ไม่มีใครอยากเป็นแค่เงา

หลังจากวันที่แพรวารู้ความจริง เรื่องที่ณัฐดลมีแฟนอยู่แล้ว

เธอก็ตีตัวออกหากจากเขาทันที เพื่อทบทวนทุกอย่างใหม่อีกครั้ง สาวนักศึกษาเสียใจอย่างหนักที่ตัดสินใจปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขาง่ายๆ

ถอนตัวก็ไม่ได้ ถอนใจก็ยิ่งยาก

แต่เธอก็ได้ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่มีทางยอมเป็นแฟนเก็บของเขาแน่ๆ

ณัฐดลนั้นก็ร้อนใจมาก

เพราะเขาติดต่อกับแพรวาไม่ได้เลย

และเขาเองก็ยังไม่รู้ด้วยว่าแพรวาได้รู้ความลับที่เขาพยายามปิดบังเธอหมดแล้ว

‘มาเจอกันที่ร้านโจ๊ก

ถ้าพี่ไม่มาวันนี้ก็ไม่ต้องมาคุยกับแพรอีกเลย’

ตั้งแต่มินตราออกจากโรงพยาบาล

ณัฐดลก็ต้องวุ่นอยู่กับการดูแลเธอ ในช่วงแรกมินตราต้องพักฟื้นอยู่ที่ห้อง

เขาต้องคอยขับรถมาดูแลเธอตอนเที่ยง เลิกงานก็ต้องรีบกลับ

เพราะมินตรายังเดินเองได้ไม่คล่อง แม้ว่าตอนนั้นจะติดต่อกับแพรวาไม่ได้

ก็ทำอะไรมากไปกว่ารอไม่ได้

กระทั่งเช้าวันนี้

เขาเพิ่งได้รับข้อความจากสาวน้อยแพรวาของเขา ที่ส่งมาเพื่อขอนัดเขาออกไปเจอ

หลังจากที่เธอเงียบหายไปนานหลายวัน

เมื่อจัดการทุกอย่างให้มินตราเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เขาจึงได้ขับรถไปยังจุดนัดพบที่แพรบอก

ตลอดทางในหัวใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกกังวลใจ

เพราะไม่ทราบว่าแพรต้องการพบเขาเพื่อเรื่องอะไร

เมื่อถึงจุดนัดพบ

แพรวานั่งรออยู่แล้วด้วยใบหน้าเคร่งเครียด หญิงสาวก็ต้องพยายามรวบรวมทั้งสติ

และคำพูดที่จะเคลียร์กับเขาในวันนี้เช่นกัน

"สวัสดีครับน้องแพร

ไม่ได้คุยกันตั้งหลายวัน คิดถึงแย่เลย" ณัฐดลทักทาย

ทว่าแพรวาไม่ตอบอะไร

เธอเพียงแต่มองเขาด้วยสายตาเย็นชา ทำเอาณัฐดลยิ่งกังวลใจมากขึ้นไปอีก

เรื่องเดียวที่เขากลัวก็มีแค่กลัวว่าเธอจะรู้เรื่องมินตรา แต่เขาเช็กแล้วเช็กอีก

และค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นไปไม่ได้

"มีอะไรไม่พอใจพี่หรือเปล่า

พี่พยายามส่งข้อความหาน้องแพรตั้งเยอะ ก็ไม่อ่านเลย โทรก็ไม่รับ"

ณัฐดลตัดสินใจถาม

แพรวามองหน้าคนที่กำลังเล่นละคร

พลางถอนหายใจยาวอย่างเหลืออด นี่เขาคงไม่รู้จริงๆ สินะว่าเธอรู้ความจริงแล้ว

เขาก็คงคิดว่าเธอเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาที่จะหลอกอะไรก็ได้อย่างนั้นสิ

"แพรรู้แล้วนะ...รู้เรื่องที่พี่โกหกแพร"

ณัฐดลตกใจจนปากอ้าค้าง ความลับเดียวที่เขามี

เหมือนว่าจะถูกเปิดเผยโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว

"เอ่อ...น้องแพรพูดเรื่องอะไรเนี่ย

พี่งงไปหมดแล้ว" ณัฐดลส่ายหน้า และแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

ถึงเรื่องที่แพรวาพูดมามันจริง แต่เขาก็อยากรู้ก่อนว่าเธอรู้มาแค่ไหน เพื่อที่จะได้หาทางแก้ตัวได้ถูก

"พี่ยังจะตอแหลแพรอีกเหรอ

ถึงแพรจะแอ๊บใสใส่พี่ แต่พี่ก็รู้ไว้เลยว่าแพรไม่ได้ใส จริงๆ

ก็น่าจะรู้ตั้งแต่ที่แพรชวนพี่เข้าบ้านแล้ว เพราะงั้นบอกความจริงกับแพรมา

พี่มีแฟนอยู่แล้วใช่มั้ย" แพรวาพูดเสียงดังจนณัฐดลกลัวว่าคนอื่นจะได้ยินเข้า

“โอเคๆ ใช่”

“ใช่อะไร!”

“ใช่...พี่มีแฟนแล้ว”

ณัฐดลพูดเสียงแผ่ว

“แพรคิดทบทวนเรื่องนี้อยู่นาน

ตั้งแต่วันที่พี่โทรมาหาแพร วันนั้นโทรศัพท์พี่มันโทรมาหาแพรอีกรอบ

แต่พี่น่าจะไม่รู้ตัว แพรก็เลยได้ยินที่พี่พูดกับแฟนพี่ทุกอย่าง” ณัฐดลใจหายวาบ

เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าแพรวาได้ยินอะไรบ้าง

แต่ก็คงจะชัดเจนพอที่จะทำให้เธอตัดสินใจได้ว่า มินตราเป็นอะไรกับเขา

"พี่ขอโทษ

แต่ขอโอกาสให้พี่สักครั้งได้ไหม"

“โอกาส? โอกาสอะไรอีก

วันนั้นแพรยังได้ยินพี่พูดถึงเรื่องแต่งงาน เรื่องอนาคตกับแฟนพี่อยู่เลย

จะมาเอาโอกาสอะไรจากแพร โอกาสที่พี่จะได้กินแพรฟรีๆ น่ะเหรอ”

หญิงสาวพูดประชดประชัน

“พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ

พี่จริงใจกับแพร แล้วก็รักแพรจริงๆ”

“จริงใจอะไร พี่ตั้งใจมาหลอกแพรชัดๆ

มีแฟนอยู่แล้วยังจะมายุ่งกับแพรทำไม”

“พี่ไม่เคยตกหลุมรักใครตั้งแต่แรกเห็นมาก่อนเลยนะแพร

วันนั้นที่เราเจอกัน พี่เห็นแพรครั้งแรกพี่ก็ตกหลุมรักแพรทันทีเลย

ความรู้สึกมันมากจนพี่หักห้ามใจไม่ได้ พี่ไม่ใช่คนเจ้าชู้หรอกนะแพร”

เขาพยายามเกลี้ยกล่อมจนแพรวาเริ่มสงบลง

“ไม่รู้แหละ

แพรไม่อยากเป็นแฟนเก็บของใคร ถ้าพี่ไม่โสด แพรก็คงต้องบาย”

สาวนักศึกษากล่าวพลางเก็บของของเธอ เตรียมจะลุกขึ้น

“แพรจะให้พี่ทำยังไง

ให้ทำอะไรพี่ยอมทุกอย่างเลย ขอแค่เรายังรักกันต่อไปได้ไหมแพร”

สาวสวยในชุดนักศึกษาพลันชะงัก ก่อนจะหันไปมองหน้าคนพูด

“ทุกอย่างเลยน่ะเหรอ”

เธอทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง

ณัฐดลพยักหน้ารับ

แม้ในใจจะนึกกลัวว่าตัวเอง อาจจะทำตามคำขอของแพรวาไม่ได้

แต่นาทีนี้อะไรที่พอจะทำให้เธอยังอยู่กับเขาก่อนได้ คงต้องยอมไปก่อน

ตอนนี้เขาเองก็ตอบไม่ได้แล้วเหมือนกัน ว่าจะเลิกกับเธอได้อย่างไร

เมื่อเขาได้ครอบครองเธอเข้าแล้ว ก็ตัดใจไม่ได้ยังอยากจะเป็นเจ้าของเธออยู่อย่างนั้น

แม้จะมีมินตราอยู่แล้ว

แต่มันก็ต่างกันโดยสิ้นเชิง มินตราไม่ได้มีมุมออดอ้อนอย่างแพรวา

และเขาก็อยู่กับมินตรามานาน จนไม่เหลือความตื่นเต้นอยู่ในความสัมพันธ์แล้ว

ต่างกับแพรวาที่เพิ่งจะคบกันได้ไม่นาน ทุกอย่างของเธอล้วนน่าค้นหา

ชวนให้ตื่นเต้นไปหมดทุกอย่าง

ก่อนหน้านี้ก็เคยคิดจริงๆ

ว่าจะคบกับแพรวาแค่ขำๆ คุยเล่นๆ ถ้าได้สักครั้งก็คงจะเบื่อ

แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้นเลย หลังจากเขาได้เธอแล้ว

กลับกลายเป็นว่าหลงเธอเสียจนโงหัวไม่ขึ้น

แต่ครั้นจะให้เลิกกับมินตราก็ทำไม่ได้อีกเช่นกัน

เขาผ่านอะไรกับเธอมามากมาย และผูกพันพอสมควร

อีกอย่างตอนนี้มินตราก็ยังไม่รู้เรื่องของแพรวา ถ้าเขาเกลี้ยกล่อมแพรวาได้

และยื้อเวลาไปอีกหน่อย เพื่อหาทางทำให้เธอยอมเป็นโลกอีกใบของเขาได้

ทุกอย่างก็คงจะง่ายขึ้น

“ถ้าแพรจะให้พี่พาแพรไปเจอแฟนพี่

บอกว่าเราคบกัน แล้วก็บอกเลิกเขาไปซะ พี่จะทำปะ”

“แพร...มันไม่ง่าย

เขาไม่ยอมเลิกกับพี่หรอก”

“ถ้าไม่ได้พี่ก็แค่เลิกกับแพร”

แม้สาวนักศึกษายื่นคำขาด

“พร้อมหรือยัง”

ข้อความจากเพื่อนสนิทของมินตราส่งเข้ามา หลังจากที่ณัฐดลออกไปทำงานเพียงไม่กี่นาที

เพื่อนของมินตราก็โทรมาชวนให้เธอออกไปหามื้อเช้าทานด้วยกัน

ซึ่งมินตราก็ไม่ได้มีธุระต้องไปไหนอยู่แล้ว ได้ออกไปสูดอาการนอกห้องบ้างยิ่งดีใหญ่

เธอจึงได้ตอบตกลงกับเพื่อนไปทันที

“มาถึงแล้วเหรอ อยู่ไหนล่ะ

เดี๋ยวเดินออกไปหา” มินตราพอจะเดินเองได้บ้างแล้ว จึงได้ลงมารอที่ชั้นล่าง

เมื่อเพื่อนของเธอมาถึงทั้งคู่ก็พากันขับรถออกมาเลย

“วันนี้ฉันจะไปต่อใบขับขี่

แต่จองคิวบ่ายไว้ เห็นแกโพสต์ว่าขาหัก ก็เลยถือโอกาสมาเยี่ยมซะเลย”

คนขับพูดไปตาก็มองถนนไปพลาง

“ขอบใจนะ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วแหละ

เดินเองได้แล้ว”

“แล้วณัฐไปทำงานเหรอ”

“ใช่ ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว

เห็นว่ามีงานต้องรีบเข้าไปดูที่ออฟฟิศ” สองสาวพูดคุยกันไปตลอดทาง เพราะนานๆ

จะได้เจอกันสักที

คงเป็นเรื่องปกติของการเข้าสู่วัยทำงาน

ที่จะมีเวลาเจอกันน้อยลง แม้ว่าในอดีตเคยสนิทกันมาก

โดยเฉพาะเมื่อมินตราคบหากับณัฐดล เธอก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนเท่าไรนัก

และใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่แต่กับเขา

“ร้านนี้แหละ

เพื่อนฉันมันบอกมาว่าอร่อย ฉันก็ไม่เคยมาหรอก เห็นว่าแกไม่สบายอยู่

เลยอยากพามากินอะไรอ่อนๆ” คนขับวนเข้าไปจอดตรงที่จอดรถของร้าน

ก่อนจะหันไปบอกกับเพื่อน

“ฉันขาหักมั้ยล่ะ แต่ก็ดีนะ

อยากกินโจ๊กพอดี” ทั้งคู่พากันเดินลงจากรถ โดยสายธารเพื่อนของมินตรา

ช่วยประคองเพื่อนสนิทที่ตอนนี้แม้จะถอดเฝือกแล้ว แต่ก็ยังเดินลำบากอยู่

ที่จอดรถของร้านอยู่คนละฝั่งถนน

ทำให้สองสาวต้องเดินข้ามถนนไปอีก โชคดีที่ถนนไม่ได้กว้างมาก

และถึงแม้รถจะเยอะแต่ทางม้าลายก็ตัดผ่านหน้าร้านพอดี

“แพรจะให้โอกาสพี่ก็ได้

แต่แพรให้เวลาพี่อีกแค่เดือนเดียว ถ้าพี่ยังเลิกกับแฟนพี่ไม่ได้

ก็เลิกกับแพรไปเลย” สาวนักศึกษายื่นคำขาด

ก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับหยิบแก้วน้ำของตัวเอง เดินไปกดที่จุดบริการน้ำของร้าน

ขณะที่แพรลุกไปนั้นเอง

ณัฐดลมองเห็นมินตรากำลังเดินข้ามถนนมากับเพื่อนของเธอ เขาตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก

จึงรีบคว้ากระเป๋าสะพายของแพรที่วางอยู่บนโต๊ะ เดินเอาไปให้เจ้าของ

แต่ไม่ทันได้เดินออกมาจากร้าน มินตราก็เห็นเขาเข้าก่อน

“ณัฐ” เธอเอ่ยเรียก

ณัฐดลกำลังจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะ ตั้งใจจะหลบออกไปอีกทางแต่ไม่ทัน

เมื่อเขาได้ยินเสียงเรียกของแฟนสาวก็ต้องชะงัก และทำท่าเป็นนั่งลง

ราวกับว่าเขาเองก็เพิ่งเห็นเธอเมื่อสักครู่นี้เอง

“อ้าว มาร้านนี้ด้วยเหรอ

เมื่อกี้ถามมิน เห็นบอกว่ารีบไปทำงาน”

สายธารเมื่อหันมาเจอณัฐดลเธอก็เอ่ยทักทายด้วยอีกคน

คนถูกทักพยายามตั้งสติและเหลือบมองไปทางนักศึกษาสาว

เขาภาวนาให้เธอไม่แสดงตัวต่อหน้ามินตราในตอนนี้

“เราหิวน่ะก็เลยหาอะไรกินรองท้อง

แล้วนี่มาทำอะไรกันแถวนี้เหรอ”

ณัฐดลเลือกที่จะหันไปทักทายหญิงสาวทั้งสองคนที่กำลังเดินเข้ามาหา

ส่วนแพรวาก็ได้แต่ยืนมองเงียบๆ ที่หน้าตู้กดน้ำ แม้เธอจะอยากโวยวายเต็มที

แต่ก็พยายามรักษาคำพูดที่บอกจะให้โอกาสณัฐดลได้เคลียร์ใจกับแฟนสาวของเขา

“เราหยุดงาน

จองคิวต่อใบขับขี่ไว้ตอนบ่าย เช้าว่างก็เลยชวนมินออกมาหาอะไรกิน”

สายธารเป็นคนพูดตอบ ส่วนมินตราเธอหันไปมองที่นักศึกษาสาวคนหนึ่ง

เพราะรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายกำลังยืนจ้องเธออยู่ แต่เมื่อเธอมองกลับไป

หญิงสาวคนนั้นก็หันหน้าหนีไป

“นี่กินคนเดียวสองชามเลยเหรอ”

มินตราหันกลับมาสนใจที่โต๊ะ และเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีชามโจ๊กวางอยู่ 2 ใบ

“อ๋อ...ใช่

มันเลือกไม่ถูกว่าจะกินหมูเด้ง หรือว่าเครื่องในดี” ชายหนุ่มตอบตะกุกตะกัก

“อันไหนอร่อยกว่าล่ะ หมูเด้ง หรือว่า

เครื่องใน” มินตราถามต่อ

“ไม่รู้สิ

เราว่าเราก็ชอบทั้งสองอย่างนะ มันอร่อยคนละแบบ” ณัฐดลพยายามไม่แสดงอาการอะไรมาก

เพราะทางนี้ก็ถือว่าต้องผ่านไปทางที่ทำงานของเขาอยู่แล้ว ไม่ได้แปลกอะไร

ถ้าเขาจะมาแวะหามื้อเช้าทานที่นี่

“หลายใจเหมือนกันนะ”

มินตราพูดเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยนัยบางอย่าง แพรวาวางแก้วน้ำในมือลง

ก่อนจะเดินกระทืบเท้าผ่านโต๊ะของคนทั้งสามออกไป

ณัฐดลถอนหายใจด้วยความรู้สึกโล่งอก

และเพิ่งจะนึกได้ว่าลืมตัวทำอะไรออกไป ทั้งสายธารและมินตราต่างก็มองไปที่เขา

ด้วยความสงสัย

“เอ่อ...เราแค่...อิ่มน่ะ”

เขาพูดแก้ตัว

มินตราและสายธารสั่งโจ๊กและนั่งรอ

ระหว่างรอสายธารก็พูดคุยกับณัฐดลไปเรื่อย แต่มินตรากลับเอาแต่นั่งเงียบ

ในสมองของเธอยังคงคิดวนเวียนเรื่องชาม 2 ใบบนโต๊ะ

เด็กสาวนักศึกษาที่ยืนจ้องเธอ แถมยังเดินกระทืบเท้าออกไป

ถึงใจจะคิดแต่เธอก็ไม่กล้ายกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด

หลักฐานมันไม่แน่นหนาพอที่จะทำให้ณัฐดลยอมรับได้เลย

“แล้วนี่จะแต่งกันเมื่อไหร่

เจอกันครั้งก่อนโน้นเหมือนณัฐจะพูดเรื่องแต่งไว้ไม่ใช่เหรอ” พอถูกถามคำถามนี้

ณัฐดลก็สีหน้าเปลี่ยนทันที

ตอนนี้ความรู้สึกที่อยากแต่งงานกับมินตรามันลดลงไปมาก

เพราะเขามีแพรวาอยู่ในใจอีกคน

แม้แต่เรื่องที่ตัดสินใจจดทะเบียนสมรสกับมินตราก็ยังรู้สึกว่าตัดสินใจผิดพลาด

ถึงจะไม่ได้คิดอยากจะเลิกกับเธอก็ตามที

แต่อิสระในการแอบมีแพรวาอยู่อีกคนถือว่าลดน้อยลง

ข้อเสนอของแพรวานั้นก็ค่อนข้างกดดันสำหรับเขา

แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าจะทำตามคำขอของเธอแน่

เพียงแต่ต้องหาทางเกลี้ยกล่อมให้แพรวายอมก็เท่านั้น อย่างน้อยเขาก็ยังพอมีเวลาอีก 1 เดือน ที่จะเปลี่ยนใจแพรวาได้ เพราะเขาไม่สามารถเลือกได้จริงๆ

ระหว่างมินตราหรือว่าแพรวา

“คงไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอก ใช่มั้ย”

เมื่อเห็นว่าณัฐดลเอาแต่เงียบ มินตราจึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเอง

“เก็บเงินอยู่

แต่งทั้งทีก็ต้องใช้เงินเยอะ” เมื่อได้ยินเสียงของแฟนสาวก็เหมือนว่าเขาจะได้สติ

จึงได้หลุดออกมาจากภวังค์ความคิดและพูดตอบไปแบบส่งๆ

มินตรามองหน้าชายผู้เป็นคนรักของตัวเองอีกครั้ง

ไม่ใช่แค่เขาที่รู้สึกว่าตัดสินใจผิดเรื่องจดทะเบียนสมรส เธอเองก็คิดไม่ต่างกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***