คืนที่1

17.50

เด็กหนุ่มร่างบางวัย20ปีเดินเข้ามาภายในอพาร์ทเม้นท์ขนาดเล็กในซอยเงียบๆ ช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงของการปิดเทอมของมหาวิทยาลัยแต่เขาต้องการใช้เงินเลยหางานพาร์ทไทม์ทำในช่วงกลางคืนและการดูแลอพาร์ทเม้นท์เงียบๆไม่มีแม้แต่คนเดินเข้ามาก็เป็นตัวเลือกที่ดีเด็กหนุ่มคนนี้มีบุคลิกเงียบๆไม่ชอบพูดจากับใครเขาไม่มีเพื่อเลยสักครเดียวแต่มีเพื่อนเป็น 'วิญญาณ' เขามีความสามารถพิเศษในมองเห็นสิ่งที่คนอื่นๆไม่สามารถเห็นได้นั่นก็วิญญาณหรือผีนั่นเอง แต่เพราะในวัยเด็กเขาวิ่งเข้าไปเพื่อจะช่วยคนที่กำลังถูกรถชนแต่ทว่าสิ่งที่คนอื่นเห็นนั่นก็คือเด็กชายคนหนึ่งวิ่งเข้าไปในถนนจนถูกรถชน เพราะเหตุนี้เขาจึงต้องเมินเฉยต่อวิญญาณที่เข้ามาพูดคุยกับตัวเองและมันเป็นสาเหตุที่เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ชอบพูดกับใครต้องดูให้แน่ใจก่อนว่าคนนั้นคือคนไม่ใช่ผี แต่ก็มีผีบางตัวนิสัยดีและเป็นมิตรกับเขาได้แบบนั้นค่อยน่าพูดด้วยหน่อยแต่ผีบางตัวนี่สิพอรู้ว่าเขามองเห็นก็ต้องการก่อกวนและทำอันตรายกับเขา เด็กหนุ่มร่างบางที่กล่าวมานี้เขามีชื่อว่า 'หิน'

"คนที่สมัครงานวันก่อนใช่ไหม"

"ใช่ครับ ผมชื่อหิน"

"เราชื่อแจมคนดูแลตอนกลางวัน ได้ข่าวว่าเกิดปี43งี้ก็เป็นเพื่อนกันดิ"

"อ่อ ใช่ครับ"

"อย่าพูดเป็นทางการเลยนะรุ่นเดียวกัน"

แจมยื่นกุญแจหอพักให้กับหินก่อนโบกมือลา แต่เขากลับหันมาพูดบางอย่างกับคนที่มาใหม่เมื่อครู่

"ห้องพักมีทั้งหมด36ห้อง ชั้นละ9ห้อง"

หินไม่พูดอะไรพยักหน้ารับแทน แต่แจมกลับไม่ยอมเดินออกไปสักที

"ห้องที่13ชั้น2อ่ะ ถ้าไม่จำเป็นอย่าไปเปิดเลยนะ"

"ทำไมล่ะ"

เหมือนเขาพยายามปกปิดอะไรบางอย่างแต่มันก็ไม่ได้ทำให้หินรู้สึกสงสัยก็คงเป็นอาถรรพ์ล่ะมั้งห้อง13ใครๆก็บอกว่าเลขผี แจมคงต้องการสื่อแบบนั้นแต่ไม่อยากพูดตรงๆเพราะคิดว่าหินจะกลัว

แต่นอกจากแจมที่เดินออกจากอพาร์ทเม้นท์ตอนนี้ก็เหลือแค่หินที่อยู่คนเดียวกับความมืดและความเงียบ 

อพาร์ทเม้นท์นี้มีคนอาศัยอยู่ไม่ค่อยมากเท่าไหร่เพราะสภาพภายนอกกึ่งใหม่กึ่งเก่าอาจเพราะบรรยากาศหรือเพราะตั้งอยู่ท้ายซอยเงียบๆจึงไม่ค่อยมีใครเห็นสักเท่าไหร่

'เขาเห็นเราหรือเปล่า'

แม้ว่าจะได้ยินสิ่งบทสนทนาของคนคู่นั้นที่นั่งอยู่บนบันไดแต่หินก็ทำเฉยเมินต่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินเหมือนที่เคยทำมาตลอดมีบางจังหวะที่หินเผลอไปสบตาแต่ก็รีบหน้าหนีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันก็เป็นผลดีเพราะวิญญาณทั้งสองนั้นสับสนว่าเขามองเห็นตนหรือไม่

'ฉันว่าเห็น เมื่อกี้เขาหลบตาฉัน'

'แต่ทำไมเขาไม่กลัวเราล่ะ'

'ใครจะไปรู้ล่ะ'

ในขณะที่วิญญาณของตนกำลังถกเถียงเกี่ยวหินก็มีลูกค้าที่พักอยู่อพาร์ทเม้นท์นี้เดินเข้ามาพอดีและเดินผ่านร่างของวิญญาณพวกนั้น

'นี่นาย เห็นเราหรือเปล่า'

โชคดีที่หินเห็นผีจนชินเลยไม่รู้สึกกลัวหรือตกใจที่จู่ๆผีสองตัวนั้นพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างจังแต่ก็มีสดุ้งเล็กน้อย

'เห็นไหม เขาไม่เห็นเราสักหน่อย'

'ต้องใช้ท่าไม้ตาย'

"อ๊ากก หยุดนะ!"

สุดท้ายหินก็เผลอตะโกนออกมาอย่างเหลืออดทั้งๆที่ตัวเองมีความอดทนสูงต่อผีมากแต่ก็พ่ายแพ้เพราะผีตัวนี้กำลังพุ่งเข้ามาจูบเขาใครจะทนได้ล่ะ

'นายเห็นเราจริงๆด้วย'

ผีตัวนั้นหัวเราะออกมาอย่างชอบใจแต่เป็นรอยยิ้มที่สยดสยองที่สุดเลย

"พวกคุณทำอะไรเนี่ย! สยองที่สุด"

'ทำไมต้องเมินเรา'

"ผมเป็นคน พวกคุณเป็นผีผมก็ต้องเมินสิ เห้ออ แพ้จนได้เรา ถ้าคนอื่นเห็นว่าผมคุยกับพวกคุณเขาก็หาว่าผมบ้าแน่ๆกลับที่ตัวเองไปเถอะครับไม่ก็รีบไปเกิดส้ะ"

'ถ้าไปได้ก็ไปนานแล้ว แต่ไปไม่ได้ '

'ชื่ออ่ะไรอ่ะ'

"..."

'ยังไม่ตอบอีก งั้นฉันจะราวีไม่เลิกแน่'

"ผมชื่อหิน"

'ฉันชื่อฮันตายมาแล้ว3ปี'

'ส่วนฉันชื่อเฉาก๊วยตายแล้ว2ปี'

"คุณฮัน คุณห้ามทำแบบนี้อีกผมเป็นผู้ชายคุณเป็นผู้ชายคุณจะจูบผมได้ไง"

'ถ้าไม่จูบจะรู้ไหมว่ามองเห็นผี'

"จะยังไงก็ช่างพวกคุณไปได้แล้ว ผมจะทำยังงาน"

'ทำอะไรแค่นั่งเฝ้า เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ พวกเราสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรหิน พวกเราไม่มีเพื่อนอ่ะ'

หินรู้สึกสงสารที่ผีสองตัวนี้ไม่เพื่อน ดูจากสีหน้าของพวกเขาแล้วมันคงจะเป็นเรื่องจริง

'ผีอีกตัวที่อยู่บนดาดฟ้าก็ไม่ยอมคุยด้วย ไม่รู้จะเครียดอะไรนักหนา สงสัยเครียดที่ไม่รู้ว่าถูกใครฆ่า'

"พวกคุณห้ามบอกผีตัวอื่นเด็ดขาดว่าผมมองเห็นไม่อย่างนั้นผมจะไม่เป็นเพื่อนกับพวกคุณแน่"

'ได้ ฉันจะปิดปากเงียบ'

"คุณได้ยินสิ่งที่ผมพูดด้วยหรอ ใส่หูฟังครอบส้ะขนาดนั้น "

หินพูดขึ้นเพราะผีฮันใส่หูฟังครอบหูเอาไว้ หรือตายตอนฟังเพลงกัน

เด็กหนุ่มเดินเข้ามาตรวจดูบนชั้นที่2เพื่อดูความเรียบร้อยและได้เดินผ่านห้อง13ที่ถูกปิดตายอยู่เขาหยุดอยู่หน้าห้องนึกไปถึงคำพูดของแจมว่าห้ามยุ่งกับห้องนี้เด็ดขาด แต่ทว่า...

ตึ้ง

หินสะดุ้งเพราะตกใจที่จู่ๆก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรสักอย่างกระแทกกับประตูอย่างแรง ด้วยความที่ไม่คิดอะไรเขาจึงหันหลังกลับไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น และภาพที่เห็นมันก็ทำให้เขาแทบจะเป็นลมตั้งยืน

ถึงแม้จะเห็นผีมาทั้งชีวิตแต่เขาก็ไม่ชินที่เห็นวิญญาณผูกคอตายต่อหน้า หนำซ้ำยังผูกคอที่หน้าประตูห้องพัก ลิ้นจุปาก ตาเบิกโพรงมองมาที่เด็กหนุ่มคนนี้ด้วยความน่ากลัวถ้าจะทำเป็นมองไม่เห็นหินก็เก็บอาการหวาดกลัวของตัวเองไม่ได้

'ผีตัวนี้ผูกคอตายหน้าประตูห้องพักตัวเองในขณะที่ประตูปิดอยู่ ฉันไม่รู้ว่าตายมานานหรือยังอาจจะก่อนหน้าเราด้วยซ้ำ คนที่มีเซ้นส์มักจะเห็นบ่อยๆแม้แต่ผีอย่างเรายังกลัวเลย '

เฉาก๊วยพูดขึ้นในขณะที่วิ่งตามหลังหินลงมาชั้นล่าง

'เพราะฆ่าตัวตายแม้ตายไปแล้วคิดว่าจะพ้นทุกข์แต่ความจริงคือเขาต้องมาผูกคอตายเวลาเดิมซ้ำๆทุกวัน มันเป็นการตายที่สยองมากจริงๆ'

ฮันพูดพลางทำสีหน้าหวาดกลัว แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผีเหมือนผีตัวนั้นแต่ภาพน่าสยดสยองก็ทำให้ผีหลายตัวหวาดกลัวได้เหมือนกัน

"อพาร์ทเม้นท์นี้มีผีกี่ตัวเนี่ย มันที่รวมผีสิงหรือไงกัน"

ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันมันจะต้องมีสักวันที่หินทนไม่ไหวจนลาออกไปหางานทำอย่างอื่นแน่ๆ เห็นผีอยู่แล้วยังต้องมาอยู่สถานที่ที่มีผีเยอะขนาดนี้คงเป็นอันตรายแน่ๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***