แฟนใหม่ที่ดีคือแฝดพี่ของแฟนเก่า

จุดเริ่มต้น

...แฟนใหม่ที่ดีคือแฝดพี่ของแฟนเก่า...

กลางดึกคืนหนึ่งมีหนุ่มน้อยร่างบางคนหนึ่งคือทิวาหรือทิวากรกำลังมุ่งหน้าไปที่ผับดังแห่งหนึ่งกลางใจเมืองเพียงเพราะเขาได้รับข้อความจากบุคคลปริศนาที่ได้ส่งรูปบางอย่างมาให้เขารูปนั้นเป็นรูปชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งนัวเนียอยู่กับหนุ่มน้อยร่างบางอีกคนโดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลย

"นี่แฟนคุณหรือป่าว"

"ถ้าอยากรู้อะไรมากกว่านี้ก็ตามมาที่นี่"

บุคคลปริศนาทิ้งส่งข้อความทิ้งไว้พร้อมกับโลเคชั่นของผับนั้นก่อนจะไม่ได้กดส่งข้อความมาอีกร่างบางกดปิดโทรสัพท์เสร็จก็รีบแต่งตัวแล้วมุ่งหน้าไปที่นั่นตามโลเคชั่นทันที

ทันทีที่ถึงที่หมายทิวาก็เปิดประตูรถลงมาแล้วจึงรีบเดินเข้าไปไหนผับที่มีบุคคลปริศนาส่งที่อยู่ให้ร่างบางได้แต่ภาวนาให้สิ่งที่เห็นในแชทไม่ใช่เรื่องจริงเพราะเขายังไม่สามารถทำใจได้หรอกนะกับการที่ต้องมารับรู้ว่าแฟนหนุ่มที่คบหากันมานานถึงสามปีจะนอกใจนอกกายเขา

พอมองไปถึงโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลจากโซนvipก็เห็น ภู หรือ ภูวดล แฟนหนุ่มของตนนั่งนัวเนียอยู่กับหนุ่มน้อยร่างบางหน้าตาน่ารักอยู่ร่างบางจึงสาวเท้าเดินเข้าไปหาพร้อมกับเอ่ยถาม

"พี่ภูทำแบบนี้ทำไมครับพี่นอกใจผมทำไมผมทำผิดอะไร"

ทิวาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเพราะเขากำลังร้องให้กับภาพที่เห็นตรงหน้า

พอภูวดลได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นหูจึงได้ผละหน้าออกจากลำคอขาวของคนบนตักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของน้ำเสียงอันคุ้นหูพอสบตากับคนตรงหน้าเขาตกใจอย่างหนักแล้วเอ่ยถามออกไปอย่างตะกุกตะกัก

"วะ...วามาได้ยังไง!!"

"พี่ไม่ต้องรู้หรอกว่าผมมาได้ไงถ้าผมไม่มาผมจะรู้มั้ยว่าพี่นอกใจผมอยู่"

"มันไม่มีอะไรเลยนะวาฟังพี่ก่อนได้มั้ย"

พูดจบภูวดลก็รีบลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปหาทิวาแต่ทิวาก็ถอยหลังไปเพื่อหลบสัมผัสจากแฟนหนุ่มของตน

"หลักฐานคาตาขนาดนี้พี่ยังกล้าบอกว่าไม่มีอะไรหรอครับ"

"พี่เห็นผมเป็นคนโง่หรือไงถึงจะดูไม่ออกว่าพี่นอกใจนอกกายผมอยู่"

"วาฟังพี่ก่อนนะมันไม่มีอะไรจริงๆวาเชื่อพี่นะ"

ภูวดลรีบขว้าข้อมือเล็กของคนตรงหน้าแล้วดึงเข้ามาหาตนเองแต่ก็โดนร่างบางตรงหน้าสะบัดมืออกอย่างแรงพร้อมกับไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคที่เขาเองก็ไม่คิดว่ามันจะออกมาจากปากของคนตรงหน้าเลยซักครั้ง

"เราเลิกกันเถอะครับ"

"ไม่นะวา!ไม่เอาพี่ไม่เลิก!!พี่ขอโอกาส"

"พี่ไม่ได้ตั้งใจ"

"คนที่นอกใจแฟนตัวเองไปหาคนอื่นไม่มีคำว่าไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ"

พูดจบทิวากรก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีโดยไม่หันกลับมามองคนข้างหลังที่ร้องเรียกเขาอยู่

พอเดินออกมาถึงหน้าผับทิวาก็ทรุดตัวนั่งลงปล่อยโฮอยู่ตรงนั้นอย่างไม่อายใครเพราะไม่คิดว่าการโดนคนรักนอกใจมันจะเจ็บขนาดนี้ทิวาได้แต่คิดอยู่ในใจขณะที่นั่งร้องให้ว่าเขาทำผิดอะไรทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยทั้งๆที่เขานั้นซื่อสัตย์ต่อความรักครั้งนี้มาตลอดไม่เคยคิดที่จะนอกใจนอกกายแฟนหนุ่มของตัวเองเลยซักครั้งแต่ทำไมสุดท้ายคนที่รักถึงมาหักหลังกันได้

"หยุดร้องไห้ได้แล้วร้องไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ"

เสียงปริศนาเอ่ยขึ้นจึงทำให้ร่างบางหันกับไปมองเจ้าของเสียงด้านหลังก่อนจะลุกขึ้นแล้วนำมือบางเช็ดน้ำตาของตนอย่างลวกๆ

"เฮียภูมิหรอ"

เสียงหวานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ยังคนติดอาการสั่นเครือจากการที่ตนร้องไห้อยู่เล็กน้อย ภูมิ หรือ ภูมิรพี พี่ชายฝาแฝดของแฟนหนุ่มของร่างบางนั้นเอง

"อ่ะนี้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาซะอายคนอื่นซะบ้างทั้งน้ำตาน้ำมูกสกมกชิพหาย"

ไม่ว่าเปล่าชายตรงหน้ายื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับร่างบางก่อนจะให้ร่างบางรีบเช็ดทำความสะอาดใบหน้าของตนเสียก่อนเพราะถึงจะเช็ดออกอย่างลวกๆไปแล้วก็ต้องนำผ้าเช็ดอีกครั้งอยู่ดี

"เฮียอย่ามาว่าวานะที่วาร้องเพราะน้องเฮียนั้นแหละน้องเฮียใจร้ายมากเลยนะ"

ร่างบางเอ่ยตอบก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งที่เอ่ยถึงคนรักที่นอกใจตนทิวาร้องไห้อยู่อย่างนั้นไหล่มนสั่นไหวด้วยแรงสะอื้นของเจ้าของร่างเป็นภาพที่น่าสงสารเหลือเกิน

หนุ่มร่างสูงจึงเดินเข้ามาก่อนจะนำมือแกร่งลูบที่ผมนุ่มของร่างบางตรงหน้าพร้อมเอ่ยปลอบเบาๆ

"ไม่ต้องร้องแล้วนะหยุดร้องเถอะคนเก่งเดี๋ยวเฮียไปส่งดึกมากแล้ว"

ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองคนร่างสูงทั้งน้ำตาก่อนจะส่ายหัวเบาๆเป็นการปฏิเสธว่าเขานั้นยังไม่อย่างจะกลับห้องไปตอนนี้ห้องที่มีแต่ความทรงจำของเขาและชายคนรัก

"ไม่วายังไม่อยากกลับเฮียกลับไปก่อนเลย"

เสียงหวานอันสั่นเครือเอ่ยปฏิเสธก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นแต่แล้วก็ต้องหยุดเดินเพราะเสียงของร่างสูงที่เอ่ยตามหลังมาพร้อมกับที่มือแกร่งมาจับข้อมือบางของตนไว้

"ไม่กลับแล้วจะไปที่ไหนมันดึกมากแล้วอย่าพูดไม่รู้เรื่องวา"

ร่างสูงเอ่ยถามเพราะคนตรงหน้าเขาไม่ยอมให้ไปส่งแถมยังจะเดินหนีออกมาอีกจึงทำให้เขาหัวเสียไม่น้อยเพราะตอนนี้มันดึกมากแล้วถ้าปล่อยให้ร่างบางตรงหน้าไปไหนคนเดียวมันจะเป็นอันตรายได้

"ไม่วาไม่กลับเฮียนั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง"

ร่างบางพยายามนำแขนออกจากกายจับกุมของอีกคนแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะร่างสูงของภูมิก็ไม่ยอมปล่อยมือเหมือนกันจึงทำให้ร่างบางหยุดดิ้นเพราะทำยังไงก็ไม่สามารถหลุดออกจากการจับแขนไว้อยู่ดี

"ถ้าไม่ยอมกลับแล้วจะไปไหน"

ภูมิรพีเอ่ยถามร่างบางที่แสนดื้อตรงหน้าตนเองเพราะไม่ว่าจะพากลับยังไงก็ไม่ยอมกลับแถมยังดื้อด้านขนาดนี้

"วาจะไปดื่มเฮียกลับไปก่อนเลย"

ร่างบางตอบก่อนจะดิ้นจนหลุดจากการจับกุมของร่างสูงแล้วจึงรีบก้าวขาไปที่รถของตนทันทีโดยไม่รอร่างสูงเอ่ยอะไรกับตนร่างสูงที่พอได้สติก็สาวเท้ายาวๆให้ทันหนุ่มน้อยร่างบางแล้วคว้าข้อมือบางไว้อีกครั้ง

"ดื้อจังว่ะ"

"เฮียกลับเลยวาไปล่ะ"

"เดี๋ยวมันอันตรายดึกแล้วเฮียจะไปเป็นเพื่อน"

ภูมิรพีเอ่ยกับร่างบางก่อนจะเดินไปฝั่งคนขับแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านในโดยมือหนุ่มร่างบางนั่งข้างเขาก่อนจะสตาร์ทเครื่องยนต์เพื่อออกจากตรงนี้ทันที

พอมาถึงร้านนั่งชิวแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากผับเมื่อกี้มากนักร่างบางก็เดินเข้าไปสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในปริมาณมากและกระดกดื่มทันที

"เห้ยๆมาถึงก็ยกเอายกเดี๋ยวก็เมาตายกันพอดี"

ร่างสูงที่เดินตามหลังต้องรีบมาดึงแก้วใสที่มีน้ำสีอำพันอยู่ในมือร่างบางออกทันทีก่อนที่ร่างบางจะเมาไปมากกว่านี้แค่แปบเดียวก็ยกไปตั้งหลายแก้วขนาดนั้นถ้าเขาเข้ามาช้ากว่านี้ไม่อยากจะคิดสภาพ

"โอ้ยยย!!ไม่ต้องมายุ่งวาม่ายเมาหรอก...เอิ้กก!!!"

ร่างบางที่พยายามแย่งแก้วของตนกลับมาก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหวานยานๆจากความเมาเพราะยกดื่มไปเยอะซะขนาดนั้น

"เหอะนี่หรอไม่เมาสภาพอย่างกับหมา"

ร่างสูงเปล่งเสียงในลำคอก่อนจะมองสำรวจหนุ่มร่างบางหน้าหวานที่ตอนนี้ทั้งใบหน้าลำคอและใบหูแดงกล่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ก่อนจะนั่งลงข้างๆ

ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง

"วาหนูอยู่ไหน"

"พี่ขอโทษ"

"ให้อภัยพี่นะ"

"พี่รักหนูนะ"

เสียงแชทที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ของทิวาดังออกมาอย่างไม่ขาดสายแต่เจ้าตัวกลับไม่ได้สนใจเลยซักนิดสายตายยังคงจดจ้องน้ำสีอำพันในแก้วก่อนจะยกดื่มมันอีกครั้งแล้วครั้งเล่า

"ฮึกก...แม่งใจร้ายชิพหายวาผิดอะไรพี่ทำแบบนี้กับวาทำไม!!"

ร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอีกครั้งด้วยความเมามายทันทีที่คิดถึงเรื่องที่ไปเจอก่อนหน้าทำให้เขาเจ็บจนแทบทนไม่ไหวก่อนที่จะนำโทรสัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วส่งตอบแชทกลับไป

"ไม่ต้องมายุ่ฃฃงง"

"เราเลิกกัยแล้บบบ"

กดส่งคำตอบกลับไปร่างบางจึงกดเข้าแชทอีกคนก่อนจะพิมพ์ส่งข้อความหาด้วยความเมามาย

"ทีม"

"วาเจับจังเลบบ"

"เขาใจร้าบกัยวามสกๆเลบ"

ร่างบางกดส่งข้อความหาพี่ชายของตนก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอีกครั้งโดยที่มีร่างสูงของภูมิรพี่นั่งลูบหลังอย่างปลอบโยนอยู่ข้างๆโดยไม่ห่างไปไหน

ติ้ง ติ้ง ติ้ง

"วาเป็นอะไร"

"ใครทำอะไร"

"ตอบพี่"

เสียงแชทดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะตามมาด้วยมีสายเรียกเข้าของพี่ชายของร่างบางแต่ตอนนี้ร่างบางของที่วาแทบจะล้มหงายไปด้วยความเมาสติแทบไม่เหลือทรงตัวไม่อยู่จึงทำให้ร่างสูงต้องดึงคนตัวบางเข้ามาในอ้อมแขนแกร่งแล้วจึงกดรับสายแทน

พอคุยกันเสร็จก่อนที่จะกดวางสายพี่ชายของร่างบางก็ได้เอ่ยออกมาเพื่อความแน่ใจว่าเขาสามารถฝากน้องชายของตนไว้ได้จริงๆ

"ฝากวาด้วยนะภูมิกูไว้ใจมึงได้ใช่มั้ย"

"ไม่ต้องห่วงกูจะดูแลวาอย่างดีเอง"

พอกดวางสายร่างสูงจึงรีบเช็คบิลก่อนจะอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวแล้วเดินออกจากร้านไปทันทีพอถึงรถยนต์ของทิวาร่างสูงจึงจัดแจงให้คนร่างบางอยูในท่าที่สบายที่สุดก่อนจะเดินไปฝั่งของคนขับเพื่อขับรถกลับไปที่คอนโดของตน

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของร่างสูงสั่นไม่หยุดหย่อนเพราะเพื่อนในกลุ่มนั้นส่งแชทเข้ามารัวๆจนทำให้ร่างสูงที่กำลังขับรถมุ่งตรงไปคอนโดเกิดอาการหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยแต่ก็ยังไม่ได้นำโทรศัพท์ออกมาดู

กว่าจะถึงคอนโดตอนนี้ก็เป็นเวลาตีหนึ่งได้หลังจากนั้นร่างสูงก็ช้อนอุ้มร่างบางเข้าอ้อมแขนแกร่งแล้วเดินเข้าคอนโดของตนไปก่อนจะแตะคีย์การ์ดเข้าห้องของตนแล้วนำคนในอ้อมแขนวางไว้ที่เตียงขนาดคิงไซส์ของตนอย่างเบามือ

แล้วจึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางแล้วจับโทรศัพท์จองตนออกมาดูข้อความที่เพื่อนๆของตนนั้นส่งเข้ามามากมายพอกดเข้าไปดูก็รู้ว่าพวกนั้นคุยกันคือเรื่องของร่างบางที่นอนเมามายบนเตียงนอนในห้องของเขาตอนนี้

ก่อนที่จะมีแชทของน้องชายฝาแฝดของตนหรือแฟนหนุ่มที่ทำให้คนร่างบางดื่มเหล้าจนเมามายอยู่ตอนนี้นั้นเองพอเห็นข้อความร่างสูงจึงกดเข้าไปอ่านและกดส่งคำตอบทันที

"มึงอยู่ไหน"

"กูอยู่ห้องพึ่งกลับมาถึงเนี่ยมึงมีอะไร"

"ตอนมึงเดินออกไปที่หน้าผับมึงเห็นวามั้ย"

"ไม่เห็นกูจะนอนล่ะไม่ต้องทักมาอีก"

ภายในห้องของภูมิรพีตอนนี้ได้มีร่างบางของใครคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงด้วยอาการเมามายร่างบางบนเตียงพลิกไปพลิกมาพร้อมกับลุกขึ้นนั่งแล้วมองมาที่ภูมิรพีด้วยสายตาหวานเยิ้มเนื่องจากฤทธิ์ของแอลกอฮอร์ที่ดื่มไปเป็นจำนวนมาก

"นอนลงไปจะตื่นขึ้นมาทำไมเดี๋ยวก็ตกเตียงนอนลงไปดีๆ"

"อื่อออ!!คาย..พี่ภูหรอมานี่หน่อยวาปวดหัวจังเลยย.."

ร่างบางที่พยายามปรือตาขึ้นมามองร่างสูงก่อนจะเอ่ยเรียงด้วยเสียงหวานยานๆก่อนจะนำมือบางมาจับที่ศรีษะของตนแล้วส่ายหน้าเบาๆเพราะความเมานั้นทำให้เห็นภาพเบลอไปหมด

"นอนลงไปดีๆดิอย่าดื้อได้มั้ยว่ะ"

ภูมิรพีพยายามจับตัวทิวากรนอนลงบนที่นอนดีๆเพื่อที่จะได้ให้ร่างบางรีบนอนเพราะนี่ก็ดึกมากแล้วแต่เหมือนจะไม่ง่ายเลยเนื่องจากร่างบางพยายามดิ้นไปมาอย่างสุดกำลังพร้อมกับนำวงแขนโอบรอบคอของภูมิรพีพร้อมออกแรงดึงจึงทำให้ใบหน้าทั้งสองห่างกันไม่ถึงสองเซ็น

"อย่าทำแบบนี้วาปล่อยนะเฮียไม่ใช่ภูวดล"

"อือออ..ช่วยหน่อยช่วยวาหน่อยวาร้อนน"

จบประโยคทิวากรก็ดึงคอภูมิรพีลงมาจูบกับตนอย่างดูดดื่มพร้อมกับพยายามสอดลิ้นเล็กของตนเข้าไปควานหาลิ้นร้อนของคนตรงหน้าอย่างทุลักทุเล

"ถ้าไม่หยุดเฮียจะไม่ทนแล้วนะทิวากร!!"

"ก็ไม่ต้องทนสิ"

ร่างบางเอ่ยตอบออกไปแต่ก็ฟลุบลงบนอกแกร่งของอีกคนแล้วหลับไปในที่สุดโดยที่แขนยังโอบคอของอีกคนไว้อยู่

พอเห็นคนในอ้อมแขนตนหลับไปแล้วร่างสูงก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดกลั้นอารมณ์ของตนที่เกือบจะประทุขึ้นมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนแล้วจึงจัดแจงให้คนร่างบางนอนอย่างสบายๆแล้วนำผ้าห่มผืนหนามาห่มให้ก่อนจะกดปรับแอร์ให้ในอุณหภูมิที่พอดีแล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อไปจัดการกับตนเองข้างในนั้น

To be content 😉😸

แง่วๆเลยค้างมั้ยคะค้างรึป่าวแต่ก็ทำใจก่อนนะน้องพึ่งอกหักมาคุณพี่ก็โลกสวยด้วยมือเราไปก่อนเลยนะคะ😂

#ยังไม่ได้ตรวจคำผิด