(นอร์เอ็มเรย์)ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่

มีสปอย!!!

'พร้อมรึยัง'

"อื้อ พร้อมแล้วละ"

เมื่อสิ้นเสียงของเด็กสาว สายธารสีทองได้ไหลคืบคลานเข้าใกล้กลุ่มของเด็กสาว เด็กสาวได้จับมือของเด็กชายผู้หนึ่งพร้อมรอยยิ้มอันอ่อนโยน "ซองจู มุชิก้า ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ" ก่อนที่สายธารสีทองจะไหลเข้าใกล้กลุ่มของเด็กสาวค่อยๆหมดสติไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"นี่คือโลกมนุษย์ ทุกคนตื่นเร็ว!!นี่!ดูนี่สิ!"

ทุกคนลืมตาตื่นขึ้นแสงแดดจากดวงอาทิตย์สาดส่องลงมากระทบกับดวงตาของเหล่าเด็กน้อย ที่นี่คือโลกอีกฝั่ง โลกที่ไม่มีปีศาจ โลกที่ไม่มีปศุสัตว์มนุษย์

"มาถึงแล้ว สำเร็จแล้ว!!" 

ทุกคนเฮลั่นดีใจกับสถานที่อยู่ตรงหน้า สถานที่ที่กว่าจะได้ชื่นชมและได้สัมผัสมันช่างน่าลำบาก

"ดีจังเลยเนอะเอ็มม่าเอ็มม่า เอ็มม่า!!" ฟิลได้ตะโกนเรียกหญิงสาวที่อยู่ข้างกาย แต่กลับไม่มีเสียงเอ่ยตอบจากบริเวณด้านข้างของฟิล แทนที่จะมีเด็กสาวกลับกันเด็กสาวที่อยู่ด้านข้างฟิลนั้นกลับหายไป 

ทุกคนที่สังเกตว่าไม่พบร่างของเด็กสาวก็พากันตะโกนเรียกชื่อเด็กสาวทันทีเพื่อที่ว่าเด็กสาวจะได้ยิน

เรย์และนอร์แมนทรุดตัวลงบนผืนทราย สถบด่าตนเองที่ไม่ได้เอะใจและไม่ได้ระวังตัวเลยซักนิด

'มันต้องมีสิ่งบางอย่างมาแลกเปลี่ยนอยู่แล้ว ฉันเชื่อในคำพูดของเธอฉันเลยประมาทไป ฉันมันงี่เง่าสิ้นดีที่ปล่อยให้เธอไปทำพันธสัญญาคนเดียว'

เรย์ได้หวนนึกถึงคราวที่ตนกับเด็กสาวได้ตั้งจะตามหากำแพงทั้งเจ็ดเพื่อร่างพันธสัญญาใหม่ หากไม่มีเด็กสาวเรย์ก็คงจะตายอยู่ที่นั่นไปแล้ว

นอร์แมนที่ได้รู้ว่าคนที่คนเองรักนั้นได้หายตัวไปหลังจากที่ออกมาจากโลกอีกฝั่งก็ได้เพียงนึกโทษตนเองในใจที่ไม่สามารถช่วยอีกฝ่ายไว้ได้

ต่อมามีชายปริศนาได้มาช่วยเหลือพวกเขาเอาไว้ ชายปริศนานั้นได้มีนามว่า 'ไมค์ ราตรี' ผู้เป็นปู่ของ ปีเตอร์ ราตรี สำนักงานข่าวต่างๆของโลกนั้น ได้นำเสนอข่าวว่าพบเด็กกลุ่มเด็กจำนวนมากในสถานที่ต่างๆทั่วทุกมุมโลก 

เรย์นอร์แมนและคนอื่นๆ ได้ร้องขอความช่วยเหลือจากไมค์ ราตรี เพื่อตามหาเด็กสาวเพียงคนเดียวจากทั่วทุกมุมโลก

วันเวลาผ่านไปจากเดือนเป็นปี ก็ยังไม่มีรายงานว่าพบเด็กสาวว่าอยู่ที่ใด 

ด้านหน้าของแผนที่ขนาดใหญ่ที่มีรอยขีดเขียนมากมายได้มีเด็กหนุ่มนามว่านอร์แมนกำลังนั่งวิเคราะห์สถานที่ที่พอเป็นไปได้ที่คนรักของตนน่าจะอยู่ที่นั่น

"หึ จะยอมแพ้เลยไหมล่ะ มันก็ผ่านมานานแล้วนะ"  เรย์ที่ยืนอยู่บริเวณด้านหลังของนอร์แมนพูดออกมา ก่อนที่ตนจะนำโกโก้ไปวางอยู่ด้านหน้าอีกฝ่าย

"ขอบใจสำหรับโกโก้ร้อนนะเรย์ แต่ผมคิดว่าผมจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาดถ้าเอ็มม่าต่ยแล้วจริงๆผมก็ต้องเห็นด้วยตาของผมก่อน เรย์เองก็คิดแบบเดียวกับผมใช้ไหมละ" นอร์แมนตอบกลับด้วยรอยยิ้มพร้อมปรายตามองคนที่อยู่ด้านหลัง

"ฮ่า นอร์แมนก็คือนอร์แมนอยู่เสมอล่ะนะ ยึดมั่นในอุดมการณ์ไม่เปลี่ยน แต่ที่พูดมาก็ถูกอยู่ฉันก็คิดแบบนายจริงๆนั้นแหละ" เรย์หลุบตาลงมองไปที่มือของตน มือข้างที่คอยจับหญิงสาวไม่ให้อยู่ไกลจากตนเสมอ แต่ครั้งนี้ทำไม

เรย์หลับตาลงนึกถึงเรื่องราวในอดีตหลังจากจบศึกโกลดี้พอนร์ เรย์ก็ไม่ค่อยให้เด็กสาวห่างจากตนสักเท่าไหร่

"งั้นหรอ เรย์เองก็ชอบเอ็มม่าสินะ" นอร์แมนแน่ใจในสันนิษฐานข้อนี้ของตนเองดี

"อ่า ขอโทษที่ไปเผลอชอบคนที่นายชอบเข้าให้แล้วล่ะ" เรย์หลบสายตาที่นอร์แมนส่งมา

"จริงด้วยสินะ ไม่เป็นไรหรอกผมโอเคแต่ว่าผมไม่รู้ว่าเอ็มม่าจะรู้สึกยังไง" นอร์แมนหันหลังกลับไปโฟกัสแผนที่บนโต๊ะต่อ

"ต่อไปจะไปที่ไหนต่อล่ะ" เรย์หันไปถามนอร์แมนหลังจากเสียงของการขีดเขียนเบาลง

"ที่นี่แหละครับ" นอร์แมนยื่นแผนที่ส่งให้เรย์ที่อยู่ด้านหลัง

"ขอให้เจอซักทีเถอะนะเอ็มม่า" กิลด้าได้ภาวนาขอให้ได้เจอเพื่อนสาว(?)ของตน

"เอาน่าครั้งนี้ต้องเจอแน่นอน" ดอนส่งยิ้มให้กิลด้าก่อนที่จะออกเดินทาง

"ที่นี่ก็ไม่มีหรอเนี่ย" เรย์ค่อนข้างหัวเสียเล็กน้อย "ทำไงดีล่ะเราอยู่ที่นี่นานไม่ได้ด้วยสิเดี๋ยวจะตกรถบัสเอานะ" กิลด้าเอ่ยออกมาเพราะเวลาตอนนี้เหลือไม่มาก่อนที่รถบัสจะมา

"กลับกันเถอะ แล้วไปรวมกลุ่มกับนอร์แมน" เรย์หันหลังเตรียมตัวจะไปรวมกลุ่มกับนอร์แมน จู่ๆกลับมีสัญชาตญาณบอกให้เรย์อย่าพึ่งออกจากสถานที่แห่งนี้เพราะเอ็มม่าอาจจะอยู่ที่นี่

"ไปก่อนเลยไม่ต้องรอฉัน!!" เรย์บอกให้กิลด้าและฟิลไปรวมกลุ่มกับนอร์แมนก่อนเลย 'เอ็มม่าเธออยู่ที่นี่ใช่รึป่าว' 

สุดท้ายแล้วเรย์ก็คว้าน้ำเหลวไม่พบเอ็มม่า เรย์เลยกลับไปรวมกลุ่มกับนอร์แมน "เป็นยังไงล่ะหาเจอรึป่าว" "ไม่เจอเลย" เรย์ตอบคำถามของนอร์แมนด้วยอาการหัวเสียเล็กน้อย

จู่ๆกลับมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งมาหยุดอยู่ด้านหน้าของนอร์แมนและเรย์ "อยู่นี่นี่เอง กังวลแทบแย่" เด็กสาวที่มีดวงตาสีมรกต ผมสั้นสีส้มอันเป็นเอกลักษณ์ ไม่ผิดแน่ เจอแล้ว!

"เอ็มม่า!!"

ทุกคนประสานเสียงเรียกชื่อของคนตรงหน้าด้วยความดีใจ บางคนเจ้าไปถามไถ่อาการของคนตรงหน้า บางคนก็ร้องไห้ดีใจ บางคนก็เจ้าไปกอด 

"ไม่ทราบว่าพวกคุณทุกคนคือใครหรอคะ" ที่อยู่ตรงหน้ากำลังตกใจในสิ่งที่พวกเขาทำ เอ็มม่าทำไมเธอทำเหมือนไม่รู้จักพวกเราหล่ะ "เอ็มม่าจำเราไม่ได้หรอ" ฟิลเดินไปหาคนตรงหน้า แต่คนตรงหน้าของฟิลนั้นกลับทำท่าทางหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

"งั้นสินะ ตามพันธสัญญาที่เธอเอาไว้ข้อแลกเปลี่ยนก็คือครอบครัวของเธอ เธอน่ะถูกพรากความทรงจำที่เกี่ยวกับพวกเราไปหมดแล้ว " เรย์เอ่ยออกมาเพื่อเตือนความจำที่เอ็มม่าเคยบอกเอาไว้

"ก็ดีแล้วหละถึงแม้เธอจะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพวกเราอยู่เลย อย่างน้อยพวกเราก็รู้ว่าเธอมีความสุขอยู่ ก็ดีแล้ว" นอร์แมนเองก็เสียใจไปไม่น้อยที่คนที่ตัวเองรักกลับจำเรื่องราวที่เกี่ยวกับพวกเขาเลย

แหมะ

แหมะ

เอะ?

จู่ๆน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้าก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ตัวของหญิงสาวเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน "ฉันอยากจะเจอทุกคนมาตลอดเลย" หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม "พวกเราก็อยากเจอเธอมาตลอดเหมือนกัน ต่อจากนี้พวกเรามาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเถอะนะ"

จบ

อะแฮ่ม! ก็รู้สึกว่าตัวเองแต่งไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ เราจะคอยปรับปรุงไปเรื่อยๆ ที่จริงที่แต่เพราะมันหาดูไม่ได้หาดูยากเลยแต่งเอง แต่ก็คงไม่มีโอกาสได้อ่านหรอกเพราะเขิน อิฮิ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***