เพราะความเมา

...แฟนใหม่ที่ดีคือแฝดพี่ของแฟนเก่า...

เช้าวันต่อมาร่างบางพยายามลุกขึ้นด้วยความงัวเงียไหนจะเจอกับอาการปวดหัวตุ้บแทบจะระเบิดนี่อีกร่างบางส่ายหน้าไล่อาการปวดหัวออกไปก่อนจะใช้สายตาไล่มองดูสิ่งรอบตัวแล้วจึงพบกับแผ่นหลังของใครคนหนึ่งที่กำลังนอนคว่ำใบหน้าอยู่ข้างตนบนเตียงขนาดคิงไซส์นี้

"หะ..เห้ย!!..เฮียภูมิ..."

ร่างบางขยับถอยห่างออกอย่างอัตโนมัติจนทำให้ตนเกือบตกเตียงแขนแกร่งของภูมิรพีที่คว้าข้อมือบางไว้ได้ทันเลยทำให้ร่างบางไม่ตกลงไปก้นกระแทกพื้นร่างสูงตื่นนานแล้วแต่แค่ไม่ได้ขยับตัวนอนนิ่งๆอยู่อย่างนั้นจนร่างบางตกใจจนจะตกเตียงร่างสูงจึงรีบคว้าแขนร่างบางไว้อย่างหวุดหวิด

"ตื่นแล้วหรอตื่นเร็วจังพึ่งได้นอนเองนะ"

ร่างสูงเอ่ยถามออกไปก่อนจะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแล้วจึงลุกขึ้นมานั่งพิงที่หัวเตียงข้างร่างบางที่กำลังนั่งทำหน้าเหวออย่างเห็นได้ชัด

"พะ...พึ่งได้นอนหรอ!!"

ร่างบางชะงักข้างเพราะคำพูดของร่างสูงก่อนจะพยายามนึกคิดทบทวนเรื่องราวของเมื่อคืนแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกจนร่างบางนำมือตนมาขยุ้มผมนุ่มของตัวเองจนมันฟูเพราะพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกซักที

"จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้หรอคะ"

ร่างสูงเอ่ยถามออกไปพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆกับคนตรงหน้าร่างสูงที่อยากจะแกล้งคนเมาที่ดื้อด้านเมื่อคืนให้หลาบจำจึงเอ่ยพูดออกไปแบบนี้ทั้งที่จริงๆแล้วเมื่อคืนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลยเพราะร่างบางดันฟลุบหลับไปเสียก่อน

"จะ..จำอะไร..วาไม่เห็นรู้เรื่อง"

เสียงหวานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักก่อนจะก้มมองสำรวจตนเองว่ามีอะไรผิดแปลกไปจากเดิมมั้ยแล้วก็หันกับมามองที่ร่างสูงของภูมิรพีที่ตอนนี้นั่งพิงหัวเตียงอยู่จึงทำให้สายตาดันไปโฟกัสที่กล้ามท้องที่เป็นลอนสวยแสนน่าสัมผัสนั่นอีก

"ก็เรื่องที่......เร..."

ยังไม่ทันได้เอ่ยพูดมือบางของทิวาก็ยกไปปิดที่ปากของร่างสูงทันทีก่อนจะส่งสายตาเชิงดูไปให้ซึ่งสามารถอ่านสายตาได้ว่า

"ยะ...หยุดพูดเลยนะพี่ลืมๆมันไปวาเมาวาไม่มีสติ"

ร่างบางชักมือของตนกลับแล้วคว้าโทรศัพท์ของตนที่ข้างเตียงแล้วจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปโดยที่มีสายตาคมของร่างสูงมองตามไปด้วยร่างสูงยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะเปล่งเสียงในลำคอเบาๆ

"หึ"

ร่างบางที่เข้ามาถึงในห้องน้ำก็รีบปิดประตูแล้วกดล็อคกลอนทันทีก่อนจะเดินไปนั่งที่ชักโครกแล้วจึงเปิดมือถือพร้อมกับต่อสายไปหาเพื่อนสนิทของตนทันที

"ฮัลโหลว่าไงคะคนสวย"

"มารับเราหน่อยเดี๋ยวเราส่งโลเคชั่นให้"

"โอเครค่ะภีมจะรีบไป"

คุยธุระเสร็จทิวาก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้องทันทีแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีเสียงเรียกตามหลังมา

"วาจะไปไหน"

ร่างสูงที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงเอ่ยถามเพราะพอร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไม่พูดอะไรแต่เดินตรงไปที่ประตูห้องซะงั้นร่างสูงจึงลงจากเตียงแล้วสาวเท้ายาวๆมาหาร่างบางที่ยื่นนิ่งอยู่ติดประตูห้องของตน

"วะ..วาจะกลับห้อง"

ร่างบางตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหาเสียงตัวเองแทบจะไม่เจอก่อนที่จะหันหน้ามาหาร่างสูงที่เดินมายืนซ้อนที่หลังของตนอยู่

"รอแป๊บเฮียจะไปส่งเฮียใส่เสื้อก่อน"

"มะ..ไม่เป็นไรวากลับได้วาให้เพื่อนมารับ"

โทรศัพท์มือถือของร่างบางสั่นขึ้นเพราะมีสายเรียกดข้าจากเพื่อนสนิทของตนนั้นเองทิวากรจึงกดรับสายทันที

"ภีมมาถึงแล้วค่ะคนสวยอยู่ไหนคะ"

"เรากำลังลงไปรอแป๊บนะ"

ร่างบางเอ่ยกับคนในสายก่อนจะกดวางสายไปแล้วจึงหันหน้ามาหาร่างสูงอีกครั้ง

"เพื่อนวามาแล้วว่ากลับก่อนนะครับเรื่องเมื่อคืนเฮียก็ลืมมันไปเถอะ"

ร่างบางเอ่ยก่อนจะหันมาเปิดประตูแล้วเดินออกไปทันทีโดยที่ร่างสูงยังคงยื่นนิ่งอยู่ที่เดิมก่อนจะได้สติกลับมาร่างบางก็ไปไกลเสียแล้วร่างสูงจึงกลับมานั่งที่เตียงตามเดิม

"เรามาแล้วภีมรอนานมั้ย"

เปิดประตูรถที่นั่งข้างคนขับเสร็จร่างบางก็เข้าไปนัางพร้อมกลับเอ่ยถามเพื่อนสนิทของตนด้วยความเกรงใจที่ต้องให้มารับตนเองในเวลานี้

"ไม่นานคะภีมมาถึงภีมก็โทรหาคนสวยทันทีเลย"

ภีมหรือภีรภามเอ่ยตอบเพื่อนสนิหน้าหวานของตนพร้อมกลับยิ้มหวานให้เบาๆถึงจะสงสัยแค่ไหนว่าทำไมเพื่อนของตนถึงมาอยู่ที่นี่ไม่ได้อยู่ที่คอนโดตัวเองก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไป

ท่ามกลางถนนกว้างที่มองไปทางไหนก็มีแต่ตึกรามบ้านช่องเต็มไปหมดมีรถยนต์หนึ่งคันที่ขับเคลื่อนอยู่กลางถนนไปด้วยความเราไม่มากนั่งภายในรถมีหนุ่มน้อยร่างบางกับหนุ่งร่างสูงนั่งอยู่ข้างๆกัน

"ภีม"

"คะว่าไง"

"เราเลิกกับพี่ภูแล้วนะ"

ร่างบางเอ่ยบอกเพื่อนสนิทก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งไม่ว่าจะพยายามไม่นึกถึงก็ทำไม่ได้อยู่ดีอยู่ด้วยกันมาตั้งนานสุดท้ายก็โดนนอกใจง่ายจนตั้งตัวแทบไม่ทันความเจ็บวิ่งเข้าโจมตีร่างบางอีกครั้ง

"ฮึกกก....เราไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรผิดทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับเราด้วย"

เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือมือบางทั้งสองข้างก็ยกขึ้นมาปิดใบหน้าของตนไว้พร้อมกับร้องไห้จนไหล่มนไหวสั่นนั้นอีกจึงทำให้ภีรภามหักเลี้ยวซ้ายเข้าไปข้างทางก่อนจะจอดรถไว้แล้วยื่นมือมาลูบที่แผ่นหลังบางเบาๆเป็นการปลอบ

"มีอะไรจะเล่าให้ภีมฟังมั้ยภีมอยู่ข้างไคนสวยตลอดนะคะไม่ร้องนะคนเก่ง"

ร่างบางที่ได้ยินเพื่อนสนิทแบบนั้นก็ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาจนตัวโยนจึงทำให้ภรรยาผมดึงเพื่อนสนิทของตนเข้าหาแล้วโอบกอดเบาร่างบางจึงเล่าเรื่องต่างที่เกิดขึ้นให้เพื่อนสนิทฟัง

"แม่งงง!!!ไอ้ห่านี้มันต้องโดนภีมจะไปต่อยมันมันทำคนสวยของภีมเสียใจ"

ภีรภามเอ่ยออกมาอย่างหัวเสียแต่ก็ถูกมือบางของเพื่อนสนิทจับมือของตนไว้ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆเป็นการบอกว่าไม่ต้องไปยุ่งกับผู้ชายคนนั้นหรอก

ในเวลาต่อมาทั้งสองก็ขับรถมาจอดที่หน้าคอนโดของร่างบางทิวาจึงเปิดประตูรถแล้วเดินลงจะรถไปก่อนจะเอ่ยขอบคุณเพื่อนสนิทของตอนพร้อมกับยิ้มให้อ่อนๆว่าตนนั้นโอเครดีทั้งๆที่ตากลมสวยของตนนั้นบวมเปล่งจากการร้องให้มากแค่ไหน

"มีอะไรโทรหาภีมได้ตลอดนะคะ"

"อือเราโอเครมากแล้วขอบคุณมากนะที่มาส่ง"

โบกมือลากันเสร็จร่างบางก็เดินตรงเข้าคอนโดทันทีก่่อนจะเข้าลิฟท์ไปพอถึงชั้นที่หมายประตูลิฟท์เปิดออกร่างบางก็เดินออกมาเพื่อจะเดินไปห้องของตนก็พบเข้ากับหนุ่มร่างสูงที่ดูคุ้นตาเหลือเกินยืนอยู่หน้าห้องของตน

"พะ...พี่ภู!!"

ร่างบางชะงักเท้าทันทีที่เห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่ตรงนั้นคนที่อยู่ตรงนั้นคือชายอดีตคนรักของเขานั้นเองคนที่เขารักและซื่อสัตย์มาตลอดกลับโดนหักหลังอย่างเจ็บปวด

"หนู...หนูหายไปไหนมาพี่รอหนูตั้งนาน"

ภูวดลรีบเดินเข้ามาหาแล้วคว้าร่างบางเข้าอ้อมกอดทันทีแต่ก็โดนคนตรงหน้าผลักออกอย่างแรงจนทำให้ร่างสูงของภูวดลเซเล็กน้อย

"ปล่อยนะพี่มาทำอะไรที่นี่"

ร่างบางเอ่ยถามอดีตคนรักด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเขาอุตส่าห์คิดว่าจะไปร้องไห้เพราะผู้ชายเฮงซวยคนนี้แล้วแท้ๆแต่พอเจอหน้ากลับไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ซะอย่างงั้น

"ไม่เลิกกันนะคะอย่าทิ้งพี่ไปได้มั้ยพี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีหนู"

ร่างสูงของภูวดลก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเช่นกันพอเห็นเช่นนั้นทิวาจึงรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทันทีเพราะกลัวว่าตนจะใจอ่อนให้ผู้ชายตรงหน้าคนนี้

"วาว่าเราคุยกันรู้เรื่องไปแล้วนะครับเราสองคนเลิกกันแล้ว"

ร่างบางที่พยายามขยับออกจากการจับกุมของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ภูวดลได้นั่งกอดขาเรียวของคนตรงหน้าไว้พร้อมกับซุกใบหน้าร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น

"ไม่เอาพี่ไม่เลิกนะคะพี่รักวานะอย่าทิ้งพี่ได้โปรด"

ภูวดลยังคงกอดขาเรียวสวยอยู่อย่างนั้นพร้อมกับร้องไห้ขอให้คนตรงหน้าให้อภัยตนถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่นอกใจคนตรงหน้าเลยจะไม่ทำให้คนตรงหน้าต้องมาเสียใจกับการกระทำเลวๆของตนแน่นอน

"พอเถอะเลิกยุ่งกับวาได้แล้วอีกอย่างถ้าพี่รักวาจริงพี่จะไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่แรกหรอกนะ"

ร่างบางสะบัดขาเรียวออกจากการกอดรัดของร่างสูงของภูวดลแล้วเดินผ่านคนที่นั่งร้องไห้ไปก่อนจะไขประตูแล้วเดินเข้าห้องทันที

ปั้งๆๆๆ

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นร่างสูงของภูวดลยังคงไม่ยอมไปไหนก่อนจะตะโกนผ่านประตูไปเพื่อให้คนข้างในได้ยิน

"หนูให้โอกาสพี่อีกซักครั้งเถอะนะพี่ขอโทษ"

"เลิกยุ่งกับวาซักทีเถอะถ้าพี่ยังเป็นแบบนี้แม้แต่ฐานะพี่ชายวาก็คงให้พี่เป็นไม่ได้"

ร่างบางตะโกนตอบผ่านประตูออกไปร่างสูงที่ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจแล้วว่าเขาคงไม่มีโอกาสที่จะได้ความรักของคนคนนี้อีกแล้วล่ะเพราะมันสายไปแล้วดังนั้นร่างสูงของภูวดลก็เอ่ยพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

"ขอโทษอีกครั้งนะคะและก็ขอบคุณมากๆนะคะที่ครั้งหนึ่งหนูเคยรักพี่แต่พี่กับทรยศความรักที่หนูมีให้กับพี่เองพี่ผิดเองแหละค่ะ"

พอเสียงฝีเท้าเดินห่างออกไปไกลร่างบางก็ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นมือบางที่สั่นเทายกขึ้นมาปิดบังใบหน้าสวยที่ตอนนี้มีแต่คราบน้ำตาดวงตาที่บวมแดงจากการผ่านการร้องไห้อย่างหนักไหล่มนไหวสั่นอยู่อย่างนั้นเพราะเจ้าของร่างยังคงร้องไห้แทบขาดใจ

ทิวาไม่คิดไม่ฝันว่าความรักที่ตนเองเฝ้าทะนุถนอมมาจะมาจบด้วยการเลิกลากันเพียงเพราะคนที่รักสุดหัวใจมาทรยศหักหลังแบบนี้พอผ่านการร้องไห้อย่างหนักมันทำให้ร่างบางปวดหัวเป็นอย่างมากเหมือนหัวจะระเบิดออกจากกัน

ไหนจะมีเรื่องที่พยายามให้คิดอย่างเช่นเรื่องเมื่อคืนนี้อีกคิดยังไงก็คิดไม่ออกไม่รู้ว่าตนเองนั้นได้พลาดไปมีความสัมพันธ์ทางกายแบบนั้นกับพี่ชายฝาแฝดของอดีตคนรักของตัวเองหรือเปล่า

"โอ้ยย!!!ไม่น่าดื่มหนักเลยเว้ย!!"

ร่างบางสบทออกมาพร้อมกับดึงผมนุ่มของตนไปมาอย่างอารมณ์เสียเพราะความเมาแท้ๆทำให้เขาทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัวโทรศัพท์ของร่างบางสั่นพร้อมกลับมีสายเรียกเข้าจากเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นตาจึงทำให้ทิวาลังเลอยู่ซักพักว่าจะรับสายดีมั้ยแต่ก็กดรับปลายสายนั้นอยู่ดี

"ฮัลโหลครับนี่ใครหรอครับ"

เสียงหวานเอ่ยถามปลายสายทันทีว่าคนที่โทรหาตนเองนั้นเป็นใครหรืออาจจะโทรผิดมาหรือเปล่า

"เฮียเอง"

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยตอบกลับมาจนทำให้คนเอ่ยถามชะงักงันไปซักพักก่อนจะหาเสียงตัวเองเจอแล้วเอ่ยถามไปอีกครั้ง

"ฮะ...เฮียภูมิหรอ..."

"ใช่...เฮียเอง"

พอได้ยินคำตอบร่างบางเงียบไปชั่วขณะเพราะเขานะพึ่งจะคิดเรื่องของคนคนนี้แท้ๆกลับโทรมาหากันซะได้อย่างกลับสามารถรู้ได้ล่วงหน้าว่าหนุ่มน้อยร่างบางกำลังคิดถึงเรื่องของตัวเองอยู่

"เฮีย...มีเบอร์โทรศัพท์ของวาได้ไงเนี่ย"

"ไม่ต้องรู้หรอก...แล้วถึงห้องยัง"

เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับยังคงรอฟังคำตอบจากคนที่ตนเองนั้นกดเบอร์โทรหาแต่เหมือนร่างบางยังคงงงกับสถานการณ์ในตอนนี้อยู่เลยยังไม่ได้ตอบตนเองเลย

"วาเฮียถามว่าถึงห้องยังได้ยินมั้ยเนี่ย"

"ถะ...ถึงแล้วถ้าเฮียไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะครับ"

"เดี๋ยวก่อน......."

ยังไม่ทันได้เอ่ยตอบสายก็ถูกตัดไปโดยฝีมือของหนุ่มน้อยร่างบางในทันที

"ตายๆอะไรว่ะเนี่ย....ทำไงดีกับความสัมพันธ์พวกนี้ดีเนี่ย"

ร่างบางสบทออกมาพร้อมกับยกมือบางขึ้นมากุมที่ขมับทั้งสองข้างของตัวเองแล้วนวดเบาๆเพื่อให้ผ่อนคลาย

"คนนั้นก็แฝดพี่ส่วนคนนั้นก็แหนเก่าไม่น่าดื่มเลยเรา"

หลังจากสายถูกตัดไปร่างสูงของภูมิรพีก็ยิ้มมุมปากออกมาเบาๆก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้หัวเตียงตามเดิมแล้วลุกไปแต่งตัวแล้วออกจากห้องไปแล้วจึงขับรถมุ่งตรงไปที่บ้านเพื่อนสนิทของตนทันที

To be content 😉😸

สมน้ำหน้านะคะนายภูวดลตอนมีไม่รักษาพอโดนทิ้งล่ะเป็นไงต่อไปนี้ก็เลิกยุ่งกับลูกดิชั้นได้แล้วเพราะคุณหมดโอกาสนั้นไปแล้วต่อจากนี้ลูกเขยคนโปรดเราอย่างภูมิรพีจะเป็นคนดูแลเอง55555

#ยังไม่ได้ตรวจคำผิด