บทที่ 1 สบตา

มหาวิทยาลัย P

รถราคาแพงวิ่งมาจอดเทียบหน้าคณะบริหาร ภายในรถพี่หญิงวัยกลางคนและลูกสาววัยสิบเก้าที่เข้ามหาวิทยาลัยวันแรก

ฮายย\~ ขออนุญาตแนะนำตัวก่อนนะค้าาา

ฉันชื่อฝันหวาน เรียกสั้นๆว่าฝันอาศัยอยู่กับแม่ชื่อคุณนายนำ้มนต์และพี่ชายชื่อฝุ่น ฉันพึ่งขึ้นปีหนึ่ง คณะบริหาร มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังที่ใครๆต่างก็อยากเรียน เนื่องจากนอกจากการเรียนการสอนจะดีแล้วนั้น ยังเด่นเรื่องนักศึกษาหน้าตาดีอีกด้วยย และแน่นอนคนน่ารักเด็กเรียนอย่างฝัน เลือกมอนี้เพราะคนหล่อค่าาา ฮ่าๆๆ ล้อเล่นนน

‘‘แม่คะ โทรศัพท์หนูหายไปไหนนน’’

‘‘หื้มม หาดีหรือยังคะลูก’’

‘‘ดีแล้วค่ะ ไม่เจอเลย ฮื่ออ หนูต้องรีบเข้าเรียนแล้ว’’ เด็กสาวหมวดคิ้วแน่น ควานหาโทรศัพท์มือถือ ในกระเป๋าพลางคิด หายไปไหนนะ ฮื่อออ จำได้ว่าเอาใส่ในนี้นะ

‘‘ลูกสาว’’ เสียงเรียกของหญิงวัยกลางคนทำให้ฝันหยุดกระทำเงยหน้าสบสายตากับแม่ถัดจากนั้น ‘‘อยู่ข้างตัวลูกไงง เรานี่น่าาา’’ แม่ว่าให้พลางยิ้มเล็กๆ ส่ายหน้าน้อยๆ

‘‘เอ้าา 55555 งั้นหนูไปแล้วนะคะ’’ ม้วบบบ ว่าแล้วโน้มตัวไปหอมแก้มผู้เป็นแม่เต็มฟอด เตรียมเปิดประตู

“เดี๋ยวลูก”

“คะแม่” เอียงหน้ารอฟัง

หญิงวัยกลางคนชูกระเป๋าผ้าขนาดกลางขึ้น “หนูจะออกไปแล้วทิ้งกระเป๋าไม่ได้ลูกก อ่ะ ใจเย็นๆ”

“แฮะๆ ขอบคุณค่า งั้นหนูไปแล้วนะคะ” ว่าแล้วฝันหวานรีบลงจากรถเพื่อเข้าไปที่ตึกเรียน แต่ในระหว่างนั้น

เพราะรีบมากไปทำให้สะดุดขาตัวเอง ทำให้โทรศัพท์ที่เคยอยู่ในมือเด้งไปด้านหน้าฉันที่ขากับมือกำลังจะถึงพื้นได้แต่มองตามทิศทางที่โทรศัพท์มือถือลอยไป

“โอ๊ย” เชี่ยย ฉันรีบลุกขึ้นแม้จะเจ็บเข้าจากการกระแทกเมื่อสักครู่ตั้งท่าจะลุกไปดูผลงานที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจเมื่อเครื่องมือสื่อสารเครื่องโปรดไปกระแทกเข้ากับหัวของคนอื่นเข้า

“ขะ ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ รุ่นพี่เจ็บไหมคะ” ทันที่ที่เห็นผู้เสียหายเป็นต้องพูดติดขัด ดวงตาคมกริบสีเทานิ่งเรียบที่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดไม่พอใจอยู่หลายส่วน แหง่ล่ะ โดนเข้าอย่างจัง

ร่างสูงที่หงุดหงิดเต็มทีเตรียมจะด่าฉันกลับชะงักเมื่อหันมาสบตากลมสีดำ หันไปหยิบโทรศัพท์ที่ตกลงสู่พื้นส่งมันคืนให้กับเจ้าของ

“หึ พี่ไม่เป็นไรครับ เราน่ะแหละ เจ็บไหมล้มแรงอยู่นะ” ว่าพลางมองสำรวจตามร่างกายฉันแต่ไม่ได้ไปในทางคุกคาม

“หนูไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษรุ่นพี่อีกครั้งนะคะ” เพราะหัวเข่าที่ถลอกเล็กน้อยโดนกระโปรงพลีทตัวยาวคุมเขาปิดบังสายตาทำให้รุ่นพี่ไม่เห็น

“ไม่เป็นไร เราปี1ใช่ไหมเนี่ย ระวังหน่อยแล้วกันเดี๋ยวจะเจ็บตัวเอา”

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวนะคะรุ่นพี่ ขอโทษอีกครั้งค่ะ” ว่าอย่างนั้นแต่ตอนนี้ยังไงฉันก็ต้องกึ่งเดินวิ่งเนื่องจากวันแรกมีคาบโฮมรูมที่ต้องเข้าไวกว่าปกติ บวกกับเปิดเรียนวันแรกฉันไม่อยากเป็นจุดสนใจต่อผู้คนด้วย

ระหว่าที่ฉันรอลิฟต์อยู่ ก็รู้สึกมีบุคคลอื่นมายืนอยู่ข้างๆด้านขวามือก็หันไปมอง และก็เจอกับผู้ชายสามคนที่ยืนเยื้องๆกันไป แม่เจ้า รุ่นพี่หรือเปล่านะ ทำไมหล่อขนาดนี้ แต่ละคนน่าจะสูงเกิน180เลย อย่างกับบอยแบน

ติ๊ง

ขวับ ฝันหวานที่มัวแต่เผลอมองรุ่นพี่ด้านข้างก็ต้องสะดุ้งเล็กๆ เมื่อนึกได้ว่าอาจจะมองนานเกินไปรีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์พร้อมกดชั้น3 และรีบหันไปหลุบที่มุมซ้ายด้านใน เงยหน้าเพียงนิดก็เห็นรุ่นพี่ทั้งสามคนเดินเข้ามายืนด้านหน้าแต่ไม่มีใครกดเลือกชั้นเป็นอันรู้ว่าเป้าหมายเป็นชั้นเดียวกัน ระหว่างนั้นทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบ

แอบทำตัวไม่ถูกเลยแฮะ ทุกคนเคยเป็นไหมคะ เวลามีบุคคลอื่นอยู่ในลิฟต์ด้วยแล้วยิ่งอยู่ด้านหน้าเราด้วยแล้ว ไม่รู้จะโฟกัสที่ตรงไหนเลย

ติ๊ง

ในระหว่างที่คิดไปเรื่อยก็มาถึงชั้น3แล้ว แล้วห้องเรียนฉันต้องไปทางไหนนะ 3 4 1 4 หรอ ตรงนี้ 3420 …

“น้องครับ ปี1ใช่ไหม เราหาห้องเรียนหรอ” เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งในสามคนนั้นก็ดังขึ้นตามมาด้านหลัง “ให้พี่ช่วยไหมครับ” ผู้ช่ายอยู่ขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกันเมื่อครู่พูดขึ้นอีกครั้งพร้อมขยิบตาให้ คนนี้เจ้าชู้แน่ๆ

แต่ช่าง ตอนนี้ต้องรีบหาห้องเรียนแล้วว จากที่ไม่สายจะสายเอาได้ ฮื่ออ

“สวัสดีค่ะ หนูหาห้อง3414ค่ะรุ่นพี่” เพราะท่าทางทำให้มั่นใจว่าไม่ใช่รุ่นเดียวกัน

“อ๋อออ ต้องไปทางซ้ายนะครับ เดินไปห้องอยู่ซ้ายมือถ้าจำไม่ผิดน่าจะห้องที่สามนะ” รุ่นพี่คนเดิมว่าพลางชี้นิ้วไปทางด้านหลัง “หรือให้พี่ไปส่งไหมครับ” พูดอีกประโยคเอียงคอเล็กน้อยแล้วยิ้มหวาน ที่สามคนไหนเห็นก็เหมือนโดนต้องมนต์ หนึ่งในนั้นคือฉัน ฝันหวาน น่ารัก แต่ไม่ใช่สเปค คิกๆ

“ไม่เป็นไรค่ะๆ ฝันจำได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่” ว่าแล้วยิ้มหวานตาหยีให้รุ่นพี่ตรงหน้า แต่ขณะนั้นสายตาก็เลื่อนไปสบดวงตาสีเทาคมกริบที่มองมานิ่งๆ ฉันยิ้มให้แล้วรีบเดินมุ่งหน้าไปทิศทางที่รุ่นพี่บอกทันที

“มองตาไม่กระพริบเลยนะมึง เข้าเรียนได้ละสัส” ภูมิที่เห็นสายตาของเพื่อนมองตามรุ่นน้องตัวเล็กจนน้องเข้าห้องเรียนไปแล้วยังไม่ยอมละสายตา

“ชอบหรอสัส โดนตกละดิเสือ น้องยิ้มหวานขนาดนั้น” ว่าแล้วก็ยิ้มส่งสายตาล้อเลียนแล้วกอดคออลันเดินเข้าห้อง

“ไร้สาระ”

ภายในห้องเรียน

“เธอๆ” หื้มม เสียงคนด้านข้างเรียกเสียงเบาพลางชะโงกหน้ามาหา “เราเพียงฟ้านะ เธอชื่อไรอะ” เพียงฟ้าเป็นผู้หญิงที่สวยมากอะ ตาคม ผมยาวสีน้ำตาลเข้้ม ปาปารัสซีมาเห็นนี่นางเอกซีรีส์เลยเหอะ

“เราชื่อฝันหวาน” ฉันตอบพร้อมยิ้มหวาน

“เธอน่ารักจังอะ มาเรียนคนเดียวหรอ เรามาเป็นเป็นเพื่อนกันไหม” เพียงฟ้าว่าพร้องยื่นมือมาตรงหน้า ทำให้ฉันเลื่อนมือไปจับ

“อื้มม ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“ส่วนไอ้นี่ชื่อธีร์ เพื่อนเราตั้งแต่มัธยม ไม่ทำอะไรวันๆจับแต่โทรศัพท์” เพียงฟ้าว่าพร้อมชี้มือไปด้านข้างก็เจอผู้ชายคนหนึ่งก้มเล่นโทรศัพท์อยู่

ธีร์ออกแนวหนุ่มตี๋ ผิวขาวมากผมดำสนิท แค่นั่งยังรู้สึกว่าน่าจะสูงร้อยแปดสิบอัพ

“หวัดดี” ธีร์ที่ได้ยินจึงเงยหน้าขึ้นมาแล้วโบกมือให้เบาๆพร้อมยิ้ม จากนั้นก้มเล่นโทรศัพท์ต่อ อือ จริง

“อื้มม หวัดดี” ฉันตอบพร้อมทำแบบเดียวกัน มอนี้มีแต่คนหล่อคนสายจริงๆแฮะ

“เดี๋ยวตอนเที่ยงฝันไปกินข้าวกับพวกเราไหม”

“เอาดิ” ฉันตอนพร้อมยิ้มหวานให้เพื่อนใหม่ จากนั้นก็คุยกันตลอดคาบไม่ได้ฟังอาจารย์สอนเล้ยยย

.

.

.

“วันนี้เป็นคาบแรกอาจารย์ปล่อยพวกเราไวหน่อยแล้วกันนะ เลิกเรียนได้ค่ะ”

เย้ เสียงสวรรค์ของฉันล่ะ เลิกเรียนได้ ฮ่าฮ่าๆ

“ไปกันฝัน เอ่อ เราขอเรียกแบบนี้ได้ป่าว” เพียงฟ้าว่าขึ้น

“ได้ๆๆงั้นเราจอเรียกเธอว่าฟ้านะะ” ฉันตอบ ดีเหมือนกันแบบนี้ กันเองดี

“ไอ้ธีร์ กินไหมคะข้าวอะ”แล้วเพียงฟ้าก็หันหน้าไปหาธีร์พลางเอาศอกกระทุ้งแขนธีร์เบาๆเป็นนัยให้รีบเก็บของเพื่อไปกินข้าวกัน

“เออๆ ปะ”

โรงอาหาร

“โห่นี่ ขนาดอาจารย์ปล่อยไวแล้วนะ” เพียงฟ้าว่า ฉันพยักหน้าน้อยๆเห็นด้วย แล้วมองหาที่นั่ง

“นั่งตรงนั้นกัน คนไม่ค่อยมี” จังหวะนั้นธีร์ก็พูดพลางชี้ไปที่นั่งที่หนึ่งอยู่ด้านในสุดที่ไม่ค่อยมีคน

เราสามคนเดินมาถึงที่นั่งแล้ววางของไว้โดยให้ธีร์นั่งเฝ้าแล้วฉันกับเพียงฟ้าทำหน้าที่ไปซื้อข้าว

ระหว่างที่ยืนรอข้าวร้านหนึ่งสายตาฉันก็เลื่อนไปเจอกับรุ่นพี่สามคนที่เจอกันในลิฟต์เมื่อเช้า จังหวะนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินถือข้าวไปยืนหน้าโต๊ะโดยสายตาหันไปทางรุ่นพี่คนที่ยืนข้างฉันและด้านหน้าฉันตอนอยู่ในลิฟต์ คือผู้ชายเจ้าของดวงตาคมกริบสีเทา ทั้งสองพูดคุยกันไม่กี่ประโยค รุ่นพี่ผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่างเดินออกจากตรงนั้นไปนั่งอีกโต๊ะที่มีคนนั่งอยู่ซึ่งน่าจะเป็นเพื่อน ระหว่างที่ฉันกำลังมองเหตุการณ์เหล่านั้นสายตาฉันก็หันกลับมาที่รุ่นพี่คนเดิม แต่ตอนนี้ สายตาคมกริบคู่นั้นมองมาที่ฉันนิ่ง ทว่า ดูว่างเปล่า แต่ฉันไม่กล้าแม้ขยับตัวหรือสายตาไปเลย จนรุ่นพี่คนนั้นก็ก้มหน้ากินข้าวเงียบๆราวกับไม่ได้ใส่ใจ

“ฝันได้แล้ว ไปกัน” เสียงเพียงขวัญดังขึ้นทำให้ฉันหลุดจากภวังค์

“อ่อ อื้ม”

.

.

“ฟ้าา ธีร์ บ๊ายบ่ายย เจอกันพรุ่งนี้น้าา”

“เจอกันนน”

“โอเคค ไปแล้วนะะ” หลังจากร่ำลากับเพื่อนใหม่ที่สนิทกันไวอย่างกับโกหก ฉันก็เดินมานั่นรอคุณนายน้ำมนต์ที่โต๊ะเล็กๆข้างตึกคณะ ระหว่างนั้น..

เหมือนว่าโลกของเราได้เปลี่ยนสีไป\~ \~

เสียงโทรศัพท์ฉันเอง

ติ๊ด

“ขาคุณแม่”

(ฝันลูก แม่ใกล้ถึงแล้วนะ รถติดมาเลยวันนี้)

“ค่ะคุณแม่ หนูรอข้างตึกคณะนะคะ ไม่ต้องรีบค่ะ

อันตราย ฝันรอได้”

(ได้ค่ะลูกสาว ถึงแล้วแม่โทรหาอีกรอบนะ)

“ได้ค่ะคุณแม่”

หลังจบสนทนาฉันก็นั่งรอคุณแม่สักพัก พลางกวาดสายตารอบๆบ้างในบางจังหวะ ระหว่างนั้นสายตาฉันก็หยุดที่หน้าตึกคณะที่มีนักศึกษาทยอยกันเดินออกจากตึก

“เออ เย็นนี้ไปปะ”

“เอาดิ เวลาเดิม?”

“เออ”

“อืม”

“เค เจอกัน”

“บาย/บาย” เสียงคนพูดคุยกันเป็นรุ่นพี่สามคนกลุ่มเดิม แต่เหมือนรุ่นพี่สองคนจะเดินไปอีกฝั่งแต่อีกคนจะเดินมาทางนี้นะ

เจอกันทั้งวันเลย รู้ว่าหล่อ เจอบ่อยงี้ก็แย่ดิ

แล้วก็ …สบตากันอีกแล้ว ทำไมรุ่นพี่คนนี้เหมือนตรึงสายตาฉันไว้ตลอดเลยนะ เดินมาแล้วๆ

เอ๊ะ

ผู้หญิงเดินเข้าไปหาอีกแล้ว ไม่ใช่คนที่โรงอาหารด้วย พี่คนนี้ต้องฮอตมากแน่ๆอยู่แล้วในหมู่สาวๆ ก็หล่อพระเจ้าสร้างขนาดนี้นี่นา

และเป็นแบบเดิม คือคุยกันนิดหน่อยและเหมือนเธอคนนั้นไม่พออะไรแล้วเดินออกไป

“เธอนี่ชอบแอบมองคนอื่นคุยกันหรอ” หืม เอ๊ะ รุ่นพี่มายืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนไหนนะ

“เอ่อ สวัสดีค่ะรุ่นพี่” เมื่อไม่รู้จะตอบยังไง สวัสดีไปก่อนละกัน

“ครับ”

“ค่ะ”

…..

แล้วยังไงต่อล่ะ

“หึ พี่อลัน ปี4”

“คะ ค่ะ หนูชื่อฝันหวานค่ะ อยู่ปีหนึ่ง”

“ฝันหวาน..” พี่อลันพึมพำเสียงเบา

“เธอจะไม่ตอบคำถามพี่หรอ”

“คะ เอ่อ หนูไม่ได้ตั้งใจแอบมองรุ่นพี่นะคะบังเอิญเห็นเอง” ฉันว่าพลางหลบสายตาคมกริบคู่นั้นเพราะรู้สึกว่าสายตาพี่อลันจะอันตรายเกินไปแล้ว

“อืม” ว่าพลางยกนาฬิการาคาแพงขึ้นมาดูพร้อมบอกฉัน แล้วเดินออกไปด้านหลังซึ่งเป็นโรงรถคณะฉันเอง โดยที่มีสายตาของฉันมองตามจนลับสายตา

ตึกตึก ตึกตึก

ใจดวงน้อยสั่นระรัว มั่นใจว่าไม่ใช่ความรักเพราะยังไม่ได้รู้จักกันดีเลย แต่ว่าแววตานั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนไหมนะ..

เหมือนว่าโลกของเราได้เปลี่ยนสีไป\~ มันสวยงามเกินกว่าจะพบได้ที่ใด\~

ติ๊ด

“ขาคุณแม่”

(แม่ถึงแล้วนะลูกสาว เดินออกมาเลยค่ะ)

“โอเชชชชค่าา”

ภายในรถ

ม้วบบบ

“ชื่นใจจจ ฮิฮิ”

“ฮึ คนสวยวันนี้อยากทานอะไรคะ” หลังจากฉันหอมคุณนายไปเต็มฟอด จากนั้นเราก็คุยกันตลอดทางฉันเล่าให้แม่ฟังว่าได้เพื่อนใหม่และไหนจโดนอาจารย์ตำหนินิดหน่อยตอนบ่ายเนื่องจากทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่จ้อเลย

จบที่วันนี้อาหารเย็นเป็นต้มจืดมันฝรั่งน่องไก่ ของโปรดของฉ้านนนน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***