การเดินทาง

ฉันชื่อดิว แม่ชื่อดวงใจ พ่อชื่อเด่น น้องชายชื่อดนตรี พ่อเปิดร้านขายของสะสมยุค90พ่อเป็นนักดนตรีเก่าแม่เป็นนักร้้องยุค90แม่ชอบนักร้องยุค90ชื่อ ดิวกับดรีม ใช่แล้วล่ะชื่อของฉันมาจากนักร้องที่แม่ชอบ แม่เปิดเพลงเขาทุกวันจนฉันจำได้ ร้องได้ และเบื่อฟังมาก นักร้องชื่อดิวหายออกจากวงการตั้งแต่ปี2,000ส่วนคนชื่อดรีมแต่งงานมีลูกแฝดและดังมากในตอนนี้

"ดิวๆๆมาดูนี่สิพ่อได้ของจ๊าบ จ๊าบมาด้วย"  พ่อเรียกฉันไปดูบางอย่างที่พ่อซื้อมา                                          "พ่อเขาเลิกใช้ไปนานแล้วจ๊าบน่ะเดี๋ยวนี้มันต้อง สุดเจ๋ง" พ่อเอาโทรศัพท์เครื่องเก่าคร่ำครึมาให้ดู

"ใช้ได้มั๊ยนี่..น่าจะไม่ได้หรอกพ่อแบตหมด สู่ขิตไปแล้ว"    "อะไรคือสู่ขิต เด็กสมัยนี้พูดไม่เป็นภาษาเลยฟังไม่รู้เรื่อง" พ่อบ่น

แม่เป็นแม่บ้าน ทำงานบ้านมีงานอดิเรกคือเป็นนักเขียนนิยายเมื่อก่อนขายไม่ค่อยได้ตั้งแต่ฉันสมัคเว็ปเขียนนิยายให้แม่ก็มีรายได้เป็นกอบเป็นกำ ส่วนพ่อขายไม่ได้เลยของเก่าอะไรไม่รู้    "ดิวๆ อ่ะพ่อให้" พ่อยื่นโทรศัพท์เก่าเครื่องนั้นให้ฉัน    "มันใช้ไม่ได้ไม่เอาหรอก" ฉันปฏิเสธรับ

"เอาไว้ดูเล่นก็ได้"     "พ่อนี่สมุดอะไรน่ะ"  ฉันเห็นสมุดแปลกๆมีแต่ตัวเลขเต็มไปหมด

สมุดบันทึกคำนวนลอตเตอรี่ ของยายน่ะแม่เก็บไว้เป็นที่ระรึก ซื้อทุกงวดถูกกินทุกงวด

ยายจดไว้ด้วยนะว่าแต่ละงวดเลขออกอะไร" พ่อบอก    ฉันหยิบโทรศัพท์ของฉันมาถ่ายรูปเก็บไว้ดู

ฉันชอบถ่ายรูปลงมือถือ ฉันพึ่งซื้อมือถือมาใหม่รุ่นใหม่ จากน้ำพักน้ำแรง 30,000 กว่าจะได้ 

"ซื้ออะไรมาอีกเยอะแยะ  ซื้อมาก็ขายไม่ได้เงินจมกับสิ่งของพวกนี้" แม่บ่น       ทะเลาะกันทุกวันฉันเบื่อ

บางทีก็คิดว่า ถ้าครอบครัวฉันหายไปคงดีแม่ก็ไม่เคยให้อิสระเลยห้ามนู่นห้ามนี่อ้างแต่ว่าอายุยังไม่ถึง18

ยังเด็กเกินที่จะทำนู้น นี่ นั่น      "แม่ไปมินิมาร์ทแป๊บนะ"  ฉันลำคานพ่่อแม่ทะเลาะกันจึงหาเรื่องออกมาคว้ากระเป๋ากับโทรศัพท์คู่ใจมาด้วย

ฉันซื้อขนมกินหน้ามินิมาร์ท เสร็จแล้วก็จะเดินกลับบ้าน ครึ้้้้มฟ้าครึ้มฝนฉันรีบเดินกลัวฝนตก

"ตี๊ด..ติ๊ด..ติ๊ดๆๆ." เสียงโทรศัพท์เครื่องเก่าที่พ่อให้มาดังขึ้น ฉันตกใจ แปลกใจ ไม่มีแบตเตอรี่

ติดได้ไง ฉันอยากรู้ว่าใครโทรมาจึงรับสาย"   "ฮัลโหล...ฟีดดดดคุรุครืดครืดก" เสียงอะไรฟังไม่รู้เรื่อง

ทันใดนั้น            "เปรี้ยงงงง...ภาพตัด!?"  ฉันหมดสติไปตื่นมาไม่รู้นอนอยู่ไหน มืดมากแต่ก็ยังมีถนน

ฉันเดินไปตามถนน ฉันจำได้ว่าฉันรับโทรศัพท์หน้าหมู่บ้านนี่แต่หมู่บ้านหายไป รึว่าฉันจะถูกลักพาตัว

แต่เงินในกระเป๋าก็มีเยอะนะไม่หายเลยสักบาท   "เอี๊ยดดด..โครม..." ภาพตัดอีกแล้ว

ฉันตื่นมาที่ไหนสักแห่งได้ยินเสียงคนคุยกันแต่ฉันลืมตาไม่ขึ้น  "ดิว มึงเลยถ้าเขาตายเราซวยแน่

ขับรถยังไงวะ ?!.."          "มันมืด แล้วอยู่ๆยัยนี่ทะเล่อทะล่าเข้ามาใครจะเบรกทันวะ"

ใคร ใครกันชื่อเหมือนฉัน ฝันไปแน่ๆ ฉันหลับไปอีกครั้ง ตื่นมาเห็นผู้ชาย2คน

ฉันตายไปแล้วรึนี่เทพบุตรชัดๆ

"เธอฟื้นแล้ว จำอะไรได้บ้าง"    เขาทั้ง2ถาม

"ฉันอยู่ไหน?"  ฉันถาม            "เธออยู่โรงพยาบาล  โดนรถชน " เขาตอบ

"ฉันจำได้ทุกอย่างฉันจะกลับบ้านได้ตอนไหน" ฉันถาม   อีก2วัน เธอหลับไป3วัน    "ชิบแล้ว... ป่านนี้พ่อแม่ตามหาฉันแย่แล้ว "  ฉันหาโทรศัพท์เขายื่นให้ฉัน นี่ฉันอยู่โลกไหนนี่โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณเลย

"โทรศัพท์เธอแบตเตอรี่หมดเลยไม่ได้ติดต่อแม่เธอ ลองชาร์จแล้วไฟไม่เข้าเลย เครื่องพังแล้วล่ะเขาตอบ" "อีก2วันจะไปส่งบ้านนะ" เขาอีกคนบอก   ฉันมองรอบๆโรงพยาบาลมันดูใหม่แปลกๆทั้งๆที่ชื่อโรงพยาบาลนี้แม่เคยพามาบ่อย มาครั้งล่าสุดมันดูเก่ากว่านี้ ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่า เขาอาจต่อเติมห้องใหม่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***