12

ไฮเซนเบิร์กกำลังจะบอกอะไรงั้นเหรอ เอริสคิดขณะที่กำลังหั่นเนื้ออยู่ในครัวเนื้อพวกนี้โอลิเวียบอกว่าเป็นเนื้อที่เลดี้รับมาจากคนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน แต่แปลกที่ดูยังไงก็ไม่เหมือนเนื้อหมู เนื้อสัตว์ที่เอริสเคยพบ  

"เลดี้ชอบให้ทำสเต๊กแบบแรน่ะ ลิลลี่เธอทำได้ใช่ไหม"

เอริสพยักหน้าเข้าใจ สเต๊กแบบแรคือการที่เนื้อข้างนอกเป็นสีน้ำตาลแต่ข้างในยังดิบอยู่ 

"ได้สิ"

เอริสเอ่ยตอบโอลิเวียที่กำลังทำซอสไว้ราดสเต๊กอยู่เช่นกัน 

"โอลิเวีย เธอรู้จักผู้ชายที่ชื่อไฮเซนเบิร์กมากน้อยแค่ไหนกัน"

เอริสเอ่ยถามอย่างชั่งใจดูแล้วเขาไม่น่าไว้วางใจนักโดยเฉพาะเมื่อเขารู้ว่าเอริสพกปืน เขาย่อมรู้แน่ว่าเอริสไม่ใช่สาวใช้ธรรมดา 

"น้องชายของเลดี้คนนั้นน่ะเหรอ ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขามากนัก รู้แค่ว่าเขาเป็นผู้ครอบครองโรงงานที่อยู่ห่างออกไปโน้น"

"งั้นเหรอ "

เอริสเอ่ยอย่างเข้าใจถึงคำตอบที่ได้จะไม่น่าพอใจนักแต่อยู่ๆเสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นคันโยกเด้งขึ้นลงมาจากห้องทำงานของเลดี้ดิมิเทรสกูทำเอาเอริสไม่ค่อยสบายใจนัก 

"เจ้านั้นคงไม่ได้บอกหล่อนว่าฉันพกปืนหรอกใช่ไหม"

เอริสคิดก่อนจะหน้าถอดสีเล็กน้อยถึงจะอันตรายหน่อยเธอจำต้องเอาเพื่อนเก่าเพื่อนแกไปเก็บไว้ในลิ้นชักก่อนเสียแล้ว หากถูกจับได้วันนี้ที่ทำมาก็ถือว่าสูญเปล่าและเธอจะไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้น 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

หลังจากเอาหลักฐานไปเก็บเอริสก็รีบวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดยืนที่หน้าห้องของผู้เป็นนายในที่สุด

"เข้ามา" 

เสียงเอ่ยดังมาจากภายในห้องฟังดูแล้วก็ค่อยโล่งใจขึ้นมาบ้างดูเหมือนในน้ำเสียงจะไม่ได้เต็มไปด้วยอารมณ์เกรี้ยวโกรธ หากแต่ฟังแล้วก็ออกจะเย็นชาไปบ้างแต่เอริสก็โล่งใจ ดูเหมือนว่าไฮเซนเบิร์กจะไม่ได้บอกเลดี้ไปจริงๆ

แต่ขณะที่เอริสกำลังปิดประตูลงตามเดิมร่างสูงที่เคยนั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้หน้าต่างก็เข้ามาประชิดร่างของเธอด้วยความรวดเร็วและเงียบกริบร่างของเอริสที่ถึงจะสูงมาก แต่เมื่อเทียบกับเจ้าของห้องแล้วชั่งเล็กจ้อยเสียเหลือเกิน ร่างของเธอถูกกดให้แนบชิดกับบานประตูด้วยแรงมหาศาล ก่อนจะมีเสียงกระซิบเย็นเยือกว่า 

"ไฮเซนเบิร์กพูดอะไรกับเธอลิลลี่"

นั่นทำให้เอริสค่อยโล่งใจจริงๆ ที่แท้ก็เพราะเลดี้เธอกังวลเรื่องที่ไฮเซนเบิร์กกับเอริสกำลังคุยกัน ไม่ใช่เพราะเธอรู้ว่าเอริสเป็นสาวใช้ที่พกปืนไว้ใต้กระโปรงอย่างที่เอริสกังวลอยู่

 "เจ้าไฮเซนเบิร์กนั้นก็พอไว้ใจได้บ้าง"เอริสคิด 

"เปล่าค่ะ เลดี้

เขาไม่ได้พูดอะไร"

เอริสเอ่ยตอบก่อนจะพยายามขยับร่างแต่มันก็ไม่ขยับสักนิด นอกจากความสูงแล้วพละกำลังของหล่อนก็ทำให้เอริสต้องคิดใหม่เสียแล้ว 

"จริงเหรอ "

เลดี้ดิมิเทรสกูถามย้ำร่างของเธอแนบชิดกับเอริสจนน่าใจหาย พร้อมแรงกดตรงหัวไหล่เอริสที่เพิ่มมากขึ้น 

"ค่ะ"

เอริสเอ่ยพลางเงยหน้าสบตาของผู้เป็นนายเพื่อแสดงถึงความจริงใจ นั่นถึงได้ทำให้เลดี้ผ่อนแรงลงก่อนจะละมือจากไหล่ของเอริสในท้ายที่สุด 

"ฉันจะเชื่อก็แล้วกัน..แต่ถึงยังไงฉันก็ขอสั่งไว้ว่าห้ามไปยุ่งกับหมอนั้นอีก "

เลดี้ดิมิเทรสกูเอ่ยเสียงอ่อนลงก่อนจะพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเผลอทำรุนแรงไปก็ตอนที่เอริสยกมือขึ้นนวดหัวไหล่ของตัวเอง

"เจ็บรึ"

เธอเอ่ยถาม เอริสทำได้เพียงพยักหน้าขึ้นลงแม้เธอจะเคยชินกับความเจ็บปวดถึงอย่างไร ตอนนี้เธอก็คือลิลลี่ทำตัวอ่อนแอไว้คงจะดีกว่า

"ขอฉันดูทีได้ไหม" 

ไม่ว่าเปล่ายังกวักมือเรียกให้เอริสเดินเข้าไปหาขณะที่หล่อนหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้ทำงาน  เอริสถึงจะไม่ชอบใจนักที่จะต้องเอาตัวไปชิดใกล้แต่จะทำยังไงได้จำต้องเดินไปยืนตรงหน้าคุณผู้หญิงคนงามอย่างว่าง่ายก่อนจะก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรประหนึ่งลูกหมาเชื่องๆ 

"ปลดกระดุมออกสิ"

ประโยคต่อมาทำเอาเอริสต้องเงยหน้าจ้องมองผู้เป็นนายตาขวางราวกับจะถามว่าทำไมต้องปลดกระดุม ฝ่ายเลดี้ที่มองแววตาตระหนกของสาวใช้ออกก็แทบจะหลุดขำออกมาก่อนจะเอ่ยตอบไปว่า

"ถ้าไม่ปลดกระดุมฉันจะรู้ได้ยังไงว่ามันช้ำแค่ไหน

เธอนี่"

"ก็คุณไม่น่าไว้ใจ"

เอริสสบถพลางภาพวาบหวิวของเธอและเลดี้ในห้องนอนก็ผุดขึ้นมาในหัว 

"ช่างมันเถอะค่ะ ถ้าช้ำดิฉันหายามาทาเองคงจะง่ายกว่าไม่ลำบากเลดี้เป็นธุระให้"

เอริสเอ่ยพลางกระชับคอเสื้อไว้แน่น 

"ลิลลี่ "

ไม่ต้องรอให้เอ่ยซ้ำเอริสก็จำต้องปลดกระดุมออกแล้วดึงคอเสื้อลงจนเผยให้เห็นหัวไหล่ทั้งสองข้างที่เป็นรอยนิ้วมือจากการกดด้วยแรงมหาศาลของคนตรงหน้า ขนาดผู้กระทำเองยังอดตกใจไม่ได้ เธอค่อยๆถอดถุงมือสีดำออกก่อนจะใช้ปลายนิ้วเรียวแตะลงตรงรอยช้ำนั้นอย่างเบามือ 

"เจ็บมากเลยใช่ไหม"

แปลกมากที่เธอเอ่ยคำเช่นนี้ทำไมเธอถึงได้เป็นห่วงหล่อนนักนะ หญิงร่างสูงคิดดวงตาของเธอสั่นไหว คนที่ฆ่าสาวพรหมจรรย์เพื่อนำมาหมักเป็นไวน์รสเลิศเช่นเธอกลับมีความรู้สึกเช่นนี้ด้วยงั้นเหรอ 

"ไม่มากหรอกค่ะ เพราะที่นี่หนาวมากจนผิวซีดไปหมดมันถึงได้แดงผิดปกติมั้งคะ"

เอริสเอ่ยปัดพยายามรั้งคอเสื้อขึ้นตามเดิมแต่ก็ยังไม่วายถูกอีกคนรั้งไว้ 

"งั้นเหรอ "

ผู้กระทำขมวดคิ้วเล็กน้อยกับความปากแข็งของคนตรงหน้าดูก็รู้ว่าหากไม่กระดูกแตกก็ถือเป็นโชคดีแค่ไหนแล้ว เพราะเลดี้ดิมิเทรสกูย่อมรู้ดีว่าพละกำลังของตนนั้นอยู่เหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไป คิดแล้วก็อยากจะแกล้งกดตรงรอยช้ำแรงๆให้กรีดร้องออกมาดังๆนักเชียว

แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้เพราะกลัวว่าเสียงร้องของหล่อนจะทำให้สาวใช้ที่เหลืออยู่แตกตื่น 

"เดี๋ยวฉันจะแวะไปหาดอนน่าสักหน่อยเพราะเกรงว่าที่นี่คงไม่มียาแก้ฟกช้ำ  "

เลดี้ดิมิเทรสกูเอ่ย

"ฉันไปเองก็ได้นะคะ"

"ไม่ได้" 

ทันทีที่เอ่ยเสนอตัวเอริสก็ถูกปฏิเสธทันทีอย่างไม่ต้องคิดนาน เลดี้ดึงคอเสื้อของเอริสขึ้นตามเดิมก่อนจะเอ่ยอธิบายว่า 

"เธอรู้รึไงว่าดอนน่าอยู่ที่ไหน อวดดีจริงๆเลย"

ก็จริงเอริสไม่รู้ด้วยซ้ำว่าดอนน่าอาศัยอยู่ส่วนไหนของหมู่บ้านที่เอ่ยออกไปเพราะเธออยากออกไปสำรวจโดยรอบเสียมากกว่าเพราะข้อมูลที่ได้จากที่นี่ชั่งน้อยนิดเกินไปหากไม่คืบหน้าคงต้องล้มเลิกภารกิจในท้ายที่สุด

 "ไม่รู้ค่ะ แต่คุณสามารถบอกทางฉันได้"

"ชั่งเถอะเสียเวลาเปล่า ฉันไปเองคงจะเร็วกว่า"

เลดี้เอ่ยตัดบทก่อนจะหยัดกายลุกขึ้น 

ไม่อยากจะเชื่อว่าเลดี้ดิมิเทรสกูจะพาตัวเองมาถึงที่นี่ได้ บ้านของดอนน่า เบเนเวียนโต้ ตั้งตระหง่านกลางป่าในบรรดาคนที่พึ่งพาได้คงมีแค่หล่อนที่ดูจะมีความรู้ด้านสมุนไพร 

"น่าแปลกใจที่คุณมาเยือนที่นี่"

เสียงเรียบเอ่ยดังมาจากด้านหลังของเลดี้ดิมิเทรสกูเป็นหญิงสาวในชุดสีดำสวมผ้าคลุมใบหน้าที่โผล่มา 

"ฉันต้องการยาแก้ฟกช้ำ"

"นั่นยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ คุณต้องใช้มันด้วยเหรอ"

"แค่ความเมตตาเล็กน้อยที่ฉันจะให้เหยื่อของฉันได้"

"อ้อ...เด็กสาวคนนั้นเอง"

ดอนน่าเอ่ยอย่างรู้ทันตั้งแต่วันนั้นเธอเองก็ดูออกว่าอัลซิน่าให้ความสำคัญกับเด็กนั่นเป็นพิเศษ แต่นั่นก็ไม่ใช่ธุระของเธอ ในเมื่ออัลซิน่าอุตส่าห์ถ่อมาถึงที่นี่ก็อย่าให้หล่อนต้องผิดหวังเลย 

"รอสักหน่อยก็แล้วกันเพราะฉันไม่ได้ทำสำรองไว้"

ในที่สุดเลดี้ดิมิเทรสกูก็ได้ยาทาแก้ฟกช้ำมาไว้ในมือไม่รู้เพราะอะไรเธอถึงได้รู้สึกดีนักหนาเมื่อรู้ว่าจะได้ยาไปให้ลิลลี่

ดอนน่าแค่เห็นแววปิติในดวงตาที่มีเพียงความหม่นหมองเสมอมาของอัลซิน่าก็ได้แต่เอ่ยพึมพำเมื่อหล่อนจากไป 

"แค่ความเมตตาเล็กน้อยจริงเหรอ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***