11

เอริสออกมาจากห้องพลางถอนหายใจเบาๆ 

"เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้ว"

พลางเอามือกุมหน้าอกแล้วหอบหายใจใบหน้าแดงระเรื่อหัวใจเต้นระรัว หากเบลาไม่เข้ามาซะก่อนมันอาจจะไปไกลกว่านั้นก็ได้ 

"ให้ตายสิฉันมาทำงานไม่ได้มาทำเรื่องอย่างว่าสักหน่อย"

เอริสเอ่ยเตือนตัวเอง พลางวิ่งลงบันไดไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมองเห็นร่างคุ้นตายืนจังก้าตรงโถงทางเดินพร้อมค้อนมหึมาในมือ 

"อีตาบ้ากวนประสาทคนนั้นอีกแล้ว"

เอริสเดินลงไปด้วยความเงียบกริบยังดีที่เขาหันหลังให้ เธอยังพอเลี่ยงที่จะไม่เสวนากับเขาได้ 

"แขกมาบ้านทั้งทีไม่ต้อนรับสักหน่อยเหรอ 

ให้ตายสิ อัลซิน่าสอนเด็กรับใช้แบบนี้เหรอ 

ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ"

น้ำเสียงยียวนดังมาขณะที่เอริสคิดว่าจะรอดจากสายตาของชายคนนั้นแล้ว แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นสิน่า 

"ฉันมีงานที่ต้องรีบไปจัดการค่ะ"

เอริสเอ่ยพลางหันไปโค้งทำความเคารพชายคนดังกล่าวเล็กน้อย 

"งั้นเหรอ ....งานอะไรกันนะที่ทำให้เธอไม่มีมารยาทกับแขกผู้มาเยือนขนาดนี้"

เขาเอ่ยขณะเดินแบกค้อนเข้ามาในคฤหาสน์คนอื่นทั้งยังทำตัวดูอันธพาล จะเป็นใครไปได้นอกจากชายที่ชื่อว่า คาร์ล ไฮเซนเบิร์ก 

"ฉันไม่คิดว่าคนที่แบกค้อนเหล็กหนักหลายปอนด์เข้ามาในบ้านคนอื่น จะเคร่งเรื่องมารยาทมากขนาดนี้ ต้องขออภัยด้วยนะคะ"

เอริสเอ่ยพลางยกยิ้มทำเอาไฮเซนเบิร์กยิ้มไม่ออกก่อนจะหัวเราะแห้งๆออกมาแทน

"เหอะ เหอะ ว๊าว..น่าสนใจจริงๆ"

พลางวางค้อนลงกระแทกกับพื้นคฤหาสน์โครมใหญ่ก่อนจะเดินมาใกล้เอริสแล้วกระซิบว่า 

"อัลซิน่ารู้รึเปล่าว่าสาวใช้อย่างเธอพกปืนไว้ใต้กระโปรงด้วย"

ประโยคต่อมากลับทำให้เอริสเสียวสันหลังวาบก่อนจะหันกลับไปมองแขกผู้มาเยือนตาขวาง

"อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสิ..สาวน้อย 

ฉันไม่ฟ้องพี่สาวจอมยโสของฉันคนนั้นหรอกน่า"

ไฮเซนเบิร์กเอ่ยพลางยกยิ้มที่ปกคลุมไปด้วยหนวดเคราอย่างเจ้าเล่ห์ 

"ต้องการอะไร"

"ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าเธอต้องการอะไร เธอมาทำอะไรที่นี่ ถ้าเธออยากรู้ฉันจะบอกให้ แต่ถ้าเธอรู้ฉันกลัวว่าเธออาจจะมีชีวิตสั้นกว่าที่คิด"

"พูดเรื่องอะไรกัน จะฆ่าฉันงั้นเหรอ"

ประโยคสนทนาของเธอและเขาเริ่มเบาลงราวกับว่ากลัวว่าใครจะมาได้ยินเข้า 

"ไม่...ไม่ใช่ฉัน เจ้านายของเธอต่างหาก

 ไม่สงสัยเหรอว่า...สาวใช้ที่หายไปก่อนหน้าต้องเจอกับอะไร แต่วางใจเถอะถ้าเธอรู้ เธออาจจะฆ่าตัวตายก่อนที่ตัวเองจะถูกฆ่าด้วยซ้ำ"

"ที่ฉันสงสัยคือคุณรู้ได้ยังไง...

ว่าฉันซ่อนปืนไว้ต่างหาก"

"ว๊าว...ฉลาดใช้ได้ น่าสนใจจริงๆ ถ้าอยากรู้ละก็..

"ไฮเซนเบิร์ก...นายมาทำอะไรที่นี่"

หากแต่เสียงทรงพลังก็ดังมาจากชั้นบนเสียก่อนทำเอาเอริสรีบถอยห่างจากชายคนนั้นตามสัญชาตญาณ ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นไปยิ้มยียวนให้เจ้าบ้านแทนการกวนประสาทสาวใช้เช่นเอริส

"ทำไม...ถึงคุณแม่มิแรนด้าจะยกที่นี่ให้เธอแล้วฉันจะมาไม่ได้งั้นเหรอ อัลซิน่า"

"นั่นสินะ...มันก็ไม่แปลกเท่าไหร่หรอกสำหรับเด็กไร้มารยาทและต่ำช้าอย่างนาย ที่เข้ามาบ้านฉันแถมทำกระเบื้องฉันแตกเสียอีก ฉันต้องขอบใจจริงๆ"

เสียงเย็นเยือกเอ่ยดูเหมือนเธอคนนั้นจะโกรธทุกครั้งที่เจอหน้ากับไฮเซนเบิร์กสินะ คงจะเกลียดมากจริงๆ 

"โอ้..ต้องขอโทษด้วยก็แล้วกัน"

"แล้วเธอ ลิลลี่ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ฉันนึกว่าเธอจะรอรับคำสั่งฉันอยู่ที่หน้าประตูซะอีก นี่เธออยากมารับใช้น้องชายของฉันมากกว่าเหรอ"

ไม่ใช่แค่ไฮเซนเบิร์กเสียแล้วที่ถูกมองด้วยสายตาเย็นชาตอนนี้เอริสเองก็ไม่ต่างกันถูกมองด้วยสายตาที่รู้สึกถึงความไม่พึงพอใจแบบนี้ จากคนคนนี้ทำให้เธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมาทีเดียว 

"ฉันแค่เดินผ่านมาเจอเขาเท่านั้นค่ะ"

เอริสเอ่ย 

"ไม่ต้องมาโกหก ลิลลี่ฉันไม่คิดว่าแค่เจอกันแป๊บเดียวเธอกับไฮเซนเบิร์กจะสนิทกันมากกว่าที่ฉันคิดซะอีก"

"อัลซิน่า

เธอก็แค่ออกมาต้อนรับฉันในฐานะแขกก็เท่านั้น"

ไฮเซนเบิร์กเอ่ยแทรกนอกจากจะไม่ช่วยอะไรแล้วก็เหมือนกับเขากำลังช่วยเผาเอริสที่กำลังนั่งอยู่บนกองไฟที่ลุกไหม้ด้วยการโยนถังน้ำมันลงไปในกองไฟที่ลุกไหม้นั้น

เลดี้ดิมิเทรสกูมองหน้าน้องชายจอมกวนกับเอริสสลับกันไปมาด้วยแววตาเย็นชา นั่นไม่ดีเอาซะเลย

ดูเหมือนการที่ไฮเซนเบิร์กเข้ามามีเอี่ยวกับเรื่องของเธอจะยุ่งยากกว่าที่คิดซะแล้ว 

"ฉันไม่เคยเห็นแขกที่ไหนใกล้ชิดกับสาวใช้บ้านอื่นที่ไม่ใช่คนของตัวเองมากขนาดนี้มาก่อน ถ้าอยากได้ก็ไปหาเองสิ แต่อย่างว่าอย่างนายคงหาสาวใช้น่ารักแบบนี้ไม่ได้หรอก"

"พอเถอะค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวไปช่วยงานคนอื่นๆก่อนนะคะ"

ในที่สุดเป็นเอริสเองที่หมดความอดทนที่จะต้องยืนอยู่ท่ามกลางมรสุมของสองพี่น้องคู่นี้จนต้องเอ่ยออกมาแล้วเดินหนีไป ทำเอาทั้งเลดี้และไฮเซนเบิร์กมองหน้ากันตาปริบๆ 

ร่างสูงนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ขณะที่ไฮเซนเบิร์กเดินตามเข้ามาในห้องพร้อมค้อนอันเบ้อเร่อที่แบกไว้บนบ่า

"ว๊าว...ดูสิเราทะเลาะกันเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วยเหรออัลซิน่า นั่นเป็นแค่อาหารของเธอนี่"

"เพราะเป็นอาหารของฉัน นายถึงไม่ควรเอามือสกปรกไปแตะต้องเธอ มันจะทำให้อาหารของฉัน เสียรสชาติ"

"แบบนั้นเองเหรอ น่าเสียดายจริงๆ ฉันนึกว่าเธอโกรธเพราะเธอกำลังมีความรู้สึกกับเหยื่อของเธอซะอีก ยังไงก็ตามอย่าให้เหยื่อของเธอมาทำให้พิธีกรรมของคุณแม่ต้องพังก็แล้วกัน วันนี้ที่ฉันมาเพราะคุณแม่มิแรนด้าให้มาคุยเรื่องที่เราต้องทำร่วมกัน"

"หุปปากไปซะไฮเซนเบิร์ก ถ้าจะบอกว่าใครเป็นคนทำให้พิธีกรรมต้องล้มเหลวก็ควรจะเป็นนายไม่ใช่เหรอ นายรักคุณแม่มิแรนด้าขนาดนี้คุณแม่รู้คงดีใจแทบแย่"

"แน่ล่ะ อัลซิน่าใครจะรู้ตอนนี้เธอก็คงจะเริ่มไม่แน่ใจแล้วเหมือนกันว่าคุณแม่จะเขี่ยพวกเราทิ้งเมื่อเธอได้ลูกสาวแท้ๆคืนมา"

"จะทรยศคุณแม่งั้นเหรอ"

"ไม่..ใครบอกกัน ฉันก็แค่พูดตามความจริงอัลซิน่า 

เมื่อพิธีสำเร็จ...

 เราทั้งหมดก็ไม่จำเป็นสำหรับคุณแม่แล้ว"

"ฉันจะลองคิดดู แต่ถึงยังไงฉันก็ขอเตือนว่าอย่ายุ่งกับเหยื่อของฉัน ไม่อย่างนั้นละก็...

ฉันจะสับแกเป็นชิ้นๆด้วยกรงเล็บของฉัน"

ไม่ว่าเปล่าเลดี้ดิมิเทรสกูยังกางกรงเล็บยาวคมกริบออกมาโชว์เป็นเชิงตักเตือน 

"รู้แล้วน่า...ฉันรู้ว่าเธอหวงหล่อน 

อัลซิน่า....หล่อนรู้รึเปล่าว่าสุดท้ายแล้วจะต้องกลายเป็นเหยื่อของเธอ เธอต้องการเล่นสนุกกับเหยื่อของเธอรึไง 

โรคจิตเกินไปรึเปล่า "

"มนุษย์ต้องเจ็บปวดอยู่แล้ว...."

"ได้ยินแบบนั้นฉันก็ดีใจ อัลซิน่า

หวังว่าเธอจะสนุกกับอาหารของเธอ"

พูดจบไฮเซนเบิร์กก็ยกมือขึ้นบอกลาแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมปิดประตูลง 

"หึ...ฉันก็หวังว่าเธอจะอร่อยกับอาหารจานนี้ 

จนต้องหลั่งน้ำตา อัลซิน่า"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***