ทำตัวเองทั้งนั้น

...แฟนใหม่ที่ดีคือแฝดพี่ของแฟนเก่า...

ใช้เวลาไม่นานร่างสูงของภูมิรพีก็ขับรถเข้ามาจอดที่บ้านสไตล์โมเดิร์นแห่งนี้โดยที่มีเจ้าของบ้านเดินออกมาต้อนรับทันทีที่ได้ยินเสียงรถเพื่อนสนิทตนเข้ามาจอด

"มาแล้วหรอว่ะรีบเข้าไปข้างในเถอะ"

เพชร หรือ พชร หนุ่มเจ้าของบ้านเอ่ยบอกก่อนจะเดินนำเข้าไปโดยมีภูมิรพีเดินตามเข้าไปพอเดินไปถึงห้องนั่งเล่นกลางบ้านก็มีเพื่อนสนิทที่นั่งรออยู่แล้วกับน้องชายฝาแฝดของเขานั่นเอง

"ไอ้ภูมิมาดูน้องมึงดิสภาพอย่างเหี้ย"

วิน หรือ อัศวิน เพื่อนสนิทอีกคนเอ่ยบอกให้ตนดูน้องชายฝาแฝดอย่างภูที่ตอนนี้เมาจนแทบจะไม่มีสติแต่มันก็สมควรแล้วแหล่ะเพื่อนๆก็ต่างเตือนแล้วแต่ไม่ยอมฟังพอโดนบอกเลิกทำเป็นเหมือนจะตาย

"หึ!...มันทำตัวเองทั้งนั้นวาดีขนาดนั้นมันยังคงทำตัวเหี้ยเอง"

ร่างสูงชายตามองน้องชายฝาแฝดของตนแวบหนึ่งก็เดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆอัศวินแล้วก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก

"มึงจะมาสมน้ำหน้ากูว่างั้น"

ภูวดลพยายามลุกขึ้นมาแล้วเดินไปกระชากคอเสื้อพี่ชายตนเองก่อนจะจ้องมองพี่ชายตนอยู่อย่างนั้นจนทำให้พชรและอัศวินต้องมาดึงสองแฝดออกห่างจากกันก่อนที่จะทะเลาะกันไปมากกว่านี้

"กูพูดตามความจริงอย่ามาทำเป็นรับไม่ได้ไปหน่อยเลย"

ร่างสูงเอ่ยพูดกับน้องชายพร้อมกับล้วงโทรศัพท์มือถือของตนมากดเล่นฆ่าเวลาแทนโดยไม่สนใจว่าน้องชายจะอารมณ์ร้อนเป็นหมาบ้าขนาดไหน

"ไอ้พวกนี้นี่เป็นพี่น้องกันนะเว้ยจะทะเลาะกันไปทำไมว่ะ"

"เออ...ให้มาดูสภาพน้องมึงไม่ได้ให้มาชวนทะเลาะ"

"ถ้าไม่มีอะไรกูกลับล่ะพอดีง่วง"

เอ่ยกับเพื่อนสนิทเสร็จร่างสูงของภูมิรพีก็เดินออกมาจากบ้านทันทีโดยตรงไปที่รถยนต์ของตนแล้วขับกลับคอนโดในเวลาต่อมา

"วาเมื่อคืนเป็นอะไรทำไมเมาเละขนาดนั้นพี่โทรหาไอ้ภูมิเป็นคนรับสายแทน"

ทีม หรือ ทินกร พี่ชายเพียงคนเดียวของร่างบางมาหาน้องชายของตนที่คอนโดเปิดเข้ามาได้ก็รัวคำถามทันทีจนทำให้ร่างบางที่กำลังนั่งคิดอะไรอยู่สดุ้งทันที

"อะ...อะไรนะครับพี่ทีม.."

"ได้ยินที่พี่ถามมั้ยนิทำไมเมื่อคืนถึงเมาเละขนาดนั้น"

ทีมเอ่ยถามน้องชายตนอีกครั้งอย่างรอคำตอบจากริมฝีปากบางนั้นก่อนจะเดินมาจับที่หน้าผากมนของน้องชายแล้วลูบเบาๆอย่างอ่อนโยน

"วาเลิกกับพี่ภูแล้ว..."

"ไม่เป็นไรนะแกยังมีพี่อยู่"

ทีมเอ่ยพร้อมกับดึงน้องชายเข้ามาในอ้อมกอดแล้วจึงยกมือตนมาลูบปลอบเบาๆมันจึงทำให้ร่างบางในอ้อมกอดปล่อยโฮออกมาอีกครั้งทั้งสองกอดปลอบกันอยู่สักพักร่างบางจึงขอตัวเข้าห้องไปพักผ่อน

ร่างบางนั่งทบทวนเรื่องต่างอยู่ในห้องอยู่นานสองนานก็พลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนจนสะดุ้งตื่นอีกทีเพราะมีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของตนมือบางจึงกดรับสายทั้งๆทีตายังคงปิดอยู่

"ฮัลโหล...มีอะไรครับ"

"คนสวยทำอะไรอยู่พึ่งตื่นหรอเสียงงัวเงียจังเลยภีมรบกวนหรือป่าว"

เสียงเพื่อนสนิทจากปลายสายเอ่ยถามมาจึงทำให้ร่างบางปรือตามามองมือถือก็พบว่าเป็นเพื่อนสนิทของตนโทรมานั่นเองทั้งสองจึงคุยกันอยู่นานจนอีกฝ่ายต้องขอวางเพื่อไปทำธุระร่างบางจึงวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนจะเดินมาหาพี่ชายของตนที่กำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัว

เห็นแบบนั้นทิวาเลยเดินเข้าไปกอดพี่ชายอย่างทีมก่อนจะนำใบหน้าสวยซบลงที่แผ่นหลังกว้างของพี่ชายพร้อมกับถูไถไปหาอย่างออดอ้อนเพราะตั้งแต่พ่อแม่เสียไปเขาก็อยู่กับพี่ชายมาตลอดจนมาเจอกับภูวดลทั้งสองคุยกันอยู่นานจึงตัดสินใจคบหากันจึงได้ย้ายออกมาอยู่คอนโด

"อยู่ๆก็เดินมาอ้อนแบบนี้คนสวยของทีมจะเอาอะไรหรอ"

"เปล่าวาก็แค่คิดว่าอยากขอบคุณทีมมากๆนะที่อยู่กับวาตลอดเลย"

"ก็แกเป็นน้องพี่จะไม่ให้พี่ไม่สนใจแกได้ยังไงพี่เหลือแกอยูคนเดียวแล้วนะ"

ร่างสูงโปร่งของทินกรเอี้ยวตัวกลับมากอดตอบน้องชายดพียงคนเดียวก่อนจะหอมลงบนผมนุ่มของร่งบางอย่างแผ่วเบา

"ดูสิพี่อุตสาห์ทะนุถนอมของพี่มาตั้งนานมันมีสิทธิ์อะไรมาทำให้คนสวยร้องไห้"

มือแกร่งลูบไปตามใบหน้าหวานของน้องชายก่อนจะลูบวนที่ดวงตาสวยอย่างอ่อนโยนที่ตอนนี้บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก

"วาไม่เป็นไรแล้ว...ทีมไม่ต้องห่วงนะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่วาเจอแบบนี้แต่ครั้งนี้วาตัดใจเดินออกมาได้แล้ววาเก่งมั้ย"

ร่างบางยกมือบางมาจับที่มือพี่ชายเบาๆก่อนจะเอ่ยออกมาพร้อมกับฝืนยิ้มบางๆให้พี่ชายของตนสบายใจขึ้นแม้ลึกๆแล้วหัวใจดวงน้อยยังคงเจ็บอยู่บ้าง

ภายในห้องกว้างร่างสูงของภูมิรพีกำลังนั่งคิดถึงใครบางคนอยู่คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงกว้างของตนเมื่อคืนนั้นเองคนที่ตนนั้นแอบรักมาตลอดทั้งๆที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาตั้งนานแต่กลับโดนน้องชายฝาแฝดแย่งไปสะงั้น

ติ้ง!  ติ้ง!  ติ้ง!

"มึงอยู่ไหนกูจะไปหา"

"กูมีเรื่องจะถามมึง"

"และมึงต้องตอบตามความจริง"

เสียงแชทของเขาดังขึ้นปรากฎว่าเป็นน้องชายฝาแฝดอย่างภูวดลนั่นที่ทักมาก็ดีเหมือนกันเขาก็มีเรื่องที่จะเคลียร์เหมือนกัน

"กูอยู่คอนโดจะมาก็มากูก็มีเรื่องจะคุยกับมึงเหมือนกัน"

ส่งแชทตอบกลับไปร่างสูงก็เดินเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันทีใช้เวลาไม่นานก็เดินออกมาเป็นจังหวะเดียวกันที่มีชายหนุ่มร่างสูงที่หน้าตาเหมือนกับเขาทุกระเบียบนิ้วเปิดประตูเข้ามาพอดี

"กูขอถามมึงเมื่อคืนวากลับไปกลับมึงใช่มั้ยมึงตอบกูมาตามตรงดิภูมิ"

ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาร่างสูงของภูวดลก็รัวถามพี่ชายฝาแฝดทันทีพร้อมกลับยืนเฝ้ารอคำตอบจากปากพี่ชายของตนอย่างจดจ่อ

"ถ้าใช่แล้วมึงจะทำไม"

"ผลั๊วว!!"

ทันทีที่ได้ยินคำตอบหมัดหนักๆของภูวดลก็ต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของภูมิรพีอย่างเต็มแรงจนทำให้ร่างสูงของภูมิรพีเสียหลักเซเล็กน้อยภูมิรพีีนำมือแกร่งเช็ดเลือดซิบที่ริมฝีปากตนออกก่อนจะปล่อยหมัดสวนเข้าที่ใบหน้าของภูวดลคืน

ทั้งสองปล่อยหมัดซัดกันไปมาอยู่นานจึงผละออกจากกันก่อนที่ภูวดลจะดึงคอเสื้อพี่ชายของตนเข้ามาประชิดตัวพร้อมกับเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

"ไหนเมื่อคืนมึงบอกในแชทกลุ่มว่าไม่เห็นน้องไงแล้วน้องมาอยู่กับมึงได้ไง"

ที่ร่างสูงถามออกไปแบบนี้เพราะตอนที่เขาไปหาทิวาที่คอนโดตอนที่เขาเข้าไปขอโอกาสที่ถึงขั้นยอม้มกอดขาเรียวของร่างบางเพื่อขอโอกาสมันทำให้เขาได้กลิ่นหอมๆจากตัวร่างบางกลิ่นนี้เขาจำได้เป็นอย่างดีเพราะมันเป็นกลิ่นน้ำหอมของพี่ชายฝาแฝดตนนั้นเองเป็นกลิ่นที่เขาเลือกให้พี่ชายเองกับมือ

"น้องเมากูก็เลยต้องพาน้องกลับด้วยไง"

"และที่น้องต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะมึงน้องรักมึงขนาดนี้มึงยังทำเหี้ยกับน้องได้"

ร่างสูงตะคอกกลับไปก่อนจะดึงมือของน้องชายออกจากคอเสื้อของตนแล้วเดินไปนั่งที่เตียงกว้างสภาพทั้งสองคนไม่ต่างกันมากนักทั้งคิ้วแตกปากแตกแต่ภูมรพีจะเจ็บกว่ามากเพราะเขาปล่อยให้น้องชายปล่อยหมัดใส่เขาจนพอใจถึงจะมีปล่อยหมัดสวนไปบ้างก็ตาม

"แต่น้องเป็นกูไง"

"กูเคยบอกไปแล้วไงถ้ามึงดูแลน้องไม่ดีหรือทำน้องเสียใจกูจะเอาน้องคืนจากมึง"

ภูมิรพีเอ่ยกับน้องชายสิ่งที่เขาทั้งสองเคยคุยกันก่อนที่ภูวดลจะคบกับทิวากรสองแฝดเคยเจอกับทิวากรตอนที่ทิวากรเข้าปีหนึ่งใหม่ๆคนที่เจอเป็นคนแรกคือภูมิรพีแต่ด้วยความที่เป็นฝาแฝดที่เหมือนกันจนแทบจะแยกไม่ออกจึงทำให้ทิวากรคิดว่าภูวดลคือภูมิรพี

จึงทำให้ภูวดลเข้าไปทำความรู้จักกับทิวากรจนทำให้ได้คุยและได้คบกันในที่สุดและที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้เพราะก่อนที่ภูวดลจะได้คบกับทิวากรเขาได้เข้ามาสารภาพว่าชอบคนเดียวกันกับพี่ชายจึงทำให้เกิดข้อตกลงแบบนี้ขึ้น

"มึงจะลืมสิ่งที่สัญญากลับกูไม่ได้นะภู"

"มึงทำมันพังเองและต่อไปนี้กูจะทวงคนของกูคืน"

"กูเฝ้าทะนุถนอมเขาแทบตายมึงมีสิทธิ์อะไรมาทำเขาร้องไห้เสียใจแบบนี้"

ร่างสูงของภูมิรพีพูดก็เดินไปสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่นอกระเบียงโดยปล่อยน้องชายของตนทรุดเข่านั่งร้องไห้อยู่ที่ปลายเตียงอยู่แบบนั้นในเมื่อเขาอุตสาห์เสียสละให้ภูวดลเป็นคนดูแลร่างบางแล้วกลับทำไม่ได้ตามสัญญาต่อไปนี้เขาจะเป็นคนดูแลเฝ้าทะนุถนอมเอง

To be content 🐱😉

​

สมน้ำหน้าจ้าทำตัวเองทั้งนั้นต่อจากนี้ไปก็ปล่อยให้เฮียภูมิดูแลหนูวาแทนนะจ้ะแกหมดสิทธิ์นั้นไปแล้วนะภูแกทำตัวเองอ่ะไม่ค่อยจะอยากสมน้ำหน้าเท่าไหร่หรอก5555555

#ยังไม่ได้ตรวจคำผิด

​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***