บทที่ 5 ยังเด็ก

“น้องฝันเกร็งจนพี่เก็งตามเราแล้วนะ ฮ่าฮ่าๆ” อุตส่าห์เก็บอาการแล้วนะเนี่ย พี่เตอร์ที่นั่งข้างฉันส่งยิ้มเอ็นดูขณะเอ่ยบอก

“ไม่ต้องเกร็งๆ สบายๆได้เลยพวกพี่กันเองอยู่แล้ว” พี่ธันที่นั่งตรงข้างฉันเอ่ยขึ้น

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านชาบูที่พี่เตอร์บอกว่าจะเลี้ยงกับสายรหัส และตอนนี้ทุกคนก็มากันครบแล้ว สั่งของกันเรียบร้อยรอพนักงานมาเสิร์ฟ

พี่เตอร์กับพี่ธันเป็นเหมือน MC สักงานทำหน้าที่ถามคำถามฉันและฉันมีเพียงหน้าที่ตอบ ส่วนพี่อลันนั่งนิ่งๆตามสไตล์

ฉันที่ตอนนี้ไม่รู้จะวางมือวางหน้าตรงไหนเพราะไม่เคยออกมาข้างนอกกับคนอื่น แล้วการออกมาครั้งแรกยังเป็นหนุ่มหล่อถึงสามคน

เกร็งกิเดส..

“ขออนุญาตเสิร์ฟค่ะ”

ฉันยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปพนักงานก็นำของที่สั่งมาจัดวางเรียงรายเต็มโต๊ะ พวกพี่ๆจึงหยุดสนใจฉันแล้วพากันจัดการกับของตรงหน้า

“น้องฝันกินอันนี้สิ” พี่รหัสคีบของกินมาวางที่ถ้วยของฉันและสิ่งที่ติดมาด้วยก็คือ..

“เด็กนั่นไม่กินผัก” เสียงคนที่นั่งข้างลุงรหัสเอ่ยขึ้นเป็นประโยคยาวๆครั้งแรกตั้งแต่เข้ามานั่งที่ร้านชาบู แต่ประโยคที่เปล่งออกมาทำฉันต้องหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างฉงน

“จริงหรอครับ โทษทีพี่ลืมถามเราเลย” พี่เตอร์เอ่ยอย่างเกรงใจทั้งที่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร มือหน้ายกถ้วยของตัวเองมาขิดกับถ้วยฉัน หันตะเกียบมาที่ถ้วยฉันเพื่อเอาผักออก ทว่า

“กูขอ” เสียงพี่อลันดังขึ้นทำให้ฉันต้องหันหน้าไปมองอีกรอบ

“เฮียอยากกินหรอ ได้ดิเอาถ้วยมา” พี่เตอร์ยื่นมือไปรับถ้วยมาทำการถ่ายเทผักแล้ส่งคืนเจ้าของถ้วย “ว่าแต่ เฮียรู้ได้ไงว่าน้องไม่กินผัก”

ฉันเองก็สงสัย ไหนจะเมื่อวานที่ฉันคุยกับรุ่นพี่เพลินจนลืมบอกทางแต่เขากลับพาฉันไปส่งถึงบ้านได้

“เดา”

“เดา?”

“เฮียคงคิดว่าเด็กส่วนใหญ่ไม่กินผักล่ะมั้ง” พี่ธันพูดขึ้นเลื่อนสายตาจากชาบูไปสบตาพี่อลัน “ใช่ป่ะเฮีย”

“แต่หนูโตแล้วนะคะ” ฉันที่ได้ยินดังนั้นรีบพูดขึ้นทันควัน อยู่ปี1แล้ว จะได้อยู่คอนโดแล้ว แถมรถก็คงจะใกล้ขับเป็นแล้วด้วย

“แล้วเรากินผักไหมล่ะ” ตอนนี้ทั้งสามคนจ้องมาที่ฉันตาเดียว

“ไม่กินค่ะ” ฉันตอบอ้อมแอ้ม

พรึบ

“ฮึ น่ารักจริงๆ” มือหน้าของคนที่นั่งข้างกันยกมาวางบนหันฉันเบาๆ ฉันที่ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ก็ชะงักค้างตกใจ

ตึ่ง

เสียงตะเกียบตกลงพื้นทำให้พี่เตอร์ชักมือกลับแล้วหันไปทิศทางของเสียง

ทว่าเจ้าของตะเกียบไม่ได้พูดอะไรนอกจากยกมือเรียกพนักงานที่อยู่ใกล้ๆ

“น้องครับขอตะเกียบอีกอัน”

“เฮียรีบกินหรือไง” เสียงพี่เตอร์

“ไม่ใช่หรอก ปกติเฮียจับตะเกียบที่ไหน จับแต่แก้วเหล้า เนอะไอ้เฮีย” พี่ธันพูดขึ้นเลิกคิ้วแล้วยกยิ้ม

“ไม่ต้องเรียกเฮียก็ได้นะ”

“ไม่ได้ดิ กูเป็นคนเคารพรุ่นพี่ครับ”

พี่อลันทำหน้าระอะใส่พี่ธันแล้วก้มลงจัดการชาบูตรงหน้าต่อ

“เฮียมึงพูดไม่เพราะอะ น้องก็อยู่”

“มึงก็ไม่ต้องมีเฮียก็ได้”

“พูดเองนะครับ”

ตลอดการกินชาบูก็มีเสียงพูดคุยกันและเสียงทะเลาะกันอย่างไม่จริงจังของพวกพี่ๆ ทั้งพี่ธันและพี่เตอร์เองก็คอยถามฉันแล้วคอยตักนั่นตักนี่ให้

ทำให้ฉันที่นั่งตัวเกร็จมาแต่แรกผ่อนคลายมากขึ้นและต่อบทสนทนาเยอะขึ้น

….พวกพี่ดูสนิทกันมากนะเนี่ย

“ท้องจะแตก ไม่เอาละนะไอ้เตอร์ ทรมานว่ะ”

“ก็เรามาเลี้ยงน้อง ไว้น้องยี่สิบเราเปลี่ยนสถานที่กัน”

“ไม่ยี่สิบก็เข้าได้ เนอะเฮีย”

เราสามคนออกมานอกร้านรอพี่อลันเช็คบิล ส่วนพี่ธันกับพี่เตอร์สองคนนี้คุยกันยังไม่หยุดเลย ส่วนฉันมีหน้าที่หัวเราะอย่างเดียวละนะ ฮ่าฮ่า พี่ๆเขาน่ารักกันจริงๆนะ ฉันรู้สึกปลอดภัยไม่เหมือนหลายๆคนที่เคยเจอน่ะ

“อย่าพาน้องเสียคนเหมือนพวกมึงดิ” ร่างสูงก้าวเท้ายาวออกจากร้านมายืนข้างฉันเอ่ยขึ้น

“เฮียพาพวกผมเลี้ยงที่ผับครับอย่าลืม”

“พวกมึงแอบเข้าผับตั้งแต่มัธยมแล้วไม่ใช่?”

พี่อลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบคิ้วหนาเลิกขึ้นหันไปทางร่างสูงสองคนที่โอดโอยเพราะโดนเอ็ดอย่างไม่จริงจัง พี่เตอร์ไม่ตอบแต่หันมาทางฉันแทน

“น้องฝันกลับยังไงครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งไหม”

“ไม่ต้อง” ฉันอ้าปากค้างเพราะร่างสูงด้านข้างเอ่ยขึ้นก่อน

“ทำไมครับ”

“เดี๋ยวกูไปส่งเอง”

“เอางั้นเหรอ น้องฝันโอเคไหมครับ” พี่เตอร์หันมาถามความเห็นฉัน

“เอ่อ จริงๆฝันกลับเองก็ได้นะคะ” ที่บอกแบบนี้เพราะฉันตั้งใจจะกลับแท็กซี่ ฉันอยากลองหัดเดินทางเองน่ะ จริงๆฉันให้ที่บ้านเลิกมารับส่งหลายวันแล้วล่ะ

“เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง ไปเถอะ” ว่าแล้วร่างสูงก็คว้าข้อมือฉันเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ทำให้ฉันต้องหันไปลารุ่นพี่อย่างรับๆด้วยมือเดียว

เราสองคนมาถึงรถฉันก็รับเปิดประตูเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับทันทีเพราะกลัวว่ารุ่นพี่จะเดินมาเปิดให้อีก รุ่นพี่เองที่เห็นแบบนั้นก็ก้าวเท้ายาวไปประจำที่นั่งฝั่งคนขับแล้วควบคุมพวงมาลัยไปตามถนนอย่างไม่เร็วมาก แต่บรรยากาศเงียบมากทำให้ฉันเกิดอาการประหม่าอีกครั้ง

“…”

“…”

“จะเปิดเพลงก็ได้นะ”

ร่างสูงที่สังเกตเห็นอาการของคนด้านข้างที่ดูจะประหม่า เกรงว่าเจ้าตัวจะอึดอัดเอ่ยขึ้นโดยที่ส่ายตายังมองถนน

“งั้นหนูขออนุญาตนะคะ” ฉันที่ได้ยินแบบนั้นไม่มีปฏิเสธ ยื่นมือไปเปิดเพลงคลอเบาๆเพราะกลัวจะไปรบกวนคนที่ทำหน้าที่ขับรถให้ชั่วคราว

“พี่อลันคะ พรุ่งนี้.. เอ่ออ”

“สิบโมงเดี๋ยวพี่มารับ หรือว่าเช้าไป”

“ได้ค่ะ! สิบโมงได้ค่ะ” จะรีบตอบไปไหนฝัน

แวบหนึ่งมุมปากร่างสูงยกยิ้มแล้วกลับไปนิ่งเรียบเหมือนเดิมโดยที่คนตัวเล็กที่มัวแต่ตกใจอาการประหม่าของตัวเองไม่ทันได้สังเกต

“ถึงแล้ว”

“ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่ งั้นหนูไปแล้วเดินทางปลอดภัยค่ะ”

“เดี๋ยว”

ฉันเอื้อมมือไปปลดเบลล์เตรียมจะเปิดประตูแต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงเรียกจากคนด้านหลัง ฉันเอี้ยวหน้าไปไปสบดวงตาสีเทาที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว

“อลัน”

“หื้ม” รุ่นพี่เรียกตัวเองทำไม

“เลิกเรียกรุ่นพี่แล้วเรียกว่า ‘พี่อลัน’ ” ร่างสูงเน้นชัดในประโยคท้ายราวกับจะบอกว่าฉันต้องเรียกว่า ‘พี่อลัน’ เท่านั้น

“ได้ค่ะรุ่นพี่”

“พึ่งจะพูดไป” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบแต่น้ำเสียงคล้ายกับอ่อนใจ

“ค่ะ ‘พี่อลัน’ งั้นหนูขอตัวนะคะ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” ฉันเองก็ตอบแบบชัดถ้อยชัดคำเพื่อบอกว่าฉันเข้าใจแล้ว

เมื่อโบกมือลาร่างสูงผ่านรถหรูเสร็จฉันก็หันหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในบ้าน

“ใครมาส่ง” เสียงเจ้าที่ที่ยืนพิงประตูหน้าบ้านเอ่ยขึ้น

“รุ่นพี่ที่มอ” ฉันตอบพร้อมมองคนตรงหน้างงๆ ทำไมต้องทำเสียงเหมือนฉันทำอะไรผิดด้วย

“แบบนี้ใช่ไหมเลยไม่อยากให้พี่กับแม่ไปรับส่ง เดี่ยวกับที่อยากอยู่คอนโดด้วยใช่ไหม”

“เปล่าสักหน่อยเฮีย นั่นน่ะปู่รหัสหนูพี่เขาอาสามาส่ง” บอกไปแล้วว่าวันนี้จะไปกินเลี้ยงสาย

“ใช่คนที่จะสอนเราขับรถไหม” อ้อ เรื่องนี้ฉันก็เล่าให้ที่บ้านฟังแล้วว่าจะให้รุ่นพี่สอนขับรถให้แทน

“ใช่ค่ะ”

“ไม่ต้องแล้วเดี๋ยวเฮียสอนเราเอง”

“เฮียว่างหรือไง ทำงานหาเงินมาเลี้ยงหนูเถอะ” ตัวเองเวลาจะนอนยังจะไม่มีเลย “เลิกทำหน้าแบบนั้นเลยนะ เข้าบ้านกันเยอะยุงกัด”

ว่าแล้วฉันก็เดินไปคว้าแขนคนที่ยืนทำหน้าเป็นปลามาควงแล้วเดินเข้าบ้านทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***