ตอนที่ 3 กรงเล็บของปีศาจสุดเขตจักรวาล

กำแพงนั้นสร้างขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้พวกมอนสเตอร์เข้ามาสร้างความวุ่นวายให้กับผู้คนที่อาศัย แต่ละเมืองจะมีกำเเพงล้อมรอบตามแต่งบประมาณที่พวกเขาจัดสรร ความแข็งเเกร่งของกำแพงจึงแตกต่างกัน

ในยุคสมัยนี้ผู้คนต้องดิ้นรนเอาตัวรอดจากภัยพิบัติที่เกิดจากสิ่งเหนือธรรมชาติ เมื่อทั่วทั้งโลกมีดันเจี้ยนจำนวนมาก ข้างในนั้นมีสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้มาจากโลกนี้ พวกมันดุร้าย ป่าเถื่อน มุ่งหวังไล่ล่าฆ่าฟันมนุษย์ เมื่อดันเจี้ยนแตก สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นจะออกมา พวกมันจะยึดถิ่นฐาน สร้างอาณาเขต ทำรัง สร้างที่อาศัยตามแต่ประเภทเผ่าพันธุ์ และคอยรุกรานมนุษย์ร่ำไป

ข้างนอกกำเเพงเต็มไปด้วยอันตราย การจะเดินทางไปแต่ละเมืองมีหลายวิธี ซึ่งวิธีที่ปลอดภัยที่สุดคือทางอากาศ แต่ก็แลกกับราคาแพงกว่าวิธีการปกติ

ส่วนการเดินทางที่นิยมมากที่สุดคือทางพื้นดิน ผู้คนจะเดินเท้า ปั่นจักรยาน ขี่จักรยานยนต์ หรือว่าจะเดินทางโดยรถส่วนตัวก็ได้ แต่ต้องดูแลความปลอดภัยของตัวเอง ทั้งนี้ยังมีบริการจากหน่วยงานต่างๆที่จะจัดขบวนส่งโดยมีนักล่าหรือทหารมากฝีมือให้การคุ้มกันจนถึงจุดหมาย ซึ่งค่าใช้จ่ายจะมากกว่าเดินทางด้วยตนเองหลายสิบเท่า

อาร์ตไม่ได้สนใจการใช้บริการแต่อย่างใด ด้วยความแข็งแกร่งของเขาจึงสามารถพาลูกสาวบินเหาะไปยังอีกเมืองได้ เมื่อเห็นกำแพงเมืองก็ลอยต่ำลงแล้วเปลี่ยนมาเดินเท้าแทนโดยมีลูกสาวหลับอยู่ในอ้อมกอด

หน้าประตูเข้าเมืองมีผู้คนเดินทางมาจากสถานที่ต่างๆ ส่วนใหญ่เเล้วมากับขบวนคุ้มกัน พวกเขาต่างต่อแถวเพื่อทำการลงทะเบียนเข้าเมือง อาร์ตเองก็เตรียมบัตรประจำตัวของตนกับของลูกสาว เขาได้เตรียมเงินสำหรับจ่ายค่าธรรมเนียมไว้

การเข้าเมืองต้องจ่ายค่าธรรมเนียม แต่ละเมืองนั้นจะมีค่าเข้าต่างกันขึ้นอยู่กับขนาดของเมือง และระดับคุณภาพ โดยค่าเข้าของเมืองนี้จะอยู่ที่ 40 เครดิต หรือ 2000 บาท ถ้าเป็นเด็กอายุไม่เกิน 12 ปีจะเสียครึ่งหนึ่ง

อาร์ตมีเงินติดตัวเพียงเเค่ 4000 บาท เงินนี้เขาซ่อนเมียไว้เพื่อซื้อของขวัญเซอร์ไพรส์วันครบรอบแต่งงาน แต่โดนหักหลังจนล้มละลายเสียก่อน ดังนั้นเงินที่ไม่มีใครรู้นี้จึงเป็นตัวช่วยสำคัญสำหรับย้ายที่อยู่ใหม่

อาร์ตเองได้วางเเผนไว้แล้วว่าถ้าเข้าเมืองได้ เขาจะนำของในมิติออกมาขายสักชิ้นสองชิ้นเพื่อใช้จ่ายเริ่มต้น จากนั้นก็ส่งลูกเข้าเรียน ส่วนตนก็จะหางานทำเลี้ยงชีพ

อาร์ตเข้าไปต่อเเถว รอไม่นานก็ถึงคิวของตน เจ้าหน้าที่ขอดูบัตรประจำตัวเพื่อใช้ในการลงทะเบียนเข้าเมือง

"อืม ชื่อ…..อายุ 25 กับลูกสาวชื่อ ….. อายุ 2 ปี คุณล้มละลายมาสินะครับ เฮ้อ ช่วงนี้มีคนล้มละลายเข้าเมืองหลายคนเลย โลกนี้มันย่ำแย่ขึ้นทุกวันเมื่อไหร่จะดีขึ้นก็ไม่รู้ เอาเถอะๆ ขอให้คุณกับลูกสู้ๆนะครับ ค่าธรรมเนียม 75 เครดิต หรือ 3 พันบาทครับ" เจ้าหน้าที่กล่าว อาร์ตพยักหน้าพร้อมกับยื่นเงินสดให้ เจ้าหน้าที่รับไปตรวจสอบและให้บัตรผ่านในที่สุด

"บัตรนี้มีอายุ 1 เดือนนะครับ คุณสามารถเข้าออกเมืองได้ตลอดช่วงเวลานี้ ถ้าหมดอายุก็ต้องทำบัตรใหม่ครับ หากคุณอยากจะเข้าออกแบบถาวรก็ต้องลงทะเบียนประชากรเมือง หรือไม่ก็ลงทะเบียนสมาคมนักล่า ขอใช้โชคดีนะครับ" เจ้าหน้าที่กล่าวและเปิดทางให้อาร์ตเดินเข้าไปในเมือง

"เป้าหมายแรกคือเอาของไปขายก่อนสินะ แล้วก็หาเช่าบ้านสักหลัง" อาร์ตเอ่ย

สังคมมนุษย์บนดาวเคราะห์ดวงนี้กำลังเข้าสู่ช่วงแปรเปลี่ยน เดิมทีความวุ่นวายเกิดจากภัยพิบัติธรรมชาติและศึกรัก โลภ โกรธ หลง ของมนุษย์ หากเปรียบเทียบกับดาวเคราะห์ส่วนใหญ่แล้ว ดาวโลกนี้ถือว่าสงบสุขโดยปกติ

แต่เมื่อเข้าสู่ช่วงแปรเปลี่ยน จะเป็นช่วงที่พลังงานของดาวฟื้นฟูไม่ทันจากการบ่อนทำลายของสิ่งมีชีวิต หรือดาวถูกชิงแก่นต้นไม้โลกไปทำให้พลังงานเริ่มลดน้อยถอยลง ดาวจึงต้องนำพลังจากแหล่งอื่นมาใช้หล่อเลี้ยง จะทำการเชื่อมกับดาวที่มีพลังงานจำนวนมากเข้ามาผ่านช่องมิติ สิ่งมีชีวิตจากดาวดวงอื่นจึงเริ่มเข้ามาผ่านช่องมิตินั้น เรียกว่าดันเจี้ยน

จักรวาลนี้มีดาวเคราะห์จำนวนมากที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ซึ่งส่วนใหญ่เเล้วเป็นสิ่งมีชีวิตปัญญาต่ำ นั่นจึงเป็นสาเหตุหนึ่งว่าทำไมดันเจี้ยนในดาวโลกถึงมีแต่พวกมอนสเตอร์ที่สื่อสารไม่รู้เรื่อง

การที่จะพบดันเจี้ยนที่มีสิ่งมีชีวิตทรงปัญญามีเพียงน้อยนิด ซึ่งเกิดได้ยากกับช่วงที่กำลังเริ่มแปรเปลี่ยน

ดังนั้นแล้วสิ่งมีชีวิตในดันเจี้ยนไม่ได้เข้ามารุกรานโลกเพราะพลังลึกลับ แต่เป็นเพราะโลกต้องการพลังเพื่อความอยู่รอดจึงต้องดึงสิ่งมีชีวิตจากโลกใบอื่นมาเกี่ยวข้องด้วย

มนุษย์ที่สร้างหายนะให้กับโลกจึงต้องพบเจอกับความฉิบหายกันทั่ว กว่าจะปรับตัวได้ก็มีผู้คนเสียชีวิตมากมาย สถานที่อยู่อาศัยบางส่วนถูกทิ้งแล้วหันมาสร้างกำเเพงป้องกัน

ฝ่ายมอนสเตอร์เองก็เริ่มทำรังสร้างอาณาเขต การจะปราบปรามนับวันยิ่งยากขึ้นทุกที ยิ่งมีดันเจี้ยนที่เข้าไม่ถึงแตกเพิ่มขึ้น มอนสเตอร์ก็เพิ่มจำนวนขึ้นเช่นกัน

แต่ถึงอย่างนั้นวัตถุดิบของมอนสเตอร์กลับเป็นของมีค่า สิ่งเหล่านั้นสามารถยกระดับเทคโนโลยี และยกระดับชีวิตของมนุษย์ได้

การที่มีพลังงานจากภายนอกเข้ามาก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้มนุษย์วิวัฒนาการ บางคนเริ่มมีความเปลี่ยนแปลงด้านร่างกายและจิตใจ มักเรียกกันว่าผู้อเวค

พวกเขาสามารถเสกไฟ รักษาเเผล ควบคุมสัตว์ และความสามารถอื่นอีกมากมายทำให้มีการจัดอันดับความเเข็งแกร่งของผู้อเวคขึ้น

ประโยชน์ของผู้อเวคคือพวกเขามีความสามารถเหนือมนุษย์ และสามารถหาเงินจากการเป็นนักล่าได้ดีกว่าคนทั่วไป

…

ถนนหลักมีผู้คนสัญจรมากมาย ทั้งเดินเท้าและการขับขี่พาหนะ ตามรายทางมีร้านต่างๆทำมาค้าขายหลากหลาย ตรงป้ายร้านจะติดสัญลักษณ์เฉพาะให้เห็น จากความเข้าใจของอาร์ต ร้านที่ติดสัญลักษณ์รูปหัวมังกรคือร้านที่รับซื้อวัตถุดิบจากมอนสเตอร์ ร้านที่ติดสัญลักษณ์ต้นหญ้าและมีรูปขวดยาคือร้านที่รับซื้อสมุนไพร วัตถุดิบสำหรับทำยา และซื้อยาที่ทำสำเร็จ

อาร์ตเลือกร้านที่มีทั้งสองสัญลักษณ์เพื่อสะดวกในการขายวัตถุดิบในมิติตน

กริ๊งๆ

เสียงกระดิ่งตรงหน้าประตูร้านดังขึ้น อาร์ตเดินอุ้มลูกเข้าไปตรงเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานชายบริการอยู่ แถวนั้นมีผู้ใช้บริการอยู่จำนวนหนึ่ง เหมือนว่ากำลังเจรจาซื้อของบางอย่างอยู่

เมื่ออาร์ตเดินมาหยุดอยู่โต๊ะบริการ ผู้จัดการร้านจึงเข้ามาต้อนรับเพราะพนักงานบริการไม่ว่าง ชายคนนั้นมองอรุณตั้งแต่หัวจรดเท้าเเล้วถอนหายใจเหยีดครั้งหนึ่ง

"เฮ้อ คุณมาทำอะไร" ผู้จัดการร้านถามอรุณด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

"ผมมาขายวัตถุดิบ" อาร์ตตอบกลับ

"ไหนเอามาดูซิ" เจ้าของร้านกวักมือ อาร์ตจึงนำมีดสั้นในมิติออกมาเล่มหนึ่ง เขาทำท่าทีว่ากำลังหยิบออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ

มีดสั้นที่สลักลวดลายมังกรอย่างวิจิตรปรากฏออกมาให้เห็น ผู้จัดการร้านทำหน้าเซ็ง

"นี่แกกะจะหลอกลวงกูว่าเป็นของมีค่าเหรอ ไอ้หนุ่ม กูอยู่วงการนี้มานาน แค่ดูก็รู้แล้วว่านี่มันของย้อมแมวมาขาย กูไม่ซื้อ" ผู้จัดการร้านตะคอกใส่ อาร์ตย่นคิ้วไม่เข้าใจ

"อะไร ยังไม่ได้ตรวจสอบก็มาบอกว่าไม่ซื้อแล้ว แม้ว่านี่จะเป็นมีดของเทพชั้นต่ำแต่มันก็คุณภาพดีกว่าอาวุธในร้านหลายร้อยเท่า ตรวจสอบก่อนสิครับแล้วค่อยพูด" อาร์ตเอ่ย ผู้จัดการร้านหน้าย่นคิ้วขมวด

"อุบ๊ะ เรื่องมากจังแก อย่าอ้างนักเลย มีที่ไหนวะมีดของเทพเจ้า โกหกหน้าด้านๆ ฮึ่ม ถ้าเเกไม่เชื่อก็เอาไปวางที่เครื่องนั่นสิ เดี๋ยวตรวจสอบให้ดู" ผู้จัดการร้านสวนกลับด้วยท่าทีไม่พอใจ อาร์ตจึงนำมีดสั้นไปวางตามที่เขาบอก จากนั้นเข้ากดปุ่มบางอย่าง มีแสงแสกนมีดทั้งเล่ม ไม่นานก็ขึ้นข้อมูลว่าเออเร่อ

"เห็นไหม เครื่องตรวจสอบไม่ได้ นั่นเเสดงว่าไม่มีข้อมูล หึ ของย้อมแมวแบบนี้กูไม่ซื้อ เอากลับไปเลย" ผู้จัดการร้านเอ่ย อาร์ตถอนหายใจ

"มันคงระดับสูงเกินไป งั้นขายนี่ก็แล้วกัน อิลิกซ์เชอร์" อาร์ตเก็บมีดสั้นเเล้วนำขวดนำ้ยาอิลิกซ์เชอร์ออกมา ผู้จัดการร้านมีท่าทีโกรธจัด

"นี่เเกคิดว่ากูหลอกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ยาวิเศษอิลิกซ์เชอร์มันหาได้ง่ายมากเลยรึไงวะ อย่ามาหลอกกูไอ้หนุ่ม" ผู้จัดการร้านตะคอกอีก ทำให้ผู้คนรอบข้างหันมาสนใจอาร์ต

"อะไรเนี่ยคุณ ของคุณภาพก็ขายไม่ได้ งั้นเจ้านี่ล่ะ" อาร์ตยังไม่ยอมแพ้ เขาเก็บน้ำยาแล้วนำเล็บของปีศาจสุดเขตจักรวาลออกมา เพียงแค่วางบนโต๊ะก็เกิดแรงกดดันมหาศาล แต่พริบตาเดียวแรงกดดันนั้นก็หายไปเพราะอาร์ตสะกดมันไว้

"อึก เมื่อครู่มันอะไรกัน" ผู้จัดการร้านเเสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมา แต่แล้วเขาก็ปรับท่าทีอย่างรวดเร็ว

"ถ้าคุณไม่ซื้อของชิ้นนี้ผมก็จะไปขายร้านอื่น" อาร์ตเอ่ย ผู้จัดการมองอาร์ตสลับกับกรงเล็บขนาดกว้างหนึ่งเซนติเมตร ยาวสี่เซ็นติเมตร

"แกต้องใช้ลูกเล่นบางอย่างแน่ อย่ามาหลอกกูเสียให้ยาก ยังไงก็ไม่ซื้อเด็ดขาด" ผู้จัดการร้านเอ่ย อาร์ตพยักหน้า ไม่ซื้อเขาก็ไม่ได้ติดใจอะไร นี่ถ้าไม่จำเป็นต้องใช้เงินเขาคงไม่เอาของเสนอถึงสามชิ้น

ขณะที่อาร์ตกำลังจะเก็บกรงเล็บ

"ดะ เดี๋ยวก่อนครับคุณพี่"

.....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***