EP.1 | อุบัติเหตุ

บ้านหลังใหญ่เเห่งหนึ่ง

ครืด~ เสียงมือถือดังขึ้นจากกระเป๋าสีสวยของสาววัยกลางคน ที่กำลังจะเดินออกจากบ้าน

หญิงสาววัยกลางคน กดรับมือถือ เเล้ว ตอบกลับปลายสาย ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล เป็นมิตร

"สวัสดี นี่ใครหรอคะ"

"สายจากโรงพยาบาล คริสตัลพาเลซ นะคะ ตอนนี้คุณคริสประสบอุบัติ ตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างการรักษานะคะ"

"หะ...ห้ะ!" สายกลางวัยตกใจเเทบเป็นลม เมื่อได้ยินว่าลูกชายคนโตของเขา ประสบอุบัติเหตุ

สาวใช้ในบ้าน เป็นเจ้านายสาวจะล้มลง ก็รีบไปประคองไว้ "คุณโฉมไหวมั้ยคะ"

"ฉันไม่เป็นไร เตรียมรถ...พะ..พาฉันไปโรงพยาบาล คริสตัลพาเลซ"

@ โรงพยาบาล คริสตัลพาเลซ

"ลูกชายดิฉัน เป็นอย่างไรบ้างคะ"

หญิงสาวรีบเดินไปหาคุณหมอที่ออกมาจากห้อง

"คุณคริสประสบเหตุรถคว่ำ ทำให้ขาไปของเขาได้รับการบาดเจ็บมาก จนขยับไม่ได้ครับ"

"มะ..หมายความว่างยังไงคะ คุณชายฉันจะเดินได้มั้ยคะ!"

"ได้ครับ"

คุณหมอรุ่นราวคราวเดียวกับโฉมฉายพูด ทำให้โฉมฉายโล่งใจขึ้นมาทัน ก่อนคุณหมอจะพูดต่อ

" เเต่ตอนนี้คุณคริสจะยังขยับขาไม่ได้ชั่วคราวนะครับ เเต่ไม่ได้ตลอดชีพครับ หายเเน่นอน เเต่ต้องใช้เวลา "

"เเล้วมันนานมั้ยคะ กี่วันกี่เดือน"

"หมอไม่สามารถระบุได้ครับ ขึ้นอยู่กับคุณคริสด้วยครับ ว่าจะทำได้มั้ย อาจจะ 1เดือน หรือ 1ปี"

หลังพูดจบ คุณหมอก็เดินออกไป

เเละคริสก็ถูกนำตัวออกจากห้องฉุกเฉิน ไปห้องพักพื้น

ตกดึก โฉมฉายได้โทรบอกสามีเเละลูกชายคนเล็กเเล้ว จึงนอนเฝ้าคริสมีโรงพยาบาล

"อือ..." ชายหนุ่ม ค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ มันมือมิดไปหมด เเต่เขาก็มองเห็นผู้เป็นเเม่นอนอยู่

"มะ...เเม่ครับ" ชายหนุ่มเสียงเเหละร่าเอ่ยเรียกผู้เป็นเเม่

ไร้คำตอบกลับใดๆ ดูเหมือนโฉมฉายจะหลับลึกมาก จากความเหนื่อยล้า ของเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้

ชายหนุ่มเป็นเเบบนี้ ก็เลยนอนต่อไม่ได้รู้สึกอะไร กับร่างกายตัวเอง

เช้าวันต่อมา

คิมน้องชายคนเล็กเเละศิลาผู้เป็นพ่อก็มาหา คริสที่โรงพยาบาล

คริสตื่นขึ้นมา ก็บ่นหิวน้ำ ผู้เป็นเเม่ก็เอาน้ำมาให้ดื่ม

สักพักเขารู้สึกเเปลกๆ เมื่อจะลุกขึ้น

"ทำไม...ผมขยับขาไม่ได้!!"

ทุกคนเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรออกมา "พ่อ...เเม่ ขาผมเป็นอะไร!" ร่างสูงของคริส พยายามยืนเเต่ทำไม่ได้

โฉมฉายเห็นลูกเป็นเเบบนี้ ก็อดกลั้นนำตาไว้ไม่อยู่

"พี่จะขยับขาไม่ได้ชั่วคราว เพราะว่าขาได้รับบาดเจ็บหนัก จากอุบัติเหตุ" ผู้เป็นน้องเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นพ่อกับเเม่ไม่กล้าพูดอะไร

"โถ่เว้ยย!!" ร่างสูงเมื่อได้ยินก็โมโหเป็นอย่างมาก

"เเล้ว...ฉันจะเดินได้เมื่อไหร่" ถามพลางมองไปที่หน้า มารดาของเขา

"ลูกจะเดินได้ปกติ ก็ต่อเมื่อลูกมีคนอดทนนะ หมอบอกว่า อาจจะ 1เดือน...หรือ" มารดาเว้นคำท้ายไว้

"ผมอยากกลับบ้าน" คริสพูดขึ้น เเละคุณหมอก็เดินเข้ามาพอดี

"หมอมาตรวจร่างกายครับ" คุณหมอหนุ่มเดินเข้ามาหยุดที่ข้างเตียง

"ฉันไม่ตรวจอะไรทั้งนั้น! ฉันจะกลับบ้าน" ร่างสูงจะวาดดังลั่น

หมอจึงบอกว่า หากต้องการกลับไปรักษาตัวที่บ้าน ต้องมีพยาบาลดูเเล

"เดี๋ยวพ่อจะจัดการเรื่องพยาบาลให้เอง" บิดาที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น

"ผมเเนะนำ ยาบาลคนนึง เธอดูเเลคนไข้มากกว่า 200คน ได้อย่างดี ไม่มีประวัติเสียหายเลยครับ"

"ผมจะไปคุยกับหมอทีหลัง เรื่องค่าใช้จ่ายอะไร ฝากติดต่อเธอคนนั่นไว้ให้ด้วยนะครับ"

หมอตอบรับ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป "เรากลับบ้านกันนะลูก"

To be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***