สิ่งมีชีวิต

ฉันใช้ชีวิตชิวๆคนเดียวลำพังมาได้สองอาทิตย์แล้ววันนี้เป็นวันที่27 พฤศจิกายน เมื่อวานฉันตัดสินใจขับรถจากจังหวัดบ้านเกิดเดินทางมาที่บ้านของคุณย่าที่จังหวัดจันทบุรี คุณย่าของฉันไม่ใช่คนจันทบุรีหรอกแต่เป็นคนกรุงเทพที่มาซื้อที่ดินปลูกบ้านอยู่ตั้งแต่แต่งงานกับคุณปู่ใหม่ๆ บ้านของคุณย่าตั้งอยู่ในอำเภอที่มีการเปิดเขาให้ขึ้นไปสักการะรอยพระพุทธบาททุกปี ที่นี้มีแต่สวนผลไม้สัญญาณมือถือยังเข้าไม่ค่อยถึงมีบ้างแค่บางเครือข่ายตอนนี้ทุกอย่างยังเหมือนเดิมน้ำไฟยังใช้ได้เหมือนเดิม ฉันนอนเล่นอยู่ที่ศาลาริมบ่อน้ำหน้าบ้านคุณย่าอยู่ๆมือถือของฉันก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมันเป็นเสียงข้อความsms ฉันรีบลุกนั่งหยิบมือถือขึ้นมาเปิดข้อความดูปรากฏว่ามันเป็นsmsที่ส่งจากค่ายมือถือที่ฉันใช้อยู่ในข้อความระบุว่า "สวัสดีฉันชื่อ มัท มัทนา ฉันทำงานเป็นพนักงานเครือข่ายมือถือนี้อยู่พอดีฉันเห็นว่าเบอร์มือถือของคุณมีการสมัครเน็ตมือถืออยู่เมื่อวาน ฉันเลยคิดว่าคุณน่าจะเป็นคนปกติคือฉันหมายถึงคุณน่าจะมาจากที่เดียวกันกับฉันหรือหลุดมาอยู่ในที่แปลกๆนี้เหมือนกันกับฉัน เราจะมาพบกันได้ไหมนี้คือเบอร์มือถือของฉันนะ 081-*** **33 และนี่คือชื่อเฟสของฉัน Mut Mutana หวังว่าเราจะได้เจอกันนะฉันมีเรื่องคุยกับคุณเยอะเลย" เมื่ออ่านจบฉันก็พูดกับตัวเองว่า "กูก็นึกว่าบนโลกนี้มีกูอยู่คนเดียวซะอีก" ด้วยความที่ฉันเป็นพวกมีโลกส่วนตัวสูงเฉียดฟ้าและชอบอยู่คนเดียวมากๆ ฉันเลยคิดว่าการที่อยู่ๆมีคนแปลกหน้าส่งข้อความมาแล้วบอกว่าอยากเจอกันอยากรู้จักกันอยากคุยด้วยมีเรื่องคุยเยอะเลย มันดูเป็นการจู่โจมจนเกินไปด้วยความที่ฉันชอบอยู่คนเดียวไม่ชอบรู้จักผู้คนใหม่ๆ ยิ่งกับคนแปลกหน้าที่อยู่ๆมาบอกว่าอยากเจอด้วยแล้วถ้าเป็นในโลกปกติฉันเมินใส่เลยนะเดินหนีเลยฉันกลัว แต่กับในสถานะการแบบนี้ฉันคิดว่ารู้จักใว้ก่อนคงไม่เป็นอะไร ฉันตัดสินใจอยู่ซักพักใหญ่เลยทีเดียวกว่าจะกล้าทักเฟสเธอไป "สวัสดีเราชื่อพร้อม"ฉันส่งไป ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ตอบกลับมา "สวัสดีอีกครั้งนะพร้อม พี่ชื่อมัทนะพี่เห็นข้อมูลการลงทะเบียนซิมของพร้อมๆอายุ24ใช่ไหม" การตอบกลับของพี่มัทเป็นการทักทายที่ทำให้ฉันอึดอัดมากเพราะมันเป็นการสืบข้อมูลของฉันมาแล้วก่อนหน้า "พี่มัทอายุเท่าไหร่หรอ"ฉันถามกลับ "พี่อายุ42แล้วแก่มากเลยใช่ไหมล่ะ" ฉันเเอบคิดในใจใช่พี่แก่ๆมากด้วยอ่อนกว่าแม่แค่สี่ปีเอง ฉันถามพี่มัทว่าเขาอยู่ไหนได้ตำตอบมาว่าอยู่กรุงเทพเราคุยกันต่ออีกนิดหน่อยแล้วตกลงว่าจะนัดเจอกันในวันที่1ธันวาคมก็คือถัดจากวันนี้ไป3วันนั่นเอง ฉันล้มตัวนอนถอนหายใจยาวแล้วก็นึกกลัวอย่าที่บอกฉันไม่ชอบรู้จักผู้คนแปลกใหม่ ฉันใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยจบครบกำหนดถึงวันที่ฉันจะได้พี่มัทแล้ว ฉันไม่ได้มีความดีใจเลยซักนิดมีแต่ความกลัวและความคิดฟุ้งซ่านเต็มไปหมด กูไม่อยากเจอพี่มัทกูอยากอยู่คนเดียวนี่คือความคิดที่ลอยอยู่ในหัวของฉัน เรานัดเจอกันที่ระยองที่ปั้มน้ำมันแห่งหนึ่งถ้าถามว่าทำไมต้องมาเจอที่ปั้มน้ำมันคำตอบก็คือน้ำมันจะหมดแล้วก็ไม่รู้จะนัดเจอที่ไหนด้วย ฉันมาถึงที่ปั่มก่อเวลานัด10นาทีแต่เห็นรถยนต์ปริศนาจอดอยู่ก่อนแล้วคันหนึ่งในปั้ม ฉันเติมน้ำมันเสร็จแล้วจึงขับไปจอดข้างรถยนต์คันนั้นในรถไม่มีคน ฉันดับเครื่องลงจากรถเดินวนไปวนมาซักพักพี่มัดก็ออกมาจากห้องน้ำชายใช่ห้องน้ำชาย พี่มัทเห็นฉันทำหน้าอึ้งๆเลยชิงพูดขึ้นก่อนว่า "คือพี่ปวดท้องหนักมากอั้นจะไม่ไหวอยู่แล้วเลยวิ่งเข้าห้องน้ำชายที่ใกล้กว่า" ฉันตอบกลับ "อ๋ออออ พร้อมก็นึกว่าพี่เป็นซะอีก" เราเดินเข้าไปในคาเฟ่นกแก้วที่ร้างไปด้วยผู้คนที่นั่นเย็นฉ่ำไปด้วยแอร์ "พร้อมมาจากโลกปกติใช่ไหม" เราตอบกลับว่า "ใช่ พร้อมคิดว่าพร้อมน่าจะมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่วันที่5 พฤศจิกาแล้วล่ะ" ฉันตอบ "โหตั้งแต่วันที่5เลยหรออย่างนี้พร้อมก็อยู่คนเดียวมาเกือบเดือนแล้วสิ พี่มาที่นี่ตั้งแต่วันที่25คิดว่านะ" พี่มัทบอก "พร้อมคิดว่าในโลกนี้จะมีพร้อมอยูคนเดียวซะอีก" ฉันบอก เราคุยกันอยู่สักพักใหญ่ได้ความว่า ฉันกับพี่มัทคิดว่าเราทั้งสองคนน่าจะหลุดมาอยู่ในโลกคู่ขนานอะไรซักอย่างที่ร้างผู้คน ทั้งพี่มัทและฉันเราสองคนตั้งแต่อยู่ในโลกนี้มาก็ยังไม่เคยพบคนหรือสิ่งมีชีวิตเลย เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องที่อยู่ครอบครัวเลยได้รู้ว่าพี่มัทมีบ้านอยู่กรุงเทพเป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิด วันเกิดเหตุพี่มันทเล่าว่าเธอกำลังทำงานอยู่แล้วจู่ๆเธอก็ปวดท้องเธอเลยกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำแต่จู่ๆทุกอย่างก็มืดลงแล้วสว่างขึ้นแต่ที่ๆพี่มัทอยู่ตอนไฟสว่างนั้นไม่ใช่ห้องน้ำแต่เป็นห้องเก็บของในที่ทำงานของเธอ พี่มัทเลยคิดว่าน่าจะเป็นตอนนั้นที่ทำให้เธอทาอยู่ที่นี่ได้ ฉันเริ่มอยากกลับบ้านเเล้วเพราะตอนนี้ก็สี่โมงเย็นแล้วฉันกับพี่มัทเราคุยกันมาได้นานพอควรแล้วฉันคิดแบบนั้น ฉันพูดกับพี่มัทตรงๆว่า "พี่มัทพร้อมอยากกลับบ้านไปนอนแล้วอ่ะพร้อมง่วง" ฉันบอกพี่มัท "เล่นเกมดึกล่ะสิเราอ่ะ ถ้ามีอะไรก็รีบโทรหาพี่ได้เลยนะพี่คิดว่าพี่จะอยู่กรุงเทพตลอด" พี่มัทตอบ ฉันรู้สึกโล่งใจที่พี่มัทเข้าใจฉันและไม่ได้เกิดการขอตามกลับบ้านเกิดขึ้นฉันตอบพี่มัทว่า "พี่ก็เหมือนกันนะถ้ามีอะไรพี่รีบโทรมาเลยนะ ไม่ว่าพร้อมจะอยู่ไกลแค่ไหนพร้อมก็จะรีบไปหา" เรากล่าวลากันซักพักแล้วฉันก็ขับรถกลับบ้านของย่ากว่าจะเมื่อถึงบ้านของย่าฉันเหนื่อยจากการขับรถจึงกลับไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***