไม่พร้อมจะมีใคร

...แฟนใหม่ที่ดีคือแฝดพี่ของแฟนเก่า...

นี่ก็ผ่านมาประมาณอาทิตย์ได้ตั้งแต่วันนั้นร่างบางของทิวาก็หลบหน้าภูมิรพีตลอดเพราะไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงร่างบางรู้สึกทำตัวไม่ถูกกับการที่โดนสารภาพรักจากพี่ชายของอดีตคนรัก

"คนสวยคะเป็นอะไรหรือป่าวภีมเห็นคนสวยทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาเลย"

ภีรภามที่นั่งมองเพื่อนสนิทร่างบางของตนอยู่นานพอควรจึงตัดสิ้นใจเอ่ยถามคนตรงหน้าออกไปเพราะตั้งแต่มานั่งที่โรงอาหารนานแล้วร่างบางยังไม่ยอมสั่งอะไรซักที

"ป่าวอ่ะเราแค่คิดอะไรนิดหน่อยสั่งข้าวกันเถอะเดี๋ยวเข้าเรียนสาย"

ร่างบางหันมายิ้มอ่อนให้เพื่อนสนิทก่อนจะลึกไปสั่งข้าวโดยมีภีมเดินตามไปติดๆพอถึงร้านข้าวภีรภามจึงแยกไปซื้ออีกร้านหนึ่ง

"วาหลบหน้าเฮียทำไม..."

ร่างสูงของภูมิรพีที่นั่งมองทิวาอยู่ตั้งนานตั้งแต่ทิวาและเพื่อนเดินเข้ามาก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปถามว่าทำไมหนึ่งอาทิตย์มานี้ร่างบางพยายามหลบหน้าเขาตลอดเลย

"ปะ...ป่าวนะวาจะหลบหน้าเฮียทำไมเฮียคิดมาก"

ร่างบางสดุ้งสุดตัวก่อนจะหันมายิ้มแห้งๆให้คนข้างหลังแล้วเอ่ยตอบออกไปก่อนจะหันกลับไปตามเดิมเพื่อรออาหารที่ตนเองสั่งแล้วจึงรีบเดินกลับโต๊ะให้เร็วที่สุด

ร่างสูงมองตามหลังร่างบางไปจนสุดสายตาพร้อมกลับมาคิดว่าหรือที่เขาสารภาพออกไปนั้นมันร็วเกินไปหรือป่าวคนร่างบางอาจจะตั้งตัวไม่ทันก็ได้

"ภีมไปรอที่ห้องก่อนก็ได้นะเดี๋ยวเราตามไป"

"คนสวยจะไปไหนหรอคะ..."

ภีรภามเอ่ยถามออกไปเพราะเพื่อนตัวบางเอ่ยบอกให้ตนไปรอที่ห้องก่อนมันแปลกๆเพราะทุกวันจะต้องไปดข้าเรียนพร้อมกัน

"เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อนปวดท้องนิดหน่อย"

ร่างบางตอบเพื่อนสนิทก่อนจะเดินออกจากโรงอาหารไปและเดินตรงไปที่ห้องน้ำทันทีโดยไม่ได้สังเกตุเลยว่ามีร่างสูงของใครบางคนเดินตามหลังตนมาตลอด

พอถึงหน้าห้องน้ำข้อมือบางของทิวาก็โดนรั้งไว้ด้วยมือแกร่งของใครบางคนจนทำให้ร่างบางต้องหันกลับไปดูแต่ก็ต้องตกใจเพราะเป็นชายหนุ่มอดีตคนรักนั้นเอง

"พะ...พี่ภูปล่อยนะครับจะทำอะไรนะ"

ร่างบางถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ตกใจเป็นอย่างมากเพราะอยู่ดีๆร่างสูงของภูวดลก็เดินมารั้งตนไว้ซะอย่างนั้นหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งหนึ่งอาทิตย์แล้ว

"ขอโทษค่ะเจ็บมั้ย...พี่แค่คิดถึงเรา"

ภูวดลรีบปล่อยมือแล้วเอ่ยขอโทษก่อนจะเอ่ยบอกสิ่งที่ตนนั้นเป็นอยู่มาตลอดตั้งแต่โดนร่างบางบอกเลิกวันนั้นแต่กลับโดนร่างบางมองกลับด้วยสายตาที่ว่างเปล่ากลับมาทั้งๆที่แต่ก่อนสายตาสวยนั้นมีตัวเขาอยู่ในนั้นมาตลอด

"แต่เราเลิกกันแล้วนะครับ...พี่จะมาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร"

ร่างบางยังคงมองร่างสูงตรงหน้าอย่างสับสนทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่ค่อยจะสนใจพอเลิกกันไปกลับมาบอกคิดถึงไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไรอยู่

"พี่ขอโทษ...พี่ขอโอกาสได้มั้ย"

ร่างสูงเอ่ยออกมาก่อนจะดึงมือบางไปกุมไว้อีกครั้งแต่กลับโกนร่างบางสะบัดออกอย่างไร้เยื่อใยพร้อมกับถอยหลังออกไปเพื่อเว้นระยะห่างจากเขาอีกด้วย

"วาว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะครับตั้งแต่วันนั้นที่หน้าห้องของวา"

ร่างบางพูดกลับร่างสูงออกไปพร้อมกับเอ่ยถึงวันนั้นขึ้นเพราะคิดว่าภูวดลน่าจะเข้าใจตั้งแต่วันนั้นแล้วแต่ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์กลับยังมาทำแบบนี้กับตนเพื่ออะไร

"สรุปจะไม่ไห้โอกาสพี่ได้กลับไปแก้ไขใช่มั้ย"

ร่างสูงของภูวดลถามออกไปอีกครั่งพร้อมกลับมองคนร่างบางตรงหน้าด้วยสายตาที่เจ็บปวด

"พี่ยังรักหนูนะวา"

"ถ้าพี่รักผมจริงพี่ไม่ทำให้มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกหรอกครับ"

"หนูคิดว่าเลิกกลับพี่ไปแล้ว...หนูจะหาแฟนดีๆแบบพี่ได้ที่ไหนอีก"

"ก็คงจะเป็นแฝดพี่ของพี่ล่ะมั้งครับ"

ตอบออกไปแบบนั้นเสร็จร่างบางของทิวาก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยไม่ได้สังเกตุเห็นเลยว่าตั้งแต่ที่เขายืนคุยอยู่กลับร่างสูงของภูวดลอยู่นั้นมีใครอีกคนยืนดูอยู่ตลอด

"มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

ร่างสูงของภูวดลเอ่ยถามพี่ชายฝาแฝดของตนทันทีที่เห็นพี่ชายเดินเข้ามา

"ก็นานพอที่จะเห็นเรื่องราวทั้งหมด"

ภูมิรพีเอ่ยตอบก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วเดินออกไปแล้วปล่อยให้น้องชายตนยังคงยืนอยู่ตรงนั้น

"คนสวยเป็นอะไรมากมั้ยคะไปนานจังภีมกำลังจะไปตามพอดีเลย"

ภีรภามที่เห็นเพื่อนสนิทร่างบางของตนเดินเข้ามากก็รีบถามออกไปด้วยความเป็นห่วงทันทีพร้อมกับดึงมือบางมาจับและบีบเบาๆเพื่อแสดงความห่วงใยออกมา

"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะพอดีท้องเสียนิดหน่อยอ่ะ"

ร่างบางโกหกออกไปเพื่อไม่ให้เพื่อนสนิทเป็นห่วงก่อนจะตั้งใจเรียนจนถึงคาบสุดท้ายของวันจึงเดินออกจากห้องมาพร้อมกับเพื่อนสนิท

"คนสวยว่างมั้ยคะไปไหนต่อหรือป่าวภีมว่าจะชวนคนสวยไปนั่งเล่นที่คาเฟ่เล็กๆที่เปิดใหม่หลังมอน่ะค่ะ"

"ไม่ได้ไปไหนต่อว่างพอดีไปเลยมั้ยอ่ะ"

"โอเคค่ะ"

ทั้งสองจึงเดินไปที่โรงจอดรถแล้วขึ้นรถขับออกไปที่หลังมอทันที่ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านแล้วสั่งอะไรมากินเล็กน้อยพร้อมกับพูดคุยกันตามประสาเพื่อนสนิทก่อนจะแยกย้ายกันกลับคอนโด

"วาเฮียมีเรื่องจะคุยด้วย....ได้มั้ย"

ร่างสูงที่นั่งรออยู่บนรถตั้งนานพอเห็นร่างบางเดินเข้ามาก็รีบเปิดประตูรถลงไปหาเจ้าของคอนโดที่ตนมาหาเพื่อจะพูดคุยทันทีพร้อมกับเอ่ยเรียก

"ครับเฮียมีอะไรจะคุยกับผมหรอครับ"

ร่างบางถามออกไปถึงจะตกใจเล็กน้อยก็เหอะที่เห็นร่างสูงของภูมิรพีเดินมาหาตนอีกครั้งถ้าไม่นับตอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยตอนช่วงเที่ยงร่างสูงยังคงเงียบจนทำให้ร่างบางต้องเอ่ยชวนร่างสูงไปคุยที่ห้องของตัวเองอีกครั้ง

"งั้นไปคุยบนห้องก็ได้ครับ"

ทั้งสองคนเดินเคียงกันขึ้นไปห้องของร่างบางพอถึงหน้าห้องร่างบางจึงกดรหัสแล้วเปิดประตูเข้าห้องไปก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟเพื่อให้ทั้งเกิดความสว่างขึ้นพร้อมกับนำของไปวางที่โต๊ะอย่างเช่นที่เคยทำทุกวัน

"เฮียมีอะไรจะคุยกับผมหรอครับ"

"วันนี้ไอ้ภูไปง้อวาหรอ...เฮียจะไปเข้าห้องน้ำพอดีเลยเห็นนะ"

ร่างสูงเอ่ยถามคนตรงหน้าออกไปก่อนจะรอคำตอบตอนนี้เขารู้สึกกลัวกลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะกลับไปหาน้องชายของเขาทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มจีบก็จะออกหักซะแล้ว

"ครับพี่ภูเขามาขอโอกาสน่ะครับแต่ว่าปฏิเสธไปแล้ววาไม่อยากกลับไปเจ็บอีกน่ะ"

ได้ยินคำตอบร่างสูงก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยที่ร่างบางไม่ได้กลับไปคืนดีกลับคนเก่าเขาเฝ้ามองคนตรงหน้ามาตลอดแอบรักมาตลอดถ้าเมื่อก่อนใจกล้ากว่านี้คงไม่ต้องรอนานขนาดนี้ด้วยซ้ำ

"งั้นเฮียขอจีบเราได้หรือยังเฮียสัญญาว่าจะไม่ทำให้วาเสียใจแน่นอน"

ร่างสูงขออนุญาตจีบคนตรงหน้าอีกครั้งอย่างมีความหวังแต่ก็ต้องยิ้มเจื้อนเล็กน้อยเพราะคำตอบของตนตรงหน้า

"อย่าพึ่งดีกว่านะครับตอนนี้วายังไม่พร้อมที่จะมีใคร"

"ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรเลยเฮียรอได้เฮียจะรอวันที่วาพร้อมจะเปิดใจอีกครั้งอยู่นะงั้นเฮียกลับก่อนดีกว่า"

ร่างสูงของภูมิรพียิ้มอ่อนให้คนตรงหน้าก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้นแล้วไปที่รถของตนทันทีพอเปิดประตูรถเข้าไปนั่งด้านในเขาก็นั่งเหมออยู่นานก่อนจะคิดปลอบตัวเองในใจมันเร็วไปจริงๆนั้นแหละที่จะให้คนร่างบางเปิดใจให้ตน

"เห้อ!..สับสนจังเลย....ไม่รู้จะทำไงกลับความรู้สึกตอนนี้ดี"

ร่างบางยังคงสับสนกับความรู้ของตัวเองเขายอมรับว่ารักภูวดลอยู่แต่ถ้าจะให้กลับไปคงจะทำไม่ได้แต่ก็มีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้นกลับภูมิรพีอยู่เล็กน้อยตั้งแต่ที่โดนสารภาพรักวันนั้น

To be content 🐱😉

​

ให้เวลาน้องหน่อยภูมิรู้ว่าแกก็รักของแกมานานแต่น้องพึ่งเลิกกับแฟนสามปีนะไม่ใช่สามนาทีรอน้องหน่อยอย่ารีบตัดใจล่ะ😅

#ยังไม่ได้ตรวจคำผิด

​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***