เรย์เอ็มม่า(ป่วย)

คำเตือน: มีการooc! ไม่เกี่ยวกับในเนื้อเรื่องหลัก เป็นเพียงเรื่องในจิตนาการเท่านั้น

ช่วงเวลาก่อนที่พวกเอ็มม่าจะหนีออกจากเกรซฟิลด์หลายปี

ห้องพยาบาลของเกรซฟิลด์เฮาส์

"หม่าม้าบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าออกไปวิ่งกลางฝนแบบนั้น" อิซาเบลล่าพูดพรางบิดผ้าในกะละมังก่อนที่จะนำไปวางบนหน้าผากของเอ็มม่า

"แค่ก! แค่ก! ก็เรย์บอกว่าเวลาฝนตกคือตอนที่เทวดาร้องไห้ หนูก็แค่อยากไปปลอบคุณเทวดา" เอ็มม่ามองออกไปนอกหน้าต่างพรางทำหน้าสลด "เอ็มม่าต้องนอนพักผ่อนนะ ถ้าคุณเทวดารู้ว่าเอ็มม่าป่วยจะต้องเสียใจแน่เลย" อิซาเบลล่าดึงผ้าห่มมาคลุมตัวของเอ็มม่า และจูบบนหน้าผากก่อนที่จะเดินออกจากห้องพยาบาลไป 

นอกห้องพยาบาล

"หม่าม้า เอ็มม่าเป็นยังไงบ้าง"  นอร์แมนวิ่งเข้าไปหาอิซาเบลลาที่หน้าห้องพยาบาล  ถามไถ่อาการของเพื่อนสาวคนสนิทดวยสีหน้ากังวล  "เอ็มม่าแค่มีไข้นิดหน่อย ไม่ต้องกังวลหรอกนะ  แล้วก็พยามอย่าเข้าไปใกล้ห้องพยาบาลนะจ๊ะ"  อิซาเบลล่าก้มลงลูบหัวนอร์แมนด้วยความอ่อนโยน  ก่อนที่จะเดินออกไปทำกิจวัตรตามเดิม "ก็ไม่คิดว่ายัยนั่นจะเชื่อจริงๆหรอกนะ"  เรย์เดินเข้าไปหานอร์แมน  "เพราะนายนั่นแหละเอ็มม่าถึงป่วย"  นอร์แมนพูดพร้อมกับเปิดประตูห้องพยาบาล 

ย้อนกลับไป1วันก่อน

ห้องสมุด

บริเวณโต๊ะยาวภายในห้องสมุดมีเด็กชายนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ  ส่วนตรงข้ามโต๊ะนั้นมีเด็กหญิงนอนเอาหน้าซบกับหนังสืออยู่  "นี่เรย์ ทำไมฝนต้องตกด้วย" เอ็มม่ามองออกไปด้านนอกหน้าต่างที่ตอนนี้กำลังมีฝนโปรยมา  "เพราะว่าคุณเทวดากำลังร้องไห้"  เรย์ตอบกลับเอ็มม่าอย่างไม่สนใจนัก 

"เห๋ งั้นสาเหตุที่เทวดาร้องไห้คงเพราะเหงาแน่เลย เหมือนกับเรย์เลยเนอะงันฉันคงต้องไปเล่นเป็นเพื่อนกับคุณเทวดา"   "ห๋า? มันเหมือนกันตรงไหนไม่ทราบ" 

เอ็มม่ายันตัวขึ้นนั่งพรางหันเงยหน้าไปหาเรย์ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าตางงงวย  "ฉันเห็นนะเวลาที่เรย์นั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว มักมีสีหน้าเศร้าๆทุกทีเลยนิ ก็เลยคิดว่าถ้าชวนเรย์มาเล่นด้วยกันเรย์ก็จะได้มีความสุข" เรย์ได้เพียงมองรอยยิ้มที่เอ็มม่าส่งมาให้ ก่อนที่เอ็มม่าจะเดินออกไปจากห้องสมุด

10 น. ผ่านไป

 ก็อกๆ!! 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีคนเปิดประตูเข้ามา  "อ่าวเรย์ อยู่คนเดียวหรอแล้วเอ็มม่าล่ะได้เวลาทานข้าวแล้วนะ" นอร์แมนเพื่อสนิทของเอ็มม่าเดินมาตามพวกเขาเพื่อไปรับประทานอาหารมื้อเย็นแต่กลับเจอเรย์เพียงคนเดียว "ไม่ใช่ว่าเอ็มม่าเดินออกไปหาพวกนายหรอ" คำตอบที่เรย์ได้มาคือการส่ายหัวของนอร์แมน

'บ้าน่า คงไม่ใช่หรอกมั้ง' เรย์เดินออกจากห้องสมุดโดยไม่สนใจเสียงของเรียกนอร์แมน "นอร์แมนไปเอาผ้าขนหนูมาที" สิ่งเดียวที่เรย์เห็นคือสีหน้านอร์แมนที่เต็มไปด้วยความสงสัย 

"เห้อ เอ็มม่าตอนนี้คงจะอยู่ข้างนอก" เรย์ตอบกลับสีหน้าขี้สงสัยของนอร์แมน "ห๋า! นายไปหลอกอะไรเอ็มม่าอีกกันแน่เนี่ย"  นอร์แมนที่รู้อย่างนั้นก็รีบเดินไปหาผ้าขนหนูทันที

ด้านนอกเฮาส์

บริเวณด้านนอกเฮาส์ตอนนี้สายฝนโหมกระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก และห่างออกไปอีซักหน่อยก็จะพบเด็กหญิงเรือนผมสีส้มยืนอยู่

'อ่าจริงด้วยสินะ ไม่น่าไปหลอกอะไรแบบนี้ให้เอ็มม่าเลย'  เรย์ออกตัววิ่งไปคว้าข้อมือของเอ็มม่าเอาไว้ "เอ๋ เรย์มีอะไรหรอ" เอ็มม่าหันมาหาเรย์ด้วยสีหน้าสงสัย "ยังจะมาถามอีก กลับเข้าเฮาส์ได้แล้ว" เรย์ไม่พูดพร่ำทำเพลงต่อดึงข้อมมือเอ็มม่าให้เดินตามตน ถึงแม้ว่าจะมีเสียงประท้วงตามมาก็ตาม 

"อ่า เอ็มม่าออกไปด้านนอกเฮาส์ทำไมเนี่ยเปียกหมดเลย" นอร์แมนที่ถือผ้าขนหนูรออยู่ทางเข้าเฮาส์ พอเห็นสภาพของทั้งสองก็อดสงสัยไม่ได้ เรย์หยิบผ้าขนหนูในมือของนอร์แมนมาวางไว้บนศรีษะของเอ็มม่า  "เช็ดผมซะ เดี๋ยวก็ป่วยหรอก"  นอร์แมนที่สังเกตเห็นว่าเรย์เองก็เปียกเหมือนกัน จึงนำผ้าขนหนูอีกผืนมาคลุมตัวของเรย์

"พวกเธอทั้ง3คน ตายจริง เอ็มม่า เรย์ ทำไมพวกเธอสองคนถึงเปียกแบบนี้" อิซาเบลล่าเดินเข้าไปหาทั้ง3คน "อ่า เอ็มม่า เรย์ พวกเธอสองคนไปอาบน้ำกันก่อนเถอะเดี๋ยวจะไปสบายเอา" 

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะหม่าม้า เรย์เคยบอกไว้ว่าคนบ้าไม่ป่วยหรอก" เอ็มม่าเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้ม แต่ก็ไม่วายโดนหม่าม้าพาไปอาบน้ำอยู่ดี

ปัจจุบัน

เอี๊ยด! 

"แค่กๆ อื้อใครหรอ" เอ็มม่าลืมตาขึ้นมามองไปทางด้านประตู จึงได้พบกับนอร์แมนและเรย์ที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ด้านของหน้าประตู นอร์แมนเดินไปนั่งบริเวณด้านข้างเตียง ก่อนที่จะนำหลังมือไปแตะข้างแก้มของเอ็มม่า 

"เอ็มม่าตัวร้อนมากเลยนะเนี่ย" นอร์แมนพูดพรางปรายตามองไปหาคนที่ยืนกอดอกอยู่หน้าประตู "อ่า ที่เอ็มม่าออกไปด้านนอกเฮาส์เพราะเรย์บอกอะไรแปลกๆอีกแล้วใช่มั้ย" 

"ไม่ใช่ซะหน่อย แค่ก! แค่ก! เรย์บอกว่าเพราะคุณเทวดาร้องไห้ฝนจึงตก แค่ก! ก็เลยอยากไปปลอบคุณเทวดา แค่ก! แค่ก!" ในระหว่างที่เอ็มม่าพูดนั้นจะมีเสียงไอเป็นครั้งคราว

"เห้อ หลอกง่ายชะมัดเพราะซื่อบื่อแบบนี้ไงเลยทำให้คนอื่นเป็นห่วง" เรย์เดินเข้าไปใกล้เตียงของเอ็มม่า ก่อนที่จะล้มตัวนั่งลง "แค่กๆ! ขอโทษทีนะที่ทำให้เป็นห่วง แค่ก! แค่ก!"

"เอาเถอะนอนพักผ่อนได้แล้ว ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเป็นห่วง" เรย์จับผ้าห่มที่เคยคลุมตัวของเอ็มม่า ที่ตอนนี้เริ่มจะหลุดลุ่ย ไปห่มตัวของเอ็มม่าดีๆ เรย์เอื้อมมือไปจับมือของเอ็มม่าที่อยู่ด้านนอกผ้าห่มด้วยสายตาอันอ่อนโยน

"อื้อ ของคุณนะ"

"หึ"

และใช่แน่นอนการกระทำเหล่านี้ของเรย์อยู่ในสายตาของนอร์แมนทั้งหมด

อ๊ากกกกก!!! ในที่สุดก็แต่งเสร็จซักที ถึงแม้ตอนจะไม่ยาวแต่ใช้เวลาแต่นานมากๆ 

แรงบันดาลใจในการแต่งตอนนี้ก็คือเราป่วยแล้วเราก็คิดว่าเวลาคนที่แข็งแรงป่วยมันจะดูหนักกว่าชาวบ้าน ก็เลยออกมาเป็นเรื่องนี้ (แต่ความจริงแค่อยากทรมานลูกตัวเอง)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***