บทที่ 3 สายรหัส

หลังจากนั้นรุ่นพี่ปี2ก็ให้พวกเราจับสายรหัสกัน แต่ละคนเปิดดูคำใบ้ของตัวเอง ส่วนคำใบ้ของฉันนั้น

-พี่ไม่ชอบA พี่ชอบC-

ดูก็รู้ว่าพี่รหัสฉันน่ะเด็กเรียนขนาดไหน….

“ฝันน เธอได้คำใบ้อะไรอะ โห่ ง่ายนะเนี่ย ดูของเราดิ”

-พี่รู้พี่หล่อครับ-

“ฮื่ออออ มีใบ้เพิ่มปะเนี่ยย” เพียงฟ้าทำหน้างอแง ฮึ วงวารนะ ก็คนหล่อสวยเต็มไปหมดอะ

“ส่วนของฉันง่ายมาก” ธีร์เข้าร่วมบทสนทนาพลางยื่นกระดาษคำใบ้แต่สายตามองไปด้านหน้าพวกเรา

-one day🎤-

โห นึกถึงใครไม่ออกจริงๆ ทำนองมาเลย พี่เนเน่นักร้องที่ไปเดที่จีนแล้วพึ่งจบการศึกษาเดวงไป พี่เนเน่ แล้วปี2มีชื่อนี้แค่คนเดียว

ฉันมองตามสายตาธีร์ไป มองคนเดียวกันเลย พี่เนเน่ที่กำลังหันไปคุยกับเพื่อนๆยิ้มๆอยู่ ไม่ใช่แค่ชื่อที่เหมือน แต่น่ารักมากๆเหมือนกันเลย

หลังจากรุ่นพี่ปล่อยแล้ว พวกเราสามคนก็เดินมาหน้าคณะ

“กลับไงอะฝัน แม่มารับป่าว” ธีร์ถามขึ้น ธีร์เป็นคนไม่นิ่งแต่ไม่ได้พูดเยอะนะ ติดจะกลางๆแล้วแต่อารมณ์

“วันนี้เรากลับกับพี่ชาย ทักมาบอกคุยงานยังไม่เสร็จ เดี๋ยวเราต้องไปหาที่ร้านคาเฟ่ข้างมอเรา”

“งั้นดีเลย ไปด้วยกันนี่แหละเดี๋ยวให้ธีร์แวะส่ง” เพียงฟ้าพูดขึ้นยิ้มๆ

“ไม่เป็นไรๆ เธอมีนัดไม่ใช่หรอแล้วต้องเลี้ยวไปคนละทางด้วย เสียเวลากลับรถอีก เราเดินไปเองดีกว่า สำรวจมอด้วยไง” เกรงใจเพื่อนเพราะทางกลับรถค่อนข้างไกลเลย

“เอางั้นหรอ” เพียงฟ้าว่าพลางนึก “ก็ ได้ แต่มันก็ไกลอยู่นะ”

“ใช่ เดี๋ยวเราแวะไปส่งได้ไม่นาน” ธีร์เสริม

“ไม่เป็นไรจริงๆค้าบบ รีบไปเลยย นัดผู้ใหญ่ไม่ใช่หรอ สาย1นาทีก็ไม่ได้นะ” ฉันพูดกับเพื่อนทั้งสอง ก็เพียงฟ้าอะบอกว่าครอบครัวนัดผู้ใหญ่ไว้ไปกินข้าวด้วยกัน ไม่งั้นฉันไม่เกรงใจหรอก ขี้เกียจเดิน ฮ่าฮ่าๆ

“งั้นก็ได้ ระวังตัวด้วยนะ งั้นเราสองคนไปแล้ว” เพียงฟ้ายอมแต่มีสีหน้าเป็นห่วงอยู่

“บ๊ายบ่ายยย เจอกันพรุ่งนี้นะ” ว่าพลางโบกมือให้เพื่อนทั้งสอง

นักศึกษาบางตาลงมากนะ ตอนนี้ก็จะห้าโมงแล้วล่ะ แล้วเฮียทำไมคุยงานนานขนาดนั้นอะ ไม่ห่วงน้องนุ่งเลยมั้ง

เสียงรถจอดอยู่ริมฟุตบาทข้างฉันทำให้เลี่ยงไม่ได้ที่ต้องหันไปมอง เจ้าของรถหรูเปิดกระจกทำให้ฉันชะงักแล้วก็สงสัย

“ไปไหน” พี่อลันถามฉันใช่ไหมนะ เอ ที่บริเวณนี้ก็มีแค่ฉันนะ

“พี่ถามเรานั่นแหละ”

“อะ อ๋อ หนูจะไปคาเฟ่ข้างมอค่ะรุ่นพี่”

“ชื่อคาเฟ่?” รุ่นพี่ถามฉันเลยยื่นโทรศัพท์ให้ดูร้าน เพราะฉันเองก็ไม่เคยไปหรอกนะ

“อืม ขึ้นรถ” โอเคค่ะ หือ คือยังไงนะ “พี่ไปทางนั้นแวะส่งได้” อ๋อออ แต่ว่า

“ไม่เป็นไรค่ะรุ่นพี่ๆ หนูเดินไปดีกว่าค่ะ แฮะๆ” โบกไม้โบกมือพัลวัน ใครจะกล้าขึ้นไปกันล่ะ เราไม่ได้รู้จักกันขนาดนั้นนี่น่า

“ไม่ต้องเกรงใจ” รุ่นพี่ว่าพลางยื่นมือมาเปิดประตู เอ่อ แบบนี้ต้องทำไงอะ

“ถ้าอย่างนั้นขออนุญาตรบกวนนะคะรุ่นพี่” ว่าแล้วเดินไปขึ้นรถคาดเข็มขัดเรียบร้อยรุ่นพี่ก็ออกรถมั่งหน้าไปตามถนนทันที ฉันเกรงใจรุ่นพี่นะแต่ก็เกรงว่าถ้าปฏิเสธมากไปจะดูไม่ดีน่ะ

กริบ

เงียบมากจนไม่กล้าหายใจเสียงดัง

“ไม่ต้องล่าลายเซ็นหรอ” ร่างสูงเจ้าของตาสีเทาคมกริบพูดขึ้นทำลายความเงียบโดยที่ตายังมองถนน

“จริงด้วยยย ถ้างั้นหนูขอลายเซ็นรุ่นพี่ได้ไหมคะ” ฉันยิ้มตาเป็นประกาย ลายเซ็นแรกก็อดีตเฮดว๊ากซะแล-

“ง่ายไปไหม” อ้าว

“รุ่นพี่จะให้หนูทำยังไงหรอคะรุ่นพี่ถึงจะให้ลายเซ็น”

กระพริบตาปริบๆมองหน้ารุ่นพี่สลับกับโทรศัพท์ที่คนตรงหน้ายื่นมาเงียบๆ

“ไลน์เรา”

อ๋ออ “ถ้าให้แล้วรุ่นพี่จะให้ลายเซ็นใช่ไหมคะ” แค่ไลน์ฉันไม่ซีอยู่แล้ว แถมคนหล่อขออีก คิก ว่าแล้วก็ยื่นมือไปรับโทรศัพท์จากมือหนามากดๆแล้วส่งคืน

“ป่าว”

“อ้าว” เมื่อนึกได้ว่าเผลอออกเสียงที่อาจจะไม่เหมาะสมฉันจึงเม้มปากแน่น ให้ไปแล้วนะ

“ถึงแล้ว”

“ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่ ว่าแต่เรื่องลายเซ็นล่ะคะ”

“เอาสมุดมาสิ”

“นี่ค่ะๆ” รุ่นพี่รับไปเซ็นแล้วยื่นคืนมาให้

“เรื่องที่จะให้ทำอะไร ถ้าคิดออกจะไลน์ไปบอก”

“อ๋ออ ได้เลยค่ะรุ่นพี่ ถ้างั้นหนูไปแล้วนะคะ ขอบคุณรุ่นพี่มากๆที่สละเวลามาส่ง แล้วก็ลายเซ็นด้วย” ยิ้มหวานให้รุ่นพี่พร้อมก้มหัวน้อยๆแล้วออกจากรถทันที

ยืนรอข้างฟุตบาทเพื่อให้รถคันหรูเคลื่อนตัวออกไปก่อน แล้วค่อยเดินเข้าไปหาพี่ฝุ่นในร้าน

อ๊ะ นั่นไง ต้องเดินเข้าไปไหมนะ จะเสียมารยาทหรือเปล่า

“อ๊องทางนี้” ร่างสูงที่หันมาเจอฉันโบกมือหยอยๆ

-_- บอกกี่ครั้งว่าข้างนอกให้เรียกดีๆ ฟังที่ไหน

“อ้าว พี่นักรบ สวัสดีค่ะ” เพื่อนพี่ชายฉันเอง เห็นปฏิกิริยาฉันแล้วอีกฝ่ายพยักหน้ารับพร้อมยิ้มบางๆส่งมาให้ “ไหนบอกคุยงานไง ขี้เกียจเข้าไปรับหนูหรอ”

“คุยจริงๆ ไอ้รบกับเฮียจะทำโปรเจกต์ใหม่ด้วยกันไง”

“น้องฝันหิวไหมครับ สั่งอะไรก่อนไหม” พี่นักรบเป็นผู้ชายที่หล่อมาก ลุคเนียบๆแนวอบอุ่น แอบกระซิบฉันปลื้มเพื่อนพี่ชายคนนี้ด้วยอยู่แล้วว แพ้ง่ะ ชอบไทป์นี้\~ ^•^

“อีกนานไหมคะหนูจะได้รู้ว่าสั่งอะไรมากินดี” ฉันว่าแล้วเดินไปนั่งข้างพี่ชาย

“ไม่นานครับ” เสียงทุ้มละมุนตอบพร้อมรอยยิ้มเช่นเดิม

“งั้นเดี๋ยวหนูไปสั่งชานมก่อนนะคะ คุยงานกันต่อเลยๆ” กินโกโก้ดีกว่าา

“โอเค งั้นเดี๋ยวกูให้เลขาส่งสัญญาไปให้มึงที่บริษัทนะ”

“แบบนั้นก็ได้”

“กลับกันอ๊อง”

“-_-”

“หึ” ร่างสูงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างเฮียแล้วมองดูเหตุการณ์เงียบๆยิ้มเอ็นดู

“บ๊ายบ่ายนะคะพี่นักรบบ” ฉันโบกไม้โบกมือในตอนที่พวกเรามาถึงรถกัน

“ครับ ไว้เจอกันนะ”

ภายในรถ

“เฮียไม่ดูพี่นักรบเป็นตัวอย่างบ้างอะ”

“เหอะ เฮียใจดีกว่ามันอีกเชื่อดิ”

“ไม่จริง แล้วอะไร หนูบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกแบบนั้นในที่สาธารณะอะ คนอื่นได้ยินจะเข้าใจว่าไง” ฮึ่ย

“ก็เข้าใจว่าอ๊องไง งงไรอ๊อง” เห็นหน้าฉันแล้วพี่ชายตัวดีก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ “นอกจากจะเป็นอ๊อง ยังอยากเป็นปลาด้วยหรอ ฮึ” อย่าให้ถึงทีหนูบ้างนะเฮียบ้า ฮึ่ย

ฉันหน้ายู่แล้วหันหน้าหน้าตัวเองผ่านกระจกรถ ก็ชอบว่าน้องแบบนี้ ทั้งที่น่ารักออกขนาดนี้นี่นา..

สัปดาห์ต่อมา

สัปดาห์ก่อนฉันกับเพื่อนวิ่งหาลายเซ็นรุ่นพี่กันให้วุ่นเลย แต่ว่าฉันยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นพี่รหัสตัวเอง แต่แอบๆสืบมาแล้วล่ะ เพราะดูจากคำใบ้ทุกคนคงรู้ใช่ไหมว่าต้องเป็นคนที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไหร่ แต่พี่เนเน่แอบบอกมาว่าวันนี้พี่รหัสฉันมาเรียนนะเพราะอาจารย์คนนี้ค่อนข้างดุ

วันนี้ฉันก็เลยรีบมาแต่เช้าเนื่องจากธีร์ไปสืบมาจากพี่รหัสซึ่งก็คือพี่เนเน่จริงๆ พี่เขาบอกว่าวันนี้ปีสอง มีเรียนแปดโมง ฉันเลยชวนเพื่อนๆมาช่วยกันสังเกตการณ์ตั้งแต่เจ็ดโมงนิดๆ

..คนที่ไม่มาในวันรับน้องวันแรก คนที่แทบจะไม่เคยเห็นหน้า คนที่เก๊กที่สุด

แฮ่ก แฮ่ก

ฉันยื่นมือไปรับขวดน้ำจากเพียงฟ้ามาแล้วรีบกระดกอย่างรู้สึกกระหาย

“ถ้ารอบนี้ทายพี่รหัสเธอไม่ถูกฉันว่ายอมโดนลงโทษดีกว่านะ” เพียงว่าเอ่ยขึ้นหลังเห็นเพื่อนเหนื่อยหอบ ก่อนหน้านี้ก็ทายผิดโดนสั่งให้ไปซื้อน้ำหน้ามอร้านป้าพรภายในยี่สิบนาทีแถมยังต้องไปเองคนเดียวด้วย นี่ก็วิ่งรอบคณะสองรอบตามคำสั่งของรุ่นพี่อีกคน

“นั่นดิ เหนื่อยแทนเลย” ธีร์ว่าอย่างเห็นด้วยกับเพื่อนพร้อมทำหน้าที่ซับหน้าให้อย่างเบามือ

อีกด้าน

“รุ่นน้องคนนั้นนี่หว่า” หนุ่มหล่อคารมณ์ดีพูดขึ้นสายตามองไปที่เด็กปีหนึ่งสามคนหนึ่งในนั้นเป็นคนที่เจอตอนเปิดเทอมวันแรก

“คนไหน” ติณณ์ที่ได้ยินเกิดความสงสัยมองไปยังทิศทางเดียวกันกับเจ้าของประโยคเมื่อครู่

“นั่นไง ที่ไอ้เด็กผู้ชายซับเหงื่อให้น่ะ”

“ที่เจอตอนเปิดเรียนวันแรกหรอ”

“ถูกต้องงง ก็แม่ของลูกกูเองอะ”

“นั่นแฟนหรือเปล่า”

ด้านคนที่เดินมาด้วยกันอีกคนฟังบทสนทนาเงียบๆ ทว่า เมื่อเห็นภาพดังกล่าวพร้อมกับเกิดอาการกระหายน้ำขึ้นมายื่นมือไปคว้าน้ำจากมือคนพูดมากกระดกจนเกือบค่อนขวด

“ไอ้ลันน น้ำกู” คนถูกแย่งโอดครวญจนลืมว่าสนทนาเรื่องอะไรกันก่อนหน้านี้

“แปลกๆนะ” ติณณ์พูดขึ้นเสียงเรียบ

“อะไร”

“ใครแปลกวะ”

“มึงไง” ติณณ์ชักสีหน้าใส่ภูมิแล้วก้าวเท้ายาวตามอลันโดยไม่รอคนที่แสดงสีหน้างงงวยและอยากรู้

“อ้าว รอด้วยดิวะ” เสียงร่างสูงอีกคนร้องโอดครวญ

สาวน้อยร่างเล็กที่เหนื่อยหอบหันไปตามตำแหน่งเสียงเมื่อครู่ดวงตาสวยมองหนึ่งในสามคนนั้นไม่ละสายตาจนร่างสูงหายเข้าไปในคณะจึงหันกลับมาสนใจเรื่องพี่รหัสต่อเพราะเกงจะถูกลงโทษ

คนที่ไม่มาในวันรับน้องวันแรก ..วันนั้นไม่เจอคนที่แทบจะไม่เคยเห็นหน้า ..เปิดเรียนมาก็นานพึ่งจะเเห็นครั้งที่สอง แล้วก็เก๊กที่สุด ..ข้อนี้ไม่แน่ใจแฮะ ร่างสูงโปร่ง ผิวขาวดวงตาสีน้ำตาลดูซุกซน

รุ่นพี่คนนั้น คนที่ฉันฝากรอยโทรศัพท์ไว้ที่ศีรษะเขาวันนั้น

“รุ่นพี่คนนั้น” เพื่อนทั้งสองชะงักหลังสิ้นคำนั้น แล้วมองตามสายตาฉันพร้อมกัน

“ใครหรอ” มองร่างสูงที่เดินมา อื้มม ดูขี้เก๊กนะ ดูดิ เดินอย่างกับอยู่รันเวย์แนะ “ฝัน เราว่าคนนี้พี่รหัสแกชัวร์” ฝ่ามือเล็กพัดไปมาสะกิดเพื่อนสาวแต่เป็นการสะกิดผ่านอากาศ

“แต่รุ่นพี่เขาไม่เก๊กนะ” แล้วก็ดูเรียนเก่งมากๆด้วย

“ไม่เก๊กอะไร เดินอย่างกับอยู่รันเวย์” ธีร์ว่าให้ เพียงฟ้าหันขวับไม่กลัวคอเคล็ด แกอ่านใจฉันออกหรอไอ้ธีร์

“ฝันน คนนี้แหละเชื่อพวกเรา ไปเลยๆเดี๋ยวไม่ทันนะ” เพียงฟ้าพยายามดันหลังฉันไปข้างหน้าอย่างไม่แรงนัก

“แล้วถ้าผิดอีกล่ะ” ไม่อยากโดนลงโทษอีกแล้ว

“ไม่ผิดหรอก รุ่นพี่คนนี้เราพึ่งเคยเห็น”

“ลองก่อน ถ้าโดนอีกเดี๋ยววิ่งเป็นเพื่อน” ธีร์เสริมให้

“อ่ะๆๆ ฝันเชื่อทุกคนค่ะ” ถึงจะไม่ใช่แต่มั่นใจว่ารุ่นพี่คนนี้ไม่สั่งทำโทษแรงแน่นอนหากผิด เนื่องจากวันแรกที่เจอกันทั้งที่จะด่าก็ได้แต่รุ่นพี่ไม่ว่าอะไรเลยซ้ำยังเป็นห่วงอีกต่างหาก

“ระ รุ่นพี่คะ สวัสดีค่ะ หนูฝันหวานปี1นะคะ” ร้องเรียกอย่างไม่ดังนักในตอนที่รุ่นพี่กำลังจะเดินเข้าไปในคณะพร้อมก้มทั้งครึ่งตัวเก้าสิบองศา เงยหน้าฉีกยิ้มหวานกระพริบตาปริบๆ

“ครับ ว่าไง” รุ่นพี่ยิ้มเป็นมิตร

“คือว่า รุ่นพี่เป็นพี่รหัสหนูใช่ไหมคะ” ยกมือประสานกันตรงหน้าอกพลางบีบมือแน่น ไม่กล้ากระพริบตา

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น” นึกว่าน้องรหัสจะหาไม่เจอซะแล้ว

“คำใบ้ค่ะ แล้วก็หนูได้คำใบ้เพิ่มมาจากรุ่นพี่บ้างด้วยค่ะ”

“ใบเพิ่มว่าอะไรบ้างหรอ”

“อ๋อค่ะ มีคนที่ไม่มาในวันรับน้องวันแรก คนที่แทบจะไม่เคยเห็นหน้า แล้วก็ ก็” ข้อสุดท้ายไม่ดีมั้ง

“ก็?” รุ่นพี่เลิกคิ้วรอคำตอบ

“เก๊กที่สุดค่ะ! อะ เอ่อ แต่หนูไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ แต่ว่าข้ออื่นๆรุ่นพี่เหมือนค่ะ” ร่างสูงตรงหน้าคลายยิ้มเปลี่ยนเป็นมองหน้าสาวรุ่นน้องนิ่งๆ

“หึ ฮึ ฮ่าฮ่าๆ” เอ๋ “โทษทีๆ พี่หล่อเท่เอง ป่าวเก๊กสักหน่อย” รุ่นพี่หัวเราะขบขันอย่างกับว่าเจออะไรที่ตลกมากๆจนกลั้นไม่อยู่

“เป็น รุ่นพี่จริงๆใช่ไหมคะ”

“ครับ” โห่ ห้ะ

“จริงหรอคะ ถ้าอย่างนั้นรุ่นพี่ช่วยเซ็นให้หนูได้ไหมคะ หนูเหลือแค่ลายเซ็นของตพี่รหัส”

“เอามาสิ”

“เย้ หนูนึกว่าจะโดนสั่งทำโทษอีกรอบแล้วว” สีหน้าดีใจจนปิดไม่มิดของคนตัวเล็กทำให้ร่างสูงตรงหน้าที่ยื่นสมุดให้มองด้วยความรู้สึกเอ็นดู อีกฝ่ายดีใจปุ๊บก็ต้องฉงน “เอ่อ ว่าแต่รุ่นพี่ชื่ออะไรหรอคะ”

“อะไรกัน เรามาหาพี่ไม่รู้ชื่อพี่หรอเนี่ย” ร่างสูงยิ้มบางพูดไม่จริงจังนัก คนตัวเล็กหัวเราะแฮะๆ

“พี่ติวเตอร์ครับ เรียกพี่ว่าเตอร์เฉยๆก็ได้” ตอบอย่างใจดี “ส่วนลุงรหัสเป็นประธานรุ่น ส่วนปู่เรียนได้Aทุกรายวิชา เป็นไงต่างจากพี่ไหม ฮ่าๆ พี่บอกได้แค่นี้แหละนะ จะสายแล้วพี่ต้องรีบไปแล้ว”

บอกลากันอย่างเร่งรีบฉันก็เดินกลับมาหาเพื่อนแล้วพากันไปนั่งที่โต๊ะข้างตึกเนื่องจากมีเรียบเก้าโมง

ประธานรุ่นคือพี่ธันเนื่องจากวันรวมวันแรกพี่เขาแนะนำตัวว่าเป็นประธานรุ่น ส่วนAทุกรายวิชาหรอ ฮึ แบบนี้ให้ปู่รหัสสอนการบ้านเลยดี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***