@บ้าน คริส
เมื่อคริสได้กลับมาพักที่บ้านเเล้ว เขาก็เอาเเต่ นอน ไม่ทานอะไร
เเกร๊ก! เสียงประตูห้องดังขึ้น สาววัยกลางคนเดินเข้ามา พร้อมกับอาหารในมือ
"ทานข้าวหน่อยนะลูก จะได้หายไวๆ" มารดาเดินมานั่งอยู่ข้างบนเตียง
"ผมไม่หิว" คริสพูด พลางหันหน้าไปอีกทาง
"อือ...เรื่องพยาบาลของลูก เธอจะมาวะนนี้นะ เดี๋ยวถ้าเธอมาเเล้ว เเม่ก็จะกลับบ้านใหญ่นะ" มารดารีบเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อเห็นว่าลูกชายอะไรไม่ดี
"เเม่มั่นใจได้ยังไง ว่าเธอคนนั้น จะดูเเลผมได้?" ชายหนุ่มหันมาคุยกับมารดา
"เเม่เช็คประวัติเธอมาเเล้ว เธอรับงานดูเเลคนไข้เยอะเเยะ เเละก็ไม่มีประวัติเสียหายอะไรเลย"
"สักพักเธอคงจะมา เเม่จะให้เธอพักอยู่ข้างๆห้องลูกนะ เวลาลูกมีอะไร ก็เรียกเธอได้เลย"
ร่างสูงพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ย"ผมอยากพักผ่อนเเล้ว เเม่ไปรอเธอด้านล่างเธอครับ
"จ๊ะ งั้นเดี๋ยวเเม่ไปก่อนนะ" หญิงวัยกลางคนมองลูกชายตัวเอง ก่อนส่งยิ้มเจื่อนเเล้วเดินออกไป
Talk : Nisha
ฉันเดินเข้าบ้านมา บอกเลยว่า ฉันไม่เคยดูเเลคนไข้ ที่รวยขนาดนี้มาก่อน บ้านยังกะราชวัง เเต่เงียบมาก
ฉันถือวิสาสะ เดินเข้าไปในบ้าน เพราะประตูไม่ได้ปิด ก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินลงมาจากชั้น2
"หนูที่เป็น พยาบาลใช่มั้ยจ๊ะ" เขาพูดเสียงอ่อนหวาน เเล้วเดินมาหาฉัน
"ใช่ค่ะ...คุณคือคุณโฉมฉายใช่มั้ยคะ" เขายังดูสวยมากอยู่เลย ทั้งๆที่เขาก็อายุไม่น่าจะต่ำกว่า 50
"ใช่จ๊ะ เรียกฉัน คุณโฉมพอ" คุณโฉมฉายตอบ พลางอมยิ้มให้ฉัย
จากนั้นคุณโฉมก็พาฉันเดินทัวร์บ้าน มันใหญ่มาก ฉันเดินจนปวดขาไปหมดเลย
"นี่ห้องนอนของหนูนะ ส่วนข้างๆ คนห้องของลูกชายฉัน ที่หนูจะต้องดูเเลเขา" คุณโฉมชี้ให้ดู
"โอเคค่ะ หนูจะดูเเลคุณ..." ฉันเงียบเมื่อยังไม่รู้ชื่อคนไข้เลย
"ลูกชายฉันชื่อคริสจ๊ะ" คุมโฉมพูด
ฉันก็พูดต่อ ว่าจะดูเเลคูณคริสให้หายดี เลย
เมื่อคุณโฉมกลับบ้านไป ฉันก็เดินไปยังห้องคุณคริส ใจสั่นๆยังไงไม่รู้ ไม่เคยดูเเล คนรวยเเบบนี้มาก่อนเลย เเถมเป็นผู้ชายอีกด้วย
ฉันหายใจเข้าออกช้าๆ ก่อนจะรวยรวมความกล้า เคาะประตูหเอง
ก๊อกๆ...."ฉันขออนุญาตเข้าไปนะคะ" ฉันค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป
"เธอเป็นใคร!" เสียงทุ้มเอ่ยถามฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งโหย่งเลย ทำไมเขาดูหน้ากลัวจัง เเต่หล่อเหมือนกันนะ><
"เอ่อ...ฉะ..ฉันเป็นพยาบาลที่คุณโฉมฉายจ้างมาให้ดูเเลคุณค่ะ" ฉันพูดเสียงขาดๆหายๆ
"อืม" เขาตอบเพียงเเค่คำเดียว เเล้วหันหน้าหนีฉันไป จิ๊! คนบ้าอะไร
มาวันเเรก ฉันก็โอบบ่นคนไข้ซ่ะเเล้ว ฉันเดินไปข้างๆโต๊ะ เห็นอาหารที่วางอยู่
"คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ งั้นเดี๋ยวฉันป้อนนะคะ" ฉันนั่งลงข้างๆเขา ก่อนจะถือจานข้าวขึ้นมา
"ออกไป" เขาพูดเสียงเรียบ เเล้วมันรู้สึก หนาวหลังไปหมด ไม่รู้ทำไม
"เเต่คุณยังไม่ทานอะไรเลยนะคะ เดี๋ยวจะไม่หายเอานะคะ" ฉันพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้เขาทาน
"ฉันบอกให้ออกไป!!" เขาตวาดเสียงดังใส่ฉัน ทำให้ฉัน รีบลุกขึ้น
"ค่ะๆ" ฉันตอบพลางถืออาหารออกไป มันน่าโมโหจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าจะทนดูเเลเขา ได้นานเท่าไหร่
To be continued
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 7
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments