บทนำ : คนในฝัน

บทนำ : คนในฝัน

หมอกควันจำนวนมากล่องลอยคละคลุ้งไปในอากาศจนเกิดเป็นกลุ่มฝุ่นควันสีขาวหนาทึบปกคลุมไปทั่วบริเวณ ร่างโปร่งที่อยู่ในชุดนอนลายเป็ดเหลืองยืนนิ่งไม่ไหวติง ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่อีกแล้ว?

นานกว่าสามเดือนแล้วที่ความฝันของเขาปรากฏภาพเดิมซ้ำไปซ้ำมาในสถานที่ที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือที่ไหน และทุกครั้งที่เขาเข้ามาในความฝัน เขาไม่เคยหาทางออกเจอเลยสักครั้ง หากแต่คราวนี้เขากลับได้กลิ่นธูปที่ส่งกลิ่นตลบอบอวลอยู่รอบๆ ตัว ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่กลิ่นธูปนั้นมันก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และนั่นมันทำให้เขาเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก

แม่ครับ ผมยังไม่อยากตาย!!!

สวัสดีครับทุกท่านผมชื่อ ‘ณัฐวีร์ พงษ์พิชญ์’ หรือ ‘ครูวีร์’ ของเด็กๆ ใช่ครับผมเป็นครู ผมสอนวิชาศิลปะที่โรงเรียนอนุบาลทางช้างเผือก ผมเป็นคนติสท์ๆ รักอิสระ รักธรรมชาติ โดยเฉพาะที่ที่มีต้นไม้ดอกไม้เยอะๆ ผมชอบที่จะได้สูดอากาศบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์แต่สูดหมอกควันเข้าไปจนเต็มปอดแทน

แค่กๆๆๆ 

ผมรู้สึกแสบจมูกไปหมดเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออก นี่มันหมอกหรือฝุ่น PM 2.5 กันแน่ ผมว่าผมควรรีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ก่อนจะขาดอากาศหายใจตาย

“แม่ค้าบบบ”

เสียงเด็กนี่หว่า ผมหันมองซ้ายมองขวาพลางก้าวเดินหาต้นตอของเสียง แต่หมอกมันหนาเกินไปผมไม่สามารถที่จะมองเห็นอะไรได้เลย เสียงเด็กยังคงดังไม่หยุดและมันเริ่มใกล้ผมเข้ามาทุกที ลมเย็นยะเยือกพัดผ่านตัวผมจนขนลุกชันไปทั้งตัว นี่มันฟีลหนังผีชัดๆ ถ้าจะมาจ๊ะเอ๋กันขอแบบไม่เละเถอะไหว้ล่ะ

พุทโธ ธัมโม สังโฆ...

ผมหลับตาปี๋เมื่อลมนั้นมันพัดพากลิ่นธูปมาด้วย กลิ่นของมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายช่วยลูกช้างด้วย กลัวจนจะฉี่ราดอยู่แล้ว

“แม่วีร์ค้าบบบ”

วีร์? อ้าวนั่นมันชื่อผมนี่ ใครบังอาจมาเรียกผมว่าแม่วะ ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น กลุ่มหมอกควันและกลิ่นธูปจางหายไปแล้ว แต่ข้างหน้าผมกลับมีเด็กผู้ชายน่าจะอายุประมาณสักสามขวบหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าชังยืนมองผมตาแป๋ว

“หลงทางหรอเจ้าหนู”

เด็กชายส่ายหน้าพลางโยกหัวไปมา ผมหันมองไปรอบบริเวณก็ไม่เห็นจะมีใครสักคน มีเพียงแค่ศาลไม้เก่าๆ ศาลหนึ่ง ตั้งอยู่ใต้ต้นไทรขนาดใหญ่ที่มีผ้าเจ็ดสีพันล้อมรอบไปทั้งลำต้นจนกลายเป็นต้นไทรสีรุ้ง ทำไมเด็กคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ?

“พ่อแม่เราไปไหน”

ผมย่อตัวลงคุยกับเด็กชาย ร่างนุ่มนิ่มโผเข้ามากอดผมไว้แน่นก่อนเอาหัวทุยฟัดกับไหล่ของผม เอิ่ม... เรารู้จักกันหรอ?

“นี่ไงแม่ผม”

นิ้วเล็กจิ้มเข้าที่แก้มผมอย่างสนุกสนาน ผมเป็นผู้ชายนะเว่ยจะไปเป็นแม่คนได้ไง ใครมาเล่นสนุกแกล้งผมหรือเปล่า หรือว่ามีรายการไหนมาแอบถ่ายปะเนี่ย เออเล่นตามบทไปก่อนแล้วกันเผื่อถูกแอบถ่ายจริงๆ จะได้มีภาพลักษณ์ดูดีหน่อย

"แม่เป็นผู้ชายจะท้องได้ไง"

ผมหันมองใบหน้าเล็กที่ทำปากยื่นปากยาวยักคิ้วหลิ่วตาใส่ ลูกใครวะ? กวนตีนฉิบหาย

"เจ้าแม่บอกให้ผมมาเกิดกับแม่นี่นา" เจ้าแม่ไหนอี๊กกก?

"ฟังแม่นะ แม่ เป็น ผู้ ชาย!! "

ผมจ้องหน้าเด็กชายก่อนพูดเน้นชัดๆ ทีละคำ คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันแต่ก็ไม่วายที่จะยกแขนเล็กขึ้นคล้องคอผมไว้ ลามปามนะเอ็งเนี่ย

"เจ้าแม่บอกว่าเดือนหน้าจะส่งผมมาอยู่กับแม่แล้ว"

อิหยังวะ อธิบายกับเด็กนักเรียนยังไม่ยากเท่ากับพูดกับเด็กคนนี้เลยจ้า ผมได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา อยากตะโกนดังๆ ว่ากูเป็นผู้ชาย โว้ยยย!!!

"จะบ้าตาย ผัวก็ไม่มีจะท้องได้ไง"

"พ่อก็อยู่ใกล้ๆ แม่นั่นแหละ อย่าลืมบอกพ่อด้วยว่าไม่ต้องใส่ถุงยาง เดี๋ยวผมไม่ได้เกิด"

เจ้าแม่ศาลไหนส่งเอ็งมาาา!!! จะไปเผาศาลทิ้งเดี๋ยวนี้แหละ

เนี่ย... ควรมีลูกเมื่อพร้อมจะได้ไม่เป็นภาระของสังคม พ่อแม่มันไปไหนวะทำไมถึงปล่อยลูกมากวนประสาทคนอื่นเล่นแบบนี้ จะให้ผมไปเป็นแม่คนบ้าหรือเปล่าผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะเว่ย ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวเปิดให้ดูเลยก็ได้เอ้าาา!!!

“ไม่ตลก ไปกลับบ้านจะไปส่ง”

“ให้ผมไปด้วยได้จริงๆ ใช่ไหมฮะ”

“อือออ... ปะกลับบ้าน”

เด็กน้อยหันมองตาแป๋วตบมืออย่างดีใจ แต่ผมล่ะกลับอยากไปส่งไอ้เด็กนี่กลับไปหาพ่อหาแม่ จะได้ไปพ้นๆ จากผมสักที

“จำได้ไหมว่าบ้านอยู่ที่ไหน”

ผมเดินนำไปตามทางที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนในความฝัน ผมกำลังจะหันไปถามแต่กลับไม่มีเด็กชายคนนั้นอยู่แล้ว สงสัยเจอพ่อกับแม่แล้วล่ะมั้ง หลังจากนี้ผมขอกลับไปฝันแบบเดิมดีกว่า ฝันแบบที่ไม่ต้องเจอใครมากวนประสาท ถึงจะหาทางออกไม่เจอก็ช่างมันเพราะยังไงผมก็รู้ว่าตื่นมาแล้วความฝันก็จะหายไปและกลับมาสู่โลกความจริง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***