บทที่ 2 หวานร้อย

วันต่อมา

ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด

เฮือกกก

ฉันสะดุ้งตื่นดีดตัวจากที่นอนลุกขึ้นนั่งบนเตียง คว้าโทรศัพท์ข้างตัวขึ้นมาดูเวลา

“แปดโมงยี่สิบบ ตายๆๆ” ฮื่อออ วันนี้ฉันมีเรียน 9 โมง ต้องรีบแล้วๆๆ ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแต่ไม่แต่งหน้าเพราะสายแล้ว รีบวิ่งลงมาข้างล่าง ฮื่ออ

“เป็นไรอ๊อง” ฉันที่กำลังรีบวิ่งลงบันไดพลางดูเวลา อีกสิบนาที ตายๆๆ

“ฮื่ออ เฮียย หนูสายแล้วๆ ไปเรียนไม่ทันแน่เลย” ฉันตอบร่างสูงโดยไม่ได้มองหน้าแต่สายตามองหาผู้เป็นแม่เพื่อจะให้แม่ไปส่งที่มอ

“อ๊อง วันศุกร์เราไม่มีเรียนนี่”

“ใช่ไงงง ฮื่ออ” หือ เอ้ออ ใช่ ตารางเรียนฉันมีเรียนแค่สี่วัน คือจันทร์ถึงพฤหัส แล้วไปจำเก้าโมงมาจากไหนเนี่ยย

เฮียที่เห็นว่าฉันนึกได้แล้วก็ส่ายหน้าไปมาพลางก้มหน้ากินข้าวต่อ “ไปเปลี่ยนชุดแล้วมากินข้าว แม่เข้าร้านแต่เช้าแล้ว ถ้าจะไปร้านเดี๋ยวเฮียแวะไปส่ง” พูดขึ้นโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

“โอเชชชช” ฉันทำหน้าดีใจกำลังหันหลังวิ่งขึ้นห้อง ก็มีเสียงที่ทำเอาฉันต้องหน้ายู่ไล่หลังตามมา “อ้อ เเต่งหน้าด้วยอ๊อง ไม่ต้องรีบ เฮียรับหน้าสดเราไม่ได้”

“เฮียยยย”

“เป็นอะไร ข้าวไม่อร่อย?” ตอนนี้เราสองคนอยู่บนรถแล้ว เฮียถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เหอะ เบื่อเฮีย” ฉันว่าพร้องกรอกตาหันหน้าออกมองกระจก ว่าฉันหน้าสดไม่สวย คนออกจะสวยจะหน้ารัก ใครๆก็ชม เชอะ

“หึหึหึ เฮียแค่ล้อเล่นไงคนสวยย” อารมณ์ดีมากก หน้าระรื่นสุดๆ

“ถึงแล้วค้าบคนสวย”

“เชอะ” ฉันสะบัดหน้าแล้วปิดประตูใส่เฮีย

“ไอ้ฝันน รถเฮียจะพังง” เสียงตะโกนไล่หลังมาแต่ฉันไม่สนใจ เหอะ เดี๋ยวทุบเลย

ตือดึ้งง

“อ้าวคุณฝันหวานสวัสดีค่า” เดินเข้าร้านมาพี่ๆพนักงานที่เห็นก็ทักทายฉันอย่างเป็นกันเอง บอกแล้วไงฉันมาบ่อยจริง ชอบมากๆ

“คุณแม่ฝันอยู่ไหนหรอคะพี่เปรี้ยว”

“อ้าวลูกสาวมาไวจังวันนี้” พี่เปรี้ยวยังไม่ทันตอบ แม่ฉันก็เดินออกมาจากครัวพอดี

“หนูนึกว่าวันนี้มีเรียนค่ะแม่ แฮะๆ”

“ฮึ ไปรอชั้นสองนะเดี๋ยวแม่ให้คนเอาของว่างไปให้ แม่กำลังยุ่งอยู่”

“ให้หนูช่วยไหมคะ”

“เป็นไรจ้ะลูก เดี๋ยวแม่ขอจัดการแปบเดียวจะตามไป”

“งั้นหนูอยู่แถวนี้ก็ได้ค่ะคุณแม่ ฟีลลูกค้าไง” ฉันตอบคุณแม่พลางขยิบตาให้แล้วเดินไปเคาน์เตอร์

“ฮันนี่โทสต์ไอสกรีมช็อก และโกโก้หวาน25% ใข่มุก” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดพี่เปรี้ยวก็พูดขึ้นยิ้มหวานให้อย่างรู้ใจ

“พี่เปรี้ยวน่ารักจังเลยยย” ฉันยิ้มหวานแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปจับจองที่มุมหนึ่งของร้านที่ถ้าฉันมาฉันจะมาอยู่มุมนี้

เนื่องจากว่าร้านคุณแม่จะแบ่งเป็นโซน จะมีมุมคุยงาน มุมทั่วไปที่นักเรียนนักศึกษาที่มาเปลี่ยนกลุ่มจะชอบนั่งเม้าส์มอยกัน และอีกมุมที่ฉันนั่งอยู่ จะมีหนังสือหลากหลายแนว วางเป็นหมวดหมู่ เรียกได้ว่าเหมือนห้องสมุดขนาดย่อส่วนนั่นเองง มุมนี้ไม่ค่อยมีคนมานั่งสักเท่าไหร่ด้วย ซึ่งฉันชอบมากกก

“มาแล้วค่าคุณฝัน” ฮื่อออ ของโปรดของฉันน

“ขอบคุณนะคะพี่เปรี้ยว” ฉันหันไปขอบคุณ พี่เปรี้ยวยิ้มให้แล้วเดินออกไป

“พี่เป้ๆ ช่วยทางนี้หน่อยค่ะ” ฉันที่นั่งอ่านนิยายพร้อมกับกินไปด้วยสักพักก็ต้องหันกลับไปมองทางหน้าร้านที่เป็นโซนทั่วไป ปรากฎว่าตอนนี้คนเยอะขึ้นพนักงานในร้านดูจะไม่พอด้วย อ้อ ตอนนี้หน้าร้านมีสองคนอยู่เคาน์เตอร์หนึ่งคนนะ ซึ่งปกตอแล้วมีห้าคนแต่พี่อีกสองคนเป็นนักศึกษาน่ะ จะมาทำช่วงหกโมงเย็นเลยแล้วก็ไม่ได้ทำทุกวันด้วย

เห็นแบบนี้ฝันหวานคนน่ารักจะนิ่งดูดายได้อย่างไร

“พี่เปรี้ยว ให้หนูช่วยนะคะ” ฉันโผล่หน้าไปตรงเคาน์เตอร์เนื่องจากเห็นพี่เค้าทำคนเดียวเลย

“หื้ม ขอบคุณมากค่ะคุณฝัน ถ้างั้นคุณฝันช่วยรับออเดอร์ให้พี่เปรี้ยวทีนะคะเดี๋ยวพี่ทำที่เหลือเองค่ะ”

“ได้เลยค่าา” ว่าแล้วฉันก็เดินไปรับออเดอร์ที่มีลูกค้าเข้ามาพอดี

“เชิญนั่งรอที่โต๊ะได้เลยนะค้าา”

“สวัสดีค่า รับอะไรดะ.. ดีคะลูกค้า” ฉันที่ทักทายลูกค้าคนต่อไปที่ใส่หมวกตรงหน้า ทว่าพอลูกค้าเงยหน้าขึ้นมาก็คือ พี่อลัน

“เอาอเมริกาโน่หวานร้อยครับ” พี่อลันพูดขึ้นนิ่งๆไม่สบตา แล้วสแกนจ่ายเสร็จแล้วก็เดินออกไปอย่างไว

..มุมที่ฉันนั่งอยู่ด้วย ว่าแต่ ฮึ ขนาดฉันยังกินหวานห้าสิบเลยน้า

“ขอบคุณค่า รอที่โต๊ะได้เลยนะคะ”

.

.

.

“น้องคะ”

“เอ่อ ขอโทษค่ะลูกค้า รับอะไรดีค้า” มัวแต่มองผู้ชายอะฝัน มองไปด้านหลังอีกก็มีลูกค้ารอด้วย ว่าแล้วฉันก็เลิกสนใจพี่อลันแล้วรับออเดอร์ต่อ

“ขอบคุณมากนะค้า เชิญรอที่โต๊ะได้เลยค่ะลูกค้า”

“อ้าวลูกสาว เหนื่อยไหมคะเนี่ย วันนี้นักเรียนค่อนข้างเยอะด้วยเลิกเรียนพอดี เดี๋ยวสักพักพี่ๆพาร์ทไทม์ก็จะมาแล้วหนูไหวไหมคะ” คุณแม่เดินออกมาจากในครัว ดูเรื่องใหญ่อยู่นะเนี่ย เพราะคุณแม่เข้าไปนานแล้ว

“สบายมากค่าา หนูชอบนะคะแบบนี้ ไม่ว่างดี ฮ่าฮ่า” ฉันพูดติดตลก ก็นะ แค่รับออเดอร์ กดๆ สบายอยู่แล้ววว

“งั้นแม่ขอตัวไปเคลียร์บัญชีด้านบนนะคะ หนูจะขึ้นไปหรืออยู่ข้างล่างก็ได้ น่าจะใช้เวลาอยู่”

“ได้ค่า” เมื่อได้คำตอบคุณแม่ก็ยิ้มให้แล้วเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง

เวลาล่วงเลยมาถึงหกโมงเย็นพี่พาร์ทไทม์ก็เข้ามาในร้าน ตรงเวลาเป๊ะ

“คุณฝันไปนั่งพักดีกว่านะคะ คนเริ่มไม่เยอะแล้ว น้องพาร์ทไทม์ก็มากันแล้วด้วย” พี่เปรี้ยวบอก

“ได้ค่ะ งั้นฝันไปแล้วน้า”

“ขอบคุณมากนะคะ”

“ค่าา” ว่าแล้วฉันก็เดินมาที่เดิมที่ตัวเองนั่ง แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ ที่ข้างๆฉันมีบุคคลอื่นนั่งอยู่ด้วยน่ะสิ คนอะไรทำไมดูดีไปทุกอย่างขนาดนี้นะ ตอนนี้พี่อลันถอดหมวกออก ด้านหน้าเปิดไอแพดเหมือนจะทำงาน ฉันคิดว่ารุ่นพี่กลับไปแล้วนะเนี่ย ด้านข้างเปลี่ยนจากกาแฟเป็นน้ำส้มแทนแล้ว

ฉันมองไปรอบๆ จริงๆที่ว่างเยอะมากๆเลยนะ เพราะอย่างที่บอก โซนนี้คนมานั่งน้อยมากๆ ส่วน ตรงที่ฉันนั่งเป็นเหมือนบาร์ที่มองออกไปฝั่งตรงข้ามเป็นโรงเรียนมัธยมข้างๆกันเป็นสวนสาธารณะน่ะ ฉันชอบนั่งตรงนี้เพราะได้มองผู้คนไปด้วย หรือจะมองธรรมชาติข้างๆก็ได้

ว่าแล้วฉันก็เดินไปนั่งที่ตัวเองแบบตัวเล็กตัวน้อยสุดๆ ว่าแต่ ฉันควรนั่งอยู่ที่เดิมตรงนี้หรือควรย้ายที่นั่งดีนะ

“เป็นอะไร” อุ๊ย เสียงเรียบๆของคนด้านข้างดังขึ้นโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

“สวัสดีค่ะรุ่นพี่ แฮะๆ” ฉันทักทายแล้วยิ้มแห้งๆ ฮื่อออ เอาไงดี อยากออกไปจากตรงนี้ TT

“หนูรบกวนสมาธิพี่ไหมคะ เดี๋ยวหนูย้ายที่ดีกว่าเนาะ” ฉันว่าพร้อมหยิบกระเป๋าแล้วหนังสือขึ้นเตรียมจะลุก

หมับ

หลุบมองแขนตัวเองก็มีมือหนาของอีกคนจับไว้

ตึกตัก ตึกตัก

นิ่งไว้ฝัน ใจเย็นๆ อาจเพราะฉันมองแขนตัวเองนานไปทำให้พี่อลันมองตามแล้วรีบปล่อยมือออกทันที

“ไม่รบกวน”

หลังจากได้ยินรุ่นพี่พูดออกมาแบบนั้นฉันก็นั่งลงที่เดิม ไม่รู้สึกเกร็งแล้วล่ะ ก็รุ่นพี่บอกเองว่าไม่รบกวน

ใจร้ายมาก สงสารนางเอกอะ

อย่านะ ห้ามใจอ่อนนะ

คิกๆ พระเอกน่ารักนะเนี่ยย ฮื่ออ เขิน

รุ่นพี่ดูเครียดๆนะเนี่ย คิ้วหมวดเล็กๆไหนจะสายตาที่เพ่งมองจอนั่นอีก ปี 4 น่าจะหนักนะ แล้วฝันหวานคนนี้จะรอดไหมเนี่ยย

กึก

สายตาคมกริบสีเทาเรียบนิ่งคู่นั้นเหมือนรู้ว่ามีคนแบบมองเงยขึ้นมาสบตากับฉัน เราสองคนสบตากันนานนับนาที ร่างสูงก็หันไปแล้วปิดไอแพดแล้วลุกขึ้นเตรียมจะกลับ

จนกระทั่งรุ่นพี่เดินออกไปทางหน้าร้านแต่สายตาฉันยังค้างอยู่ที่เดิม

ยกมือทึ้งหัวตัวเองเบาๆ ก็แล้วอ่านนิยายดีๆจะไปมองคนอื่นทำไมฝัน

แต่ว่ารุ่นพี่น่ารักนะเนี่ย กินกาแฟหวานร้อยแล้วยังกินน้ำส้มอีก คิก

Line

mom : ลูกสาวแม่เคลียร์งานเสร็จแล้วนะ อยากกลับตอนไหนก็บอกนะ

^^^กลับเลยก็ได้ค่ะคุณแม่ หนูอ่านนิยายจบพอดี\~ : sweet dreams ^^^

mom : ดีจริงๆนึกว่าจะตอบว่าหนังสือเรียน

^^^ฮ่าฮ่าๆ (สติกเกอร์หมีสีขาวจิ้มแก้ม) : sweet dreams ^^^

mom : (สติกเกอร์หมีส่ายหน้า)

mom : เดี๋ยวแม่เก็บของแล้วจะลงไปนะคะ

^^^ได้เลยค่าาาคนสวยย : sweet dreams ^^^

วันหยุดหมดไปไวเหมือนโกหก TT

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ฝันน เสร็จยังเฮียจะสายแล้วโว้ยย” เฮียตะโกนพร้อมเคาะประตู

“เสร็จแล้วๆ แป็บนึงงง” ฉันรีบหยิบแปรงมาปัดๆแก้มให้มีสีเล็กน้อยพอกรุบกริบ พลางวิ่งไปสำรวจการแต่งกายหน้ากระจก น่ารักอยู่นะเนี่ยย ฮ่าๆ ล้อเล่นน

“อ๊องงงงง”

“เสร็จแล้ววๆ ไปกันๆๆ” ฉันเปิดประตูเจอเฮียยกมือค้างกลางอากาศพอดี

อ้อ ที่วันนี้เป็นเฮียไปส่งเพราะว่าวันนี้เฮียมีคุยงานบ่ายที่คาเฟ่ใกล้มอฉันพอดีน่ะ

“ช้า” ร่างสูงที่นั่งประจำฝั่งคนขับบ่นอุบ ฉันยู่หน้าใส่แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น ไม่ได้สนใจพี่ชายตัวดีอีก

มหาวิทยาลัย P

รถราคาแพงวิ่งมาจอดเทียบฟุตบาทหน้าคณะบริหาร

“ขอบคุณค้าบบ ต้องหอมแก้มด้วยป่าว ต้องดิปกติแม่มาส่งหนูต้องหอมนะ” ฉันว่าพลางหันไปยิ้มหวานใส่เตรียมจะหอม

“หยุด เฮียเกรงใจ” เฮียเอามือมาดันคางฉันไว้ หึหึ รู้หรอกก

“ไม่ต้องเกรงใจจ” ฉันยังกวนต่อ

“เกรงเหอะอ๊อง” ฮ่าๆ หน้าเฮียตลกอ่า หอมนิดหน่อยไม่ได้ทำเขิน โด่

“โอเค โอเค”

จุ้บ

“บ่ายยยสุดหล่อ” พอเฮียปล่อยฉันก็ดันตัวไปหอมอย่างรวดเร็วเปิดประตูแล้วหันไป แบร่ หน้าเฮียตอนนี้เอือมมากอะ

“ฝันนนน” หืม ฉันหันไปตามเสียงเรียกเป็นเสียงเพียงฟ้าที่อยู่ด้านหน้า เมื่อเห็นฉันเพื่อนก็เดินเข้ามา

“เดี๋ยวฝัน ไม่แนะนำเพื่อนให้เฮียรู้จักหรอ” ฉันที่กำลังจะปิดประตูเดินไปหาเพื่อนเสียงเฮียก็ดังขึ้น

“ห้ะ จำเป็นหรอ”

“คุณแม่มาส่งหรอ ขอสวัสดีหน่อย” เพียงฟ้าที่เดินมาถึงพอดีพูดขึ้นพร้อมเปิดประตูให้กว้างขึ้น “คุณแมะ.. เอ่อ” หึหึ เพื่อนชะงักไปเมื่อเห็นว่าคนให้รถเป็นผู้ชาย ฉันไม่รอให้เพื่อนถาม

“พี่ชายฉันเองชื่อฝุ่น”

“อ๋อ สวัสดีค่ะพี่ฝุ่น หนูเพียงฟ้านะคะเพื่อนใหม่ของฝันหวานค่ะ”

“ครับ” ครั้งนี้หันไปสบตาเพื่อนฉันยิ้มหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า คนกะล่อน

“ไปได้ละเฮีย ไหนบอกรีบ” ฉันรีบตัดบท

“ไว้เจอกันนะครับ” ประโยคหลังไม่ได้พูดกับฉันหรอก มองบนเสร็จ ไม่รอใครพูดอีกฉันปิดประตูใส่เฮียทันที

“ว่าแต่ธีร์ไม่มาเรียนหรอฟ้า” ฉันหาไปถามเพียงฟ้าพร้อมเดินเข้าคณะไปด้วย ร้อนค่ะ พี่ฝุ่นไม่ไปสักทีไง

“มาๆ ธีร์มันให้เราลงหน้าคณะแล้วเอารถไปจอดอะ ไปรอบนห้องกัน ร้อนน”

ห้องเรียน

“หวัดดีธีร์” ฉันเห็นธีร์เดินมาเลยทักทายคนแรก

“หวัดดีๆ”

“ช้า” เพียงฟ้าบ่น

“เอ้อ ฝัน ธีร์ วันนี้รุ่นพี่เรียกรวมหลังคณะนะเห็นในไลน์ยัง”

“ไม่เข้าได้ปะวะ” ธีร์พูดขึ้น

“ไม่ได้ค่ะ อยากโดนทำโทษหรือไง”

“กลัวไรวะ เข้าไม่เข้าก็ไม่มีผลไรกับเกรดป่าว”

“แกต้องเข้า! ฉันไม่อยากเด่น”

“ฝันโดดปะ” ธีร์ไม่ตอบฟ้าแต่หันมาถามฉันพลางเลิกคิ้ว

“ไม่กล้าอะ” ฉันไม่อยากเด่นอย่างที่ฟ้าว่า

“ไม่ต้องชวนฝันโดดเลยแกอะ เค้ามีคะแนนพิเศษให้นะเว้ย ก็ร่วมๆไป จบเฟรชชี่ก็ไม่มีเรียกแล้ว”

“เออๆ”

“นักศึกษาสวัสดีค่ะ เดี๋ยวอาจารย์ขอเช็คชื่อก่อนนะ”

จากนั้นอาจารย์ก็เข้ามาพอดี พวกเราจึงเงียบเนื้องจากจารย์วิชานี้ค่อนข้างโหด

หลังคณะ

“สวัสดีค่ะน้องๆ พี่ชื่อพี่เนเน่หัวหน้าปี2 นะคะ” และพี่คนที่สอง สาม ไปเรื่อยๆก็แนะนำตัว

พวกเราปี1ได้มานั่งรวมกันที่หลังคณะต่างเงียบฟังรุ่นพี่

“พวกพี่ปี2 จะเป็นคนดูแลน้องๆนะคะ มีอะไรเดินเข้าไปถามไปหาพี่คนไหนก็ได้ค่ะ หรือจะพี่ปี3 ปี4 ก็ได้” พี่เนเน่พูดขึ้นอีกครั้ง “เชิญพี่ปี3 แนะนำตัวกับน้องๆได้เลยค่ะ”

“สวัสดีครับ พี่…” อาจจะเพราะนั่งนานไปเสียงปี1เริ่มมีซุบซิบๆ

“เงียบ!”

กริบ

“พี่ชื่อพี่โยครับ เป็นเฮดว๊าก” เป็นเสียงพี่ปี3 คนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงกลางตะโกนเสียงดัง ซ้ายมือพี่ม่อนและขวามือพี่เมฆ เป็นรองเฮดว๊าก สองคนนี้เป็นเเฝดแน่ๆ เหมือนกันขนาดนั้น แต่ทั้งสามคนหล่อเหมือนกันหมดเลยนะ แต่พี่โยดูจะดุมากไปหน่อย

ไม่ชอบคนตะคอกเลย ตกใจ

“…และข้อสุดท้ายถ้าคนใดคนหนึ่งทำผิดกฎ รับผิดชอบกันทั้งรุ่นครับ เข้าใจไหมครับ”

“เข้าใจค่ะ/ครับ”

“และหลังจบรวมกันวันนี้ให้ปี1ทุกคนล่าลายเซ็นจำนวนหนึ่งร้อยลายเซ็นนะครับ ที่สำคัญต้องมีลายเซ็นพี่สตาฟ แล้วก็เฮดว๊ากครบทุกคนด้วยนะครับ รับทราบ!”

“ทราบค่ะ/ครับ”

“ดีมาก ต่อไปเดี๋ยวขอเชิญพี่ปี4 ครับ” หลังพี่โยพูด รุ่นพี่ปี4ก็ทยอยกันเดินมาข้างหน้า ฉันมองรุ่นพี่แนะนำตัวจนมาถึงร่างสูงเจ้าของดวงตาสีเทาคมกริบที่เหมือนมองมาที่ฉันอยู่ก่อนแล้ว

“อลันครับ” แนะนำตัวสั้นๆ

“คนนี้เป็นเฮดว๊ากปีที่แล้วด้วยนะ ลายเซ็นจากพี่เขาก็สำคัญ ถ้าเจอรีบขอเลย พี่เขาใจดี ใช่ไหมครับเฮีย” ประโยคหลังพี่โยหันไปหาพี่อลันพร้อมทำหน้าทะเล้น

พี่อลันไม่ตอบในทันทีแต่หันมาสบตาฉันที่ยังคงมองไม่ละไปไหน

“ครับ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***