ศึกแรก

เหล่าชาวบ้านที่เต็มไปด้วยคนครึ่งสัตว์นานาชนิดได้รวมตัวกันรอบๆแอ่งน้ำเพื่อมองดูเหล่าทหารกล้าทีากำลังเปลือยท่อนบน อาวุธที่เป็นดาบเป็นโล่ก็เปลี่ยนจอบ เสียม รถไม้ที่ถูกสร้างขึ้นรูปทรงคล้ายรถม้าขนาดเล็กแต่สามารถเก็บอุปกรณ์ได้หลากหลายและมีน้ำหนักที่เบา ชาวบ้านต่างลือให้แซ่ดถึงกษัตริย์วินเซนต์เทอร์ที่กำลังปฎิรูปอาณาจักร เกณฑ์ชาวล้านทหารเพื่อทำงานแลกกับสิ่งที่เรียกว่า เซียร่าห์ เป็นสกุลเงินใหม่ที่ชาวบ้านจะได้รับจากพระราชวังโดยตรงเพื่อจับจ่ายสินค้าแทนที่การแลกเปลี่ยนสินค้า การจัดจ้างแรงงานตามประสงค์ของกษัตย์ก็แลกกับเงินเซียร่าห์ ชาวบ้านที่ตกทุกข์ได้ยากก็เริ่มได้รับการช่วยเหลือมากขึ้น แหล่งน้ำเริ่มมีการขุดเป็นทางตัดผ่านเมืองทั้งยังมีแม่น้ำใช้สำหรับอุปโภคที่ถูกสร้างจากเอลิเกออสทำให้มีการส่งน้ำอย่างเป็นระบบไม่ต้องแบกถังไปตักให้ยุ่งยาก แหล่งน้ำเน่าเสียที่กษัตริย์วินเซนต์เทอร์เคยทอดทิ้งก็ถูกบำรุงใหม่ สินค้าจากวังหลวงที่นำมาขายก็แปลกใหม่ ทั้งเครื่องสำอางที่มนุษย์ใช้ ทั้งของทำความสะอาด ชาวล้านบางส่วนที่เห็นความเปลี่ยนแปลงก็เริ่มส่งข่าวลือแปลกๆเกี่ยวกับตัวกษัตย์วินเซนต์เทอร์และความเคลือบแคลงใจมากขึ้น

ย้อนกลับไปเมื่อ 4 เดือนก่อน

วินเซนต์ได้เดินทางไปยังแหล่งน้ำที่ชาวบ้านใช้ ในช่วงเวลาที่หนาวเย็นจับใจ เป็นเวลาที่ชาวบ้านจะไม่ออกกันมาเพียงแค่เป็นเวลาของดินแดนสนธยาคืบคลาน วินเซนต์มองเห็นแหล่งน้ำพร้อมกับกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ ซ้ำยังรก แม่น้ำก็ดำจนเหมือนคลองที่ไม่ได้รับการบำบัด

" น้ำมันเน่า "

ผมพูดขึ้นพร้อมกับปิดจมูกตัวเอง แต่เหมือนสิ่งนี่จะทำให้คนฟังอย่างฟารัสมีน้ำเสียงตอบรับที่ไม่พอใจ

" ท่านเป็นคนทำ ลืมไปแล้วเหรอขอรับ ชาวบ้านที่ปล่อยข่าวลือแย่ๆกับท่าน ท่านก็ใช้ให้ทหารเอาของเสียมาทิ้งที่นี่ "

" นายท่าน! หมอนี่หยาบคายอีกแล้ว! "

คาร์คที่กลับมาได้ครู่หนึ่งแล้วคอยเกาะอนู่ที่ไหล่รายงานข้างหูด้วยเสียงเล็กๆของมัน ผมขมวดคิ้วเป็นเกลียวเมื่อได้ยินสิ่งที่ฟารัสบอก

' ไอวินเซนต์นี่แม่ง เด็กเปรตโคตรๆเลยนี่หว่า '

ผมกัดฟันแน่นแต่ก็ถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปใกล้ๆและแหวกโพลงหญ้าอย่างระมัดระวัง

กระดาษและปากกาที่ติดมาด้วยถูกดึงออกมาจากชุดด้านใน มีเพียงเสียงของลมที่พัดมาเป็นระยะ กับร่างของกษัตย์ที่พึมพำอยู่คนเดียว ฟารัสมองอยู่อย่างไม่พูดเอ่ยอะไรออกมาอีกทำได้เพียงแค่กำหมัดของเขาไว้แน่น

' เขาลืมการกระทำตัวเองไปหมดเลยงั้นเหรอ '

ความคิดของเขาแล่นวนแต่ประโยคเดิมๆ เขามองเห็นเวทย์พลางตัวของวินเซนต์ตั้งแต่ได้รับสั่งให้ไปหาคน เขาตั้งใจจะทดสอบวินเซนต์หลังจากที่กลับจากโบสถ์เขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน

วินเซนต์เทอร์ที่ฟารัสรู้จัก เป็นแค่คนที่บ้าอำนาจ มองประชาชนเป็นเพียงแค่แมลงชั้นต่ำ เกรี้ยวกราดและโง่เขลา มีเพียงเหตุผลเดียวที่เขายังอยู่กับความน่ารังเกียจแบบนี้ได้เพราะบุญคุณและอาณาจักรนี่เท่านั้น แต่นับจากวันนั้นวินเซนต์ที่เขารู้จักก็เหมือนตายไปเป็นวินเซนต์ที่เงียบครึม ดวงตาในครั้งแรกที่เห็นราวกับคนละคน ใจเย็นแล้วดูจะเฉื่อยฉาในบางครั้ง แม้เขาจะด่าหรือพูดรุนแรงเขาก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมายกเว้นใบหน้าที่นิ่งเฉยเท่านั้น แต่เขาก็ยังรังเกียจเด็กชายที่มีศักดิ์เป็นกษัตย์อาณาจักรนี้อยู่ดี

" เขาเลิกมองฉันรึยัง "

วินเซนต์กระซิบถามคาร์คที่ตอนแรกได้รับหน้าที่รายงานสภาพของบ่อน้ำเน่านี้

" เจ้านั้นมองนายท่านเหมือนกำลังจะฆ่าท่าน หากท่านเผลอ! "

แผ่นหลังของผมหนาวเย็นกว่าอากาศข้างนอกเมื่อได้ยิน ความรู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวที่นานๆจะรู้สคกสีกครั้งในชีวิตก็ผุดกลับมา

" ..ฟารัส เอากระดาษนี่ไปให้เอลิเกออส แล้วให้เตรียมกำลังทหารพรุ่งนี้ ฉันจะตามกลับไปทีหลัง "

ผมใจดีสู้เสือก่อนจะเดินเอากระดาษที่จดไปให้ฟารัสที่ยืนเป็นรูปปั้นอยู่ เขาหยิบมันออกมาแต่ก็ยังไม่ไปในทันที

" ท่านจะทำอะไร "

ผมมองหน้าเขาก่อนที่จะหันหลังกลับไปยังบ่อน้ำเน่าเหมือนเดิม

" ไม่ใช่ธุระอะไรของเจ้า "

เสียงกระดาษที่เหมือนถูกขยำดังขึ้นก่อนที่เสียงฝีเท้าจะค่อยๆห่างออกไป

ปุ้ง!

" ไปแล้วนายท่าน! "

ควันขาวปรากฎตรงหน้าพร้อมกับร่างดำที่มีรูปทรงเป็นเหมือนลูกหมีตัวเล็ก ดวงตาสีม่วงปรากฎขึ้นลอยไปมารอบๆตัวเขาอย่างไคร่รู้

" บ่อน้ำมันไม่เคยได้รับการดูแลเลย ต้องบำบัดแล้วล่ะ "

คาร์คมีสีหน้างุนงงก่อนจะถามนายตัวเอง

" บำบัดคืออะไรงั้นเหรอนายท่าน "

" ปรับสภาพน้ำให้กลับมาเป็นปกติ ไม่มีสิ่งเจือปนที่สงผลในระบบนิเวศในน้ำมันพัง "

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่เจ้าคาร์คดูจะสับสนเลยเลือกที่จะเดินสำรวจรอบๆแทน บ่อน้ำมีขนาดกว้างขวางมีสิ่งสกปรกเต็มไปหมดจนผมเริ่มสงสัยแล้วว่าชาวบ้ายกล้าใช้ไปได้ยังไง แต่จากที่ดูก็คงใช้ตามมีตามเกิด ใช้เวลาประมาณเดือนกว่าๆกับแรงงานที่ได้คงจะเสร็จ

วินเซนต์สำรวจได้ครบใช้เวลาไปขณะหนึ่งก็เกินกลับมาที่พักตัวเอง เขาใช้เวลาทั้งคืนในการเขียนวิธีการจัดการต่างๆ และคาร์คต่างก็เข้ามารายงานถึงภารกิจที่ได้รับ กองเอกสารถูกเขียนแล้วเขียนอีกโดยมีคาร์คลูกหมีดำตามเก็บให้ แผนการบำรุงส่วนต่างๆได้เริ่มออกมาเป็นรูปร่างและจัดเข้าจำแนกอย่างมีระเบียบ รวมกระทั่งสงครามที่ถูกยึดดินแดนไปทางเหนือและใต้ที่จะต้องเจอในอนาคต

************************

ณ ปัจจุบัน

ข่าวลือจากชาวบ้านเริ่มมีกันให้ได้ยินมากขึ้น ส่วนใหญ่แม้จะดีใจที่อาณาจักรตนเองเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง แต่ก็ยังมีข้อครหาที่เป็นไปในทางเดียวกัน แหล่งข้อมูลหรือแหล่งที่ชาวบ้านมักรวมตัวคือบาร์ที่เปิดใหม่อย่างหรูหราแต่ราคานั้นแสนถูก ฟารัสปลอมตัวเป็นเหมือนชาวบ้านทั่วไปที่ออกมานอกราชวังพร้อมกับทหารอีกสองนาย ก็มีชาวบ้านต่างกันลือให้แซ่ดเป็นไปในทางเดียวกัน

" ท่านฟารัสน่ะสิเป็นคนพัฒนาอาณาจักรพวกเรา "

หญิงเผ่าวหคพูดขึ้นกับเพืาอนสาวอีกสองสามคน

" ใช่ กษัตริย์วินเซนต์จะทำอะไรได้มีแต่จะกดขี่ ไม่ใช่ว่าตอนนี้ถูกท่านฟารัสล้มอำนาจแล้วรึ "

" ที่ข้าเห็นก็มีแต่ท่านฟารัสคอยมาตรวจตา ถามไถ่ ข้าไม่เคยเห็นฝ่าบาทจะออกมาสักที ตีนคงจะเหยียบพื้นไม่ได้ละมั้ง "

หมัดที่กำแน่นไปพร้อมๆกับเสียงหัวเราะร่าดังขึ้น ฟารัสที่จะลุกเข้าไปกลุ่มคนที่พูดถึงวินเซนต์เทอร์ก็ถูกลูกน้องตัวเองคว้าไว้ก่อน เรียกสติของเขากลับมาอีกครั้ง

" ตรวจตาจบแค่นี้ "

ฟารัสพูดพร้อมๆกับเดินออกไป ก่อนที่คนอื่นๆจะวิ่งตามไปพร้อมวางเงินไว้บนโต๊ะ ลูกน้องคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีคำถามแอบมองเขามาสักพัก เสียงสูดลมหายใจเข้าพร้อมกับคำถามที่ถูกยิงขึ้นมา

" ท่านฟารัส ข้าสงสัยมานาน ทำไมฝ่าบาทถึงให้ท่านออกตรวจตาไปเจอกับชาวบ้านด้วยตัวเองตลอดเวลา 4 เดือนเลยล่ะขอรับ "

ฟารัสก็ไม่เข้าใจในส่วนนี้เหมือนกันวินเซนต์คนนี้ เขาไม่เคยบอกอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่เขาจะทำ มีเพียงพาราตรี บิลลี่และเอลิเกออสที่ถูกเรียกพบและมักจะกลับออกมาพร้อมคำสั่งของวินเซนต์เสมอแต่เขาที่เป็นองครักษ์กลับถูกไม่ให้เข้าพบมาเป็นเวลากว่าสองเดือนครึ่งแล้วมันแปลกเกินไป

" ข้าจะไปถามให้รู้เรื่อง "

ฟารัสพูดตอบเป็นสิ่งที่นายทหารสองคนรู้ดีว่าคนที่กล้าต่อรองกับฝ่าบาทได้มีเพียงแค่เขาคนเดียวจึงเลือกจะตามมาจนถึงราชวัง

ราชวังสีชาดเป็นที่ประทับใหม่แทนที่ราชวังทองคำ เป็นวังมี่ถูกปล่อยทิ้งมีเพียงแค่คนรับใช้ที่จะคอยทำความสะอาดเท่านั้น วังที่ไม่ได้ตกแต่งอะไรเป็นวังแรกๆที่ถูกสร้างขึ้นมาที่แต่เดิมถูกเรียกเป็นวังหลัง ถูกสร้างด้วยไม้ธรรมดาไม่ได้แกะสลักอะไรเป็นพิเศษนอกจากจะล้อมรอบไปด้วยภูเขาและป่า ฟารัสมาเยือนที่นี่และพบพาราตรีและไกอาที่ยืนพูดคุยกันด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ฟารัสจึงตรงดิ่งเข้าไปหาอย่างไม่ลังเล

" ท่านไกอา ไม่ใช่ว่าวันนี้ท่านต้องเตรียมห้องสำหรับรับแขกเมืองเหรอ "

ไอกาสะดุ้งเฮือกก่อนจะมีใบหน้าถอดสี ไกอาได้รับหน้าที่เป็นผู้จัดเตรียมการรับรองของทูตที่จะเริ่มในอรกไม่กี่เดือนพร้อมกับบิลลี่ และยังเป็นผู้บรรเลงความเพลิดเพลินในงานกับนักดนตรีที่น้องชายอย่างไคอาจัดเตรียมแต่กลับมาอยู่ในราชวังที่ประทับของวินเซนต์

" ท่านมีธุระอะไรคะ "

พาราตรีเดินออกมาขวางระหว่างฟารัสและไกอา ตั้งแต่เธอมาทำงานเธอเป็นหญิงที่คอยดูแลกำกับคนรับใช้และยังทำหน้าที่ได้ดีไม่มีบกพร่อง ฟารัสมองเธอก่อนจะบอกประสงค์ของตัวเอง

" ข้ามาพบฝ่าบาท "

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบและความกดดัน พาราตรีมฟารัสผ่านแว่นตาของเธอก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

" ฝ่าบาทไม่อนุญาตให้ใครเข้าเฝ้า "

ฟารัสกำหมัดแน่นเพราะไม่ใล่ครั้งแรกที่เขาถูกพูดใส่แบบนี้

ผมสีแดงของเขาเริ่มห้อมล้อมไปด้วยเปลวเพลิงก่อนที่จะชักดาบออกจากฟัก

" ท่านจะทำอะไร ท่านฟารัส!! "

เสียงนายทหารสองคนที่ติดตามที่รีบวิ่งเข้าไปห้ามฟารัสแต่ก็สายไปเมื่อออร่าสีแดงฉานจากดาบตัดผ่านสตรีทั้งสองจนประตูไม้ด้านหลังของพวกนางแบ่งเป็นสองส่วน

" กรี๊ดดด!! "

ไกอาและพาราตรีต่างพากันหลบก่อนที่ควันจะฟุ้งไปทั่วพื้นที่ ทหารอีกห้านายก็วิ่งเข้ามาตามเสียงที่ดังออกไป ภาพเบื้องหน้าปรากฎให้เห็นห้องโล่งกว้างที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ ยกเว้นลูกแก้วที่กลิ้งอยู่ในห้องตามแรงสะเทือนที่เกิดขึ้น ใบหน้าของฟารัสเต็มไปด้วยความโกรธเมื่อเขาเห็นเช่นนั้นจึงพุ่งเป้าหมายไปที่พาราตรีทันที

" หมายความว่าไง "

พาราตรีกัดฟันเธอแน่นโดยไม่กล้าจะปริปาก ฟารัสรีบคว้าคอเสื้อเธอก่อนจะตะโกนถามด้วยความโทสะของตนเอง

" ข้าถามว่ามันคืออะไร!! "

" ฝ่าบาทออกไปทำสงครามค่ะ !!! "

เสียงตอบรับของไกอาแทนพาราตรีก่อนที่เธอจะรีบกอดพาราตรีที่ตัวสั่นเทิ่มแม้ตัวเองจะรู้สึกกลัวอยู่เต็มอก ใบหน้าฟารัสเต็มไปด้วยความโกรธอยู่เต็มประดาจนมือที่จับดาบนั้นสั่นไปด้วย

" ที่ไหน "

ไกอามองไปที่ฟารัสอย่างหวาดกลัวแต่เธอก็ยังไม่กล้าจะปริด้วยความกลัวและแรงกดดันของออร่าที่ไหลออกมาจนเสียงอรกเสียงได้ดังขึ้นจากด้านหลังของเขา

" ฝ่าบาทออกไปทำสงครามดินแดนเหนือ "

เอลิเกออส เขาพูดด้วยเสียงสงบทำลายบรรยากาศตอนนี้ไปจนหมดพร้อมกับลูกชายของเขาที่มีของในมือติดมาด้วย ฟารัสหันไปมองรอบๆจนเขาจับสังเกตุมาได้ ปกติในราชวังทองคำที่พำนักของกษัตย์จะมีทหารเต็มไปหมด แต่เขากลับไม่ได้ฉุดคิดว่าทำไมหลังจากไม่เจอวินเซนต์ทหารก็ลดลงทีละน้อย เขาคิดเพียงแค่ว่าทุกคนถูกใช้ไปยังสถานที่ต่างๆเพื่อดูแลประชาชนตลอดเวลาที่ผ่านมา แต่ตรงกันข้ามถ้าเอลิเกออสพูดเป็นเรื่องจริง

" ไปเอาม้ามา!! "

เสียงคำสั่งดั่งเป็นการคำราม เอลิเกออสพยักหน้าให้กับทหารคนอื่นๆเพื่อแสดงออกว่าทุกอย่างปกติ จนร่างของฟารัสวิ่งออกไปจากตัวราชวัง เขาจึงเดินไปช่วยไกอาและพาราตรี

" ฝ่าบาท..จะเป็นอะไรไหมคะท่านเอลิเกออส "

พาราตรีพูดขึ้น จากความสงบเยือกเย็นเป็นความกังวลใจเมื่อเขาได้ยินคำถาม

" ไปพักเถอะ "

ทั้งหมดช่วยกันไปยังอีกห้องหนึ่งที่พวกเขามักจะรวมตัวกัน ทหารที่คอยดูแลก็แยกออกมาคุ้มกันบางส่วนเพื่อกันเหตุการณ์ที่จะเกิดแบบเมื่อครู่

*************************

" ฝ่าบาท!! หยุดใช้พลังเถอะขอรับ!! "

เสียงระเบิดดังขึ้นไปทั่วพร้อมกับน้ำเมือกสีดำที่พวยพุ่งออกมาจากระเบิดลูกนั้น เหล่ากองศพของทหารที่นอนทับกันเกลื่อนจนไม่มีที่จะเดิน เมื่อถูกเมือกดำจากระเบิดร่างกายของเขาก็เริ่มบิดไปหาเสียงกระดูกลั่นไปทั้วภูเขากว้างใหญ่แห่งนี้ถูกเคลือบด้วยไอสีดำ ทหารที่เหลือรอดอยู่ในบาเรียเวทย์ของอุปกรณ์เวทย์มนต์ มันทำงานอย่างเต็มที่เพื่อป้องกันผู้รุกรานที่เพิ่มมากขึ้น ชายที่ลอยตัวอยู่ในชุดดำหัวเราะลั่นราวกับเยาะเยยเหล่ากองทัพของอาณาจักรกราเซียที่กษัตย์ออกมาสู้ด้วยตัวเอง

วินเซนต์ที่ในสภาพของเลือดที่อาบไปทั่วตัวจนไม่เห็นผมสีขาวบริสุทธิ์ ปีกมังกรสีน้ำเงินอมม่วงเต็มไปด้วยแผลขนาดใหญ่จนแทบจะพยุงตัวเองไม่ขึ้นจากการต่อสู้ในเดือนก่อน พวกเขาสามารถยึดดินแดนเหนือบางส่วนกลับมาได้แต่แลกกับการใช้เวทย์มนต์และพลังเดิมที่เขามีในโลกเดิมมาช่วยแลกกับการที่ต้องอดนอนยิ่งทำให้ร่างกายของเขาเหนื่อยล้ากว่าเดิม ในตอนนี้เขาเจอศึกที่ใหญ่กว่า ผู้นำทัพสาวกนอกรีตที่รุกรานมาถึงอาณาจักรกราเซียแข็งแกร่งกว่าลูกกระจอกเป็นหลายเท่าตัว พลังไม่ได้มีมากแต่ลูกเล่นกลับเยอะซะจนนึกว่าเป็นสวนสนุกของมัน

วินเซนต์คายเลือดที่ปากเขาทิ้งก่อนจะพยุงตัวเองขึ้นมา ผลจากพลังที่เขาใช้ต้องแลกมากับการบีบตัวของพลังที่ย้อนกลับร่างกายนี้ที่ไม่มีพื้นฐานบ่มเพาะพละกำลังวันๆเอาแต่นอนและใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย เมื่อต้องใช้พลังมากๆก็จะเกิดการย้อนกลับของตัวเองที่มากกว่าคนอื่นได้รับเพราะร่างกายที่อ่อนแอ

" นายท่าน!! ถอยเถอะนะ! "

เสียงแหลมของคาร์คดังขึ้นเป็นระยะเป็นการเตือน ทหารบางส่วนเริ่มถอยกลับตามคำสั่งแต่ก็มีบางส่วนที่ยังยืนหยัดต่อสู้อยู่ เป็นเวลาสามวันแล้วที่ไอระเบิดเมือกสร้างกองทัพอันเดธไม่หยุดพัก

ดวงตาสีฟ้าสว่างแปรเปลี่ยนเป็นสีม่วง วินเซนต์ที่พยุงร่างตัวใช้พลังของเขาอีกครั้งที่รุนแรงกว่า พลังในโลกเดิมก่อนที่เขาจะมาที่นี่ เขาเรียกมันว่าเหนือจินตนาการ ไม่จำเป็นต้องรู้แค่เขาจินตนาการอาวุธที่เขาจะคิดออกก็เพียงพอจะใช้มันได้ตามขอบเขตความสามารถของเขาบวกกับเวทย์ลวงตาของวินเซนต์เทอร์อาวุธจากพลังเหนือจินตนาการบวกกับเวทย์ลวงตาจะสร้างอาวุธทีาเหมือนกันได้อีกนับพันและทำให้อาวุธพวกนั้นไม่ใช่เพียงแค่ภาพลวงตาอีกต่อไป แสงสว่างสีม่วงเจิดจรัสไปทั่วท้องฟ้า ชาวบ้านที่กำลังอพยพพร้อมกับเหล่าทหารที่ถอยกลับไปต่างจ้องมองเป็นตาเดียว ภาพของออร่าเวทย์ที่กดดันพวกเขารอบๆกระจายไปทั่วพื้นที่ วงเวทย์นับพันที่ลอยเหนือท่องฟ้าครั้งนี้มากมายกว่าครั้งก่อนที่เขาได้ใช้มัน มือข้างหนึ่งยกขึ้นสูงเหนือหัวตัวเองพร้อมกับเลือดที่ไหลอาบดวงตา บริเวณหู จมูกและปาก รอยแผลของร่างกายเริ่มสบั้นผิวหนังจนเลือดกระจายออก

" กษัตริย์วินเซนต์เทอร์!!! "

" ฝ่าบาท!!! "

" ฝ่าบาท!! "

เสียงกู่ก้องของชาวบ้านที่เห็นเริ่มดังขึ้น ทหารที่ยืนอยู่ในสนามรบก็เริ่มกำดาบแน่นขึ้น แต่เสียงนั้นไม่ถูกส่งไปถึงชายที่กำลังอยู่เหนือพวกเขา

" ดูนั่นสิ กษัตริย์อันเป็นขวัญกำลังใจของประชาชน ปราบปลื้มจนจะอ้วกเลยว่ะ!! "

ชายชุดดำเย้ยหยันก่อนจะชูมือของตัวเองบ้าง ฝ่ามือของมันคือวงเวทย์สีดำรูปลักษณ์แปลกตาจากเวทย์อื่นๆ มันใหญ่ขึ้นก่อนจะมีสัตว์ประหลาดเลื่อยคลานและฝูงปีศาจที่บินพุ่งตรงมายังวินเซนต์ มืออีกข้างของวินเซนต์ชี้ลงกับพื้นก่อนที่เวทย์อีกชุดหนึ่งจะปรากฎใต้เท้าของทหารผู้กล้าเป็นออร่าสีม่วงที่จู่พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงพลังศักดิ์สิทธิ์อ่อนๆ ความกลัวเริ่มหายไปความเหนื่อยล้าเริ่มปัดเป่า เหล่าทหารเริ่มกำดาบแน่นก่อนที่จะบุกทะลวงเข้าไป

" ย้ากกกกกกกกกก!!! "

ฟุ๊บ!! ตู้มมมมม!!

เสียงปะทะของเวทย์อาวุธของวินเซนต์ถล่มลงมาราวกับห่าฝน พร้อมกับเวทย์ของนักเวทย์ด้านหลังที่คอยช่วยเหลือการปะทะทางด้านล่าง อาวุธถูกสัตว์ที่บินอยู่หลายร้อยตัวแต่เมื่อมันล่วงลงกับพื้นที่มีเมือกดำก็กลับบิดรูปกายและเปลี่ยนตัวเองเป็นอันเดธ เหล่าทหารที่ฮึกเฮิมฟาดฟันใส่นั้นน่าแปลก ทันทีที่ดาบผ่าร่างของพวกมัน ร่างกายที่ต่อกันไม่รู้จบก็กลายเป็นฝุ่นผง คนอื่นๆที่เห็นก็เริ่มบ้าดีเดือดไล่ฟันอย่างไม่เลือกหน้าจะเคยเป็นสหายกันมาก่อนก็ตาม

สิ่งนั้นยิ่งทำให้พวกเขาเริ่มจะยืดการรบนี้ไปได้อีกเล็กน้อย

วินเซนต์ที่เห็นแทบนั้นดวงตาของเขาก็เริ่มพร่าลง ความเจ็บปวดที่ทรมาณอันคุ้นเคยกลับมาอีกครั้งในชีวิต ร่างของเขาค่อยๆล่วงลงมา เป็นเวลากว่าสามวันที่เขาสู้ศึกครั้งนี้ ดูเหมือนชีวิตที่เขาจะได้พักผ่อนจะมาหาเขาแล้ว

ชาวบ้านที่ยืนเชียร์ต่างก็เอามือป้องปากตัวเอง ร่างที่เขาเห็นยืนตรงอย่างมั่นคงตอนนี้กำลังดิ่งลงอย่างรวดเร็ว ทำให้ทุกคนก็ต่างถูกความหวาดกลัวกลืนกินความหวังอีกครั้ง แต่จู่ๆเสียงเท้าม้าก็เริ่มดังขึ้นและดังขึ้นจนแผ่นดินสั่นสะเทือน พวกเขาหันไปมองที่มาของเสียงคือร่างของคนที่เขารู้จัก

" ท่านฟารัส!! "

พร้อมกับเหล่า ทหารอีกส่วนที่ตามติดมาออร่าสีแดงครอบคลุมตัวเขาก่อนที่จะถีบตัวเองในออกจากม้าศึกตัวนั้นทันทีที่ม้าตัวนั้นล้มลงไปกับพื้นก่อนจะนอนตายตรงหน้า การพุ่งตัวด้วยมานาและแปรเปลี่ยนเวทย์ให้เป็นที่เหยียบพุ่งตัวไปยังเป้าหมายที่กำลังดิ่งลง ฟารัสที่มาด้วยอารมณ์ที่ยังไม่มอดดับลงกับเวลาเดินทางไม่พักตลอดสามวัน เมื่อตัวเขาพุ่งไปรับร่างเป้าหมายได้คือช่วงเวลาเดียวกับที่เขารู้สึกราวกับโลกทั้งใบแตกเป็นเสี่ยงๆ ร่างกษัตย์ที่เขารังเกียจตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลจนแทบจะแยกไม่ออก

" ท่านฟารัส! ระวังเมือกดำ! "

เขารู้อยู่แล้ว.

ทันทีที่เท้าติดกับพื้นนักเวทย์คนหนึ่งที่ทำหน้าที่รักษาได้วิ่งเข้ามาหาก่อนจะใช้เวทย์ฮีลของเขา

" ฝ่าบาท "

มือหยาบตบที่แก้มเบาๆเป็นการปลุก แต่กลับไม่มีการตอบรับกลับมา

" ..เห้ย..ตื่นสิ "

" ท่านฟารัส.. "

" ..รักษาต่อไป "

เสียงที่พูดรอดไรฟันเต็มไปด้วยความโกรธที่เพิ่มพูนมากขึ้น วงเวทย์หนึ่งก็ปรากฎตรงเท้าอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับเป็นสีทองสว่างที่เขาสัมผัสได้ถึงพลังศักดิ์สิทธิ์ ฟารัสปักดาบลงกับพื้นราวกับพาราดินที่กำลังขอพรพระเจ้า

" หากท่านเทพที่กำลังมองมาได้โปรดช่วยเหลือข้าอัศวินที่ต่ำต้อยและนายของข้า ด้วยความปราถนาทั้งหมดที่ข้ามี... "

" ตัวเสือกมาเพิ่มเหรอ "

เสียงเบื่อหน่ายของชายชุดดำดังขึ้น ก่อนที่ร่างของฟารัสจะพุ่งดิ่งตรงไป ออร่าเดิมสีแดงเติมแต่งด้วยออร่าสีทองจางๆราวกับเป็นการตอบรับของพระเจ้า

" ขอท่านเทพสถิตย์กับตัวข้า!! "

ชายชุดดำไม่น้อยหน้าออร่าสีดำก็พวยพุ่งขึ้นก่อนจะปะทะเข้ากับออร่าของฟารัสจนแผ่นดินรอบๆกลับแตกกระจายจากแรงปะทะของออร่าทั้งสอง ชายชุดดำปรากฎหน้าเป็นหนึ่งในอดีตคนของอาณาจักรกราเซีย

" ไอทรยศ"

" สวัสดีท่านฟารัส ยังรับใช้ไอโง่อยู่สินะ ภักดีจริงๆ"

ดาบที่เคลือบออร่าถูกดึงออกจากอีกฟักฟารัสใช้ดาบนั้นฟาดทับลงไปก่อนจะดีดตัวออกมา ดูเหมือนออร่าสีทองจะช่วยเขาส่วนหนึ่งเมื่อสามารถสร้างบาดแผลกลางอกเจ้าชุดดำได้

" น่าเบื่อ "

ชายคนนั้นพูดขึ้นก่อนจะโยนระเบิดเมือกอีกสามลูกและสร้างเวทย์ด้านหลัง

" ถือว่าต่อให้ละกัน อ่อนแอยิ่งกว่าของขี้ของข้าซะอีก อาณาจักรเฮงซวย "

ร่างของชายคนนั้นหายไปพร้อมกับระเบิดเมือกทีาทำงาน

' ปัดเป่าเสีย '

เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ตัวเขาแทบจะทรงตัวไม่ได้ แต่กลับเป็นเสียงที่มีอำนาจเขาจึงเดาได้ไม่ยาก ดาบทั้งสองเล่มถูกปักไว้พื้นอย่างแรง ก่อนที่ฟารัสจะหลับลงภายในของเขาควบคุมทุกอย่างให้ปกติไม่วอกแวก

" ปัดเป่า... ความมืดมิด "

เขาพูดตามเสียงที่ได้ยินก่อนจะเกิดแสงสีทองสว่างจ้าจนเขาก็แทบลืมตาไม่ขึ้น เหล่าอันเดธกลายเป็นผงธุลี สัตว์ประหลาดก็ทยอยถูกแสงรัดบีบรัดก่อนจะกรีดร้องด้วยความเวทนา หารัสที่ได้ยินกลับรู้สึกสงสารขึ้นมาในขณะที่ทหารคนอื่นก็ถูกปัดเป่าความมืดไปด้วยทำให้บาดแผลที่ถูกอันเดธฟาดฟันก็หายไป แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงที่ฟารัสได้ยินเสียงอันเดธทุกตัวร้องด้วยความโหยหวนและทรมาณก่อนที่มันจะค่อยๆหายไป

เขาหันกลับไปมองร่างที่นอนแน่นิ่งแต่ก็ไม่ได้ถูกรักษาจากการปัดเป่า นักเวทย์ที่กำลังฮีลก็มีสรหน้าที่ไม่ดี

" เป็นยังไงบ้าง "

" มานากลับมาไหลได้ตามปกติขอรับแต่อาจจะมีขัดๆบ้าง แต่ตอนนี้ฝ่าบาทเสียเลือดมาก ต้องใช้โพชั่นระดับสูง "

" ข้าเอามา รีบพาทุกคนกลับก่อน "

" ขอรับ!! "

เสียงตอบรับของเหล่า หารดังขึ้นก่อนจะจัดการเก็บของทุกอย่างรวมถึงของในสนามรบแห่งนี้ ฟารัสอุ้มร่างวินเซนต์ขึ้นก่อนจะรู้สึกแย่ไม่น้อย ร่างกายเต็มไปด้วยแผลหายใจไม่เป็นจังหวะแทบจะผอมกว่าตอนที่เขาเจอครั้งล่าสุดอีก ความโมโหที่ทำอะไรไม่บอกเขาก็เริ่มปะทุขึ้นจนคิดที่จะทำโทษกษัตย์เล็กน้อยหลังจากเขาตื่น

" ทุบหลังสักสองสามทีให้กระอักความชั่วออกมาแทนละกัน "

ฟารัสพูดขึ้นก่อนจะรีบเอาตัวกษัตย์ของอาณาจักรไปรักษา ประชาชนที่มองเห็นแม้จะนอดพ้นมาได้แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเมื่อเห็นสภาพร่างที่ถูกแบกกลับมาเหล่าทหารที่ตามติดก็เอาของออกมาจากกระเป๋าใบหญ่ที่เริ่มทยอยมากันเรื่อยๆรวมถึงชางบ้านบางกลุ่มที่ขนอาหาร ยาและของยังชีพอื่นๆมาสมทบ ผู้คนที่ใบหน้าเต็้มไปด้วยความเคลียดตอนนี้ก็เริ่มยิ้มให้กันได้อีกครั้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***