บำเรอรัก บทที่ 3

...บำเรอรัก...

...บทที่ 3...

วันนี้พระพายกับตรีภพจะต้องเข้าไปรายงานตัวที่ธนาคารฮิวส์ตันช่วงเวลาแปดโมงครึ่ง ซึ่งที่ตั้งของธนาคารอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมที่ทั้งสองพัก ดังนั้นทั้งสองจึงตัดสินใจเดินไปยังธนาคาร จะได้สำรวจความเป็นอยู่ของคนที่นี่ไปด้วย

ธนาคารฮิวส์ตัน จัดได้ว่าเป็นธนาคารที่มีชื่อเสียงและความปลอดภัยมากที่สุดในโลกแห่งหนึ่งเลยทีเดียว แล้วการรับสมัครพนักงานของที่นี่ ผู้สมัครจะต้องทำแบบทดสอบความรู้ทั้งทฤษฎีและปฏิบัติที่ถือว่ายากมากทีเดียว แต่สำหรับพนักงานแล้วถือว่าการได้ทำงานที่นี่คุ้มค่ากับผลตอบแทนที่ได้รับในแต่ละเดือน เพราะฉะนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าพนักงานที่นี่มีความรู้ความสามารถมากแค่ไหน

“โอ๊ย... หนาว ดิวนึกว่าจะแข็งตายก่อนจะได้รายงานตัวแล้วซะอีก” เสียงของตรีภพเอ่ยขึ้น ตอนนี้พวกเขายืนอยู่หน้าธนาคาร ซึ่งเป็นตึกที่มีขนาดใหญ่โตและมีเอกลักษณ์ มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประจำอยู่ที่จุดต่างๆ เพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยและเตรียมพร้อมสำหรับเวลาเปิดทำการ

“ยังไม่ถึงเวลาเปิดเลย พายว่าเราไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่า” พระพายเอ่ยชวนเพื่อน เมื่อเห็นป้ายของธนาคารระบุเวลาเปิดแปดโมงครึ่ง แต่พวกเขามาก่อนเวลา ทำให้เหลือเวลาเหลือที่จะหาของทานรองท้องก่อนเข้างาน

“ดีเหมือนกัน แต่จะไปร้านไหนดีล่ะ” ตรีภพถามขึ้น แม้ระหว่างทางที่เดินมายังธนาคารจะเห็นว่ามีร้านอาหารหลายร้านที่เปิดให้บริการแล้ว

“พายว่าเราไปนั่งร้านกาแฟตรงหัวมุมนั้น ดิวคิดว่าไง” พระพายบอกพลางชี้ไปที่ร้านกาแฟเล็กๆ ที่อยู่ตรงมุมถนน ที่ตกแต่งด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด ตรีภพพยักหน้าเป็นการเห็นด้วย เพราะร้านก็อยู่ไม่ไกลจากธนาคารมากนัก และสามารถมองวิวทิวทัศน์ของท้องถนนได้ด้วย

พระพายก็เห็นมีร้านกาแฟที่เปิดแล้วหลายร้านระหว่างทางที่เดินมานี้ แต่เขาสะดุดตากับร้านนี้มากที่สุด เพราะร้านกาแฟแห่งนี้ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด ซึ่งใส่อยู่ในกระถางเล็กใหญ่จัดเรียงกันไปมา ดูแล้วให้ความรู้สึกสดชื่นพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้

ทั้งสองเดินข้ามถนนไปยังร้านกาแฟตรงหน้า เปิดประตูเข้าไปภายในร้านก็มีกลิ่นหอมอบอวลของกาแฟ พวกเขาเลือกนั่งที่ริมกระจกที่สามารถมองเห็นธนาคาร เมื่อสั่งกาแฟกับขนมปังมากินรอสายตาก็มองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาในยามเช้า

เมื่อถึงเวลาธนาคารเปิดทำการ ทั้งสองก็เดินกลับไปยังตึกธนาคาร พวกเขาเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานสาวสวยร่างสูงเพรียวนั่งทำหน้าที่อยู่

“ต้องการให้ช่วยอะไรหรือเปล่าคะ” พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นถามเป็นภาษาอังกฤษ เมื่อเห็นสองหนุ่มชาวเอเชีย

“ผมมาพบมิสเตอร์สติเฟ่นครับ” น้ำเสียงหวานของพระพายพูดบอกเป็นภาษาอังกฤษ เขาจำได้ว่าหัวหน้างานได้แจ้งรายละเอียดคร่าวๆ ก่อนจะมาที่นี่

“ไม่ทราบว่าได้นัดไว้หรือเปล่าคะ” พนักงานสาวมองสองหนุ่มอย่างจับผิด เพราะการที่จะพบกับคนระดับหัวหน้างานนั้นจะต้องติดต่อนัดล่วงหน้าเสมอ เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดกับลูกค้าที่ใช้บริการ

“เราเป็นตัวแทนจากธนาคารสาขาไทย ที่จะมาศึกษาดูงานที่นี่นะครับ” ตรีภพตอบกลับไปด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ เมื่อเห็นพนักงานสาวมองหน้าพวกเขาด้วยสายตาจับผิดอย่างเห็นได้ชัด

“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานสาวตอบกลับก่อนจะติดต่อไปยังมิสเตอร์สติเฟ่น เธอเงยหน้าขึ้นมาบอกจุดหมายปลายทางพร้อมชี้ไปยังลิฟต์สำหรับพนักงาน

“ขอบคุณครับ” พระพายกับตรีภพพูดพร้อมกัน ก่อนจะเดินไปยังลิฟต์ที่หมาย

ลิฟต์มาหยุดยังชั้นที่ต้องการ ทั้งสองก็เดินออกตรงไปยังหน้าห้องทำงานของมิสเตอร์สติเฟ่น พวกเขาได้เจอกับเลขาสาวสวยที่ยืนรอรับอยู่หน้าห้อง

“เชิญเข้าไปข้างในค่ะ คุณสติเฟ่นรออยู่” เลขาสาวเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

พระพายมองหญิงสาวที่ดูแล้ว เธอน่าจะมีอายุมากกว่าเขาเล็กน้อย ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องก็เจอกับผู้ชายหนุ่มหน้าตาหล่อแบบฝรั่ง น่าจะมีอายุประมาณสามสิบสามถึงสี่สิบปี นั่งตรวจเอกสารงานต่างๆ ที่อยู่บนโต๊ะ เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองคนมาใหม่พร้อมกับลุกออกมาทักทาย

“ยินดีที่ได้พบคุณทั้งสองครับ มิสเตอร์พระพาย มิสเตอร์ตรีภพ” เสียงที่เอ่ยชื่อของทั้งสองไม่ชัดนั้นแต่ก็พอรู้ความ พร้อมยืนมือออกมาทักทายแบบชาวตะวันตกที่เป็นธรรมเนียมมาเนิ่นนาน ร่างสูงได้อ่านรายละเอียดของพนักงานที่มาศึกษาดูงานก่อนล่วงหน้าแล้ว

“เช่นกันครับมิสเตอร์สติเฟ่น” พระพายและตรีภพก็ยืนมือออกไปรับคำทักทายของชายหนุ่ม

“คุณทั้งสองหน้าตาน่ารักอย่างกับผู้หญิงเลยนะครับ นี้ถ้าผมไม่รู้ข้อมูลของพวกคุณมาก่อน ผมคงคิดว่าพวกคุณเป็นผู้หญิงเสียแล้ว” สติเฟ่นเอ่ยชมทั้งสองพร้อมรอยยิ้ม โดยไม่รู้เลยว่าร่างบางอย่างตรีภพไม่ชอบคำชมแบบนี้ที่สุด

“ขอบคุณที่ชมครับ” ตรีภพตอบรับด้วยน้ำเสียงปกติ เพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังเดือนในอก โดยกำมือแน่นเป็นการระบายอารมณ์แทน เพราะเขาเป็นคนที่ไม่ชอบให้คนอื่นชมเรื่องหน้าตาสักเท่าไร ถ้าชมว่าหล่อนะเขาจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ก็ไม่เคยมีใครชมเขาว่าหล่อเลยสักคน

“นั้นเรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่าครับ” สติเฟ่นเอ่ยตัดบท เนื่องจากเขาไม่ได้มีเวลามากนัก เดี๋ยวเขาจะต้องเขาประชุมเสร็จจากประชุมก็ต้องจัดการกับเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะให้เสร็จภายในวันนี้

“วันนี้ผมจะให้พวกคุณเรียนรู้งานเกี่ยวกับโครงสร้างของธนาคารก่อนนะครับ เดี๋ยวเลขาของผมจะเป็นคนอธิบายให้ฟัง”

“คุณโรสช่วยสอนงานทั้งสองคนด้วยนะครับ” สติเฟ่นหันไปสั่งเลขาสาว

“ค่ะ” เลขาหญิงสาวตอบรับอย่างรู้งาน พร้อมด้วยรอยยิ้มที่เป็นกันเอง

“วันนี้ผมต้องขอโทษจริงๆ นะครับที่ไม่ได้อยู่ช่วยสอนงาน พอดีต้องเข้าประชุมกับท่านประธานนะครับ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยบอก

“ไม่เป็นไรครับ” พระพายตอบกลับ แค่เขากับเพื่อนได้มาศึกษางานที่ดีก็ดีเท่าไรแล้ว

“นั้นผมขอตัวก่อนนะครับ แล้วเจอกันวันหลังนะครับ” สติเฟ่นบอกลา เนื่องจากใกล้ถึงเวลาที่จะเข้าประชุมแล้ว ก่อนออกจากห้องก็ได้สั่งงานเลขาเล็กน้อย แล้วชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องไปพร้อมเอกสารที่ใช้ในการประชุม

ทั้งสามคนที่อยู่ในห้องก็มองหน้ากันพลางยิ้มๆ ไม่รู้ว่าใครจะพูดอะไรก่อน จนหญิงสาวแสนสวยของห้องเอ่ยพูดแนะนำตัวขึ้นก่อนคนแรก เพื่อทำลายบรรยากาศอันเงียบ

“นั้นพี่ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะ พี่ชื่อ โรสริน รึจะเรียก พี่โรส ก็ได้ เพราะดูแล้วเราสองคนน่าจะอายุน้อยว่าพี่นะ และพี่ก็เป็นคนไทยนะคะ” โรสรินแนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง เพราะไม่อยากให้เกิดระยะห่างกับทั้งสองมากเกินไป

โรสรินเป็นคนไทยที่ได้มาศึกษาต่อในระดับปริญญาตรีที่ต่างประเทศ เมื่อเรียนจบเธอก็คิดจะเรียนต่อปริญญาโท จึงได้หาทุนสำหรับเรียนต่อ จึงมาเจอทุนของธนาคารฮิวส์ตัน ที่มีเงื่อนไขว่าจะต้องทำงานให้กับธนาคารฮิวส์ตัน เพื่อชดใช้ทุนที่ได้มาเป็นเวลา 5 ปี เธอจึงไม่รีรอโอกาสนี้จนในที่สุดเธอก็ได้ทุนนั้นมา เมื่อเรียนจบเธอก็ได้ทำงานชดใช้ทุนจนครบระยะเวลา 5 ปี โรสรินตัดสินใจที่จะทำงานที่ธนาคารฮิวส์ตันต่อ แม้ว่าเธอสามารถออกไปหางานใหม่ได้ แต่เธอก็เลือกที่นี่

“ผมชื่อพระพาย เรียก พาย เฉยๆ ก็ได้ครับ” พระพายเอ่ยแนะนำตัวบาง เขามองใบหน้าของหญิงสาวอย่างชื่นชม เพราะเธอสวยมากแถมรูปร่างดีด้วย

“ผมชื่อตรีภพ ชื่อเล่นว่า ดิว ครับ” ตรีภพเองก็เอ่ยแนะนำตัวขึ้น ก่อนที่เขาจะมองใบหน้าสวยของหญิงสาวอย่างชื่นชม ไม่ต่างไปจากเพื่อน

“เอาล่ะ ตอนนี้พวกเราก็รู้จักกันแล้วนะ พี่จะสอนเรื่องโครงสร้างของธนาคารฮิวส์ตันก่อน เรื่องอื่นค่อยคุยกันที่หลังแล้วกัน” พูดจบ ทั้งสองหนุ่มก็พยักหน้ารับทราบ โรสรินก็เริ่มสอนงานทั้งสองคนทันที โดยไม่รีรอ

เวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมง

“ตอนนี้ก็ใกล้เที่ยวแล้ว ทั้งสอง พักได้แล้วจ้ะ” เสียงหวานของโรสรินเอ่ยขึ้น เธออธิบายระบบการทำงานต่างๆ ในที่นี้และคอยสังเกตการณ์ทั้งสองคน จึงรับรู้ได้ว่าทั้งสองคนตั้งใจและเรียนรู้ได้เร็วมาก พอๆ กับที่เธอกับทั้งสองสนิทกันเร็วขึ้นด้วย

“ครับ” ทั้งสองขานรับพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“พี่โรสครับผมมีคำถามอย่างจะถามครับ” ตรีภพพูดขึ้นด้วยท่าทีสนิทสนม

“ว่าไงจ๊ะ”

“พี่โรสอายุเท่าไรครับ” ตรีภพถามอย่างสงสัย

“อุ๊ยตาย... เรานี้น่ะไม่รู้อะไรเลยเหรอ พวกผู้หญิงนะเขาไม่ชอบให้ใครมาถามเรื่องอายุนะรู้ไหม” โรสรินอุทานออกมาด้วยท่าทีเล่นทีจริง

“ขอโทษครับ ดิวเห็นว่าพี่โรสสวยแบบนี้ เลยคิดว่าอายุคงยังไม่มาก” น้ำเสียงใสของตรีภพพูดขึ้นด้วยท่าทีสลดเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่ไม่ใช่คนคิดมากขนาดนั้น” มือของหญิงสาวแตะไปที่ไหล่บางเบาๆ เมื่อเหตุท่าทีไม่สบายใจของหนุ่มตรงหน้า

“ตอนนี้พี่อายุสามสิบสาม แถมยังเป็นสาวโสดด้วยนะ” โรสรินตอบด้วยท่าทีปกติด้วยรอยยิ้ม เพราะเธอก็ไม่ได้คิดมากกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว

หนุ่มร่างบางทั้งสองก็ตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ได้รับรู้ เพราะไม่คิดว่าใบหน้าสวยคมจะมีอายุมากกว่าที่คิด ตอนแรกที่เจอกันก็คิดว่าอายุมากกว่าพวกเขา 2-3 ปี

“อายุมากกว่าพวกเราตั้งหกปี แต่ทำไมพี่โรสยังดูสวยเหมือนเด็กมหาลัยนะครับ มีเคล็ดลับอะไรช่วยบอกหน่อยซิครับ”

“เราจะเอาไปใช้บ้างล่ะซิ พี่ว่าอย่างดิวคงไม่ต้องใช้เคล็ดลับของพี่หรอก” โรสรินพูดขึ้น เพราะทั้งสองมีใบหน้าหวานอย่างนี้ คงมีแฟนเป็นผู้หญิงยาก

“ทำไมล่ะครับ” ตรีภพถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ดิวหน้าสวยอยู่แล้วไม่ต้องทำอะไรหรอก” โรสรีนบอกไปตามความจริง เพราะหนุ่มน้อยทั้งสองมีใบหน้าสวยอยู่แล้วคงไม่ต้องปรับปรุงเพิ่มแต่งอะไรหรอก แค่นี้ก็น่ารักพอแล้ว

“ใช่ครับพี่โรส ดิวนะหน้าสวยอยู่แล้ว พายยังคิดอยู่เลยว่าอย่างดิวจะต้องมีแฟนเป็น...” พระพายยังพูดไม่จบ เสียงของหญิงสาวหนึ่งเดียวเอ่ยขึ้นมาอย่างรู้ความ

“ผู้ชาย”

“พี่โรสคิดเหมือนพายเลย” พระพายพูดบอก เมื่อความคิดของทั้งสองตรงกันอย่างไม่นัดหมาย

“ทั้งสองคนอ่ะ.. นินทาดิวอยู่ได้” ตรีภพตีหน้ามุ่ยทันที เพราะเพื่อนสนิทชอบเชียร์ให้เขามีแฟนเป็นผู้ชายมาตลอด ทั้งที่ตอนเรียนมหาลัยเขาก็เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงเหมือนกันนั้นแหละ แต่กลับถูกผู้หญิงบอกเลิกทุกครั้ง ด้วยเหตุผลที่ทำให้คนฟังปวดใจยิ่งนัก เหตุผลเดียวนั้นคือ

‘ดิวหน้าสวยกว่าเรา แถมไปไหนมาไหนยังมีผู้ชายมาจีบดิวมากกว่าที่มาจีบเราเสียอีก’ ตรีภพที่ได้ฟังก็ทำอะไรไม่ได้ มันก็เป็นความจริงที่ว่าเขามีใบหน้าสวยกว่าพวกเธอ แต่มันใช้ความผิดของเขาไหม

“พายก็หน้าสวยไม่ต่างจากดิวนั่นแหละ แบบนี้มีแฟนหรือยังจ๊ะ” โรสรินถามขึ้น ทำให้ร่างบางที่เคยยิ้มแย้มมีสีหน้าเศร้าสร้อยขึ้นทันที

“พายเป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงที่ถามด้วยความห่วงใยของตรีภพเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนที่เปลี่ยนไป เขารู้ว่าเพื่อนคงจะคิดถึงคนรักอีกแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอก” พระพายฝืนยิ้มให้เพื่อน ทั้งที่ในใจยังโศกเศร้า

“ไม่มีอะไรแล้ว พี่ว่าพวกเราไปหาอะไรทานกันดีกว่า” เสียงนุ่มเอ่ยชวนทั้งสอง โรสรีนที่มองสถานการณ์ก็พอเข้าใจบางอย่าง

ทั้งสามคนก็หาร้านที่จะทานอาหารกัน โดยมีโรสรินเป็นคนแนะนำร้านให้ เวลาผ่านไปไม่นานการทานอาหารของทั้งสามก็เสร็จสิ้น โรสรินให้ทั้งสองขึ้นไปรอชั้นบนก่อน เนื่องจากเธอมีธุระที่ต้องไปจัดการ พระพายและตรีภพก็ขึ้นไปรอชั้นบนของบริษัท ซึ่งสามารถมองดูวิวทิวทัศน์ของเมืองในยามที่หิมะกำลังโปรยปรายปกคลุมบ้านเรือน ต้นไม้ และถนน ทำให้เห็นเมืองทั้งเมืองปกคลุมไปด้วยสีขาว

“ว้าว... สวยจังเลยนะพาย” ตรีภพเอ่ยออกมากับวิวที่เห็น

“แต่พายว่า มันให้ความรู้สึกเหงามากกว่า อากาศเย็นแบบนี้” พระพายมองวิวด้านนอกกระจกด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

“สวยจะตาย ดิวว่าไม่นานเมืองนี้ต้องปกคลุมไปด้วยหิมะแน่ๆ” ตรีภพรู้ว่าร่างบางกำลังคิดถึงใครบางคนอีกแล้ว

“จ้ะ ถ้าอย่างนั้นพายขอตัวไปห้องน้ำหน่อยแล้วกัน ดิวจะไปด้วยกันไหม” พระพายถามขึ้น เพราะรู้สึกอยากจะล้างหน้าเพื่อให้ร่างกายสดชื่น

“ไม่ล่ะ พายไปเถอะ” ตรีภพบอกปฏิเสธไป

พระพายเดินออกมาเข้าห้องน้ำคนเดียว ทำให้เขามีโอกาสสำรวจการตกแต่งของชั้นนี้ที่คงจะเป็นชั้นของผู้บริหาร เพราะชั้นนี้มีเพียงไม่กี่ห้องและเป็นชั้นที่เงียบสนิท พระพายเดินไปเรื่อยๆ ก็สังเกตห้องห้องหนึ่งที่อยู่ด้านในสุดที่มีโต๊ะเลขาหน้าห้อง แต่ปราศจากคนอยู่ เหมือนกับมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างทำให้ร่างบางเดินไปยังห้องนั้นโดยไม่ทันรู้ตัว

“ทำอะไรนะ” น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัวมีทีท่าตกใจก่อนจะหันกลับไปมองคนถาม พบว่าเป็นชายหนุ่มร่างสูงท่าทางน่ากลัว จนร่างบางไม่กล้าที่จะมองคนตรงหน้าตรงๆ ทำได้แต่เพียงก้มหน้า

“นายเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้ยังไง” ชายหนุ่มถามต่อ พร้อมมองท่าทางของคนตรงหน้า และมั่นใจว่าไม่ใช่คนของธนาคารแน่นอน

“คือ ผม... เอ่อ... ผมเป็นตัวแทนจากธนาคารสาขาไทย ที่มาศึกษาดูงานที่นี่นะครับ” พระพายเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เพราะความกลัว

“ขอโทษด้วยนะครับถ้าเข้ามาในเขตหวงห้าม” พระพายบอกต่อ เขาไม่ได้มีเจตนาไม่ดี แต่ห้องนี้เหมือนมีแรงดึงดูดให้เขาต้องเดินเข้าไปเท่านั้นเอง

“ห้องนี้เป็นห้องของท่านประธาน ถ้าไม่มีธุระก็ห้ามเข้าไปหรือแม้แต่เดินเข้ามาวุ่นวายก็ไม่ได้ ท่านไม่ชอบ” น้ำเสียงแข็งเอ่ยบอก

“ครับ ขอโทษครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน” พระพายเอ่ยขอโทษอีกครั้ง ก่อนจะรีบเดินออกจากบริเวณนั้น เขาไม่กล้าที่จะหันกลับไปมองชายหนุ่มเลย

ร่างสูงยืมมองร่างบางที่เดินจากไปจนลับสายตา และเมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปในห้องของประธานธนาคารทันที

“ด้านนอกเกินอะไรขึ้น เสียงถึงได้ดังเข้ามาด้านใน” คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานถาม ร่างสูงเกือบจะลุกขึ้นไปดูเสียแล้ว แต่เสียงก็เงียบไปเสียก่อน

“เปล่าครับนาย พอดีตัวแทนที่มาดูงานที่นี่เดินผ่านเข้ามา ผมเลยบอกเขาไปว่านายไม่ชอบให้ใครเข้ามาแถวนี้” คลินท์บอก เมื่อนึกถึงร่างบางหน้าสวยที่เดินหลงเข้ามา แค่ได้ยินเสียงของเขาคนคนนั้นก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตา

“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ ฉันต้องเข้าไปดูงานโรงแรมอีก” เอริคลุกขึ้นเมื่อเซ็นเอกสารฉบับสุดท้ายเสร็จ คนเป็นลูกน้องก็เปิดประตูห้องรอไว้แล้วเจ้านายหนุ่มมาถึง

เอริคเดินออกมาก่อนจะเลี้ยวไปยังลิฟต์ส่วนตัว สายตาของร่างสูงบังเอิญเห็นแผ่นหลังบางของเด็กหนุ่มที่กำลังเดินเข้าห้องของผู้จัดการ ทำให้ร่างสูงหยุดเดินโดยไม่รู้ตัว เด็กหนุ่มคนนั้นมีรูปร่างบอบบางและมีความสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบ เซนติเมตร

“นายเป็นอะไรรึเปล่าครับ” คลินท์ถามขึ้น เมื่อผู้เป็นนายหยุดเดินโดยไม่มีการกล่าวอะไร

“เปล่าหรอก ไปเถอะ” เอริคละสายตาจากห้องที่ร่างเล็กเดินกลับเข้าไป แต่มันเหมือนมีอะไรที่ยังคงคาใจ เหมือนกับที่เขารู้สึกมานาน ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าเขาได้ลืมอะไรบ้างอย่างที่สำคัญไป แต่ร่างสูงกับนึกไม่ออก

“ไปทำอะไรมาพาย หน้าซีดเชียว” ตรีภพถามขึ้น เมื่อเพื่อนเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าซีดเชียว

“ปะ... เปล่าหรอก” พระพายโกหกออกไป ก่อนที่จะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่ว่าเรามาเริ่มศึกษากันต่อเลยดีกว่า” เสียงของโรสรินเอ่ยขึ้น

วันนี้ทั้งสองคนต้องศึกษาดูโครงสร้างของธนาคารต่อจากช่วงเช้า จนเวลาผ่านมาถึงสี่โมงเย็นเป็นเวลาเลิกงาน ทั้งสองก็ออกจากธนาคารเพื่อเดินทางกลับไปยังห้องพัก

^^^ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะคะ^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***