3

เลดี้เดินนำเอริสไปยังห้องครัวแปลกที่คฤหาสน์ใหญ่โตขนาดนี้เธอไม่เห็นสาวใช้เดินเพ่นพ่านสักคนจนกระทั่งไปถึงห้องครัว เธอจึงได้เห็นสาวใช้เช่นเดียวกับเธอสองสามคนทุกคนดูซึมๆเหมือนอดหลับอดนอนมาหลายวันจนกระทั่งได้ยินเสียงของเลดี้ทุกคนก็สะดุ้งเฮือกและหยุดชะงักมองมาที่เอริสเป็นตาเดียว 

"ทุกคนวันนี้มีน้องใหม่มาแนะนำ..เธอชื่อว่าลิลลี่ 

ฉันหวังว่าทุกคนจะดูแลเธอ แล้วคอยบอกเธอว่า 

อะไรควรทำ หรือ ไม่ควรทำ"

เลดี้เอ่ยพลางเหยียดยิ้มทุกคนตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน 

"รับทราบค่ะ"

เลดี้ ดิมิเทรสกูฉีกยิ้มแต่น่าแปลกที่เอริสมองว่าเหมือนหล่อนกำลังแสยะยิ้มมากกว่า แต่ก็ช่างประไรก็คงเหมาะกับคนที่ชอบสวมหมวกเดินไปทั่วคฤหาสน์แบบหล่อนดี 

"ลิลลี่....ตั้งใจทำงานล่ะ 

ถ้าได้ยินเสียงกระดิ่งจากห้องฉันหรือห้องทำงาน 

ฉันอยากจะขอให้เธอเป็นคนไปหานะ "

เอริสรู้สึกทึ่งกับคำกล่าวและน้ำเสียงชวนขนลุกจนต้องเอ่ยปากถาม 

"ทะ..ทำไมกันล่ะคะ"

เลดี้เหยียดยิ้มจนเห็นฟันขาวให้กับเธอแล้วเอ่ยว่า 

"ต้องบอกอีกกี่ครั้ง

ก็เพราะฉันถูกใจเธอเป็นพิเศษไงล่ะ"

สาวใช้คนอื่นมองมาที่เอริสเป็นตาเดียวพวกหล่อนทำท่าทีคล้ายกับคนโล่งใจและดูเหมือนสงสารเธอไปในทีซึ่งตามจริงแล้วพวกหล่อนต้องอิจฉาเธอสิ ที่เลดี้เอ่ยปากว่าชอบเธอออกนอกหน้าขนาดนี้ มันแปลกมากแปลกมากจริงๆ 

"เอาล่ะฉันมีงานต้องไปทำ ยังไงก็ฝากที่เหลือด้วยนะเด็กๆ"

เลดี้กล่าวก่อนจะคลี่ยิ้มแล้วเดินจากไปสาวใช้พากันถอนหายใจออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันก่อนจะหันมามองเอริสอีกครั้ง 

"สวัสดี ลิลลี่"

หนึ่งในสามคนนั้นเอ่ยเธอมีผิวขาวซีดเหมือนศพเดินได้ดวงตาลึกโหลเหมือนอดนอนมาเป็นร้อยชาติ แต่ก็ยังมีกลิ่นอายของชีวิต ที่บอกว่าคนตรงหน้าเอริสยังไม่ตาย 

"สวัสดี"

เอริสเอ่ยอย่างเก้เก้กังกังก่อนที่สาวใช้อีกคนจะเดินมาใกล้เธอหล่อนมีผมสีบลอนด์ใบหน้าซีดๆแต่น้อยกว่าคนที่เอ่ยทักทายเธอนิดหน่อย ก่อนจะคลี่ยิ้ม 

"คงประหม่าสินะ..จริงๆแล้วอยู่ที่นี้ไม่มีอะไรมากหรอกถ้าเธอไม่ทำผิดกฎเธอก็สบายใจได้ แค่อาจจะปวดหัวกับพวกลูกสาวของเลดี้สักหน่อย เพราะพวกหล่อนมีรสนิยมประหลาด"

"อ้อ....งั้นเหรอคะ"

เอริสเอ่ยพลางยิ้มแห้งๆดูจากสภาพพวกหล่อนทั้งสามเอริสไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ว่าอยู่ที่นี่แล้วจะปลอดภัย 

"แล้วที่ว่าแปลกๆนี่มันยังไงเหรอคะ"

เอริสแบบเอามือป้องปากกระซิบถามกับสามสาวเบาๆไม่ทันไรสายเลือดนักสืบในตัวก็พลุ้งพล่านสูบฉีดขึ้นมาตามสัญชาติญาณและความเป็นมืออาชีพของเธอ

"กฎที่บอกห้ามเปิดหน้าต่างจำได้รึเปล่า"

สาวใช้คนที่สามที่เอาแต่เงียบตลอดเวลาปริปากพูดออกมาเป็นครั้งแรก 

"จะ...จำได้สิ...ทำไมต้องห้ามกัน 

อากาศในนี้อุดอู้จะตาย"

"ก็เพราะลูกสาวทั้งสามคนของเลดี้น่ะสิเธอไม่ชอบอากาศเย็น ตอนนั้นเธอจำได้รึเปล่าล่ะ...

สาวใช้คนดังกล่าวเอ่ยอธิบายก่อนจะหันไปสบตาสาวใช้อีกสองคนที่พยักหน้าราวกับนึกอะไรออก

ตอนนั้นคนที่มาใหม่หล่อนพึ่งมาได้เพียงสามวันและหล่อนเป็นพวกหัวรั้น แอบเปิดหน้าต่างเพื่อสูดอากาศแต่ใครจะรู้ คุณเบล่า หนึ่งในลูกสาวของเลดี้จะมาเจอเข้า หล่อนโกรธมาก จับตัวสาวใช้คนนั้นไปลงโทษที่ชั้นใต้ดิน "

"โถ่...เบียทริซที่น่าสงสาร "

สาวใช้คนหนึ่งเอ่ยอย่างอาลัยเอริสได้โอกาสจึงเอ่ยถามไปเกี่ยวกับชะตากรรมของสาวใช้คนนั้น 

"เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ"

"พวกเรารู้แค่ว่า เลดี้เลิกจ้างเธอ"

ทั้งสามเอ่ยอย่างพร้อมเพรียงกันเอริสได้แต่ทอดอาลัยกับข้อมูลที่ได้มาเพียงกระจิบมือก่อนจะพยักหน้าแล้วเอ่ยถามกับทั้งสามว่า 

"ว่าแต่พวกเธอมาทำงานที่นี้นานแค่ไหนแล้วล่ะ"

เอริสเอ่ยถามต่อ 

"ฉันชื่อโอลิเวียทำงานที่นี่ได้สามเดือน"

หญิงสาวผมดำที่ร่างซีดเหมือนศพเอ่ยตามด้วยคนที่สองสาวผมบลอนด์ 

"ฉันชื่อแซนดี้ ทำงานที่นี่มาสามเดือนแล้วเหมือนกัน"

"ส่วนฉัน...โรซี่ ทำงานที่นี่มาแล้วสองเดือน"

คนที่สามเอ่ยแนะนำตัวหล่อนเป็นสาวสวยหากแต่ผิวซีดพอๆกับสองคนก่อนหน้าดูเหมือนว่าพวกเธอแทบจะไม่ได้ออกไปไหนนอกเขตคฤหาสน์แห่งนี้

"ก็ไม่นานเท่าไหร่...แล้วคนก่อนหน้านี้พวกเธอไม่เคยเจอเลยเหรอ"

เอริสทำคิ้วขมวดพลางถามต่อด้วยความสงสัยก่อนจะสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงแวดๆของใครบางคน

"ให้ตายเถอะ...ฉันจ้างพวกหล่อนมาซุบซิบกันรึไง"

เสียงนั้นเอ่ยทำเอาเอริสและอีกสามคนสะดุ้งเฮือก 

"นั่นคุณแคสแซนดรา"

เอริสพอจะจำได้ว่าเคยเห็นลูกสาวทั้งสามของเลดี้ดิมิเทรสกูตอนเข้ามาในคฤหาสน์ครั้งแรกแล้ว พวกหล่อนมีรสนิยมประหลาดอย่างว่า สวมเสื้อคลุมดำยาวถึงข้อเท้าพร้อมฮูดยังกะแม่มดที่นับถือลัทธิประหลาด ไม่แน่หรอกหญิงสาวที่หายไปพวกหล่อนอาจจะจับขังไว้ที่ไหนสักแห่งในคฤหาสน์หลังนี้ แล้วเอาไปประกอบพิธีกรรมประหลาดๆของพวกเธอ 

"ขออภัยค่ะ พวกเราแค่แนะนำตัวกับลิลลี่ที่มาใหม่แล้วก็แบ่งหน้าที่กัน"

โอลิเวียที่ดูเหมือนจะเป็นพี่ใหญ่ของทุกคนเอ่ยตอบ 

"อ้อ...แล้วเป็นยังไงบ้าง"

"พอดี

เลดี้อยากจะให้ลิลลี่คอยรับใช้เธอเป็นพิเศษน่ะค่ะ"

"คุณแม่น่ะเหรอ"

แคสแซนดราเอ่ยก่อนจะยืนเอามือเท้าคางอย่างครุ่นคิดแล้วหันมามองเอริสตาเป็นมัน 

"น่าสนใจจริงๆ...คุณแม่ถูกใจเธอ 

นั่นหมายความว่าเราจะแตะต้องเธอไม่ได้"

แคสแซนดราเอ่ยก่อนจะหันไปมองแซนดี้แล้วยกยิ้ม 

"แซนดี้...งั้นถ้าฉันถูกใจเธอเป็นพิเศษล่ะ "

"ห้ะ....ว่าไงนะคะ"

แซนดี้หญิงสาวผมบลอนด์เอ่ยติดๆขัดๆเอริสแน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาดแก้มของแซนดี้อยู่ๆก็มีสีแดงระเรื่อขึ้นมาเสียอย่างนั้น เอริสมองแคสแซนดราและแซนดีสลับกันไปมาก่อนจะส่ายหัวหน่อยๆ 

"คนบ้านนี้คงไม่ได้มีรสนิยมชมชอบอิสตรีหรอกใช่ไหม ถ้าแบบนั้นคงเป็นไปได้ว่า ครอบครัวดิมิเทรสกูอาจจะ..จ้างพวกหล่อนมาเป็นนางบำเรอแล้วซ่อนไว้บำบัดความต้องการที่ไหนสักที่"

แค่คิดเอริสก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้คงตลกน่าดูที่ฉันต้องมาตามสืบเรื่องบ้าบอแบบนี้ แต่กว่าจะคิดไปไกลกว่านั้นเสียงกระดิ่งจากห้องเลดี้ดิมิเทรสกูก็ดังขึ้น สามสาวและแคสแซนดรามองมาที่เอริสเป็นตาเดียว 

"โอ้ววว...ดูเหมือนคุณแม่จะเรียกหาเธอนะ"

แคสแซนดราเอ่ยพลางมองเอริสด้วยแววตายากจะคาดเดาหากแต่เอริสก็แกร่งพอที่จะไม่สะทกสะท้านต่อแววตาเช่นนี้  เธอก็กุลีกุจอทำตัวตื่นเต้นประหนึ่งสาวใช้ผู้ใสซื้อที่กระตือลือล้นที่จะทำงานอีกครั้ง 

"เลดี้...เลดี้เรียกดิฉันแล้ว"

เอริสเอ่ยพลางเล่นใหญ่เอามือทาบอกด้วยความปลื้มปิติ

"แหม....เห็นเธอกระตือรือร้นแบบนี้ก็น่าตบรางวัลให้จริงๆแต่ว่านะลิลลี่...ขอให้เธอโชคดีก็แล้วกัน"

แคสแซนดราเอียงตัวมากระซิบที่ข้างหูเอริสด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นก่อนที่เธอจะหันหลังแล้วเดินจากไปในที่สุด 

"รีบไปเถอะ"

โรซี่ที่ดูเหมือนจะเงียบไปนานเอ่ยเตือนเอริส 

"อ่ะ...อืม...ฉันไปแล้วนะ"

เอริสเอ่ยแต่ว่าในหัวยังหลอนกับคำทิ้งท้ายของแคสแซนดราไม่หาย 

"อะไรกันยะที่บอกว่า 

ขอให้โชคดีนะ แล้วยัยเลดี้บ้านั้นทำไมต้องอยากเรียกใช้กันเร็วขนาดนี้ด้วย "

เอริสพลางเดินไปบ่นไป 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***