ตอนที่ 3 เย่หลิน

หลังจากที่เย่เฉินได้ใช้วิชาไป เย่เฉินได้นั่งสมาธิเพื่อฟื้นคืนพลังปราณที่ใช้ไปหลังจากฟื้นพลังเต็มที่เย่เฉินได้เดินกลับไปที่ตระกูลหลังจากเย่เฉินได้เดินเข้ามาภายในตระกูลได้ทุกศิษย์รุ่นเยาว์มองมาทางเย่เฉินด้วยสายตาแปลกประหลาด เย่เฉินไม่ได้สนใจอะไรเพราะเย่เฉินสามารถเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อมาถึงบ้านเย่เฉินได้เดินเข้าไปตรงไปหาแม่ของเขาแต่มีสาวน้อยหน้าตาสะสวยเหมือนถูกแกะสลักมาจากภาพวาดได้นั่งคุยอยู่กับแม่ของเขาอยู่สาวน้อยนางนี้มีผมสีน้ำตาลสวมอาภรณ์สีแดงราวกับมรกตสวยงามเย่เฉินยกยิ้มขึ้นมาเพราะไม่ใช่ใครอื่นนางชื่อเย่หลินเป็นลูกของผู้นำตระกูลคนปัจจุบันเย่เทียนนางมักจะมาดูแลแม่ของเขาและนั่งคุยอยู่เป็นประจำและนางยังเป็นอัจฉริยะของตระกูลอีกด้วยนางอายุ 16 ปีอยู่ขั้นสร้างรากฐานขั้น 9 ซึ่งแข็งแกร่งที่ในรุ่นเยาว์ของตระกูลในตอนนี้

"พี่หลินวันนี้ท่านก็มาด้วยหรอ"เย่เฉินกล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม

"ศิษย์น้องเจ้ากลับมาแล้วหรอ"

"ใช่ ข้าไปฝึกวิชาในป่ามานะ"

เย่หลินหันกับไปหาเย่เหม่ยทันที

"ท่านน้าเย่เฉินสามารถฝึกฝนได้แล้วหรอคะ"เย่หลินกล่าวออกมาด้วยสีหน้าสงสัยและดีใจออกมานิด นิด

"ใช่จ้าเย่เฉินเล่าให้ฟังว่าได้ไปเจอสมุนไพรมานะ"เย่เหม่ยกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

เย่หลินได้ยินเช่นนั้นถึงกับตกตะลึงและวิ่งเข้ามากระโดดกอดเย่เฉินอย่างไม่อายใครเย่เฉินถึงกลับตกใจหน้าแดงที่เย่เฉินหน้าแดงเพราะชาติที่แล้วเขาบ้าการบ่มเพาะอย่างมากไม่สนใครหญิงสาวไหนเลยเลยทำให้เขามีอาการเช่นนี้

"ศิษย์พี่ท่านทำแบบนี้เกรงว่าจะไม่ดีนะ"เย่เฉินกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยความเขินอาย

เย่หลินได้ยินเช่นนั้นผลักตัวออกทันทีมองไปทางอื่นด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อราวกับแอปเปิ้ลสุก

"ข้า...ข้าขอโทษข้าแค่ดีใจไปหน่อย"เย่หลินกล่าวออกมาด้วยความเขินอายอย่างมาก

เย่เหม่ยเห็นเช่นนั้นจึงยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

"อะแฮ่ม พวกเจ้าจะยืนอีกมั้ย"เย่เหม่ยกล่าว

ออกมาด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองคนจึงได้สติและเดินมานั่งข้างๆเย่เหม่ย

"เฉินเอ๋อตอนนี้เจ้าอยู่ระดับใดแล้ว"เย่เหม่ย

กล่าวออกมาด้วยความสงสัย

"ตอนนี้ข้าอยู่ขั้นที่ 4 แล้วท่านแม่"

ทั้งสองคนถึงกับตกตะลึงในความเร็วนี้

"เจ้าเป็นความภาคภูมิใจของแม่จริงๆ"เย่เหม่ยกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างอบอุ่น

ปัง!! ได้มีเสียงเปิดประตูอย่างรุนแรงได้มีผู้เยาว์คนนึ่งได้เดินเข้ามาอย่างเย่อหยิ่งไม่สนใจเย่เฉินทำหน้าตาเย็นชาทันทีเพราะคนที่มามีนามว่า เย่เฟยอายุ 17 อยู่ขั้นที่ 8 ขั้นปลายเป็นพี่ชายของเย่ฟางที่โดนเย่เฉินทุบตีไปนั้นเอง

"เจ้ามาที่นี้ทำไม"เย่หลินกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างมาก

เย่เฟยได้ยินเช่นนั้นมองไปที่เย่หลินทันทีด้วยสายตาขั่วร้ายอย่างมาก

"อะแฮ่ม ข้ามาที่นี้เพราะได้ยินว่านายน้อยขยะของตระกูลได้ไปทุบตีน้องชายของข้านะสิ"เย่เฟยกล่าวออกมาและไปเย่เฉินด้วยสายตาดูถูกอย่างมาก

เย่เฉินได้เดินออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา

"เจ้ามาหาข้าอย่างงั้นรึ"

"ขยะอย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูดกับข้าเช่นนี้"

"แต่น้องชายเจ้าก็โดนขยะทุบตีไปนะ"เย่เฉินกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเย้ยยันอย่างมาก

"เจ้า ดี ดี ดีมาก วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าเอง"เย่เฟยกล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างมาก

"ศิษย์น้องให้ข้าจัดการให้มั้ย"เย่หลินกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วงอย่างมาก

"ศิษย์พี่ท่านเชื่อใจข้า"เย่เฉินกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น

"อื้ม ข้าจะเชื่อใจเจ้า"

เย่เฟยเห็นเช่นนั้นถึงกับเลือดขึ้นหน้าเพราะคนที่มันชอบได้ไปคุยกับขยะอย่างสนิทสนมอย่างมาก เย่เฟยได้พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เย่เฉินเห็นเช่นนั้นจึงพุ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็วเช่นกันกงเล็บอินทรีย์ เย่ฟางกล่าวออกมาทันใดนั้นได้มีกงเล็บขนาดใหญ่พุ่งออกมา เย่เฉินก็ใช้วิชาของเขาเช่นกัน ฝ่ามือสยบเทพ มือยักสีทองขนาดใหญ่ได้พุ่งไปปะทะกับกงเล็บอินทรีย์อย่างรุนแรงและได้เกิดการระเบิดขึ้น

ตรึ้ม!!!เสียงระเบิดดังสนั่น

หลังจากที่ควันค่อยๆจางหายไปเย่เฉินได้มีเลือดออกที่มุมปาก แต่เย่เฟยถึงกับกระเด็นกระอักเลือดออกมาอย่างมากเย่เฟยมองไปที่เย่เฉินด้วยความตกใจและโกรธเกรี้ยวอย่างมาก

"ขยะอย่างเจ้ากล้าลงมือกับข้าอย่างงั้นหรือ"

"แล้วคนที่แพ้ให้กับขยะจะถูกเรียกว่าอะไร"เย่เฉินกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเย้ยยัน

"เจ้า เจ้า แล้วเราจะได้เห็นดีกัน"เย่เฟยกล่าวจบได้เดินออกไปด้วยความอับอายอย่างมากที่มาแพ้ให้ขยะเย่เฉินได้เช็ดเลือดที่มุมปากออกแล้วหันไปหาแม่ของเขาด้วยสายตามุ่งมั่น

"ท่านแม่ข้าต้องที่จะออกไปฝึกฝนที่ป่าอสูร"เย่เฉินกล่าวออกมาอย่างจริงจัง

"แต่ว่ามันอันตรายมากนะ"เย่เหม่ยกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วงอย่างมาก

"ท่านแม่ข้าไม่เป็นอะไรหรอกข้าต้องการแข็งแกร่งขึ้นและมาปกป้องท่านให้ได้"เย่เฉินกล่าวออกมาด้วยความมุ่งมั่น

เย่เหม่ยเห็นเช่นนั้นจึงพยักหน้าเย่เฉินหันไปมองศิษย์พี่ของเขา

"ศิษย์พี่ตอนที่ข้าไม่อยู่ข้าฝากศิษย์พี่ดูท่านแม่แทนข้าได้หรือไม่"

"ศิษย์น้องไม่ต้องเป็นห่วงไปข้าจะดูแลท่านน้าอย่างดีแน่นอน"

"ข้าขอขอบคุณศิษย์พี่อย่างมาก"เย่เฉินกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

"ศิษย์น้องแต่เจ้าจะต้องกลับมาให้ทันภายในห้าเดือนนะ"

"ศิษย์พี่อีกห้าเดือนจะมีอะไรรึ"เย่เฉินกล่าวออกไปด้วยความสงสัยอย่างมาก

"อีกห้าเดือนจะมีการประลองรุ่นเยาว์ภายในเมืองจินหลงแห่งนี้และจะมีผู้อาวุโสจากสำนักระดับกลางมาดูการแข่งขันนี้เพื่อเฟ้นหาอัจฉริยะเข้านิกาย"

"ศิษย์พี่แล้วสำนักที่จะมามีสำนักอะไรบ้าง"

"มีสำนักพิสุทธิ์เหมันต์ สำนักเทพกระบี่ สำนักคล้อยเมฆา สำนักดาราจรัสแสง"