ตอนที่ 2 หวนคืนอีกครั้ง

อึก..

เสียงหนึ่งดังขึ้น เปลือกตาค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นภาพเพดานห้องสี่เหลี่ยมแคบๆห้องหนึ่ง เขาหลับตาอีกครั้งแล้วทบทวนเรื่องราวแปลกประหลาดที่เกิดขึ้น

เขามีชื่อว่าอาร์ต เป็นเพียงสามัญชนธรรมดาทั่วไป หลังจากจบมหาวิทยาลัยก็ได้งานรับจ้างเป็นพนักงานขนซากมอนสเตอร์เงินเดือนสี่พันบาทที่โรงงานเเห่งหนึ่ง ชีวิตของเขาก็ดำเนินปกติทั่วไป ต้องระมัดระวังในเรื่องของรายจ่ายไม่ให้ติดลบ แต่เเล้วชีวิตก็ผันเปลี่ยนเมื่อโชคเข้าข้างถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งสี่ใบ ชีวิตของเขาก็ดีขึ้น อาร์ตได้พบรักกับหญิงสาวคนหนึ่ง ทั้งสองมีลูกด้วยกันหนึ่งคน

แฟนสาวของเขาเห็นว่าอนาคตเป็นเรื่องใหญ่ จึงปรึกษากับอาร์ตเกี่ยวกับแผนชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการสร้างบ้าน การซื้อที่และนำเงินบางส่วนไปลงทุน และเพราะความเขื่อใจเขาจึงไว้ใจแฟนสาวทุกอย่าง กระทั่งลูกสาวอายุได้สองขวบ เรื่องราวชีวิตก็พลิกผัน อาร์ตถูกแฟนสาวหักหลัง เพราะความเชื่อใจจึงถูกนำข้อมูลส่วนตัวไปทำธุรกรรมหลายอย่างโดยไม่รู้ตัว และเเล้วคำสั่งศาลก็มาถึงมือเขา ศาลออกคำสั่งให้เขากับเเฟนต้องหย่าร้างกัน และอาร์ตกลายเป็นบุคคลล้มละลายทันทีโดยไม่มีการอุทร นอกจากนี้แฟนสาวยังทำเรื่องโหดร้าย เธอสั่งคนให้มาทุบทีอาร์ตและลูกสาว กะเอาให้ถึงตายแต่โชคดีมีพลเมืองดีมาเห็น อาร์ตกับลูกสาวอาการสาหัส เขาถูกนำไปปล่อยทิ้งไว้นอกกำเเพงให้ตายในที่ห่างไกลผู้คนเพราะเป็นบุคคลล้มละลายจึงไม่สามารถยื่นความช่วยเหลือได้ ส่วนลูกสาวยังถือว่าโชคดีที่รัฐยังให้สิทธิ์คุ้มครองเด็กอายุไม่เกิน 12 ปี จึงถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาล

ชะตากรรมของอาร์ตถือว่าสิ้นสุดแล้ว ขณะที่นอนแน่นิ่งอยู่อาร์ตได้สาปเเช่งออกมาไม่หยุดหย่อน เขาเคียดแค้นชิงชังตนเองที่โง่งมไร้สมองไม่คิดพินิจพิเคราะห์จนไว้ใจคนอื่นมากเกินไป ท้ายที่สุดแล้วความโง่นั้นได้กลับมาทำร้ายตัวเอง

สิ่งที่เขาเป็นกังวลที่สุดคือลูกสาวของตน ไม่รู้ว่าจะพบเจอชะตากรรมอะไรบ้าง เขารู้ตัวดีว่าชีวิตของตนคงไม่พ้นคืนนี้

ขณะนั้นเองได้มีละอองแสงแปลกประหลาดมาสัมผัสตัวเขา ทันใดทันละอองแสงก็พุ่งเข้ามาทั่วทุกสารทิศ สร้างความเจ็บปวดราวกับตกนรกหมกไหม้ให้กับอาร์ต นอกจากความเจ็บปวดแล้วยังมีความทรงจำมากมายไหลหลั่งเข้ามาไม่หยุด หัวของอาร์ตราวกับว่าจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

อ้าก

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น แต่เเม้จะตะโกนเท่าไรก็ไม่มีใครได้ยิน นอกกำเเพงไม่ใช่สถานที่จะมีคนมาเอาชีวิตไปทิ้ง โดยเฉพาะยามคำ่คืนเช่นนี้

กลับมาปัจจุบัน

เมื่ออาร์ตได้ทบทวนเรื่องราวแปลกประหลาดที่เกิดขึ้น ตัวเขาทำความเข้าใจได้ไม่ยาก อาร์ตลองส่งจิตตรวจสอบร่างกายก็รับรู้ทันทีว่านี้ไม่ใช่ความฝัน

เขาหวนกลับมาอีกครั้ง เพียงแต่อยู่ในยุคสมัยที่ต่างออกไป ตอนนี้ไม่รู้ว่าตนอยู่ดาวดวงไหน แต่สิ่งที่มั่นใจก็คือ ร่างกายของเขาไม่มีพันธสัจจประทับกายแล้ว

มวลพลัง อณูวิญญาณ เลือด เนื้อ กระดูกดั้งเดิมของเขาถูกหลอมรวมกับร่างนี้อย่างสมบูรณ์ ไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้เช่นไร แต่มันได้เกิดขึ้นแล้วแม้ว่าเขาจะทำลายตัวเองไปแล้วก็ตาม

สิ่งที่กังวลคือเขากลัวว่าพันธสัจจะประทับกายจะติดมาด้วย แต่ไม่เลย ตัวเขาในตอนนี้ไม่มีสิ่งจัญไรนั่นอีกแล้ว

อาร์ตมองไปยังพื้นที่ว่างเปล่าเบื้องหน้า

"ไอ้เทพเจ้าหัวxวย เตรียมโดนคิดบัญชีได้เลย" อาร์ตเอ่ยออกมา ทันใดนั้นเขาก็เกิดเป็นห่วงลูกสาวขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เพียงเเค่ความทรงจำในชีวิตมนุษย์ธรรมดาๆยี่สิบปีนิดๆ มันไม่อาจส่งผลกระทบกับความทรงจำอันยาวนานของเขาได้

แต่ไม่รู้ทำไม เขาในตอนนี้ถึงเป็นกังวลกับเด็กคนหนึ่งได้ถึงเพียงนี้

"ต้องเข้าไปในกำแพงแล้วสิ" อาร์ตเอ่ยกับตัวเอง เขาค่อยๆลุกขึ้นยืนพลางมองสำรวจร่างกายตัวเอง ตอนนี้เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ อาร์ตจึงสะบัดมือทีหนึ่ง ปรากฏช่องว่างมิติขึ้นมา ตอนนี้เขาสามารถใช้พลังดั้งเดิมได้ทุกประการ

อาร์ตเลือกชุดที่คิดว่าธรรมดาที่สุดมาใส่ ชุดที่ได้มาจากตลาดชาวบ้านดาวเรกะ ชุดพวกนี้เขาซื้อไว้เล่นๆตอนไปเที่ยวแก้เบื่อหลังจากจัดการปีศาจสุดเขตจักรวาล

ชุดของดาวเรกะมีความใกล้เคียงกับชุดสวมใส่ของที่นี่ ทำให้ปัญหาความสงสัยลดน้อยลง อาร์ตมองสำรวจรอบด้าน เขาไม่คุ้นกับป่าแห่งนี้ แม้ว่าจะทำงานเป็นลูกจ้างขนซากมอนสเตอร์จนมีความคุ้นเคยกับพื้นที่นอกกำเเพงหลายเเห่ง แต่สำหรับที่นี่แล้วนั้นกลับไม่คุ้นเลย เขาจึงลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าจนอยู่ในจุดที่สามารถมองเห็นภูมิทัศน์ที่กว้างขึ้น

รอบกายเขาเป็นป่าไม้ผลัดใบ แถวนั้นมีเส้นทางเล็กๆสำหรับรถสี่ล้อสัญจร ทิศใต้เป็นภูเขากองขยะ นอกจากนั้นแล้วยังพบเห็นกระดูกมนุษย์กระจัดกระจายไปทั่ว ในส่วนของทิศเหนือมีกำเเพงเมืองห่างจากจุดที่เขาลอยอยู่ประมาณสิบกิโลเมตร ซึ่งไม่ถือว่าใกลนัก

"มิน่าเล่าถึงไม่คุ้นสถานที่ เพราะเราไม่เคยมาทำงานเเถวกองขยะนี่เลยต่างหาก สิ่งสำคัญตอนนี้คือไปหาลูกสาวที่อยู่โรงพยาบาล" อาร์ตเอ่ยกับตัวเอง เขาพุ่งตัวไปยังทิศทางกำแพงเมืองอย่างรวดเร็ว

ด้วยความเคยชินทำให้เขาปรับกลิ่นอายและเเรงกดดันให้ใกล้เคียงกับสภาพเเวดล้อมตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นโลกทั้งใบคงสั่นสะเทือนเป็นแน่

อาร์ตพุ่งไปยังทิศทางกำแพงเมือง เขาไม่รู้ว่าลูกสาวถูกพาไปโรงพยาบาลไหน เพราะก่อนที่เขาจะหมดสติเขาได้ยินเสียงพูดคุยของเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการนำตัวลูกสาวเขาไปรักษาตามสิทธิเด็กอายุไม่เกิน 12 ปี

กำแพงเมืองสูงหกเมตร บนกำเเพงมีพื้นที่เดินลาดตระเวรป้องกันภัย มีหอคอยสังเกตการณ์ทั้งสี่ทิศ ด้วยเหตุที่อาร์ตเป็นห่วงลูกจึงไม่อยากเสียเวลาเข้าทางประตู เขาเร้นกายพุ่งข้ามกำเเพงไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

เขาไปหยุดอยู่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งเป็นโรงบาลที่ใกล้จุดที่เขากับลูกสาวโดนทำร้าย สัมผัสส่งเข้าไปสำรวจทั่วโรงพยาบาลจนกระทั่งเจอลูกของตนนอนแน่นิ่ง ร่างกายเต็มไปด้วยสายรยางค์มากมาย เครื่องช่วยหายใจกำลังทำหน้าที่ของมัน อกของลูกสาวขยับขึ้นลงตามจังหวะออกซิเจนเข้าออก

อาการของลูกสาวอยู่ในขั้นวิกฤต อวัยวะภายในแหลกเหลว กระดูกหักทั้งร่าง กะโหลกแตกบางส่วน หมัดในมืออาร์ตกำแน่น หลังจากที่เขาส่งพลังไปตรวจสอบทุกส่วนของลูก เขารู้ได้ทันทีเลยว่าทางโรงพยาบาลไม่ได้ทำการผ่าตัดจัดกระดูกและเย็บอวัยวะภายใน พวกเขาเเค่เพียงฉีดยาและเสียบสายออกซิเจน ไม่มีการใยดีชีวิตตัวน้อยเลยสักนิดเหมือนว่าสักแต่ทำตามหน้าที่ แต่หากทบทวนให้รอบคอบ ด้วยสภาพของลูกสาวที่หนักหนาสาหัส คงเป็นไปได้ยากที่จะทำการรักษาตามสิทธิของรัฐบาล แม้ต่อให้รักษาก็แทบไม่มีโอกาสที่จะรอดชีวิต

อาร์ตเร้นกายเข้าไปในห้อง เขายืนมองลูกสาวอยู่พักหนึ่ง

"ปิดกั้น ลวงตา" อาร์ตเอ่ย เขาใช้เวทมนตร์ปิดกั้นพื้นที่กับเวทภาพลวงตา เพื่อไม่ให้คนอื่นรับรู้ถึงสิ่งปกติ

"ไพลิน พ่อจะไม่ปล่อยให้ลูกต้องทรมานมากกว่านี้อีกแล้ว" อาร์ตเอ่ย อาการของไพลินนับว่ายากที่จะรอด แม้ว่าจะมีแพทย์ฝีมือดีมารักษาให้ก็ยากที่ลูกสาวเขาจะกลับมาเหมือนเดิม

แต่ว่าตัวเขามีวิธี ในมิติของเขาเต็มไปด้วยสิ่งของมากมายตั้งเเต่ก้อนหินไปจนถึงวัตถุดิบจากปีศาจสุดเขตจักรวาล ของมีค่าจากดาวต่างๆก็อัดแน่นอยู่ในมิติของเขา สาเหตุหนึ่งที่เหล่าเทพเจ้าทำการบูลี่เขาก็เป็นเพราะของเหล่านี้ อาร์ตในอดีตไม่เคยแบ่งปันให้เทพเจ้าพวกนั้นแม้เเต่ชิ้นเดียว ไม่ใช่ว่าเขางก แต่เป็นเพราะเขาไม่ชอบขี้หน้าเทพปากหมาหวังแต่ผลประโยชน์

ในบรรดาของในมิติมีของหลายสิ่งที่สามารถช่วยชีวิตลูกเขาได้ แต่อาร์ตจะต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด

"อิลิกเซอร์ ยารักษาทุกโรค ฟื้นฟูร่างกายของสิ่งมีชีวิตประเภทมนุษย์อย่างสมบูรณ์ สำหรับเทพเจ้าเเล้วมันก็แค่ยาทาแผลถลอก เราจะเอาของกระจอกนี่รักษาลูกเราไม่ได้" อาร์ตครุ่นคิดพักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็นึกออก

"จริงสิ ยังมีของพวกนั้นอยู่ด้วยนี่ ไอ้สิ่งที่เทพเจ้ามันต้องการนักหนา สิ่งที่สามารถรักษาร่างกาย ฟื้นฟูพลัง และทำการพัฒนาร่างผู้หลอมรวมโดยไม่มีผลข้างเคียง สิ่งนี้เเหละเหมาะสมกับลูกสาวเราที่สุดเเล้ว" อาร์ตเอ่ยโพล่ง เขาค้นหาสิ่งนั้นในมิติพักหนึ่ง

"เจอแล้ว แกนบริสุทธิ์ของต้นไม้ประจำดาว หรือเรียกง่ายๆว่าแกนต้นไม้โลก ถ้าโลกขาดเจ้านี่ไป พลังงานของโลกก็จะไม่ฟื้นฟูอีก เอาแกนที่ใหญ่ที่สุดเลยแล้วกัน" อาร์ตเอ่ย แกนต้นไม้โลกเขามีจำนวนหนึ่ง ในอดีตมีโลกจำนวนหนึ่งถูกปีศาจสุดเขตจักรวาลบุกทำลาย พวกมันรวบรวมแกนโลกไว้เพื่อเหตุผลบางอย่าง และเขาก็ได้มาหลังจากสังหารพวกมันอีกที นอกจากแกนโลกแล้วยังมีเมล็ดพันธุ์ กิ่ง ผล และต้นไม้โลกอีกหลายต้น เขาก็เก็บๆไว้ในมิติ

อาร์ตมองแกนต้นไม้โลกในมือ เขาควบเเน่นพลังและทำการหลอมรวมเข้ากับร่างกายลูกสาวทันที

แสงสว่างเรืองรอง เป็นแสงที่ให้ความอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัยราวกับว่าเป็นพลังแห่งอ้อมกอดมารดา ไม่มีการคุกคามมีเเต่ยอมเสียสละทุกสิ่งอย่างเพื่อลูก ด้วยพลังของอาร์ต ไม่นานแกนต้นไม้โลกก็หลอมรวมเข้ากับร่างกายลูกสาวของเขาเสร็จสิ้น

อาร์ตอุ้มลูกสาวของตนพลันเร้นกายออกจากโรงพยาบาล พุ่งไปยังบ้านที่ถูกยึดของตน อาร์ตเก็บของทุกอย่างในบ้านโยนเข้าไปในมิติ บ้านหลังนี้กำลังถูกธนาคารประกาศขาย และมีคำสั่งศาลให้เขาย้ายออกภายใน 30 วัน เขาตัดสินใจจะย้ายไปอยู่เมืองอื่น จะไปเริ่มต้นใหม่กับลูกสาว

"เอาล่ะ อดีตก็ส่วนอดีต สิ่งสำคัญคือปัจจุบัน ตอนนี้ก็ได้เวลาย้ายบ้านแล้ว" อาร์ตเอ่ย เอกสารสำคัญเขาเก็บไว้ในมิติหมดแล้ว จึงไม่น่ามีปัญหาเรื่องยืนยันตัวตน

เมื่อตรวจสอบอีกครั้งว่าไม่ลืมสิ่งใด อาร์ตก็อุ้มลูกสาวเหาะพุ่งออกไปนอกกำแพงทันที

...…..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***